เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 382 ข้อเสนอที่สิ้นหวัง

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 382 ข้อเสนอที่สิ้นหวัง

แน่นอนว่าอีธานได้เตรียมการมาหมดแล้ว เขาหยิบแหวนเพชรออกมาจากกระเป๋าของชุดคนไข้ของเขา เขาไม่ปล่อยให้ทิฟฟานี่มีโอกาสได้ปฏิเสธเขาและสวมแหวนให้เธอทันที “ฉันซื้อแหวนวงนี้ไว้ตั้งนานแล้ว คืนไหนที่ฉันคิดถึงเธอฉันก็จะหยิบแหวนออกมาดู นั้นเป็นวิธีที่ทำให้ฉันทนอยู่ต่อไปได้”

ขนาดของแหวนเพชรนั้นพอดีกับนิ้วของทิฟฟานี่เป๊ะ แสงสะท้อนบนเพชรและส่องแสงเป็นประกายภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน ทิฟฟานี่ที่นิ่งงันและสับสนยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอสัมผัสได้ถึงความจริงใจและความเร่งด่วนของเขา อย่างไรก็ตาม ความเร่งด่วนและการปรากฏตัวที่สิ้นหวังของเขาทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก “อีธาน… ปล่อยฉันก่อนเถอะ”

อย่างไรก็ตามอีธานไม่ฟังเธอ เขาพลิกตัวเธอและก้มลงจูบที่ริมฝีปากของเธอ เขาจับเธอไว้แน่นและกักเธอไว้ในอ้อมกอดของเขา

ค่ำคืนเงียบสงบ เขาเสนอแหวนเพชรใต้แสงดาวให้เธอ ไม่มีใครมารบกวนพวกเขาได้ มันน่าจะโรแมนติก แต่ตอนนี้ทิฟฟานี่ไม่รู้สึกแบบนั้น ที่ผ่านมาเธอรักเขาอย่างสุดหัวใจ แต่ด้วยเหตุใดไม่รู้ การกระทำของเขาไม่ได้ทำให้เธอหวั่นไหวในตอนนี้ เมื่อเธอรู้สึกว่าเขาพยายามสอดลิ้นเข้าไปในปากของเธอ เธอก็ตกใจกลัวและพลักเขาออกไป “อีธาน!”

ในขณะนี้ อีธานเองก็รับรู้ได้แล้วว่าตนเองเร่งรีบเกินไป เขายื่นอยู่นิ่ง “ฉันขอโทษ… ดูเหมือนว่าฉันจะเป็นฝ่ายเดียวที่ยังคงรู้สึกอยู่ ทิฟฟ์ เธอ… ไม่รู้สึกอะไรกับฉันแล้วเหรอ?”

ทิฟฟานี่ไม่ได้ตอบคำถามนั้น เธอถอดแหวนออกมาและวางมันไว้ในมือของเขา “คุณกำลังทำตัวหมดหวังอย่างแปลก ๆ ฉันยังไม่ได้คิดทบทวนอะไรเลย ตอนนี้คุณต้องรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล เรื่องนี้เราค่อยคุยกันเมื่อคุณออกจากโรงพยาบาลเถอะ ถึงเวลาที่คุณต้องกลับไปที่ห้องแล้ว”

ในตอนนี้บรรยากาศค่อนข้างตึงเครียด อีธานเดินไปที่รั้ว ทันใดนั้นเขาก็ยิ้ม “เธอนอนกับแจ็คสันแล้วเหรอ? ฉันเห็นเธอไปร่วมงานปาร์ตี้กับเขาครั้งนั้น เธอเจอผู้ชายที่ดีกว่าฉันแล้วเหรอ? ฉันพยายามหนักมากแต่ก็ยังไม่อาจเอาชนะกาลเวลาที่โหดร้ายได้ ฉันสายเกินไปใช่ไหม?”

ทิฟฟานี่ตะลึงเล็กน้อย ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกผิดเช่นกัน สุดท้ายแล้ว เธอก็ได้นอนบนเตียงเดียวกันกับแจ็คสันจริง ๆ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ทำอย่างที่อีธานคิดก็ตาม อีธานคงสืบเรื่องของเธอมาแล้ว เธอสงบสติอารมณ์ตัวเองและพูดว่า “ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสับสนและเหนื่อย เรากลับไปที่ห้องได้ไหม?”

อย่างไรก็ตาม อีธานทำตัวเหมือนเด็กดื้อ เขาไม่ยอมขยับ เธอทำได้เพียงแค่ก้าวไปข้างหน้าและคว้าเขาไว้ “ไปกันเถอะ อย่าทำตัวเป็นเด็กไปเลย ฉันสัญญาว่าฉันจะให้คำตอบเมื่อคุณออกจากโรงพยาบาล โอเคไหม?”

