เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 345 ถึงภรรยาของฉัน แอเรียน วินน์

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 345 ถึงภรรยาของฉัน แอเรียน วินน์

เธอคิดอะไรไม่ออกเมื่อเธอได้ยินคำพูด – จดหมายสั่งเสีย “เขายังไม่ตาย ทำไมถึงต้องการแบบนี้? ไม่จำเป็นต้องมอบมันให้ฉัน ทิ้งมันไป!”

เฮนรี่ แจ็คสัน เอริก และทิฟฟานี่อยู่ที่นี่ทุกคน นี่คือสถานการณ์ที่ตึงเครียดมากและหดหู่เกินไปสำหรับเธอ ราวกับว่ามาร์คกำลังจะตายแล้วจริง ๆ

“คุณเทรมอนต์ ได้โปรดใจเย็นลงก่อน มีความเป็นไปได้สูงที่จดหมายสั่งเสียจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย” แพทย์อธิบาย “ดิฉันเป็นแพทย์ที่ดูแลคุณเทรมอนต์ ดิฉันเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างดี คุณเทรมอนต์อาการค่อนข้างดี ดังนั้นฉันจึงให้เพียงจดหมายสั่งเสียกับคุณ”

หลังจากนั้นแพทย์ก็ดึงกระดาษออกมาจากเสื้อกราวน์ของเขา มันเป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างฉุกเฉินในเวลานั้น เช่นนั้นเขาจึงไม่ได้มีตัวเลือกที่ดีมากนัก ดังนั้นเขาจึงเขียนจดหมายสั่งลาลงบนแผ่นใบสั่งยาของเขา มันดูน่าเกลียดนิดหน่อยและรีบร้อน

มือของแอเรียนกำลังสั่น แผ่นกระดาษที่บางเบากลับให้ความรู้สึกราวกับว่ามีน้ำหนัก 600 กิโลกรัม น้ำตาไหลออกมาอาบใบหน้าของเธอในขณะที่เธออ่านจดหมายบรรทัดแรก

“ถ้าฉันตาย ขอมอบความไว้วางใจให้แจ็คสัน เวสต์ จัดการชำระบัญชีทรัพย์สินในความดูแลของฉันเป็นเงินสด – เพื่อมอบให้กับภรรยาของฉัน แอเรียน วินน์”

ภรรยา ดังนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอคือภรรยาในสายตาของเขา ไม่ใช่ของเล่นหรือจำเลย ที่เขาต้องการกักขังเธอไปตลอดชีวิต ไม่มีใครยอมให้ทุกสิ่งที่เขามีกับศัตรูที่เขาจงเกลียดจงชังหรอกใช่ไหม?

แจ็คสันรู้ว่าอาการของมาร์คในตอนนี้ทรงตัวแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่กังวล เขารู้สึกผ่อนคลายมากดังนั้นเขาจึงอดที่จะเล่นตลกไม่ได้ เขาแย่งจดหมายมาจากแอเรียน “ขอผมดูหน่อยว่ามาร์คเขียนอะไรลงไปในจดหมายสั่งลา…”

เขาใช้เวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่วินาทีเพื่ออ่านบรรทัดนั้น อย่างไรก็ตามการแสดงออกทางใบหน้าของแจ็คสันก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปจากที่ผ่อนคลายกลายเป็นเคร่งขรึม ในที่สุดเขาก็หัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “พูดตามตรงนะครับ เขาจะไม่ยอมปล่อยผมไปเมื่อเขาตายไปแล้ว เขาต้องการให้ผมชำระบัญชีกิจการทั้งหมดที่อยู่ภายใต้ชื่อของเขาอย่างนั้นเหรอ? ผมกลัวว่ามันจะทำให้ผมยุ่งเป็นเวลานานน่ะสิ ขอบคุณพระเจ้าที่เขาไม่เป็นไร ไม่อย่างนั้นผมจะต้องเสียเวลาทำงานให้กับเขามากขึ้น — แล้วฟรีด้วย!”

เอริกขยับไปด้านหน้าและยิ้มออกมาเช่นกัน “งี่เงาอะไรอย่างนี้ ไม่ต้องกังวลนะแอเรียน มาร์คจะไม่เป็นไร”

ในตอนแรกแอเรียนค่อนข้างอารมณ์เสีย แต่หลังจากการหยอกล้อของพวกเขาทุกคน ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโมโห

เฮนรี่กระแอมในลำคอและพูดขึ้น “คุณนาธาเนียล คุณเวสต์ ตอนนี้อาการของนายท่านเทรมอนต์อยู่ในความทรงตัว ตอนนี้คุณสามารถกลับบ้านกันได้แล้ว ฉันจะให้บอดี้การ์ดคอยเฝ้าดูแลเขาตลอด 24 ชั่วโมง ทุกวัน ไบรอันเองก็จะอยู่ใกล้ ๆ ด้วยเช่นกัน”

เอริกและแจ็คสันพยักหน้ารับ จากนั้นก็ออกไปจากโรงพยาบาล

แอเรียนรู้ว่าเฮนรี่เกรงว่าพวกเขาจะรบกวนการพักผ่อนของมาร์ค เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะพูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะกลับเหมือนกัน ฉันจะทิ้งทุกอย่างเอาไว้กับคุณ เฮนรี่ ถ้าเขาตื่น…โทรหาฉันนะคะ”

เฮนรี่พยักหน้ารับและมองไปที่ไบรอัน ไบรอันรีบก้าวขึ้นไปที่ด้านหน้าและพูดขึ้น “ผมจะไปส่งคุณกลับคฤหาสน์ เทรมอนต์ ครับนายหญิง”

