เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 330 ยึดร่าง

บทที่ 330 ยึดร่าง
บทที่ 330 ยึดร่าง

นางเป็นจักรพรรดินีแห่งราชวงศ์ฉิน ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เรื่องอย่างนี้จะเคยเกิดขึ้นกับนาง ย้อนกลับไปในตอนนั้น บรรพบุรุษของนางได้แก้ไขภัยคุกคามที่ก่อกวนพรมแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือของอาณาจักรฉินได้ด้วยการถวายร่างของนางต่อจักรพรรดิอี้ฉู่และให้กำเนิดบุตรชายสองคน

หลังจากที่อาณาจักรฉินใหญ่ขึ้นในที่สุด นางจึงสังหารจักรพรรดิอี้ฉู่ทิ้งเสีย เป็นการแก้ไขภัยคุกคามได้ในทันที

นี่เป็นแบบอย่างสำหรับผู้หญิงในราชวงศ์ฉิน พวกนางมองว่าร่างกายของตนเป็นเพียงเครื่องมือสำหรับเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่กว่า

อันที่จริง นางคงยินดีมากกว่าสิ่งใดหากอิ่งเจิ้งได้เห็นภาพนี้ด้วยตาของตัวเอง และหวังว่าเขาจะนอนตายตาไม่หลับ

ในขณะเดียวกัน ซูอันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับปฏิกิริยาของฉู่ชูเหยียน เขาไม่คิดว่านางจะปฏิเสธจูบของเขา และนางก็แสดงสีหน้าที่เขาไม่เคยเห็นอยู่ครู่หนึ่ง

‘ฉู่ชูเหยียน’ กลัวว่าเขาจะจับได้ จึงเลือกที่จะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาและถามว่า “เจ้าคิดว่าใครสวยกว่า ระหว่างข้ากับหมี่ลี่?”

“แน่นอนว่าเป็นเจ้า!” ซูอันตอบอย่างไม่ลังเล

หมี่ลี่ในร่างฉู่ชูเหยียนเงียบไป

“อย่างนั้นเหรอ” ‘ฉู่ชูเหยียน’ พูดเสียงเย็น ขณะที่เล็บของนางเริ่มยื่นยาวออกมาอีกครั้ง

ซูอันหยุดชั่วครู่ก่อนกล่าวเสริมว่า “พูดตามตรง ข้าแค่พูดเพื่อประจบเอาใจเจ้า หมี่ลี่งามไม่แพ้เจ้าเช่นกัน เจ้าทั้งสองคนมีลักษณะเฉพาะตัวที่ต่างกัน เจ้ามีบุคลิกที่เยือกเย็นในขณะที่นางดูสูงส่งและสง่างาม ยากที่จะเปรียบเทียบเจ้าสองคนกับคนอื่น…”

‘ฉู่ชูเหยียน’ ยิ้มออกมาในที่สุด นางพอใจกับคำตอบของเขา อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้านางก็สังเกตเห็นบางอย่างและขมวดคิ้ว “ทำไมร่างกายของเจ้าถึงกระสับกระส่ายเมื่อเริ่มพูดถึงหมี่ลี่?”

ซูอันเงียบไป

เขาไม่เคยคิดว่า ‘ฉู่ชูเหยียน’ จะอ่อนไหวมากจนสามารถสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ทางร่างกายของเขาได้ ซึ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้อย่างไรดี โลกของเขาคงจะถึงกาลอวสานหากอธิบายให้ภรรยาฟังว่าเขาคิดถึงผู้หญิงอีกคนในขณะที่ทำกิจของสามีภรรยากับนาง

โชคดีที่ ‘ฉู่ชูเหยียน’ ไม่ได้ตั้งข้อสังเกตอะไรอีก นางเอื้อมมือมาข้างหน้าและโอบรอบเอวของเขา

ซูอันรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับท่าทางเชื้อเชิญของนาง ตั้งแต่เริ่มแรกนางยอมรับสิ่งที่เขาทำกับนางอย่างเงียบ ๆ ทำให้เขาเป็นห่วงความรู้สึกของนาง อย่างไรก็ตามท่าทีกระตือรือร้นในตอนนี้ของนางทำให้เขาสบายใจขึ้นแล้วปลดปล่อยร่างกายของตัวเองตามใจปรารถนา

‘ฉู่ชูเหยียน’ เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองปล่อยอารมณ์ไปตามการจู่โจมของ ซูอัน นางกลอกตาด้วยความหงุดหงิด นี่ข้าอ่อนแอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ข้าปล่อยอารมณ์ให้อ่อนไหวกับเด็กคนนี้ได้ยังไง!

—

ท่านยั่วยุหมี่ลี่สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 233!

—

ซูอันตกตะลึง

หมี่ลี่? นางไม่ได้ออกไปแล้วเหรอ? นางแอบฟังอยู่แถวนี้งั้นเหรอ?

