เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 563 เจ้าต้องการอะไร

บทที่ 563 เจ้าต้องการอะไร

“เจ้ายังกล้าขอรางวัลจากข้าอีกงั้นเหรอ!?” ดวงตาของฉินหว่านหรูเบิกกว้าง เจ้านี่ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก! แค่ข้ายอมอภัยให้กับการกระทำที่หยาบคายก็มากพอแล้ว แต่นี่ยังมีหน้ามาขอรางวัลเพิ่มอีกงั้นเหรอ??

นอกจากฉู่จงเทียนสามีของนางแล้ว ไม่มีชายอื่นใดที่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องนาง ถ้าชายคนใดกล้าทำเช่นนี้ นางมีอำนาจที่จะโยนเขาเข้าคุกทันที หรือถ้าหากนางโกรธมาก นางก็สามารถสั่งประหารชีวิตได้ทันทีโดยที่ตัวเองไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย…

อย่างไรก็ตามซูอันไม่รู้เรื่องนี้ เขาทำหน้าบึ้งแล้วพูดว่า “แน่นอน ข้าต้องการรางวัล! ตระกูลฉู่ดูแลผู้คนมากมาย การจ่ายรางวัลให้กับผู้สร้างผลงานและการลงโทษต่อผู้ที่กระทำความผิดควรเป็นกฎหลักพื้นฐานของตระกูลไม่ใช่เหรอ? ข้าเป็นคนนำใบอนุญาตค้าเกลือกลับมา นี่เป็นผลงานความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ ถ้าหากข้าไม่ได้รับรางวัลใด ๆ ตอบแทนบ้างเลย ใครจะอยากทำอะไรเพื่อตระกูลฉู่อีกต่อไป? ถ้าท่านยืนยันไม่ให้รางวัลข้า ข้าจะไปฟ้องต่อศาลเพื่อหาคนอื่นมาตัดสินว่าเป็นท่านถูกหรือข้าผิด ข้าได้ทำประโยชน์มหาศาลให้กับตระกูลฉู่ ข้าสละเลือดเนื้อให้ตระกูลฉู่ ข้า…”

“หุบปาก!” ฉินหว่านหรูมองไปรอบ ๆ อย่างรู้สึกผิด โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ พอจะได้ยินเสียงเขา “ฮึ่ม!!! เจ้าอยากได้รางวัลบ้าอะไรจงบอกมา!”

“ข้าต้องการ…” ซูอันชะงักค้างก่อนที่เขาจะเริ่มประโยค ข้าต้องการอะไร?

เงิน?

ตระกูลฉู่อาจจะด้อยกว่าเขาในตอนนี้ด้วยซ้ำ นอกจากนี้ เมื่อถึงจุดหนึ่ง เงินจะเป็นเพียงแค่ตัวเลข

อำนาจ?

เขาไม่สนใจ

สาวงาม?

อืม… ฟังดูเหมือนค่อนข้างดี แต่ข้าน่าจะลืมเรื่องนี้ไปเสียที การบอกนางเหมือนการแกว่งเท้าหาเสี้ยน

“เป็นไง? คิดไม่ออก? ฮึ่ม! รางวัลมีไว้สำหรับบุคคลภายนอก แต่เจ้าเป็นหนึ่งในพวกเราแล้ว เจ้ายังอยากจะได้สิ่งใดจากเราอีก? นอกจากนี้ เจ้ายังมีชูเหยียนอีกต่างหาก เจ้ายังต้องการอย่างอื่นอีกหรือไง!?”

ฉินหว่านหรูพ่นลมหายใจ นางหันหลังเดินจากไป

ซูอันจึงทำได้เพียงหัวเราะแห้งอย่างช่วยไม่ได้และตามนางไป

แต่หลังจากเดินตามไปได้ไม่กี่ก้าว เขาไม่คิดว่าฉินหว่านหรูจะหยุดกะทันหันจนตัวเองเกือบจะเดินชนหลังนาง

จู่ ๆฉินหว่านหรูก็พูดอย่างเย็นชาขึ้นอีกประโยค “ยังไงก็ตาม เจ้าไม่สามารถบอกใครได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ ไม่แม้แต่กับชูเหยียน”

ซูอันพยักหน้าช้า ๆ เป็นการยอมรับ “งั้นข้าบอกเรื่องนี้กับฮวนเจาได้ไหม?” จู่ ๆ เขาก็ถาม

ฉินหว่านหรูจ้องมาที่เขา…ในโลกนี้มีคนที่น่าหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยเหรอ!

