เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 584 คำเชิญอพยพ

 แม่นางเค่อเอ๋อร์เป็นคนทิ้งผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เอาไว้หรือขอรับ? 

ดวงตาของหวังจงเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น  นายน้อยขอรับ ในที่สุดเราก็พบเจอเบาะแสของคุณหนูเสียที สวรรค์เมตตาพวกเราแล้ว นายน้อยรีบสืบหาดีกว่าขอรับว่าคุณหนูหลบซ่อนตัวอยู่ที่ใด 

หลินเป่ยเฉินกลับมาได้สติอีกครั้ง

 ทำไมเจ้าถึงมั่นใจเหลือเกินว่านี่คือผ้าเช็ดหน้าของพี่สาวข้า? 

หลินเป่ยเฉินขมวดคิ้ว  ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ดูสวยงามมากเกินไป เอาเท่าที่ข้าจำได้ ผ้าเช็ดหน้าของพี่สาวข้า ไม่เคยมีผืนไหนสวยงามเช่นนี้มาก่อน… 

 นายน้อยอาจจะจำผิดก็ได้ 

หวังจงตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

แต่เมื่อเห็นว่าหลินเป่ยเฉินมีแววตาเคลือบแคลงสงสัย พ่อบ้านชราจึงรับหน้าที่อธิบายต่อไป  นายน้อยขอรับ สมัยก่อนนายน้อยหวาดกลัวพี่สาวยิ่งกว่าอะไรดี ระหว่างพวกท่านไม่ได้มีความสนิทสนมกันมากนัก ดังนั้น จึงยังคงมีอีกหลายเรื่องราวที่นายน้อยไม่รับทราบเกี่ยวกับพี่สาวของตนเอง 

 ถึงแม้ว่าคุณหนูจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่ถูกเรียกขานว่าเป็นมือกระบี่หญิงอัจฉริยะ แต่ทางด้านงานเย็บปักถักร้อยของสตรี คุณหนูก็สามารถทำได้ดีเช่นกัน แต่เนื่องจากคุณหนูทุ่มเทเวลาให้กับการฝึกวิทยายุทธ์ ทำให้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผ้าเช็ดหน้าปักลายที่คุณหนูลงมือปักด้วยตนเองนั้นจึงมีเพียงผืนเดียว และมันก็เป็นลวดลายมือกระบี่หนุ่มยืนอยู่บนก้อนเมฆผืนนี้แหละขอรับ ไม่ว่าจะเป็นลวดลาย เส้นด้ายหรือวัสดุที่นำมาใช้ทำเป็นผ้าเช็ดหน้า หวังจงจำได้ดีว่ามันต้องเป็นฝีมือของคุณหนูแน่นอน ต่อให้ควักลูกตาของหวังจงออกมา หวังจงก็ไม่มีทางจำผิดพลาดเด็ดขาด 

 งั้นไหนเจ้าลองควักลูกตาออกมาซิ แล้วดูว่ายังจะจำมันได้อยู่อีกหรือไม่ 

หลินเป่ยเฉินพูดพร้อมกับเงื้อมือขึ้นสูง

หวังจงได้แต่หัวเราะแหะๆ

เด็กหนุ่มกล่าวต่ออีกครั้ง  เจ้าอย่าเพิ่งตื่นเต้นให้มากเกินไป นี่อาจเป็นเพียงเรื่องบังเอิญก็ได้ เด็กสาวจากจักรวรรดิจี้กวงคนนี้ อาจจะได้รับผ้าเช็ดหน้าของพี่สาวข้ามาโดยไม่รู้ตัว นางไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะอยากจะทิ้งผ้าเช็ดหน้าผืนนี้อยู่แล้ว ก็เลยเอามาเป็นของฝากให้ข้านี่แหละ… 