เมื่อได้ยินคำพูดของทิฟฟานี่ รอยยิ้มก็ผลิบานบนใบหน้าของเขา เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อยและขอจูบ “จูบฉันหน่อย สิ่งที่เธอทำก่อนหน้านี้ทำร้ายความรู้สึกของฉัน” ในขณะเดียวกันเขาก็สอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของเขาและเปิดโทรศัพท์

ทิฟฟานี่รู้สึกไม่เต็มใจและอึดอัดเล็กน้อย อย่างไรก็ตามสุดท้ายแล้วเธอก็จูบเขาเบา ๆ ที่แก้ม มิฉะนั้นเธอไม่รู้ว่าพวกเขาจะต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน

อีธานสังเกตว่าเขาได้รับข้อความ นั้นหมายความว่ามาร์คและแอเรียนออกไปจากโรงพยาบาลแล้ว จากนั้นเขาจึงกอดเอวของทิฟฟานี่แล้วพากันลงไปชั้นล่าง

…

ในขณะเดียวกัน แอเรียนกำลังนับชั้นอย่างระมัดระวังจากข้างล่าง เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าบ้านของทิฟฟานี่ไม่ได้เปิดไปไว้ เธอก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้น เธอกระทืบเท้า “ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแม่ของเธอไม่อยู่บ้าน เธอออกไปเล่นไพ่นกกระจอกแน่ ๆ ฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะกลับมาเมื่อไหร่ บางครั้งเธอก็ไม่กลับมาเร็วขนาดนั้นด้วยซ้ำ”

มาร์คยังคงสงบนิ่งตามปกติ “พอแล้ว เธอจะกังวลไปทำไมในเมื่อมันไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เรากลับบ้านกันดีกว่า ฉันจะส่งคนมาคอยสังเกตการณ์ที่นี่และพาลิเลียนไปที่ทำงานของฉันทันทีที่เธอกลับมา”

ความพยายามทั้งหมดของพวกเขาสูญเปล่าในคืนนี้ แอเรียนไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ อย่างไรก็ตาม มันคงไม่ถูกต้องที่จะลากมาร์คเข้ามาเกี่ยวข้อง สุดท้ายแล้วเธอก็ทำได้เพียงทำตามความปรารถนาของมาร์คไปก่อน

ค่ำคืนนั้นอากาศค่อนข้างร้อน ดูเหมือนว่าฝนจะตกในไม่ช้า

ทันทีที่พวกเขาไปถึงที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ มาร์คก็เขาห้องน้ำไปอาบน้ำก่อนอื่นเลยเพราะเขาไม่อาจทนความร้อนนั้นอีกต่อไปได้

ในขณะเดียวกันแอเรียนกำลังกอดข้าวปั้นในห้องนั่งเล่นและส่งข้อความสองสามข้อความถึงทิฟฟานี่ อย่างไรก็ตาม ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม เธอไม่ได้รับการตอบรับจากทิฟฟานี่ เนื่องจากความเหนื่อยล้าเธอจึงหลับไปบนโซฟา หลังจากเวลาผ่านไปสักพักเธอก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกอุ้มอยู่ เธอรู้สึกได้ถึงชุดนอนผ้าไหมที่ถูแก้มของเธอและหน้าอกที่แข็งแกร่งด้านล่างชุดนอนนั้น กลิ่นหอมจัง

เธอตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกไร้น้ำหนักเมื่อถูกวางลงบนเตียง เธอเกาะคอของมาร์คแน่นโดยสัญชาตญาณ เมื่อเธอลืมตาขึ้นและพบว่าตัวเองมองตรงเข้าไปในดวงตาของเขา เธอก็เห็นว่าเขาขมวดคิ้ว เธอปล่อยมือจากเขาและกลิ้งลงจากเตียงทันที “ฉันจะไปอาบน้ำ!”

ตั้งแต่ที่พวกเขากลับถึงบ้านเธอยังไม่ได้อาบน้ำเลย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะไม่อาจทนได้ถ้าเธอไม่อาบน้ำ เธอสงสัยว่าก่อนหน้านี้เขาคิดอะไรของเขาอยู่? เขาอุ้มเธอขึ้นห้องนอนจริง ๆ เหรอ? เขาเป็นคนรอบคอบขนาดนั้นเลยเหรอ?

มาร์คมองไปที่เธอขณะที่เธอวิ่งหนีด้วยความตกใจ เขายิ้มจาง ๆ เขาอ่อนโยนไม่พอตอนที่จะวางเธอลงบนเตียงเหรอ? นั่นคงเป็นสาเหตุที่เธอตื่นขึ้นมา อันที่จริงเขาไม่เคยทำสิ่งที่รอบคอบเช่นนี้มาก่อน

เมื่อแอเรียนออกมาจากห้องน้ำเธอก็เห็นว่ามาร์คยังคงตื่นอยู่และนั่งอยู่บนเตียง เธอทัดผมหลวม ๆ ไว้ข้างหูแล้วถามว่า “ทำไมคุณยังไม่นอน? ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องวิ่งไปวิ่งมากับฉันทั้งคึนโดยไม่ได้อะไรเลย”

เขามองมาที่เธอ “ฉันคิดไว้แล้วแหละว่าจะต้องเป็นเช่นนี้”

แอเรียนตะลึงเล็กน้อย เขาทำนายไว้แล้วหรอ? แล้วทำไมเขาถึงทำตามแผนของเธอในเมื่อเขารู้ว่ามันจะไม่มีผล?