เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 235 ชาตินี้เธอคงไม่มีโอกาสนั้น

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 235 ชาตินี้เธอคงไม่มีโอกาสนั้น

พอทุกคนไปหมดแล้ว วิลก็เดินมาที่ห้องนั่งเล่นแล้วเรียก “แอริ”

แอเรียนลุกขึ้นแล้วหันไปยิ้มให้เขา “บังเอิญจังเลย ฉันไม่รู้ว่านายจะมาร่วมประชุมด้วย ฉันมากับมาร์คเพื่อแก้เบื่อ… ขานายเป็นอย่างไรบ้าง?”

วิลไม่ถือสาความกังวลของเธอแล้วยิ้มอย่างอบอุ่น “ดีขึ้นแล้ว เวลาเดินจะรู้สึกตลกนิดหน่อย คงจะใช้เวลาในการรักษาอีกนิด ฉันเห็นแล้วว่ามาร์คเขาดูแลเธอดี แต่ฉันหวังว่าเขาไม่ได้ทำพฤติกรรมเช่นนั้นเพียงเพราะอยากแสดงต่อหน้าคนอื่น”

แอเรียนเลือกที่จะไม่ตอบในประเด็นนั้นและเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “อืม… นายจะดื่มอะไรไหม? ฉันชงกาแฟได้นะ”

วิลไตร่ตรองพักนึงแล้วตอบว่า “ได้สิ รบกวนด้วยนะ”

แอเรียนยิ้มก่อนที่จะเดินเข้าไปที่ห้องทำงานของมาร์คเพื่อชงกาแฟสองแก้วเพราะว่าห้องทำงานเขามีอุปกรณ์ที่หลากหลายกว่าห้องนั่งเล่น สองนาทีหลังจากที่เธอกลับมาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับกาแฟประตูห้องประชุมก็เปิดออกพร้อมกับมาร์คที่เดินออกมา “แอริ นั้นเธอทำอะไร?”

แอเรียนพยายามที่จะพูดให้เย็นที่สุด “ฉันแค่พูดคุยกับวิล คุณประชุมอยู่ไม่ใช่หรอ? ออกมาทำอะไร?”

“พักเข้าห้องน้ำ” มาร์คตอบพร้อมกับมองสำรวจมาที่แอเรียนกับวิลก่อนที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำสุดทางเดินอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

วิลยกแก้วกาแฟมาจิบพร้อมกับพูดว่า “เขาออกมาดูว่าเราสองคนทำอะไรลับหลังเขารึเปล่า ถ้าจะกังวลเรื่องเราเจอกันขนาดนี้ เขาจะพาเธอมาด้วยตั้งแต่แรกทำไม ช่างเป็นคนที่หน้าซื่อใจคดจริง ๆ”

แอเรียนรู้สึกหดหู่นิดหน่อย “ฉันก็คิดเช่นนั้น ฉันว่าถ้านายไม่มีธุระอะไรแล้วนายควรกลับดีกว่า ไม่อย่างนั้นมาร์คคงจะออกมาพักเข้าห้องน้ำเรื่อย ๆ จนทำให้การประชุมไม่เสร็จสักทีแน่ ๆ”

“ก็ได้ ถ้าเธอต้องการฉันก็โทรหาฉันละกัน หรือจะส่งข้อความมาก็ได้ แน่นอน… ฉันรู้ว่าเธอไม่ติดต่อฉันหรอกถ้าเธอไม่มีเรื่องอะไร” วิลยิ้มบอกลาก่อนที่จะลุกกลับ

เมื่อประชุมจบลงแอเรียนตามมาร์คไปที่ห้องทำงานเขาเพื่อหยิบเอกสาร มาร์คถามด้วยน้ำเสียงชิว ๆ “พวกเธอคุยอะไรกัน?”

ความรู้สึกไม่พอใจในตัวแอเรียนเปี่ยมล้น “คุณตั้งใจทั้งหมดเลยใช่ไหม คุณพาฉันมาที่นี้เพราะว่าคุณรู้ว่าเขาจะต้องมา”

มาร์คหยุดเดินแต่ไม่ได้พูดอะไรแอเรียนจึงพูดต่อ “คุณไม่ต้องทำถึงเช่นนี้หรอก ฉันบอกคุณตั้งแต่คร่าวที่แล้วที่ไปหาเขาที่โรงพยาบาลแล้วว่าฉันจะไม่ติดต่อเขาอีก อย่า… คราวหน้าอย่าทำเช่นนี้อีก”

มาร์คยังคงเงียบ พอหยิบเอกสารเสร็จเขาก็เดินไปที่ลิฟท์คนเดียว แอเรียนทำแก้มป่องด้วยความไม่พอใจ หลังจากที่ประตูลิฟท์ปิดลงเธอก็พึมพำว่า “คุณยังมีหน้ามาโกรธฉันอีกหรอ? คุณเป็นคนสร้างปัญหานี้ด้วยซ้ำ ยังจะ…?”

“นี้เธอไม่พอใจผมหรอ?” เขาหันมามองหน้าแอเรียนแต่แอเรียนไม่สามารถอ่านอารมณ์ความรู้สึกเขาผ่านตาเขาได้

“ใช่” เธอพูดพร้อมกับพยายามเขย่งเท้าเพื่อให้สบตาเขา แต่ต่อให้พยายามเท่าไหร่เธอก็ยังคงเตี้ยกว่าเขาเยอะ เธอรู้ว่าเธอเตี้ยกว่าเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เขายืนข้างเธอแล้ว ตอนนั้นเธอเพิ่งจะแปดขวบและยังเป็นสาวน้อยแต่เขาตอนนั้นกำลังโตเป็นผู้ใหญ่ ตอนนี้กระดูกของเขาได้พัฒนาเต็มที่แล้ว ทำให้เธอทำได้เพียงเงยหน้ามองเขา เธอคิดว่าความแตกต่างในส่วนสูงจะลดน้อยลงเมื่อเธอโตขึ้น แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าไม่ว่าเธอจะกินจุแค่ไหนก็ไม่มีวันสูงเท่าเขาได้

พอมาร์คเห็นว่าแอเรียนยืนเขย่งเท้าอยู่ รอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าเขา อยู่ ๆ เขาก็อยากแกล้งเธอ เขาพลักเธอเข้ามุมลิฟท์ และใช้แขนเขากั้นเธอ ตอนนี้เธอถูกกั้นระว่างตัวเขาและผนังลิฟท์ “ต่อให้เธอไม่พอใจผมก็เท่านั้นแหละ เธอจะชนะผมได้ก็ต่อเมื่อเธอสูงกว่าผมและสู้ผมได้ แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ผมคิดว่าชาตินี้เธอคงไม่มีโอกาสนั้นหรอก”

นี่เขาล้อเธอหรอ? เธอจ้องไปที่จอลิฟท์ พอลิฟท์หยุดที่ชั้นหนึ่งเธอเยียบไปที่รองเท้าหนังอันแสนแพงของเขาและใช้ร่างกายอันเล็กของเธอฉวยโอกาศในการมุดออกมาจากอ้อมแขนเขาแล้ววิ่งหนี