 นายน้อย… 

พลัน หวังจงส่งเสียงโอดครวญออกมา  ข้ารู้ว่านายน้อยย่อมตื่นเต้นเช่นกัน แต่นายน้อยจะทำเหมือนหวังจงเป็นคนโง่ไม่ได้นะขอรับ 

หลินเป่ยเฉินกะพริบตาปริบๆ

หวังจงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดหัวใจ  นายน้อยขอรับ โอกาสดีงามเช่นนี้หาไม่ได้อีกแล้ว มีสาวงามมาหาท่านถึงหน้าประตูบ้านและยังทิ้งผ้าเช็ดหน้าไว้ให้ท่านอีกด้วย นางคงได้รับทราบข่าวเกี่ยวกับพี่สาวของท่าน และถึงนางอาจจะตั้งใจปลอมแปลงผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ขึ้นมา แต่อย่างน้อย พวกเราก็สมควรตรวจสอบดูให้ดีว่ามันเป็นของจริงหรือของปลอมกันแน่ เพราะว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ อาจเป็นเพียงเบาะแสเดียวที่นำเราไปสู่การพบตัวคุณหนูก็เป็นได้ 

หลินเป่ยเฉินได้รับฟังดังนั้นหัวใจก็กระตุกวูบ

ความรู้สึกในใจจริงของเขานั้น หลินเป่ยเฉินไม่เคยนึกอยากเจอบิดาหรือพี่สาวของตัวเองเลย

เพราะถ้าเจอหน้ากันเมื่อไหร่ ก็ต้องแสดงละครตบตาให้แนบเนียนที่สุด

แต่เมื่อได้ยินหวังจงพูดออกมาเช่นนั้น หลินเป่ยเฉินก็รู้ดีว่าตนเองทำตัวมีพิรุธอีกแล้ว และมันดูไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด

 ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวข้าจะสืบสวนเรื่องราวนี้เอง 

เขาตัดสินใจรับปาก  แต่เจ้าจะแหวกหญ้าให้งูตื่นไม่ได้เด็ดขาด เจ้าพูดถูก เด็กสาวชาวจี้กวงคนนี้อาจจะตั้งใจนำผ้าเช็ดหน้าออกมาเพื่อทำให้ข้าเกิดความรู้สึกไขว้เขว และเมื่อข้าไม่มีสมาธิ ชาวเมืองก็จะเกิดความระส่ำระสาย แต่ถ้าเราสามัคคีและตั้งสติกันเอาไว้ให้ดี ก็จะไม่มีภัยอันตรายใดเข้ามาคุกคามพวกเราได้อีก… 

เชี่ย

หลินเป่ยเฉินแอบสบถอยู่ในใจ ขนาดพูดเอง เขายังอายเองเลยเนี่ย

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหวังจงกลับแสดงสีหน้าซาบซึ้งใจออกมาแล้ว

เมื่อเด็กหนุ่มรับปากเช่นนั้น พ่อบ้านชราก็ไม่มีอะไรติดใจสงสัยอีกต่อไป

 ทั้งหมดก็สรุปตามนี้แล้วกัน 

หลินเป่ยเฉินยกมือโบกสะบัดตัดบทและพูดเสียงเข้ม  เดี๋ยวข้าจะแอบสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง… ส่วนเจ้าไปเรียกลูกค้าคนต่อไปเข้ามาได้แล้ว 

หวังจงประคองผ้าเช็ดหน้าส่งคืนให้กับหลินเป่ยเฉินด้วยความทะนุถนอม หลังจากนั้น ชายชราก็หมุนตัวเดินออกไปนอกรั้วตำหนักไม้ไผ่อีกครั้ง

หลินเป่ยเฉินนำผ้าเช็ดหน้าขึ้นมากางดูอยู่อีกหลายรอบ

 มือกระบี่ขี่เมฆขาวอย่างนั้นหรือ? 

ทำไมพี่สาวของเขาถึงต้องปักลวดลายนี้ด้วย?

