เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 329 หัวใจเต้นเร็ว แรงดึงดูดซึ่งกันและกัน

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 329 หัวใจเต้นเร็ว แรงดึงดูดซึ่งกันและกัน

แอเรียนยื่นแก้วน้ำแข็งให้กับเธอ “ดื่มน้ำซะ จะทำให้สดชื่นมากขึ้น แน่นอนว่าฉันจะชวนเธอทุกครั้งที่มีอะไรดี ๆ ทาน เหมือนกับที่เธอคิดถึงฉันทุกครั้ง”

ทิฟฟานี่หัวเราะออกมาเบา ๆ ด้วยความรู้สึกอาย “เธอทำให้มันดู… น่าอาย เอาล่ะ ระหว่างเธอกับมาร์คเป็นอย่างไรบ้าง? ฉันพยายามทุกวิถีทางที่จะช่วยเธอห้ามแอรี่จากการเข้าไปในออฟฟิศครั้งสุดท้าย ฉันไม่เข้าใจผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ เธอช่างไร้ยางอายจริง ๆ !”

แอเรียนขยับ “ฉันรู้… ขอบใจนะทิฟฟ์ อย่างไรก็ตาม… มาร์คและฉันก็เป็นเหมือนเดิม เขามาอยู่ที่บ้านของฉันในช่วงสองสามวันที่ผ่านแล้วก็ช่วยดูแลเจ้าข้าวปั้นด้วย บางครั้งเราก็ยังทะเลาะกันอยู่บ้าง ฉันสงสัยว่าเราคงเกิดมาตรงกันข้ามกัน บุคลิกของเราไม่เข้ากัน มันอาจจะเป็นเพราะช่องว่างระหว่างวัยที่มากจนเกินไป ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาก็แก่กว่าฉันสิบปี”

ทิฟฟานี่โบกมือของเธอ “เธอหมายถึงอะไร? ช่องว่างระหว่างวัยทำให้บุคลิกเข้ากันไม่ได้อย่างนั้นเหรอ? ลืมเรื่องนั้นไปเถอะ แอรี่เด็กกว่าเธออีก ทำไมเธอถึงจ้องแต่จะแย่งผู้ชายของเธอ? ปัญหามันอยู่ที่เธอ เธอไม่รู้วิธีมัดใจผู้ชาย แน่นอนว่ามันขึ้นอยู่กับว่าผู้ชายคนนั้นคุ้มค่าที่จะพยายามหรือเปล่า มันก็ดีนะที่เขาเต็มใจลดตัวลงมาเพื่อช่วยเธอดูแลเจ้าข้าวปั้น เธอคิดว่าเขาเป็นใคร? เขาคือมาร์ค เทรมอนต์ เขาไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาทั่วไป เขาเบียดตัวเองเข้าไปในห้องเช่าเล็ก ๆ ของเธอ เพียงเพื่อช่วยเธอดูแลแมว นั่นไม่ได้หมายความว่าเขากลับมาหาเธอเหรอ? หรือไม่ใช่ว่าเขาป่วยเป็นโรคทางจิต”

แอเรียนหน้าแดงเมื่อคิดถึงเรื่องบนเตียงของพวกเขาที่เกิดขึ้นก่อนนอนเมื่อคืน เธอลดเสียงของเธอลงต่ำและถาม “ทิฟฟ์ ตอนที่เธออยู่กับอีธาน เธอเคยรู้สึกอะไรแปลก ๆ บ้างไหมเมื่อเธอมองเข้าไปในดวงตาของเขาจากระยะใกล้มาก ๆ?”

ทิฟฟานี่หยุดคิดและพูดขึ้น “เธอไม่ได้พูดถึงตอนที่เธอจ้องตากันแบบกะทันหันด้วยความรู้สึกร้อนแรงจากนั้นก็จูบกันใช่ไหม? นั่นคือแรงดึงดูดใจ เธอจะรู้สึกเหมือนกันว่าหัวใจของเธอเต้นแรงกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งอยู่ในอกของเธอและไม่ลดลง จิตใจของเธอจะว่างเปล่าและเธอก็จะคิดอะไรไม่ออก ไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรกับเธอ เธอก็จะไม่สู้กลับและปล่อยให้เขาทำตามที่เขาต้องการ นั่นคือแรงดึงดูดซึ่งกันและกัน ลืมไปเถอะ ฉันแยกความรู้สึกของฉันไม่ออก แล้วฉันจะคิดวิเคราะห์อะไรให้กับเธอได้บ้าง? ถ้าอีธานรักฉันจริง ๆ สิ่งต่าง ๆ จะไม่กลายเป็นอย่างที่เขาทำ มันเป็นความผิดของฉันเอง เป็นฉันคนเดียวที่หัวใจเต้นแรง”

แอเรียนรู้สึกสับสนเมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้ เธอแค่ถามคำถามทั่ว ๆ ไปเท่านั้น และไม่คิดว่าเธอจะพัฒนาความรู้สึกที่มีต่อมาร์คได้จริง ๆ เพราะว่าสำหรับเธอแล้วมันไร้สาระจนเกินไป

จากนั้น แจ็คสันก็นำอาหารของพวกเธอมาเสิร์ฟ เขาแต่งกายด้วยชุดสูทราคาแพงมาทำงานเป็นพนักงานบริการ แน่นอน มันเหมาะกับเขามา ทิฟฟานี่ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด เธอไม่ลืมว่าเธอน่าอนาถใจแค่ไหนเมื่อเขาได้ยินเธอเพ้อราวกับผู้หญิงบ้า ด้วยเหตุนี้เธอจึงหลบเลี่ยงเขาแม้กระทั่งที่ออฟฟิศ เธอจะไม่มีทางมาที่นี่ถ้าไม่ใช่เพราะอาหาร!

