เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 257 มีเรื่องในลิฟต์

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 257 มีเรื่องในลิฟต์

ทิฟฟานี่ไปตามที่อยู่ของคุณสโลนในบ่ายวันนั้น แอเรียนกลับไปรอที่บ้าน ตอนแรกเธอตั้งใจจะไปกับเธอด้วย ทว่าเมื่อเธอนึกถึงปฏิกิริยาของมาร์คที่มีต่อจดหมาย เธอตัดสินใจล้มเลิก ก่อนทุกอย่างที่สงบอยู่จะปะทุเป็นปัญหาเพราะเหตุนี้ แม้ว่ามันจะดูเหมือนว่ามาร์คไม่ได้เข้มงวดกับการที่เธอจะไปไหนก็ตาม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอไปไหน

เช้าวันรุ่งขึ้น ทิฟฟานี่ส่งข้อความมาบอกว่าเธอถึงบ้านแล้ว พวกเขาตกลงที่จะเจอกันหลังเลิกงานและพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว

ทิฟฟานี่รีบกลับมาตั้งแต่เช้าเพื่อไปทำงานตามปกติ ก่อนที่แจ็คสันจะตัดสินใจยื่นซองขาวให้กับเธออย่างกะทันหัน เธอต้องไปทำงานตามปกติ เพื่อที่เธอจะได้รับค่าจ้างเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งวัน แม้ว่าเขาจะยื่นซองขาวให้เธอก็ตาม

เธอมาสายกว่าเวลาที่กำหนดหนึ่งชั่วโมงด้วยความล่าช้าของการเดินทางที่ใช้เวลานาน เมื่อเธอมาถึงก็วิ่งเข้าไปในออฟฟิศ เธอสังเกตเห็นว่าดูเหมือนในลิฟต์จะมีคนอยู่น้อย สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกสะดวกสบาย อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องไม่ต้องเบียดเสียดกับใครและทำให้ช้าลง

ในเวลานั้นเองประตูลิฟต์ค่อย ๆ เปิดออก เธอตกใจ เธอคิดว่าไม่มีใครอยู่ภายในลิฟต์ แต่เธอคิดผิด อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่ทั้งหมด… เธอเข้ามาเผชิญหน้ากับคนๆ เดียว ที่เธอต้องการจะหลีกเลี่ยงมากที่สุด นั่นคือแจ็คสัน เวสต์

เห็นได้ชัดว่าเขาขึ้นมาจากลานจอดรถที่ชั้นใต้ดิน เพราะเขายังถือกุญแจรถเอาไว้ในมือของเขา ในขณะที่เธอกำลังลังเลว่าจะเข้าไปดีหรือไม่นั้น แจ็คสันก็เริ่มเลี่ยงไปอีกทางหนึ่งเพื่อให้พื้นที่กับเธอ

เธอทำใจแข็งและเดินเข้าไป แสร้งทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งคู่ยังคงเงียบสนิท ทั้งหมดที่เธอสามารถทำได้คือจ้องที่ไปตัวเลขบนแผงลิฟต์ หวังว่าลิฟต์จะไม่หยุดกลางคัน …

“ขอโทษสำหรับเรื่องนั้น” จู่ ๆ แจ็คสันก็พูดขึ้น

ทิฟฟานี่กล้ำกลืนความประหม่า “มะ…ไม่เป็นไร… คุณช่วยฉันมามากแล้ว นั่นไม่มีอะไร ก็คิดเสียว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณของฉันแล้วกัน ฉันได้ยินมาว่ามีการถอนหมั้นเกิดขึ้นระหว่างคุณกับคู่หมั้นของคุณ แม้ว่าฉันจะไม่ใช่สาเหตุ ฉันรู้สึกเสียใจกับมัน สุดท้ายแล้ว ฉันก็อยู่ที่นั่น…”

แจ็คสันยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ ด้วยเหตุผลบางอย่าง สายตาที่ไม่อาจปิดบังได้ภายในดวงตาของเขาถูกทนแทนด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจคาดเดา “ไม่มีอะไรที่จะต้องเสียใจ ไม่ช้าก็เร็วมันก็ต้องเกิดขึ้น วันนี้คุณมาสายนะ”

‘คุณทำเหมือนไม่รู้จักฉันขึ้นมาทันทีเลยนะ!’ ทิฟฟานี่พึมพำกับตัวเอง แน่นอนว่าเธอพูดมันออกมาดัง ๆ “ฉัน… ฉันมีเรื่องฉุกเฉินและทำให้ช้า ตามนโยบายของบริษัทแล้ว หักเงินเดือน…”

แจ็คสันไม่ได้พูดอะไรสักคำ ทันใดนั้น ลิฟต์ก็ขึ้นมาชั้นที่เป็นออฟฟิศของพวกเขา ทิฟฟานี่รีบออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อหนีไปให้ไกลจากเขา เธอไม่สามารถเข้าใจแจ็คสันได้ทั้งหมด โดยพื้นฐานบทสนทนาของพวกเขา เธอรู้สึกว่ามีความเป็นไปไม่ได้สูงที่เขาจะไล่เธอออก ดังนั้นเธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอเป็นคนแรกที่เก็บของและเตรียมตัวออกไปเมื่อถึงเวลาเลิกงาน เพราะเธอมีนัดกับแอเรียน

ในตอนนั้นเองแจ็คสันก็เดินออกมาจากห้องทำงานของเขาและเดินผ่านห้องทำงานเล็ก ๆ ไป เขาชะลอเมื่อมองเห็นความรีบร้อนของเธอ คนทั้งคู่วิ่งไปที่ลิฟต์อีกครั้ง

“คุณรีบออกไปแบบนี้ คุณจะไปทำงานเพิ่มที่ไหน?” เขาถาม ราวกับว่าไม่แยแส

เธอไม่กล้ามองไปที่เขา “ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันนัดแอริทานอาหารเย็น”

เขาเขย่ากุญแจรถในมือของเขา “ผมจะไปส่งคุณ”

“ไม่…ไม่จำเป็น ฉันนั่งแท็กซี่ไปเองก็ได้” เธอตอบ รู้สึกไม่ค่อยไว้ใจ

เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอปฏิเสธ เขากดปุ่มเพื่อลงไปชั้นล่างทันที เมื่อเขาเข้าไปในลิฟต์และจากนั้นยึดพื้นที่ทางเข้าเอาไว้เพื่อบังปุ่มลิฟต์ป้องกันไม่ใช่เธอทำอะไรกับมัน