หรือว่ามือกระบี่หนุ่มบนผ้าเช็ดหน้าผู้นี้จะเป็นคนรักของพี่สาวเขา?

หลินเป่ยเฉินส่งผ้าเช็ดหน้าไปให้กับเฉียนเหมยและออกคำสั่ง  นำไปซักล้างให้สะอาดซะ 

…

เจาโจวหยาน ประมุขแห่งหอการค้าสามพันโยชน์สาขาเมืองหยุนเมิ่ง เป็นลูกค้าคนต่อมาที่เข้าพบหลินเป่ยเฉิน

เขามาพร้อมกับเจาอู๋หยางบุตรชายของตนเอง

 เชิญนั่งลงก่อน 

หลินเป่ยเฉินเป็นฝ่ายเริ่มต้นทักทายตามมารยาท

เมื่อเมืองหยุนเมิ่งถูกชาวทะเลยึดครอง หอการค้าสามพันโยชน์ก็ประสบปัญหาขาดทุนอย่างหนัก ร้านค้าและทรัพย์สินจำนวนมากถูกชาวทะเลปล้นสะดม กล่าวได้ว่านับเป็นโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ แต่แน่นอนว่าจิ้งจอกเฒ่าอย่างเจาโจวหยานแห่งหอการค้าสามพันโยชน์ ย่อมแอบเก็บทรัพย์สินของเขาเอาไว้ก่อนหน้าเป็นจำนวนมากแล้ว…

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น สภาพในปัจจุบันของเจาโจวหยาน ก็เห็นได้ชัดว่าน้ำหนักของเขาลดลงไปเยอะทีเดียว

 คุณชายหลิน พวกเราหาใช่คนอื่นคนไกลกันไม่ ที่ข้ามาหาท่านในวันนี้ ก็เพื่ออยากจะสอบถามว่าท่านมีแผนการกระทำสิ่งใดต่อไปแล้วหรือยัง? 

ประมุขใหญ่ถามอย่างตรงไปตรงมา

 บัดนี้ ข้ายังไม่มีแผนการอะไร ข้าแค่อยากจะใช้ชีวิตไปวันๆ เท่านั้นเอง 

หลินเป่ยเฉินตอบกลับอย่างตรงไปตรงมาเช่นกัน

เมื่อได้รับทราบคำตอบ เจาโจวหยานก็กัดฟันกรอดและสอบถาม  ไม่ทราบว่าคุณชายหลินมีแผนการที่จะเดินทางไปยังนครเจาฮุยบ้างหรือไม่? 

หลินเป่ยเฉินหันขวับกลับมามองหน้าลูกค้าของตนเองด้วยความประหลาดใจ  อย่าบอกนะว่าประมุขเจากำลังวางแผนที่จะอพยพออกไปจากเมืองหยุนเมิ่ง? 

เจาโจวหยานพยักหน้า  คุณชายหลินคาดเดาได้ถูกต้องแล้ว พวกเราไม่สามารถทนอยู่ในเมืองหยุนเมิ่งได้อีกต่อไป ชาวทะเลทำเหมือนพวกเราไม่มีชีวิตจิตใจ แต่เนื่องจากคุณชายหลินฟื้นขึ้นมาได้ทันเวลา พวกชาวทะเลจึงไม่กล้าทำตัวกำเริบเสิบสานเหมือนเมื่อก่อนอีก 

 แต่นี่ไม่สามารถแก้ไขปัญหาทั้งหมดได้ พื้นที่เกษตรกรรมของชาวเมืองถูกทำลายไม่เหลือสิ้น พวกชาวทะเลบุกรุกยึดครองอาณาเขตทำลายอาคารบ้านเรือนสิ่งก่อสร้างไม่เหลือหลอ ประเมินจากสถานการณ์แล้ว อีกไม่นาน ถ้าพวกเราไม่ตายด้วยคมกระบี่ของชาวทะเล ก็ต้องอดตายในฤดูหนาวอยู่ดี… 

