เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 644
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 644
ลู่ฝานลองขยับแขนตัวเอง พบว่ายังแข็งมาก ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ แต่เขาพบว่าเหมือนแขนของตัวเองวางผิดตำแหน่งจริงๆ
แม้ไม่ได้จับจนแน่น แต่ท่าทางนี้มันดูคลุมเครือจริงๆ
อู่คงหลิงพูดว่า “นายว่าไงล่ะ รีบขยับออกไปเลย”
ลู่ฝานพูดว่า “ฉันก็อยากขยับออก แต่ขยับออกไม่ได้ รออีกแป๊บนึง”
อู่คงหลิงกัดฟันพูดว่า “คุณชายลู่ฝาน แต่ก่อนฉันคิดมาตลอดว่านายเป็นสุภาพบุรุษ คิดไม่ถึงว่าภายใต้ภาพลักษณ์ภายนอกที่ซื่อสัตย์ ยังมีจิตใจสกปรกซ่อนอยู่ การกระทำจากสัญชาตญาณของนาย ทำให้ฉันเชื่อได้ยากว่านายเป็นคนดี”
ลู่ฝานมองบนแล้วพูดว่า “คุณอู่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ถ้าขยับได้ขยับออกนานแล้ว แล้วเธอปล่อยมือฉันได้ไหมล่ะ”
ขณะนั้นอู่คงหลิงเพิ่งพบว่ามือเธอกับลู่ฝานยังจับกันอยู่
อู่คงหลิงพยายามอยู่หลายครั้ง ก็ไม่สามารถดึงมือตัวเองออกมาได้
ชะงักไปครู่หนึ่ง อู่คงหลิงพูดว่า “ช่างเถอะ คุณชายลู่ นายจะไม่เอาเปรียบคนอื่นใช่ไหม”
ลู่ฝานพูดว่า “สถานที่แบบนี้ เธอจะให้ฉันทำอะไร”
อู่คงหลิงพูดว่า “เปล่า นายเอาผ้าปิดหน้าคืนให้ฉันได้ไหม”
ลู่ฝานพูดว่า “ไม่ได้”
อู่คงหลิงพูดว่า “นายจะเอาเปรียบฉันใช่ไหม”
“คุณอู่ มันคนละเรื่องกัน อย่างมากฉันก็ให้เธอเอาเปรียบกลับก็จบ”
“ไอ้อันธพาล!”
“ขอบใจ ฉายานี้ดีกว่าฉายาเก่าของฉันเยอะ”
……
ทั้งสองคนเถียงกัน ไม่นานลู่ฝานรู้สึกว่าขยับตัวได้แล้ว เสียงอ่อนเพลียของไอ้เก้าดังขึ้น
“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฉันทำสิ่งที่ทำได้หมดแล้ว ที่เหลือนายน่าจะจัดการได้ ฉันเสียพลังไปเยอะ ขอไปพักผ่อนก่อน”
พูดจบ เสียงไอ้เก้าค่อยๆ หายไป
ลู่ฝานตะโกนอยู่ในใจสองสามครั้ง แต่ไม่สามารถเรียกไอ้เก้าออกมาได้
นิ้วมือสั่นเล็กน้อย ลู่ฝานรู้สึกว่าพลังในตัวเริ่มฟื้นฟูแล้ว แต่เหมือนปราณชี่ยังไม่สามารถทำลายการควบคุมของพลังเยือกเย็นได้ แต่คิดว่าคงเป็นแค่ปัญหาด้านเวลา
ในที่สุดลู่ฝานก็ขยับได้ เขาปล่อยมือที่จับอู่คงหลิง จากนั้นลู่ฝานลุกขึ้นมานั่ง
สูดหายใจลึก ลู่ฝานเอาอู่คงหลิงที่ยังขยับไม่ได้วางไว้อีกด้าน
ทั้งสองนั่งพิงกำแพงขรุขระ ลู่ฝานมองสถานที่ที่มีแสงสว่างกะพริบเบาๆ แล้วพูดว่า “โอเค ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน ฉันจำได้ว่าเราตกลงมาใต้ดิน ที่นี่คือโลกใต้ดินเหรอ หรือเป็นรังของสัตว์อสูร”
อู่คงหลิงส่ายหน้าพูดว่า “ไม่น่าใช่ รังของสัตว์อสูรไม่สร้างด้วยหินแสงจันทร์ นี่เป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น น่าจะเป็นจวนของผู้แข็งแกร่งสักคน หรือไม่ก็ห้องเก็บสมบัติ”
ลู่ฝานหัวเราะออกมา “งั้นหมายความว่าเราโชคดีงั้นเหรอ คนพูดกันว่าถ้าเจอหายนะครั้งใหญ่แล้วไม่ตาย หลังจากนั้นจะเจอโชคดี เธอคิดว่าเราจะรวยไหม”
อู่คงหลิงพูดว่า “ฉันชื่นชมอารมณ์ขันของนายจริงๆ แต่ความจริงแล้ว ถึงที่นี่มีสมบัติล้ำค่า เราก็คงออกไปไม่ได้แล้ว ด้านบนโดนน้ำแข็งปิดตายแล้ว”
ลู่ฝานมองหินด้านบนที่ยังมีน้ำหยดลงมาไม่หยุด พยักหน้าเห็นด้วย
ลู่ฝานมองซ้ายมองขวา มองไปรอบๆ แล้วพูดว่า “น่าเสียดาย ไม่รู้เจิงหยงไปไหนแล้ว ไม่รู้เขาเป็นหรือตาย”
อู่คงหลิงพูดว่า “น่าจะตายแล้ว ไม่ใช่ทุกคนที่มีพลังชีวิตแข็งแกร่งแบบเราสองคน”
ลู่ฝานเงียบไป เขารู้ว่าอู่คงหลิงพูดความจริง แต่เขาก็รู้สึกสลดใจอยู่ดี