เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 231 แอริ ขึ้นมาสิ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 231 แอริ ขึ้นมาสิ
แจ็คสันกระเดาะลิ้น “ใบหน้าของนายพังหมดเลย เขารุนแรงเกินไป”
แอเรียนไม่คุ้นเคยกับโต๊ะที่เต็มไปด้วยผู้ชายแบบนี้และด้วยความที่เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวเธอจึงไม่สามารถตามบทสนทนาได้ด้วย แอเรียนจึงทานไปไม่กี่คำและลุกขึ้น “ฉันอิ่มแล้ว พวกคุณทานให้อร่อยนะคะ”
มาร์คพยักหน้ารับ เธอเดินไปนั่งบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับข้าวปั้นที่เข้ามาคลอเคลียในอ้อมกอดเธออย่างเป็นธรรมชาติ
แจ็คสันเมื่อเห็นอย่างนั้นก็ตกใจเล็กน้อย “แมวตัวนั้นอ้วนจังเลยนะ…”
มาร์คถอนหายใจโดยไม่พูดอะไร แต่แจ็คสันรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ “โถ่ โถ่ ไม่คิดไม่ฝันเลยนะเนี่ย แต่ก่อนนายเป็นคนที่กลัวสัตว์ขนมากที่สุด แต่ตอนนี้กลับเลี้ยงเองซะงั้น ดูเหมือนว่าใครบางคนจะมีอิทธิพลต่อนายค่อนข้างมากเลยสินะ?”
มาร์คยังคงไม่พูดอะไร แต่สายตาเขาจ้องไปที่แจ็คสันพร้อมกับยิ้มที่มุมปากก่อนที่สายตาเขาจะกวาดไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เมื่อพวกเขาทานอาหารเสร้จก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม แจ็คสันและเอริกกลับไปด้วยสภาพที่โซเซ และมาร์คก็ไม่ได้สภาพดีกว่าพวกเขาเลย นี้เป็นครั้งแรกที่แอเรียนรู้สึกว่าคฤหาสน์เทรมอนต์ที่เคยเงียบดั่งป่าช้าได้มีชีวิตชีวาอีกครั้ง ในความประทับใจของเธอ เธอนึกได้ว่านี้เป็นครั้งแรกที่แจ็คสันและเอริกได้มาที่คฤหาสน์
มาร์คผู้ที่กำลังเดินขึ้นไปชั้นบน ร้องเรียกหาคนในห้องนั่งเล่นว่า “แอริ ขึ้นมาสิ!”
แอเรียนสะดุ้งด้วยความตกใจ เขาดื่มไปเท่าไหร่นะ? ทำไมอยู่ ๆ ถึงเรียกเธอด้วยชื่อเล่น? มันทำให้เธอวิตกกังวล…
แมรี่ที่กำลังเก็บกวาดโต๊ะอาหารอยู่เดินไปที่ห้องเล่นและส่งสายตาให้แอเรียน “ไปสิ ไป นายท่านเรียกหานายหญิงแล้ว”
แอเรียนขยับตัวอย่างเชื่องช้าด้วยความไม่เต็มใจที่จะขึ้นไป “แมรี่ หยุดเถอะ”
แมรี่พูดอย่างเบา ๆ ว่า “การที่นายท่านอารมณ์ดีหลังจากที่ดื่มแล้วเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นยากนะ นายท่านเรียกหาก็ไปซะเถอะ นายหญิงจะลีลาอยู่ทำไม?”
แอเรียนเตรียมตัวเตรียมใจและยอมขึ้นไปที่สุด มาร์คดึงเธอเข้าไปกอดทันทีที่เธอเปิดประตูเข้าห้องเขา “เธออยากกินอะไรไหม?”
เขารู้จักนิสัยเธอดีและมั่นใจว่าเธอยังไม่อิ่มจากการทานอาหารเมื่อสักครู่นี้
“เดี๋ยวฉันค่อยหาอะไรง่าย ๆ ทาน” แอเรียนตอบเบา ๆ “คุณดื่มมาหนัก รีบพักผ่อนดีกว่า นี้ก็ดึกแล้ว พรุ่งนี้คุณสามารถตื่นสายได้เพราะว่าคุณไม่ต้องเข้าออฟฟิศวันเสาร์”
ด้วยสายตาพร่ามัวจากความมึนเมา มาร์คกอดเธอเอาไว้แน่นพร้อมกับทิ้งน้ำหนักตัวอย่างน้อยครึ่งนึงของเขาไปที่เธอ แอเรียนเริ่มทรงตัวไม่อยู่จึงเขยิบเขาไปที่เตียงด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี แต่เธอใช้แรงมากไปหน่อย มาร์คจึงดึงเธอลงไปกับเขาตอนที่เขาทิ้งตัวลงบนที่นอน ตอนนี้แอเรียนล้มมาอยู่บนตัวเขา
ก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ อยู่ ๆ มาร์คก็ผลิกตัวเขาทั้งสอง ทำให้ตอนนี้แอเรียนถูกขังอยู่ใต้ตัวเขาก่อนที่เขาจะจูบปากเธออย่างรวดเร็ว เพลอ ๆ เขาคงเมามาก ๆ เพราะจูบของเขาไม่มีความนุ่มนวลเลย และยังทิ้งความเจ็บปวดไว้ที่ริมฝีปากเธอด้วย สัญชาตญาณของแอเรียนสั่งให้เธอกลัวทันที ถ้ามาร์คมีสติเธอคงจะตื่นเต้นมากกว่านี้เล็กน้อย เพราะเธอหวาดกลัวด้านเมาของมาร์คเสมอมา
เมื่อจูบของมาร์คเดินทางไปถึงต้นคอเธอ แอเรียนพลักหน้าอกเขาด้วยมือทั้งสองข้าง “คุณเมา… ฉันจะให้แมรี่ชงชาให้คุณ”
เขากดมือทั้งสองข้างของแอเรียนไว้เหนือหัวของเธอ “ไม่จำเป็น อย่ากลัวเลยนะ ผมรู้ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่…”
ได้ยินดังนั้นแล้ว แอเรียนรู้สึกคอแห้งทันที่โดยไม่มีสาเหตุ เหมือนปลาที่กำลังขาดน้ำ เธอแลบปลายลิ้นออกมาเพื่อเลียริมฝีปากของเธอโดยไม่รู้ตัวและไม่ได้คาดหวังว่าการกระทำเช่นนี้จะกระตุ้นให้มาร์คโจมตีเธอด้วยการจูบ…เธอรู้สึกเหมือนถูกคลื่นยักษ์พัดพาไปโดยไม่มีเรี้ยวแรงที่จะตอบโต้