พูดมาถึงตรงนี้ เจาโจวหยานหยุดชะงักเล็กน้อยและเมื่อเห็นว่าหลินเป่ยเฉินยังรับฟังเขาอยู่ด้วยความสนใจ ประมุขใหญ่แห่งหอการค้าชื่อดังจึงกล่าวต่ออีกครั้งว่า  บัดนี้ พวกเรากลุ่มพ่อค้าวานิชจากหอการค้าใหญ่ๆ ทั้งหลาย ซึ่งสามารถอยู่รอดมาได้จนถึงปัจจุบัน รวมตัวกันประชุมและลงมติว่า ถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะอพยพออกจากเมืองหยุนเมิ่ง เพื่อไปอยู่ในเมืองที่ขึ้นตรงต่อจักรวรรดิเป่ยไห่ อย่างน้อย ที่นั่นก็คงมีชีวิตที่ดีกว่านี้ 

หลินเป่ยเฉินรับฟังและนิ่งเงียบ

ความจริง หลังจากที่เขาสามารถเอาชนะแม่ทัพฉลามอู๋หยาได้จากการต่อสู้ พวกชาวทะเลก็ไม่กล้าเข่นฆ่ามนุษย์อีกเลย แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่สามารถแก้ปัญหาเรื่องปากท้องของชาวเมืองได้อยู่ดี

ชาวทะเลได้เข้ามาทำลายระบบนิเวศของเมืองหยุนเมิ่งไปหมดสิ้นแล้ว

ภูเขาและต้นไม้จำนวนมากถูกพังทลายเพื่อสร้างเป็นเส้นทางน้ำนำน้ำทะเลเข้ามาสู่ตัวเมือง พื้นที่เกษตรกรรมจำนวนมากได้รับความเสียหายอย่างที่ไม่อาจฟื้นฟูกลับคืนมาได้อีก

กล่าวได้ว่าฤดูใบไม้ร่วงของเมืองหยุนเมิ่งในปีนี้สร้างผลกระทบต่อเกษตรกรได้หนักหน่วงยิ่งกว่าทุกๆ ปีที่ผ่านมา

หลายคนไม่สามารถมีชีวิตรอดได้อีกต่อไป

บรรดาพ่อค้าใหญ่ในตัวเมืองต้องรวมตัวกันบริจาคอาหารแจกจ่ายให้แก่ผู้ยากไร้

แต่พวกเขาจะสามารถบริจาคได้ตลอดไปหรือไม่?

เหตุไฉนทุกคนจะต้องยอมอดตายอยู่ที่นี่?

 คุณชายหลิน พวกเราอยากจะเชิญคุณชายให้อพยพออกไปด้วยกัน 

เจาโจวหยานรวบรวมความกล้าหาญและพูดออกมาในที่สุด  เมืองหยุนเมิ่งถูกทำลายย่อยยับ ต่อให้ทางจักรวรรดิแย่งชิงดินแดนคืนมาได้ ก็เป็นไปไม่ได้แล้วที่จะฟื้นฟูความอุดมสมบูรณ์ก่อนหน้านี้กลับคืนมาอีก ที่นี่ไม่มีวิหารเทพกระบี่อยู่อีกต่อไป ตัวท่านมีสถานะเป็นถึงผู้ที่ถูกเลือก คุณชายจำเป็นต้องอยู่ในดินแดนที่เป็นอาณาเขตของเทพีกระบี่ พวกชาวทะเลมันจะมองท่านเป็นหนามยอกอก ไม่ช้าก็เร็ว เดี๋ยวพวกมันก็ต้องหาทางเล่นงานคุณชายอีกแน่นอน 