เขามองไปรอบตัวอย่างตื่นตระหนก แต่ไม่พบหมี่ลี่

“เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?” ‘ฉู่ชูเหยียน’ ถาม

“เป็นไปได้ไหมว่าหมี่ลี่จะแอบมองเราอยู่แถวนี้?” ซูอันถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

หัวใจของ ‘ฉู่ชูเหยียน’ เต้นผิดจังหวะ “ไม่น่าเป็นไปได้ นางออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? อะไรทำให้เจ้าคิดว่านางยังอยู่แถวนี้?”

ซูอันส่ายหัวและพูดว่า “อืม ข้าหวังว่าข้าจะคิดมากเกินไป”

“อืม” ‘ฉู่ชูเหยียน’ ตอบก่อนที่จะโอบแขนรอบตัวของชายตรงหน้า ใช้ความเป็นสาวงามล่อลวงจิตใจของซูอัน จนไม่นานนักความคิดอื่น ๆ ทั้งหมดก็ถูกขับออกจากหัวของเขาอย่างรวดเร็ว

นางแอบวางมือบนเอวของซูอัน และกดนิ้วเรียวของนางลงเบาๆ ทำให้ร่างกายของซูอันสั่นสะท้านจากความสุข ในไม่ช้าเขาก็ยอมจำนน ทำให้พลังงานหยางของเขาถูกสูบเข้าสู่ร่างกายของนางอย่างรวดเร็ว ผสมผสานกับพลังงานหยินของนาง

‘ฉู่ชูเหยียน’ ไม่สนใจว่าต้องใช้ร่างกายเข้าแลกไม่ต้องพูดถึงว่านี่ไม่ใช่ร่างกายของนางด้วย ข้อเสียเพียงอย่างเดียวก็คือร่างกายนี้อ่อนแอเกินกว่าจะดูดซับพลังปฐมบทเข้ามาปรับแต่งร่างกายได้ในขณะที่กำลังทำกิจสามีภรรยา

นางไม่ชอบความรู้สึกว่าชีวิตถูกจับไปอยู่ในมือของบุคคลอื่น โดยเฉพาะ ซูอัน ผู้ที่ไม่ได้เป็นมากกว่ามดในสายตาของนาง ความเย่อหยิ่งทำให้นางมองเขาเป็นแค่เครื่องมือ และเครื่องมือก็ไม่ควรเป็นอะไรที่มากกว่านั้น

ดังนั้น นางจึงใช้วิชาลับเพื่อรีดพลังปฐมบทของซูอันออกมาอย่างกะทันหัน ก่อนจะผลักเขาออกไปเพื่อดูดซับแก่นแท้โลหิตและพลังปฐมบทของเขาอย่างเงียบ ๆ

ซูอันที่ยังคงตั้งใจจะคลุกเคล้ากับนางต่อไป แต่การผลักไสอย่างกะทันหันทำให้หัวใจของเขารู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม อาจเป็นเพราะฉู่ชูเหยียนกำลังเขินอาย

ความคิดนี้ทำให้เขารู้สึกสบายใจมากขึ้น

ตอนนั้นเองที่เขาสังเกตเห็นว่า ฉู่ชูเหยียนหันความสนใจของนางกลับไปสู่การบ่มเพาะ เขารู้สึกนับถือนางที่ทำตัวสมกับเป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริง นางไม่เคยปล่อยโอกาสในการบ่มเพาะให้เสียเปล่าไปเลย

บางทีอาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอด จู่ ๆ ซูอันก็รู้สึกง่วงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะรู้ตัว…ก็หลับไปซะก่อน

‘ฉู่ชูเหยียน’ ลืมตาขึ้นเหลือบมองเขา นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนั่งลงเพื่อตั้งใจซ่อมแซมเส้นลมปราณ ข้าจะตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปหลังจากประสานจิตวิญญาณของข้ากับร่างกายนี้เสร็จสมบูรณ์?

ต่อมาไม่นาน ซูอันก็รู้สึกเย็นยะเยือกบริเวณลำคอของเขา เขาลืมตาขึ้นทันที จากนั้นก็เห็นว่าฉู่ชูเหยียนยืนอยู่หน้าแท่นบูชาและจ่อปลายกระบี่มาที่คอของเขา นางสวมเสื้อผ้าของนางกลับคืนแล้วท่าทางของนางดูผิดปกติราวกับว่ารู้สึกขัดแย้งกับบางสิ่งบางอย่าง

ซูอันไม่กล้าเคลื่อนไหวอย่างประมาท เพราะกลัวว่าการเคลื่อนไหวกะทันหันใด ๆ จะยิ่งทำให้ตัวเขาเองได้รับอันตราย เขาเหลือบตามองกระบี่อย่างหวาด ๆ ขณะที่ถามอย่างระมัดระวัง “ที่รัก เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”

‘ฉู่ชูเหยียน’ หัวเราะและกล่าวว่า “ข้าไม่สามารถให้ชายที่ครอบครองร่างของข้าอยู่ในโลกนี้ต่อไปได้”

ซูอันนิ่งงันไป

นรก! นี่เจ้าพูดจริงเหรอ?

