เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1287

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1287

ลู่ฝานสีหน้าไม่เข้าใจ หานอู๋ซวงพูดต่อ “หลังจากแข่งขันเสร็จ นายยังไม่ได้ไปตระกูลหลู่ใช่ไหม”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ยังไม่ได้ไป ฉันกะว่าจะรอให้ตระกูลหลู่จัดการเรื่องงานศพ แล้วค่อยไปแสดงความเสียใจ ไปตอนนี้กลัวว่าจะพูดอะไรผิด”

หานอู๋ซวงพูดว่า “นายคงไม่ได้ไปร่วมงานศพแล้วล่ะ หลู่ยินยังไม่ตาย ตระกูลหลู่ช่วยชีวิตเธอกลับมาโดยไม่คำนึงว่าจะต้องเสียเท่าไร ตอนนี้กำลังสลบเพราะบาดเจ็บสาหัส”

ลู่ฝานพูดอย่างประหลาดใจว่า “จริงเหรอ ถ้าเป็นเช่นนี้ก็เป็นเรื่องดีน่ะสิ ฉันกับหลู่ยินสนิทกัน พรุ่งนี้ฉันจะไปเยี่ยมเธอ”

หานอู๋ซวงส่ายหน้าพูดว่า “ไม่ได้ ช่วงนี้นายห้ามไปไหนทั้งนั้น ตอนนี้นายกำลังตกอยู่ในอันตราย”

ดูเหมือนหานอู๋ซวงไม่ได้ล้อเล่น สีหน้าลู่ฝานเคร่งขรึมขึ้น

“ลุงไม่ได้จะบอกฉันว่าตระกูลหลู่ไปจัดการเสอหลิง แล้วเกิดเรื่องใช่ไหม!”

หานอู๋ซวงพยักหน้าเบาๆ

ผู้อาวุโสใหญ่พูดว่า “นายเดาถูกแล้ว เราเพิ่งได้ข่าวเมื่อกี้ ตระกูลหลู่ส่งนักบู๊แดนปราณฟ้าหนึ่งคนและนักบู๊แดนปราณดินสิบคนไปจับตัวเสอหลิง คิดจะสั่งสอนเขาสักหน่อย ผลปรากฏว่าสิบเอ็ดคนนี้เข้าไปในโรงแรมที่เสอหลิงพักอยู่ พ่ายแพ้ยับเยิน ตายอย่างน่าเวทนา ส่วนเสอหลิงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย!”

เมื่อลู่ฝานได้ยินก็ลุกขึ้นจะเดินออกไป หานอู๋ซวงดึงเขาไว้แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายจะไปไหน”

ลู่ฝานจะสลัดฝ่ามือของหานอู๋ซวงออก เขาพยายามดิ้นสุดชีวิต จากนั้นพูดเสียงดังว่า “ฉันจะไปหาหลิงเหยา ตอนนี้เธอตกอยู่ในอันตราย!”

จู่ๆ พลังปราณแข็งแกร่งสุดขีดพุ่งขึ้นมาบนตัวหานอู๋ซวง สะบัดมือดึงลู่ฝานกลับมานั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง

พลังปราณทั้งตัวรวมตัวเป็นแสงห้าธาตุน่ากลัวอยู่ใต้เท้า หานอู๋ซวงกดไหล่ลู่ฝานเอาไว้แล้วพูดว่า “นายไม่เข้าใจหรือไง ตอนนี้นายตกอยู่ในอันตราย อันตรายมาก เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายมีองค์กร อยู่ดีๆ ก็หายไปจากเมืองหลวงได้ อีกทั้งยังฆ่ายอดฝีมือของตระกูลหลู่ด้วย องค์กรธรรมดาๆ ไม่สามารถทำแบบนี้ได้แน่นอน ถ้านายยังออกไปอีก ชีวิตนายน่าเป็นห่วงมาก!”

ผู้อาวุโสใหญ่ลุกขึ้นพูดว่า “ใช่ ลู่ฝาน พวกเราก็คิดเช่นนี้ อีกฝ่ายเหิมเกริมขนาดนี้ กล้าลงมือฆ่าหลู่ยินในการแข่งขัน อีกทั้งตอนนี้ยังกล้าฆ่าสิบเอ็ดยอดฝีมือของตระกูลหลู่โดยไม่เกรงกลัว ต้องวางแผนมาแล้วแน่นอน งั้นการที่เสอหลิงท้าสู้กับนายต่อหน้าทุกคน เขาต้องคิดกำจัดนายทิ้งแน่ๆ ลู่ฝาน เรื่องหลิงเหยาให้ตระกูลหานของเราจัดการเถอะ นายอยู่บ้านตั้งใจฝึกฝน พยายามเอาชนะการแข่งขันรอบต่อไปให้ได้ อย่าแพ้ให้เสอหลิง นายต้องรู้ว่าถ้าแพ้ อาจหมายถึงจบชีวิต”

ลู่ฝานกำหมัดแน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอาฆาตที่น่ากลัว

จู่ๆ หานอู๋ซวงรู้สึกถึงพลังยิ่งใหญ่ที่ส่งมาจากในตัวลู่ฝาน จากวิทยายุทธนักบู๊แดนปราณฟ้าของเขา คิดไม่ถึงว่าจะควบคุมได้ยาก

ลู่ฝานพูดช้าๆ ว่า “ตอนนี้พวกเขาไม่มีทางแตะต้องฉัน ในเมื่อเสอหลิงท้าสู้กับฉัน ก็ไม่มีทางเล่นงานฉันนอกการแข่งขันแน่นอน ลุง ฉันนั่งรอข่าวอยู่ที่นี่ไม่ได้ ถึงทุกคนมัดฉันไว้ ฉันก็จะออกไปตามหา!”

หานอู๋ซวงเห็นท่าทางดึงดันของลู่ฝาน จึงดึงมือกลับมาช้าๆ

ผู้อาวุโสใหญ่พูดว่า “ทำไมเด็กคนนี้นิสัยเหมือนคนตระกูลหานของเราเลย ไม่เจอความพ่ายแพ้ก็ไม่ยอมถอย”

ลู่ฝานคารวะหานอู๋ซวงกับผู้อาวุโสทั้งสองคน จากนั้นจึงก้าวออกไป

หานอู๋ซวงพูดเสียงเบาว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ ให้ฉันส่งยอดฝีมือตามเขาไปไหม จะได้ไม่เกิดอะไรขึ้นกับเขา!”

ผู้อาวุโสใหญ่พูดว่า “อืม ส่งยอดฝีมือไปตามดูเขาหน่อย”