 เพราะฉะนั้น ข้าจึงหวังว่าคุณชายจะอพยพมาพร้อมกับพวกเรา และด้วยพรสวรรค์ของท่าน ความฉลาดเฉลียวของท่าน ความแข็งแกร่งของท่าน คุณชายหลินจะต้องไปได้ดีในเมืองเจาฮุย อยู่ที่นั่นท่านจะได้เฉิดฉายดั่งดวงดาวที่สุกสกาวอยู่บนฟากฟ้า แต่ถ้าอยู่ที่เมืองนี้ต่อไป ท่านก็เป็นได้เพียงต้นไม้ใหญ่โดดเดี่ยวไร้คนคอยดูแล 

พูดจบ เจาโจวหยานก็มองหน้าหลินเป่ยเฉินด้วยแววตาเคร่งเครียด

สำหรับกับชายหนุ่มที่มีสถานะเป็นผู้ที่ถูกเลือก และเป็นคนที่ยึดมั่นในศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไรดี คำพูดเช่นนี้อาจจะเหมือนคำดูถูก แต่มันก็เป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้

 ที่ท่านมาเชิญข้าให้ร่วมอพยพไปด้วยกัน ก็เพราะอยากให้ข้าช่วยคุ้มครองความปลอดภัยของขบวนผู้เดินทางใช่หรือไม่? 

หลินเป่ยเฉินพูดออกมา น้ำเสียงแผ่วเบา

 คุณชายหลิน ความจริงแล้ว พวกเรานั้น… 

เจาอู๋หยางอยากจะอธิบายอะไรบางอย่าง

แต่เจาโจวหยานผู้เป็นบิดาก็ยกมือขัดจังหวะบุตรชายกลางคันและยอมรับด้วยความจริงใจ  คุณชายหลินพูดได้ถูกต้องแล้ว ที่พวกเรามาหาท่านในวันนี้ ก็เพราะหวังว่าคุณชายหลินจะพิจารณาถึงความหนักหน่วงของสถานการณ์ในปัจจุบัน พวกเราได้รับทราบข่าวมาว่าชาวทะเลมันคิดที่จะสร้างแท่นบูชาขนาดยักษ์ขึ้นในเมืองหยุนเมิ่ง และมันจะเปลี่ยนที่นี่ให้กลายเป็นอาณาจักรของพวกมันเอง ที่นี่จะกลายเป็นสรวงสวรรค์ของชาวทะเล และเป็นฐานใหญ่ลำดับแรกสำหรับการบุกโจมตีดินแดนอื่นๆ ต่อไป… ดังนั้น จึงสรุปได้ว่าสถานการณ์ที่แท้จริง มีความหนักหนาสาหัสมากกว่าที่พวกเราเคยจินตนาการเอาไว้ 

หลินเป่ยเฉินคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย

เขามองหน้าสองพ่อลูก ถามว่า  ถ้าข้าไป ชาวเมืองที่ไม่สามารถดูแลตนเองได้จะทำอย่างไรเล่า? 

เจาโจวหยานและบุตรชายพูดอะไรไม่ออก

ในอดีต ถ้ามีใครสักคนบอกว่าหลินเป่ยเฉินจะนึกเป็นห่วงความปลอดภัยของชาวเมืองมากกว่าชีวิตของตนเอง เจาโจวหยานกับเจาอู๋หยางย่อมไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด

แต่บัดนี้ หลินเป่ยเฉินเปรียบดั่งเทพเจ้าที่มีชีวิตอยู่จริงๆ บนโลกของพวกเขา

จึงถือเป็นเรื่องปกติที่หลินเป่ยเฉินจะพูดถ้อยคำเช่นนี้ออกมา

ถ้าอ่าน  เซียนกระบี่มาแล้ว  ถึงบทนี้แล้วยังไม่จุใจ งั้นไปอ่านกันต่อได้ที่เว็บ Enjoybook.co เพราะที่นั่นลงนำไปแล้วกว่า 30 ตอน !! #อ่านก่อนใครได้ที่เว็บเอนจอย