ไบรท์ ดีไซน์ อินคอร์ปอเรท

ทิฟฟานี่กลายเป็น “เพื่อนสาว” ที่ห่วงใยและถูกนึกถึงตลอดเวลาในช่วงเวลาสองวันที่ผ่านมา เธอทำหน้าที่เฝ้าดูโทรศัพท์ของเธอตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เพราะแอเรียนจะโทรหาเธอเมื่อไรก็ตามที่เธอรู้สึกว่าอารมณ์แปรปรวน เธอรู้สึกเหนื่อยล้าและตื่นตัวเมื่อโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอจะตรวจดูข้อความของเธอหรือรับโทรศัพท์ในทันทีไม่ว่าเธอจะหลับเร็วหรือไม่ก็ตาม

เธอไม่สามารถหยุดหาวในระหว่างที่ทำงานได้ ในที่สุดเธอสามารถอดทนจนถึงเวลาพักกลางวัน เธอไม่สนใจจะรับประทานอาหารกลางวันและอยากจะงีบหลับในตอนบ่าย ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่สามารถทำงานของเธอได้อย่างเต็มกำลังในช่วงบ่ายได้

เธอเพิ่งจะนอนลงบนโต๊ะทำงานและเตรียมตัวจะงีบหลับเมื่อมีบางคนมีเคาะบนโต๊ะของเธอ เธอทำหน้ามุ่ยด้วยความรู้สึกหงุดหงิดและพูดขึ้น “คุณกำลังทำอะไร? นี่เป็นเวลาพักของฉัน ของีบหลับหน่อยไม่ได้หรือไง?”

“เมื่อคืนคุณไปบุกเข้าไปในบ้านของใครมาหรือเปล่า?” แจ็คสันถามด้วยรอยยิ้มฝืน ๆ

เธอหมดอารมณ์ในทันทีที่ได้ยินเสียงของแจ็คสัน “เปล่า… แอเรียนรู้สึกแย่ในช่วงเวลาสองสามวันที่ผ่านมาไม่ใช่เหรอ? บางครั้งเธอก็ตื่นขึ้นมาตอนกลางดึกและโทรหาฉันไม่ก็ส่งข้อความมาหาฉัน แน่นอน ฉันก็ต้องเตรียมตัวเอาไว้ทุกวินาทีตลอดทั้งวัน เธอท้อง คุณเคยคิดบ้างไหมว่าการที่ไม่มีใครให้คุยด้วยมันน่าอารมณ์เสียแค่ไหน? มีอะไรที่คุณต้องการไหม? ถ้าคุณมีงานให้ฉันทำ ช่วยวางมันลงบนโต๊ะของฉัน ฉันจะทำมันในช่วงบ่าย”

แจ็คสันหยุดคิดไปชั่วขณะ จากนั้นก็พูดขึ้น “ไม่เกี่ยวกับเรื่องงานหรอก… เอ่อ… ช่วงนี้ผมค่อนข้างยุ่งเป็นพิเศษ และไม่สามารถนำอาหารกลางวันมาให้คุณได้ ผมจะพาคุณไปทานอาหารกลางวันได้ไหม? บ่ายวันนี้คุณสามารถหยุดงานครึ่งวันได้ เพื่อให้คุณได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ผมจะแนะนำงานที่สองให้คุณในคืนนี้ อย่างไรก็ตามมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแต่อาจจะเป็นระยะยาว เงินเดือนที่จ่ายเป็นเงินสด รายได้ดี… อยากจะลองคิดดูไหม?”

ทิฟฟานี่รู้สึกอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเขามีจุดประสงค์แอบแฝง “งานที่สองเป็นงานประเภทที่ฉันต้องทำตอนกลางคืนไหม? คุณคงจะไม่… แนะนำฉันเกี่ยวกับกิจกรรมที่กุ๊ก ๆ กิ๊ก ๆ ใช่ไหม? ฉันเคยเป็นเพื่อนนั่งดื่มในคลับเฮ้าส์ แต่ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว อะไรที่มากกว่านั้นมันเป็นไปไม่ได้แน่นอน อย่าแม้แต่คิดถึงเรื่องนั้น!”

แจ็คสันหัวเราะขึ้นเบา ๆ “มันไม่ใช่แบบนั้น อย่าทะลึ่งให้มันมากนักเลย ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะต้องการทำหรือไม่ คุณจะได้รับวันหยุดครึ่งวันฟรี และรับประทานอาหารรสเลิศ ลองคิดดู”

ในตอนนี้เธอง่วงมากและหิวมาก ทุกสิ่งที่แจ็คสันเข้าใจเธอคือความต้องมากที่สุดในตอนนี้ เขายังแนะนำงานอื่น ๆ ในตอนกลางคืนซึ่งสามารถหาเงินได้จำนวนมาก – และฟรี สิ่งนี้รู้สึกว่าค่อนข้างคุ้มค่าสำหรับเธอ ทว่าเธอยังรู้สึกกลัวที่จะติดกับดักของเขา “ฉันไม่รังเกียจที่จะเห็นด้วยหรอกนะ… อย่างไรก็ตาม ฉันจะได้เงินเท่าไรเหรอ? ขอทราบลักษณะคร่าว ๆ คุณต้องอธิบายทุกอย่างให้ฉันฟังก่อน จากนั้นฉันจึงจะสามารถพิจารณาได้ว่าฉันต้องการจะทำหรือไม่ เป็นงานแบบไหนกันที่จะต้องทำในตอนกลางคืน?”