เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 29 ความโกรธของมาร์ค เทรมอนต์

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 29 ความโกรธของมาร์ค เทรมอนต์

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นเบา ๆ โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าจากห้องทำงานของมาร์ค เทรมอนต์ “ฮึ่ม! คุณบอกว่าคุณไม่ว่าง แต่คุณก็ไม่ได้ยุ่ง! ฉันเห็นกระเป๋าที่ฉันชอบ – ไม่ใช่สิ หมายถึงกระเป๋าที่ฉันรัก! ซื้อให้ฉันโอเคไหม?”

ลมหายใจของแอเรียน วินน์ ติดอยู่ในลำคอเหมือนมีใครบางคนกำลังทำให้เธอสำลัก

เธอไม่ได้ยินว่ามาร์ค เทรมอนต์ พูดอะไรกลับมาหรือเปล่า

ไม่นานพอผู้หญิงคนนั้นก็ออกมา เมื่อสบตากับแอเรียนก็ประหลาดใจเพราะเป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่เธอเห็นที่สนามบิน

การจ้องมองของเธอไม่ได้มองไปบนใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่เหนือกว่า แต่ดวงตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่รองเท้าส้นสูงที่ผู้หญิงคนนี้สวม มาร์ค เทรมอนต์ ห้ามไม่ให้ทุกคนรบกวนความสงบและเงียบในชั้นนี้ แต่เขาอนุญาตให้ผู้หญิงคนนี้มาที่นี่ด้วยรองเท้าส้นสูง

“เป็นเธออีกแล้วสินะ เธอมีธุระอะไรกับพี่มาร์คของฉันมิทราบ? ฉันไม่รู้ว่าในอดีตเธอมีอะไรกับพี่มาร์ค แต่ฉันไม่ชอบขี้หน้าเธอและจากนี้ไปฉันจะขัดเคืองกับเธอ หลังจากเรากลับมาจากต่างประเทศฉันเจอเธอทุกครั้งที่มองหาพี่มาร์คที่รักของฉันและฉันเกลียดมัน” ผู้หญิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ขี้เล่นและน่ารัก แม้ว่าคำพูดของเธอจะเสียดแทง แต่น้ำเสียงที่เธอพูดก็ทำให้คนอื่นไม่รู้สึกรำคาญเธอ มันเหมือนกับว่าเธอแค่ล้อเล่น

“ฉันมาที่นี่เพื่อส่งเอกสาร” แอเรียนพูดอย่างใจเย็น

“ฉันไม่สน พี่มาร์คที่รักเป็นของฉัน ผู้หญิงคนอื่น ๆ เลิกฝันที่จะเป็นคู่เเข่งกับฉันซะเถอะ” หญิงสาวเก็บบัตรทองไว้ในกระเป๋าสตางค์รุ่นลิมิเต็ดเอดิชั่นของเธอและพูดเยาะเย้ยก่อนที่เธอจะจากไป

หลังจากรอมานานกว่าครึ่งชั่วโมง แอเรียนก็คิดที่จะทิ้งเอกสารไว้ที่นั่นและหาทางออกเนื่องจากเลขายังไม่กลับมา อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นตราประทับที่เป็นความลับบนหน้าปกของเอกสารเธอก็มีความคิดที่สอง เธอจะไม่สามารถแบกรับความรับผิดชอบได้หากมีสิ่งที่ไม่ดีเกิดขึ้น

มาร์ค เทรมอนต์ ดูคลิปกล้องวงจรปิดบนมอนิเตอร์ของห้องทำงานของเขาด้วยท่าทางเย็นชา เขาจะดูว่าแอเรียนจะรอข้างนอกได้นานแค่ไหน

สองชั่วโมงต่อมาเขาปิดแล็ปท็อปของเขาด้วยความหงุดหงิดและโทรออก เขาดูราวกับว่าเขาสามารถกระทำการฆาตกรรมได้เลย

“บอกเธอว่าวันนี้คุณลาและให้เธอส่งเอกสารมาที่ห้องทำงานของฉัน”

สองนาทีต่อมาแอเรียนได้รับโทรศัพท์ที่ไม่ระบุชื่อ เธอลดเสียงลงขณะที่เธอตอบ

“ฮัลโหลค่ะ?”

“ค่ะ ไกลด์กรุ๊ป ใช่ไหมคะ? ฉันเป็นเลขานุการของคุณเทรมอนต์ วันนี้เป็นวันหยุดของฉัน หากคุณมีเอกสารสำคัญโปรดส่งตรงถึงคุณเทรมอนต์ที่ห้องทำงานของประธานบริหารค่ะ”

ก่อนที่แอเรียนจะตอบ สายก็ถูกวางไปแล้ว

แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ และไม่มีทางเลือกอื่น เธอเคาะประตู เสียงทุ้มซึ่งไร้อารมณ์ของมาร์ค เทรมอนต์ ก็ดังมาจากภายใน

“เข้ามาได้”

เธอผลักประตูเข้ามาและวางเอกสารลงบนโต๊ะทำงานของเขา แอเรียนพูดอย่างเป็นทางการว่า “คุณเทรมอนต์คะ นี่คือเอกสารจากบริษัทของเรา ได้โปรดพิจารณาดูด้วยค่ะ”

ม่านหมอกปกคลุมดวงตาของมาร์ค เทรมอนต์ ขณะที่เขาโยนเอกสารทิ้ง “สมมติว่าฉันทำแล้วละกัน”

แอเรียนไม่เข้าใจการกระทำของเขา แต่เธอรู้ว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดีอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ทำให้เธอมีเหตุผลมากขึ้นที่จะออกไปหลังจากที่เขาเขาได้รับเอกสารเป็นการส่วนตัวไปแล้วหากมีข้อผิดพลาดเธอสามารถกล่าวลางานของเธอได้เลย

“คุณเทรมอนต์คะ ได้โปรดรบกวนดูด้วยค่ะ”

มาร์คเทรมอนต์เอนหลังพิงพนักพิงเล็กน้อยแล้วกอดอกมองเธออย่างเย็นชา “แล้วถ้าผมไม่ทำล่ะ?”

แอเรียนสงสัยว่าเขาตั้งใจทำให้ชีวิตของเธอยุ่งยากหรือเปล่า

“ถ้าอย่างนั้น… คุณสามารถผ่านไปได้เมื่อคุณต้องการและแจ้งให้เราทราบหากมีปัญหาใด ๆ ”

“ออกไป!” มาร์คเทรมอนต์หลับตาลง เขากำมือแน่นจนข้อนิ้วของเขากลายเป็นสีขาว

แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้นแอเรียน วินน์ ก็ไม่ได้หันจากไปเหมือนปกติ แต่เธอยืนตรง

“คุณเทรมอนต์คะ ได้โปรดอย่านำเรื่องส่วนตัวมารวมกับการทำงาน หากคุณไม่พอใจกับฉัน กรุณาบอกให้ดิฉันทราบค่ะ”

ดวงตาของมาร์ค เทรมอนต์ เปิดขึ้นทันทีเพื่อจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มเยาะ

“คุณกำลังต่อว่าการกระทำของผมเหรอ?!”