เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 374 ตอนจบที่โดดเดี่ยว
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 374 ตอนจบที่โดดเดี่ยว
แมรี่ส่ายหัวทันที “นี่เป็นคำสั่งจากนายท่านด้วย ทำไมเธอไม่ไปคุยกับเขาเองล่ะ? ถ้าเป็นฉัน ฉันคงไม่กล้าตัดสินใจด้วยตัวเองแน่นอน”
แอเรียนก็อยากคุยกับมาร์คนะ แต่เธอก็กลัวเมื่อจำได้ว่าเขาอารมณ์ไม่ดีอยู่
ณ ห้างสรรพสินค้า
แจ็คสันและทิฟฟานี่รู้สึกราวกับร่างกายไร้วิญญาณและว่างเปล่าเล็กน้อย พวกเขาเดินทั่วห้างสรรพสินค้าหมดแล้ว แต่ลิเลียนและซัมเมอร์กลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุดช้อปปิ้ง แจ็คสันต้องทนทุกข์ทรมานมากที่สุดในฐานะผู้ชายคนเดียวในสี่คนนี้ แขนของเขากำลังจะหมดแรงเร็ว ๆ นี้
ในขณะที่ลิเลียนกำลังจะมุ่งหน้าไปยังร้านเสื้อผ้าแบรนด์อื่นทิฟฟานี่ก็อดไม่ได้ที่จะเตือนเธอว่า “พอเถอะแม่ แจ็คสันกับฉันเหนื่อยล้าจากการทำงานมาทั้งวันแล้ว”
เธอรู้ดีว่าตราบใดที่เธอใช้ชื่อแจ็คสันอ้างลิเลียนจะไม่เลยเถิดจนเกินไป
ตามที่คาดไว้ ลิเลียนหยุดโดยไม่เต็มใจ “ลูกพูดถูก พอแค่นี้ก่อนดีกว่า”
ซัมเมอร์ยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น ไว้เจอกันใหม่นะคุณเลน ปกติแจ็คสันจะเป็นคนที่บริหารบริษัท ฉันจึงไม่ค่อยมีอะไรทำ เราควรพบกันบ่อย ๆ นะ”
ลิเลียนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แค่นี้เธอก็พอใจมากแล้ว
แจ็คสันมาส่งทิฟฟานี่และลิเลียนที่ชั้นล่างของที่พัก เมื่อพวกเขาเข้าไปในลิฟต์ทิฟฟานี่ก็พูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “แม่ ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับแจ็คสันเป็นเรื่องปลอม เขาจ่ายเงินให้ฉันเพื่อให้ฉันร่วมโกหกแม่ของเขา อย่าให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากและได้โปรดอย่าไปขออะไรจากคุณเวสต์อีก แจ็คสันได้ให้ค่าจ้างฉันเรียบร้อยแล้ว”
รอยยิ้มบนใบหน้าของลิเลียนแข็งขึ้น “เธอพูดว่าอะไรนะ? ฉันก็คิดว่าเธอได้สามีที่ร่ำรวยจริง ๆ เสียอีก แต่เธอกลับบอกฉันว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงเรื่องโกหกอย่างงั้นหรอ? ทิฟฟานี่ เลน เธอโตแล้วจริง ๆ ด้วย แต่ถ้าเธอแน่จริงก็ทำให้แจ็คสันตกหลุมรักเธอสิ จะโกหกกันไปเพื่ออะไร? นี่เธอกำลังพยายามจะฆ่าฉันหรือไง?”
ทิฟฟานี่รู้ว่าลิเลียนจะต้องตอบสนองแบบนี้ “ฉันไม่ทันได้มีเวลาบอกแม่ว่ามันเป็นความผิดของฉันเอง ไม่ใช่ว่าแจ็คสันไม่ได้จ่ายค่าจ้างฉันสะหน่อย อย่างน้อย ตอนนี้แม่จะได้มีค่าขนมมากขึ้น คราวหน้าถ้าแม่ของเขาชวนแม่ไปไหนแม่ก็แค่แก้ตัวและปฏิเสธเขาไปนะ”
ลิเลียนข่มความโกรธของเธอเอาไว้และไม่ตอบกลับ
ทิฟฟานี่กลัวว่าลิเลียนจะสร้างเรื่องวุ่นวายให้กับเธอ เธอจึงเตือนเขาว่า “อย่าเข้ามายุ่งนะ ทำราวกับว่าแม่ไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลย เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมแจ็คสันและฉันจะยุติความสัมพันธ์นี่เอง”
ลิเลียนยังคงนิ่งเงียบ เธอพุ่งออกจากลิฟต์ทันทีที่เปิดประตู
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ทิฟฟานี่ก็นอนลงบนเตียงและหยิบโทรศัพท์ออกมา ไม่มีข้อความอื่นใดสำหรับเธอนอกจากการแจ้งเตือนเกี่ยวกับการโอนเงินผ่านธนาคารของอีธาน เธออดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าการกระทำเล็ก ๆ ของอีธานทำให้เธอสับสน เธออยากรู้เจตนาของเขา สิ่งเหล่านี้แตกต่างจากการแกล้งเธออย่างไร? เธอไม่ได้จะกลับไปหาเขา แต่เธอก็ไม่สามารถลืมความรู้สึกในอดีตที่มีต่อเขาได้ จริงอยู่ว่าเธอหวั่นไหว
เธอส่งข้อความถึงแจ็คสัน: คุณควรรีบไปบอกแม่คุณว่าเราเลิกกันแล้ว เราจะทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้
เขาตอบกลับมาเร็วมาก: ทำไม? รีบกลับไปคบกันกับอีธานเหรอ? ผมบอกคุณไปแล้วว่าไม่เป็นไร คุณไม่ต้องกังวลนักหรอก แต่ถ้าคุณร้อนใจมากที่จะกลับไปหาแฟนเก่า ผมจะลองไปคิดทบทวนเรื่องนี้ดู
เธอคิดไตร่ตรองดีแล้วจึงตอบไปว่า: ใช่ ฉันร้อนใจที่จะกลับไปคบกับแฟนเก่า ทีนี้คุณจะไปบอกแม่คุณได้ยัง?
