เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1392
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1392
ลู่ฝานเดินเข้าไปหาธิดาเทพช้าๆ ภายใต้กระบวนท่านี้ของเขา ธิดาเทพคงแพ้ราบคาบแน่นอน
เป็นไปตามคาด ตอนลู่ฝานเดินมาถึงหน้าธิดาเทพ เห็นผู้หญิงที่โดนเผาจนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก
ผมของธิดาเทพโดนเผาเป็นแถบ เสื้อผ้าบนตัวก็ไม่เหลือ เหลืออยู่ตรงจุดสำคัญแค่ไม่กี่จุด อีกทั้งยังมีเศษผ้าขาดด้วย เรียกได้ว่าโป๊สุดๆ!
“เธอแพ้แล้ว!”
ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบ
ธิดาเทพงอตัวอยู่บนพื้น เส้นเลือดเขียวเต้นตุ้บๆ บนหน้าผาก เธอแผดเสียงออกมาว่า “ฉันไม่แพ้ ฉันจะแพ้ให้นักบู๊ประเทศอู่อานได้ยังไง! ฉันคือธิดาเทพหอเทวาลัยผู้ยิ่งใหญ่!”
อาการของธิดาเทพ ดูวิกลจริตบวกกับเสียสติ
ยิ่งเป็นคนที่ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา ยโสโอหัง ยิ่งไม่สามารถรับความจริงที่ตัวเองพ่ายแพ้ได้
ตอนนี้ธิดาเทพในสายตาลู่ฝาน น่าสงสารและน่าเศร้ามาก
แต่ลู่ฝานไม่อยากโจมตีใส่เธอซ้ำอีก ยังไงอีกฝ่ายก็เป็นผู้หญิง อีกทั้งลู่ฝานยังต้องพึ่งพาเธอไปประเทศตันเซิ่ง
ลู่ฝานมองเธอ ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ธิดาเทพ ถ้าเธอไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ งั้นฉันคงทำได้แค่เผาอีกครั้ง แน่นอนว่าฉันไม่เผาเธอตาย แต่เสื้อผ้าเธอคงไม่เหลือ เธออยากให้ฉันทำแบบนี้จริงเหรอ”
สิ่งที่เรียกว่าการข่มขู่! ลู่ฝานพูดจนธิดาเทพสั่นไปทั้งตัว
ตอนนี้เธอเพิ่งเห็นว่าผู้ชมบนที่นั่ง พากันมองมาทางเธอด้วยสายตาประหลาด
ตอนเสื้อผ้าของธิดาเทพยังปกติดี สามารถทำให้ชายหญิงนับไม่ถ้วนหลงใหล ทำให้พวกเขาสติหลุด
ตอนนี้เสื้อผ้าขาดเสียหาย ผิวโผล่ออกมาด้านนอก ธิดาเทพที่เสื้อผ้าวับๆ แวมๆ ยิ่งทำให้คนจำนวนไม่น้อยเลือดกำเดาไหล
มองไปบนที่นั่งผู้ชม ผู้ชายนับไม่ถ้วนที่ตาโตเหมือนไข่ห่าน ใบหน้าแดงเถือกพวกนั้นสิ ตอนนี้พวกเขาพากันเบียดมาข้างหน้า เหมือนจะกระโจนเข้ามาหาธิดาเทพอย่างไรอย่างนั้น!
เสียงหายใจรุนแรงดังไปทั่วสนาม!
ธิดาเทพเพิ่งรู้ว่าครั้งนี้ตัวเองอับอายขายหน้ามาก อีกทั้งถ้าไม่ยอมรับว่าแพ้อีก เธออาจทำให้ประเทศเป่ยเสินรวมถึงหอเทวาลัยอับอายขายหน้าไปด้วย
แพ้การประลองครั้งหนึ่ง ไม่ถือว่าเป็นอะไร
แต่ถ้าลู่ฝานเผาเสื้อผ้าเธอจนหมด ให้คนทั้งประเทศอู่อานดู นั่นสิถึงจะเป็นฝันร้าย เธอน่าจะฆ่าตัวตายคาที่!
“ฉัน……ยอม……แพ้!”
ธิดาเทพพูดลอดไรฟันออกมาทีละคำ
ความอาฆาตพลุ่งพล่าน โจมตีเข้าหน้าลู่ฝาน
ลู่ฝานไม่สนใจสักนิด เอาเสื้อผ้าชุดหนึ่งออกมาจากเข็มขัด จากนั้นคลุมให้ธิดาเทพ เมื่อทำเช่นนี้ความอาฆาตนัยน์ตาธิดาเทพลดลงไปไม่น้อย
ฉินซางต้าตี้ลุกขึ้นปรบมือ แล้วพูดว่า “เยี่ยม!”
คำว่า “เยี่ยม” เหมือนการตีแสกหน้าเรียกสติของทุกคน
ทันใดนั้นบนที่นั่งผู้ชม เต็มไปด้วยเสียงตะโกนดังเลือนลั่น
ชื่อของลู่ฝานดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง
“ลู่ฝานไร้เทียมทาน!”
หานเฟิงและคนอื่นหัวเราะร่า
ไอ้อ้วนตงก็หัวเราะเบาๆ “ฉันควรถ่ายทอดอะไรนิดหน่อยให้ไอ้เด็กนี่ดีไหม โอ๊ย ใจคันยุบยิบไปหมดแล้ว!”
ธิดาเทพห่อตัวเองจนแน่น จากนั้นค่อยๆ ลุกขึ้น
ธิดาเทพมองลู่ฝานแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ลู่ฝาน เรื่องนี้ไม่จบแน่!”
ลู่ฝานพูดอย่างเฉยเมยว่า “ถ้าธิดาเทพอยากประลองอีก ฉันประลองด้วยได้ทุกเมื่อ แต่อย่าลืมสัญญาระหว่างเรา!”
ธิดาเทพกัดฟันพูดว่า “ฉันไม่ลืมหรอก!”
ธิดาเทพหันหลังเหาะออกไป
ลู่ฝานถอนหายใจเบาๆ