เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1620
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1620
หั่วตันซูมองแววตาที่เต็มไปด้วยแรงสังหารของผู้อาวุโสสามแล้วพยักหน้าเข้าใจ
ผ่านไปครู่หนึ่ง พวกลู่ฝานก็เหาะกลับมาอย่างรวดเร็ว
ผู้อาวุโสตระกูลจิน ผู้อาวุโสตระกูลมู่ตะโกนใส่ลู่ฝานกับสุ่ยหมิงคงจากไกลๆ “คนอื่นล่ะ”
“อย่าบอกนะว่าพวกนายฆ่าคนอื่นหมดแล้ว”
พวกลู่ฝานเหาะลงมาบนพื้น สุ่ยหมิงคงโยนขวดทรงพลังของตัวเองออกมา “ปล่อย!”
ต่อมาตัวของมู่จึฉีกระเด็นออกมาจากปากขวด เปียกซกไปทั้งตัว น้ำทะลักออกมาจากปากและจมูก
ผู้อาวุโสตระกูลมู่เห็นภาพนี้แล้วพูดกับสุ่ยหมิงคงเสียงเบา “ขอบคุณคุณชายตระกูลสุ่ยที่ไม่ฆ่าเขา!”
หลังจากนั้นเขารีบเข้ามาป้อนยาใส่ปากมู่จึฉีเป็นกำ
สุ่ยโม่หรานพูดต่อ “จินอีหมิงกับถู่ห่วงกำลังรับการถ่ายทอด เราไม่ได้รบกวนพวกเขา ทิ้งพวกเขาไว้ที่นั่น!”
เมื่อได้ยินผู้อาวุโสตระกูลจินกับผู้อาวุโสตระกูลมู่หายไปจากที่เดิม พวกเขาต้องไปดูแน่ๆ ว่าจินอีหมิงกับถู่ห่วงเป็นยังไง
เมื่อผู้อาวุโสตระกูลมู่ได้ยิน สีหน้าเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ทำได้แค่ถอนหายใจ
ลู่ฝานค่อยๆ เดินออกไป จู่ๆ สุ่ยโม่หรานจับแขนเสื้อลู่ฝานแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน ถ้านายกล้าพูดเรื่องนั้น ฉันจะตัดแขนขานายแล้วกลั่นนายเป็นยา”
ลู่ฝานรู้ว่าสุ่ยโม่หรานหมายถึงเรื่องอะไร เขาพยักหน้าแล้วรีบเดินออกไป
ลู่ฝานเดินมาหน้าผู้อาวุโสสาม มองหั่วหลงชิ่งกับหั่วหลงจู้ก่อน จากนั้นถามเสียงเบาว่า “คุณชายใหญ่กับคุณชายรองไม่เป็นไรใช่ไหม”
ผู้อาวุโสสามตอบว่า “ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ลู่ฝานนายมีไหวพริบ รู้ว่าควรทำยังไงถึงทำให้เข้ารอบสุดท้ายได้ ฉันต้องยอมรับเลยว่าในบรรดาลูกหลานเป็นหมื่นเป็นพันของตระกูลหั่ว ไม่มีคนอายุน้อยคนไหนพรสวรรค์ไร้เทียมทาน ซ่อนความสามารถเอาไว้และฉลาดหลักแหลมเหมือนนายเลยสักคน”
ลู่ฝานทำเหมือนไม่เข้าใจความหมายที่ผู้อาวุโสสามต้องการสื่อ เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสชมเกินไปแล้ว ฉันผ่านด่านวันนี้ได้ อันที่จริงถือว่าโชคดี ถ้าคุณชายรองไม่ให้ของมีประโยชน์กับฉัน ฉันว่าคงแพ้ตั้งแต่สู้กับพวกจินอีหมิงครั้งแรกแล้วล่ะ”
ผู้อาวุโสสามจ้องลู่ฝานเขม็ง แล้วพูดทิ้งท้ายว่า “พักผ่อนให้เต็มที่ อีกสองสามวันก็คือการต่อสู้รอบสุดท้ายของนายกับสุ่ยหมิงคงแล้ว ในเมื่อนายเป็นตัวแทนของตระกูลหั่ว ก็ต้องแสดงพลานุภาพของตระกูลหั่วออกมา ฉันหวังว่านายจะชนะ!”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ฉันก็หวังว่าตัวเองจะชนะเหมือนกัน”
เมื่อทั้งสองคนพูดจบ ผู้อาวุโสสามหันหลังเดินออกไป
ลู่ฝานรู้สึกว่าแท้จริงแล้วผู้อาวุโสสามไม่ดีใจกับชัยชนะของเขาเลยสักนิด
แต่นี่ไม่ส่งผลกระทบกับจิตใจของลู่ฝาน เขาเงยหน้ามองไปทางผู้อาวุโสชุดดำ แต่กลับพบว่าผู้อาวุโสชุดดำหายไปแล้ว
ทันใดนั้นลู่ฝานเห็นประตูหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ปิดลง
จากนั้นเมฆขาวที่พาพวกเขามาค่อยๆ ลอยขึ้นมา เหล่าหุ่นเชิดด้านบนเคลื่อนไหวอีกครั้ง
ผู้อาวุโสสามและคนอื่นเดินขึ้นไป ลู่ฝานกลับลังเลเล็กน้อย
เขารั้งหั่วตันซูที่กำลังจะออกไปแล้วถามว่า “กลับกันเลยเหรอ ไม่รอพวกจินอีหมิงเหรอ”
หั่วตันซูขมวดคิ้วพูดว่า “ทำไมต้องรอพวกเขาล่ะ พวกเขากลับกันเองได้ การประลองจบแล้วจะไม่กลับเหรอ หรือว่านายยังมีเรื่องอะไรอีก”
ลู่ฝานแอบพูดในใจว่า “ยังมีอีกหลายคำถามที่จะถามผู้อาวุโสชุดดำ”
แต่เห็นประตูของหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ปิดสนิท ลู่ฝานคิดว่าผู้อาวุโสชุดดำคงไม่เจอเขาอีกแล้ว
ลู่ฝานถอนหายใจยาว “ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ!”
เหาะขึ้นไปบนเมฆ ลู่ฝานตามทุกคนออกไปอย่างรวดเร็ว