ในความเป็นจริงเธอแค่ร้อนใจที่จะจบเรื่องยุ่ง ๆ พวกนี้ ในตอนนี้เธอสามารถใช้อะไรก็ได้เพื่อเป็นข้ออ้าง
ที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่า แจ็คสันจ้องไปที่เนื้อหาในข้อความของเธอ สีหน้าของเขาไม่ชัดเจนภายใต้แสงที่มืดทึบที่เหมือนถูกปกคลุมไปด้วยความเศร้าโศก
หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาก็ตอบกลับไปว่า: โอเค
มันเป็นคำเดียวที่เรียบง่าย สุดท้ายเธอร้อนใจที่จะไปไล่ตามความรัก เขาไม่สามารถขวางเธอได้แม้ว่าเขาจะรู้ทุกสิ่งที่อีธานได้ทำไว้ มันไม่ใช่กงการอะไรของเขา เขาเป็นเพียงผู้ชม
คืนที่ร้อนอบอ้าวรู้สึกระคายเคืองอย่างประหลาด วิลล่าหลังใหญ่เงียบสงบจนเขานอนไม่หลับ ความเหงาที่หนาวเหน็บทำให้เขาต้องไปหาความสุขจากไนต์คลับ แน่นอนว่าสถานที่แบบนั้นเหมาะสมที่สุดสำหรับคนที่เกลียดความเหงาพอ ๆ กับเขา
ณ คฤหาสน์ เทรมอนต์
เป็นโอกาสที่หาได้ยากสำหรับมาร์คที่จะได้พักผ่อนแต่หัววัน แต่เขาถูกบังคับให้ต้องเปลี่ยนแผนเนื่องจากมีสายเรียกเข้ากะทันหันจากแจ็คสัน ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้ใช้เวลาออกไปเที่ยวด้วยกันมาสักพักแล้ว
พอเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและกำลังจะเดินออกไปนอกประตูเขาก็พบแอเรียนกำลังเล่นอยู่กับแมวในห้องนั่งเล่น มาร์ครู้ดีรู้ว่าเธอกำลังลากเวลาในการเข้านอนเพราะไม่เต็มใจที่จะนอนร่วมเตียงกับเขาเขาจึงพูดอย่างมีจุดมุ่งหมายว่า “ฉันจะออกไปข้างนอกกับแจ็คสันและเอริกสักพัก ฉันอาจจะกลับดึกมาก เธอควรจะรีบเข้านอนนะ”
แอเรียนแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอพยักหน้าโดยไม่แสดงสีหน้าอะไรก่อนที่เธอจะมุ่งตรงไปยังห้องนอนทันทีที่เขาออกไป
เธอไม่ได้คาดคิดว่ามาร์คจะอยู่ข้างนอกทั้งคืนโดยไม่กลับบ้านเลย เธอหลับสนิทและเพิ่งรู้ในวันรุ่งขึ้นเมื่อไม่เห็นร่องรอยของมาร์คว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมาที่บ้าน นี่เป็นเรื่องที่หาได้ยาก และเมื่อคืนก่อนที่เขาจะออกจากบ้านเขาบอกไว้ว่าเขาจะกลับมาดึกมากไม่ใช่หรอ? เขาไม่ได้บอกว่าจะไม่กลับเลย
แม้เธอจะอยากรู้อยากเห็น แต่เธอก็ไม่ได้ตามหาเขา เขามีขาเป็นของตัวเอง เขาสามารถไปได้ทุกที่ที่เขาต้องการ เธอไม่สามารถไปควบคุมเขาได้
แมรี่รู้สึกกังวลมากกว่าแอเรียน “แอริ นายท่านออกไปข้างนอกทั้งคืนและยังไม่ได้กลับบ้านเลย ทำไมเธอถึงเมินเฉยตลอดเลย? เรื่องแอรี่อาจจะจบไปแล้ว แต่เธอคงไม่ต้องการให้มีเอเวอรี่หรือเอมมีลี่โผล่มาหรอกใช่ไหมล่ะ?!”
แอเรียนไม่ตอบสนองอะไรและมุ่งความสนใจไปที่อาหารเช้าของเธอแทน การกิน การนอน และการดื่ม เป็นสิ่งเดียวที่เธอได้รับอนุญาตให้ทำที่ในบ้านทุกวันนี้ เธอจะเล่นกับโทรศัพท์หรือเล่นกับแมวเมื่อรู้สึกเบื่อ เธอจะกลายเป็นเชื้อราในไม่ช้า ในทางกลับกัน เขามีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน – ออกไปข้างนอก ร่าเริง และมีความสุข เธอรู้สึกรังเกียจเขาถึงที่สุด และไม่มีความรู้สึกอื่นปนด้วยเลย
แมรี่แย่งชามของแอเรียนออกไปต่อหน้าต่อตาเธอ “โทรหานายท่านเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ได้ทานอาหารเช้า”