เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1141
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1141
จุดไกลๆ ที่พวกเขาไม่ทันสังเกต ตรงมุมขอบของพื้นอากาศเวิ้งว้าง มีแสงหนึ่งกำลังพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
เหมือนมันพุ่งออกจากขอบเขตของพื้นอากาศเวิ้งว้าง ไม่รู้ว่าไปที่ไหน
และเงาคนบางๆ ที่อยู่ในแสง คือรูปร่างของลู่ฝาน!
……
เขาวิถีบู๊
หน้าจวนเซียนบู๊เทียนซ่วน
เทียนชิงหยางเดินออกมาช้าๆ แม้ตั้งแต่เขาเข้าไปจนออกมา เป็นเวลาเพียงหนึ่งวัน
แต่อยู่ดีๆ ก็มีตอหนวดเล็กๆ อยู่บนใบหน้าเทียนชิงหยาง รูปร่างของเขาก็ผอมลงไม่น้อย ผมเผ้ายุ่งเหยิง กระบี่มังกรคำรามในมือมีคราบเลือดเต็มไปหมด
เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ท่าทางของเทียนชิงหยางดูตกอับมาก แต่แค่มีคนเห็นดวงตาของเขา ก็จะไม่คิดแบบนี้อีกแล้ว
ดวงตาแหลมคมคู่นั้น เหมือนแสงกระบี่แทงคนจริงๆ
เมื่อกวาดตามอง อากาศรอบๆ บิดเบี้ยวตามไปด้วย
“ในที่สุดก็ออกมาแล้ว! ฉันนึกว่าจะออกมาไม่ได้ตลอดไปซะแล้ว!”
เทียนชิงหยางหันไปมองจวนเซียนบู๊เทียนซ่วนด้านหลัง ถ้ารู้ว่าสภาพด้านในเป็นถึงขนาดนั้น เขาต้องเตรียมตัวให้พร้อมกว่านี้แล้วค่อยเข้าไป
ครั้งนี้เกือบตายแบบเฉียดฉิวนับครั้งไม่ถ้วน เมื่อนึกขึ้นมา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขารอดชีวิตมาได้อย่างไรหลายครั้ง
เทียนชิงหยางมองจวนอย่างเงียบๆ รออยู่ครู่หนึ่ง จวนของเซียนบู๊เทียนซ่วนยังคงมีแสงกะพริบอยู่เหมือนเดิม
นัยน์ตามีความโมโหเล็กน้อย เทียนชิงหยางกัดฟันพูดว่า “ไม่ได้มอบให้ฉันทั้งหมดตามคาดจริงๆ เซียนบู๊เทียนซ่วน อย่าบอกนะว่าจิตใจแห่งวิถีบู๊ของฉัน ในสายตานายมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมถึงไม่ถ่ายทอดวิชาสุดท้ายให้ฉัน!”
ดวงตาเทียนชิงหยางแฝงไปด้วยความโกรธ เหวี่ยงกระบี่ลงบนพื้นอย่างโมโห
ไม่มีแสงกระบี่ ไม่มีรอยกระบี่ กระบี่นี้ของเทียนชิงหยาง แม้แต่หินสักก้อนบนพื้นยังฟันไม่โดนเลย
แต่ใต้ดินลึกลงไปพันหกร้อยกว่าเมตรในภูเขา หินขนาดใหญ่ก้อนหนึ่ง โดนฟาดฟันจนกลายเป็นผุยผง และนอกจากหินก้อนนี้ หินก้อนอื่นๆ กลับไม่ได้รับความเสียหายอะไรเลยสักนิด
จู่ๆ คนบางส่วนเดินมาทางเทียนชิงหยาง
คนพวกนี้เห็นจวนของเซียนบู๊เทียนซ่วนมีแสงสว่าง เหมือนมีอะไรเกิดขึ้นจึงรีบพากันมา
ตอนทุกคนเห็นเทียนชิงหยางในสภาพทุเรศทุรัง แต่ละคนดูประหลาดใจมาก
เทียนชิงหยางขมวดคิ้วเบาๆ หลังจากนั้นพูดเสียงดังว่า “มองฉันทำไม ไสหัวไป!”
นักบู๊ทุกคนรีบถอยออกมาทันที ต่างมองเทียนชิงหยางด้วยสายตาประหลาด นี่ใช่คุณชายถ่อมตัวที่พวกเขารู้จักหรือเปล่า นี่มันคนบ้าชัดๆ
แต่ขณะนั้นเอง จู่ๆ มีเงาคนเดินขึ้นมาจากด้านล่าง
มีนักบู๊สิบกว่าคนเดินตามข้างๆ เป็นหานหยวนหนิงที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งเหมือนกัน!
“เทียนชิงหยาง นายก็ออกมาแล้วเหรอ!”
หานหยวนหนิงฉีกยิ้ม นัยน์ตาเต็มไปด้วยประกายเย็นชา
เทียนชิงหยางมองหานหยวนหนิงตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นายเข้าไปในอุโมงค์สวรรค์แห่งไหนกัน ฉันจำได้ว่าจวนบรรพบุรุษตระกูลหานของพวกนาย ไม่ได้อยู่บนเขาวิถีบู๊นิ นายได้รับการถ่ายทอดของใครเหรอ!”
หานหยวนหนิงพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “การถ่ายทอดของเซียนบู๊จิ่วหวา เทียนชิงหยาง นายก็ได้ของดีไม่น้อยเหมือนกันใช่ไหม”
เทียนชิงหยางพยักหน้าพูดว่า “ใช่ ได้ของดี หานหยวนหนิง ดูจากท่าทางของนาย จะมาสู้สุดชีวิตกับฉันใช่ไหม”
พูดพลาง เทียนชิงหยางเริ่มนับนิ้วขึ้นมา ประกายนัยน์ตาสว่างขึ้นอีก
หานหยวนหนิงจ้องนิ้วเทียนชิงหยาง แล้วพูดว่า “ใช่ วันนี้นายกับฉันมีเพียงคนเดียวที่จะได้ลงจากเขาวิถีบู๊!”