“ข้าลำบากมามากเพื่อเจ้า แต่เจ้าจะฆ่าข้าเพราะเรื่องนี้งั้นเหรอ? เจ้าไม่คิดว่าตัวเองเนรคุณบ้างหรือไง?” ซูอันพูดขึ้นด้วยสีหน้าผิดหวัง

ใบหน้าของ ‘ฉู่ชูเหยียน’ แดงก่ำขณะที่นางโวยวาย “ที่เจ้าทำกับข้าเมื่อกี้มัน ‘ยากลำบาก’ สำหรับเจ้ามากหรือไง?”

ซูอันเกาหัวอย่างเขินอายและพูดว่า “ถ้าไม่คิดรวมกับเรื่องนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าเคยทำมาก่อนหน้านี้ล่ะ? ข้าหมายถึง ข้าเกือบตายหลายครั้งเพื่อพยายามช่วยเจ้า!”

‘ฉู่ชูเหยียน’ ยิ้มเย็นและกล่าวว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจ้าควรจะตายอย่างสงบสุขโดยที่รู้ว่า เจ้าเพิ่งสนุกกับบางสิ่งที่ผู้ชายหลายคนไม่เคยทำมาตลอดชีวิต”

ซูอันส่ายหัวและพูดว่า “นี่มันไม่ถูก ข้าไม่ใช่คนประเภทที่สละป่าทั้งผืนเพื่อไม้ต้นเดียว เจ้าเคยบอกว่าเจ้าไม่รังเกียจที่ข้าจะมองหาผู้หญิงคนอื่น ถ้าเจ้าไม่อยากอยู่กับข้าแล้ว ดังนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของเราเองก็ได้ไม่ใช่หรือไง เจ้าไม่เห็นจำเป็นต้องฆ่าข้าด้วยเลย!”

‘ฉู่ชูเหยียน’ ตกตะลึง นางไม่เคยคิดว่าทั้งสองคนจะมีคำสัญญาที่แปลกประหลาดระหว่างกัน แต่สิ่งที่ทำให้นางโกรธมากกว่าคือทัศนคติของซูอัน

ทำไมเจ้าถึงทำตัวชอบธรรมเมื่อพูดถึงการนอกใจภรรยาของตัวเอง?

—

ท่านยั่วยุหมี่ลี่สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 404!

—

คะแนนความโกรธแค้นที่หลั่งไหลเข้ามาอย่างกะทันหันจากหมี่ลี่ ทำให้ ซูอันตกใจอีกครั้ง เขามองฉู่ชูเหยียนอย่างตั้งใจด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“คนอย่างเจ้าอยู่ไปก็รกโลก เพื่อประโยชน์ของสตรีทั้งปวง ข้าจะกำจัดเจ้าเอง!” กระบี่ของ ‘ฉู่ชูเหยียน’ พุ่งตรงไปที่คอของซูอัน นางรู้ว่าด้วยระดับการบ่มเพาะของซูอัน เขาไม่สามารถหลบกระบี่นี้ได้

แต่กระบี่ของนางก็พบกับความว่างเปล่า

นางมองซูอันอย่างเย็นชาและพูดว่า “เจ้ารู้การโจมตีของข้าล่วงหน้าและหลบมันได้ยังไง?”

เขารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะโจมตีเขา ก่อนที่ข้าจะขยับกระบี่ เขาก็หลบไปด้านข้างแล้ว!

เหงื่อเย็น ๆ ไหลลงมาที่หลังของซูอันในขณะที่เขาพึมพำว่า “พี่หญิงใหญ่ จริง ๆ แล้วเป็นท่านนี่เอง!”

‘ฉู่ชูเหยียน’ ตกตะลึง “เจ้ารู้ได้ยังไงว่าเป็นข้า?”

ด้วยระดับการบ่มเพาะของนาง ถึงแม้ว่าซูอันจะรู้ความจริงแล้วว่าเป็นนาง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้นางรู้สึกหวั่นไหวแม้แต่น้อย เพราะไม่ว่าซูอัน จะรู้ตัวหรือไม่ เขาก็ทำอะไรนางไม่ได้อยู่ดี

เมื่อได้ยินคำถามที่แสดงการยอมรับของนาง ซูอันรู้สึกว่าหัวใจของเขาจมดิ่ง “เจ้าทำอะไรกับชูเหยียน!?”

“ชูเหยียน? ข้าตอบเจ้าตรง ๆ ก็แล้วกันว่านางตายไปแล้ว!” ‘ฉู่ชูเหยียน’ ยกมือขึ้นดูนิ้วที่เรียวยาวของตัวเอง “ข้าต้องยอมรับว่าร่างกายของนางไม่ได้แย่เลยจริง ๆ นางอาจจะอ่อนแอในตอนนี้ แต่พรสวรรค์ของนางนั้นยอดเยี่ยม นางแทบจะไม่มีข้อตำหนิสำหรับการเป็นร่างใหม่ของข้า”

เมื่อได้ยินว่าฉู่ชูเหยียนตายแล้ว ซูอันก็รู้สึกว่าทั้งร่างกายของเขาเย็นเยียบ “เจ้ามีเจตนาเช่นนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว ..ตั้งแต่เมื่อเจ้าบอกวิธีนั้นให้นาง!”