“ทิฟฟานี่ เลน ทำไมคุณถึงไม่มองผม? คุณกลัวว่าหัวใจของคุณจะเต้นแรงเหรอ?” แจ็คสันที่ได้ยินบทสนทนาของพวกเธอและอดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอ

“งี่เง่า… ฉันชอบคุณหรือไง? ลืมไปซะเถอะ…” ทิฟฟานี่เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความเจ็บใจ ทว่าเมื่อสบตากันเธอก็หยุดหายใจไปชั่วขณะ มีเพียงสิ่งเดียวในใจของเธอ – ผู้ชายคนนี้โคตรร้อนแรง! โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ยิ้มอย่างทะเล้นและซุกซน เธอไม่สามารถหันหน้าหนีไปได้

เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้น เธอไม่อยากทำให้ตัวเองต้องอับอาย ดังนั้นเธอจึงฝืนดวงตาที่เต็มไปด้วยประกายความหลงใหลให้หายไปแล้วแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและหันกลับไปมอง “แค่เสิร์ฟอาหาร แอริหิวแล้ว”

แจ็คสันเสิร์ฟอาหารอย่างหรูหราราวกับบริกรมืออาชีพ “ได้ครับ…ในทันที”

หลังจากที่เขาออกไป แอเรียนพึมพำออกมาอย่างแผ่วเบา “แจ็คสันเป็นคนดีในฐานะเพื่อน แต่ในฐานะคนรัก… ฉันไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะวิเคราะห์ให้เธอฟังได้ ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่เคยมีความรัก เธอต้องชั่งน้ำหนักตัวเลือกแล้วเลือกด้วยตัวของเธอเอง”

ทิฟฟานี่ทำราวกับว่าเธอเห็นผี “นี่เธอพูดอะไรของเธอเนี่ย? แม้แต่เธอจะเชื่อว่าหัวใจของฉันจะเต้นแรงเมื่อฉันมองเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างนั้นเหรอ? ถ้ามีแรงดึงดูดใจขึ้นมาบ้าง มันคงจะอยู่ตรงนั้นตั้งนานแล้ว ฉันชนรถของเขาตอนที่ฉันเจอเขาครั้งแรก เขาดูเท่เมื่อเขาต่อยพวกอันธพาลที่แอรี่ส่งมาตามฉัน แต่ตอนนั้นฉันยังอยู่กับอีธาน ฉันไม่อาจมีความรู้สึกกับเขาได้ ตอนนี้… พวกเราเคยนอนร่วมเตียงกันและหัวใจของฉันก็ยังไม่เต้น…”

แอเรียนแค่ล้อเล่นเท่านั้น เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะเล่นตลกต่อไป ทันทีที่แจ็คสันเสิร์ฟอาหารเสร็จแล้ว เธอก็ถามขึ้น “คุณยังไม่ได้ทานอะไรใช่ไหม? ทำไมไม่ทานกับพวกเราล่ะคะ?”

แจ็คสันไม่ได้เกรงใจกับเรื่องนี้แล้วเขาก็นั่งลง “ผมจะไม่ปฏิเสธคำชวนของคุณ จริง ๆ แล้วผมค่อนข้างเหนื่อย มันยากสำหรับผมที่จะหยุดพักจากออฟฟิศในช่วงวันเสาร์ แต่มาร์คเรียกตัวผมมาทำอาหารให้คุณ เขาบอกว่าเขาไม่ไว้ใจเชฟของผมและยืนยันที่จะให้ผมทำด้วยตัวเอง ฮ่า ฮ่า… ผมอิจฉาคุณขนาดไหนที่มีคนมาเอาใจคุณมากขนาดนี้”

พวงแก้มของแอเรียนขึ้นสีระเรื่ออีกครั้ง อะไรคือความหมายของคำว่า ‘เอาใจ’ ที่เขาพูดกับเธอ? เธอไม่เคยรู้สึกว่ามาร์คเอาใจเธอแต่อย่างใด และมันไม่ใช่ความผิดของเธอ เธอรู้สึกไม่เข้าใจกับวิธีที่มาร์คปฏิบัติต่อเธอตั้งแต่ยังเด็ก

ทิฟฟานี่ไม่ชอบความรู้สึกอึดอัด ดังนั้นเธอจึงบังคับตัวเองให้โยนเหตุการณ์ที่น่าอึดอัดใจนั้นทิ้งไว้เบื้องหลังจิตใจของเธอ และพูดขึ้น “ถูกต้อง ฉันอิจฉาแอเรียนอย่างแน่นอนที่มีคนเอาใจเธอ มันคงจะดีมากถ้ามาร์คทุ่มเทให้เธออย่างเต็มที่”