นางอยากจะจับหัวลูกเขยของนางฟาดพื้นแล้วกระทืบสักสองสามครั้ง!

นางหันหลังเดินจากไปพร้อมกับเสียงบ่นงึมงัม นางคิดว่านางคงจะอดใจไม่ไหวอีกหากเขาพูดออกมาอีกแม้แต่คำหนึ่ง

นางตั้งใจที่จะก้าวเท้าเร็ว ๆ เพื่อทิ้งห่างตัวน่ารำคาญอย่างซูอัน แต่ทุกครั้งที่นางหันหลังกลับ นางก็เห็นเขาเดินตามหลังนางมาอย่างสบาย ๆ

แม้ระดับการบ่มเพาะของเด็กคนนี้จะไม่ได้สูงส่ง แต่เขากลับสามารถเคลื่อนไหวได้รวดเร็วยิ่งนัก ฉินหว่านหรูรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่แล้วนางก็นึกถึงสิ่งที่ฉู่ชูเหยียนบอกกับนางก่อนที่จะจากไป ฉินหว่านหรูต้องยอมรับว่าลูกสาวของนางดูเหมือนจะมีสายตาในการดูคนที่เฉียบคมกว่านางมาก

ทั้งสองคนรีบกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลฉู่

อันที่จริงซูอันอยากจะให้ใบอนุญาตค้าเกลือกับนางทันที แต่รู้สึกว่ามันคงจะดูแปลก ๆ ถ้าเขาดึงพวกมันออกมาจากอากาศในทันใด

ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อพักผ่อนก่อน เขาต้องการนอนที่เรือนไร้เสียง เนื่องจากผ้าปูที่นอนหอมกรุ่นของฉู่ชูเหยียนที่ดีกว่าบ้านสุนัขของเขาถึงพันล้านเท่า ทว่าเขาก็รีบสลัดความคิดนี้ออกไป เขาไม่ต้องการให้โอกาสแก่ผู้เฒ่ามี่ตระหนักได้ถึงความจริงเกี่ยวกับตัวเขา

เขาพอจะเดาได้ถึงเบื้องหลังของคนสวนชราผู้นี้แล้ว ผู้เฒ่ามี่น่าจะเป็นขันทีในราชสำนัก ชายชราคนนี้มักจะยึดติดกับเขามากและทำตัวแปลก ๆ ไม่ก็อาจจะมีอาการจิตวิปริต

ซูอันยังไม่ได้บอกผู้เฒ่ามี่เกี่ยวกับความเป็นชายของเขาที่กลับมาสมบูรณ์แล้ว

ใจของเขาล่องลอยไปจนถึงยามค่ำคืน ครั้งนี้ชิวฮัวเล่ยปล่อยเขามาจริง ๆ ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะยังจริงใจต่อเขาอยู่บ้าง จะยังไงก็ควรหาโอกาสที่จะไปเยี่ยมและขอบคุณนาง…

ด้วยความเหน็ดเหนื่อยของวันและความคิดที่วนเวียนไปมาเหล่านี้ เขาจึงเข้าสู่โลกแห่งความฝันอย่างรวดเร็ว

…

เช้าวันรุ่งขึ้น ซูอันจึงไปหาฉินหว่านหรู

จริง ๆ แล้วเขาไม่ปรารถนาที่จะตื่นแต่เช้า แต่เขามั่นใจว่าฉินหว่านหรูต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับใบอนุญาตค้าเกลือ

นางโกรธเกินกว่าจะขอเขาเมื่อวันก่อน แต่เขาจะทำอย่างไรถ้านางมาถามหาพวกมันแต่เช้าตรู่ที่ห้องของเขา จู่ ๆ ซูอันจะเสกพวกมันขึ้นมาคงไม่ได้จริงไหม?

ซูอันไปที่เรือนไร้เสียงก่อนและนำหีบขนาดใหญ่ออกจากดวงแก้วผู้รอบรู้ จากนั้นเขาก็ไปหาฉินหว่านหรู

เขาเห็นนางรีบออกมาจากห้องทันทีที่เขามาถึง โดยไม่มีแม้แต่สาวใช้ตามนางมาด้วย

นางไม่ได้แต่งหน้าอย่างพิถีพิถันมากนัก เมื่อเทียบกับตามปกติของนางแล้ว ขณะนี้รูปลักษณ์ของนางดูเรียบง่ายอย่างสง่างาม

น่าเสียดายที่ใบหน้าของนางยังซีดเผือดเล็กน้อย เมื่อคืนนางคงนอนไม่ค่อยหลับ

นางแปลกใจที่เห็นซูอัน “ข้ากำลังจะไปหาเจ้า ข้ากังวลเรื่องใบอนุญาตตลอดทั้งคืน เจ้าเอามันไปไว้ไหน?”

ซูอันขอบคุณสวรรค์ที่เขามาตั้งแต่เช้า “ข้ามารายงานท่านเกี่ยวกับเรื่องนี้พอดี” เขาพูดอย่างรวดเร็ว

เขาพานางไปยังเรือนไร้เสียงและชี้ไปที่หีบ “พวกมันทั้งหมดอยู่ที่นี่”

ฉินหว่านหรูรีบเข้าไปตรวจสอบ เมื่อนางเห็นกองใบอนุญาตค้าเกลือที่เป็นระเบียบ ความตึงเครียดที่อัดอั้นอยู่ในที่สุดก็ถูกปลดปล่อย “นี่คือใบอนุญาตเกลือที่ถูกขโมยไปจริง ๆ ตระกูลฉู่รอดแล้ว จงเทียนรอดแล้ว!”

นางหันไปหาซูอัน “อาซู ขอบคุณ” นางกล่าวอย่างจริงใจ

ซูอันยิ้ม “ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ของข้าเช่นกัน”

ฉินหว่านหรูเปิดปากของนาง นางนึกถึงการสนทนาของพวกเขาเมื่อคืนก่อน และครุ่นคิดว่าจะให้รางวัลเขาเป็นอะไรดี อย่างไรก็ตาม นางคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะให้รางวัลอะไรแก่เขา เขาไม่ได้ขาดเงิน แม้กระทั่งลูกสาวคนโตที่มีค่าของนางก็เป็นของเขา และแน่นอนว่าไม่มีทางที่นางจะมอบฮวนเจาให้เขาเด็ดขาด!

“ใช่ ข้าลืมคืนหน้ากากนี้ให้เจ้า” นางรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อปกปิดความอึดอัดของนาง “นี่ถือเป็นสมบัติที่หายาก เจ้าต้องดูแลมันให้ดี”

“ขอบคุณที่เตือนข้า ท่านแม่ยาย” ซูอันรับหน้ากากมา “ยังไงก็ตาม ในเมื่อเราได้รับใบอนุญาตค้าเกลือแล้ว เราให้ชูเหยียนกลับมาเลยไม่ได้เหรอ?”

ฉินหว่านหรูส่ายหัว “ตระกูลซ่างพร้อมที่จะจัดการกับเราแล้ว ดังนั้นการที่เราจะเป็นฝ่ายตั้งรับต่อไปก็ไร้ประโยชน์ เราควรใช้โอกาสนี้เพื่อจัดการกับทุกปัญหาที่อาจเกิดขึ้นอีกในอนาคต อย่างไรก็ตาม เราควรบอกให้ชูเหยียน รับรู้ นางจะได้โล่งใจขึ้น”

“เราจะติดต่อนางได้ยังไง? นกพิราบสื่อสาร?” ซูอันจ้องไปที่ฉินหว่านหรูอย่างสงสัย