เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน - ตอนที่ 190 ดัก ‘ภรรยา’ ตอนที่ 191 ตามไปปกป้อง ‘ภรรยา’
ตอนที่ 190 ดัก ‘ภรรยา’ !
จวินอั้นหยวนที่นึกบางอย่างขึ้นได้ เขาก็อดเตือนไม่ได้ว่า “ท่านปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนเพิ่งได้หัวใจแห่งหงส์เพลิงไป ตอนนี้คงไม่เหมาะที่จะปรากฏตัวต่อหน้าฝูงชนนัก เอาอย่างนี้ เราใช้ทางลัดออกไปกันเถอะ”
เม่ยเอ๋อร์ที่เตรียมพร้อมจะจู่โจมได้ยินดังนั้นก็อดพูดขึ้นไม่ได้ว่า “ข้าคิดว่าไม่จำเป็นเจ้าค่ะ”
เม่ยเอ๋อร์หยุดลงครู่หนึ่งก่อนจะมองเยี่ยนอวี๋ตาปริบ “คุณหนูใหญ่ ท่านว่าอย่างไรเจ้าคะ”
“อืม” เยี่ยนอวี๋พยักหน้า
เม่ยเอ๋อร์รีบเดินไปเปิดประตูทันที “คุณหนูใหญ่ ให้ข้าน้อยเดินนำไปก่อน?”
“มิต้อง ไปพร้อมกัน” เยี่ยนอวี๋อุ้มเด็กน้อยเดินออกจากห้อง
ทันทีที่แม่ลูกปรากฏตัว ต้าซือมิ่งที่อยู่กลางเวหาก็เคลื่อนไหวทันที! ทว่าเขามิได้คิดจะลงมือในหอจวินเป่า เห็นได้ชัดว่าเขาคำนึงถึง ‘หน้าตา’ ของหอจวินเป่า อย่างน้อยหอจวินเป่าก็ช่วยเขาไว้
“ท่านปราชญ์มหาสำนักเยี่ยน…” จวินอั้นหยวนกล่าวด้วยความกังวลเล็กน้อย ทว่าทันทีที่เขานึกถึงคำพูดของอินสวินอี้ เขาก็รู้สึกวางใจลงไม่น้อย
ในเมื่อหัวใจแห่งหงส์เพลิงเป็นของท่านผู้นั้น และเขายังมอบให้ท่านปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนด้วย เช่นนั้นหากมีผู้ใดคิดจะลงมือ ท่านก็ย่อมไม่นิ่งดูดาย! เขากังวลไปเสียเปล่าเอง เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็มีมากจนเกินไป ทำเอาจวินอั้นหยวนรู้สึกปวดศีรษะไปหมด
…
ผ่านไปครู่หนึ่งกลุ่มเยี่ยนอวี๋ก็เดินออกมาจากหอจวินเป่าแล้ว ทว่าเม่ยเอ๋อร์ก็ค้นพบทันทีว่า รอบตัวไม่มีการซุ่มโจมตีใดๆ ปลอดภัยจะตายไป!
“เอ๋?” เยี่ยนจื่อเสารู้สึกประหลาดเล็กน้อย เขาเตรียมจะอัญเชิญวิณญาณออกมาแล้วด้วย แต่ทุกอย่างกลับสงบดี ราวกับไม่มีอันตรายใดๆ เลย?
อินหลิวเฟิงกระจ่างในทันที เขาตบหน้าผากตนเองทีหนึ่งก่อนจะยิ้มพูดว่า “เกือบลืมไปแล้ว! ในเมืองโยวตูของข้า มีกฏห้ามใช้กำลังเด็ดขาด”
“ไม่ใช่หรอก เมื่อก่อนก็ใช่ว่าจะไม่มีโจรกล้าหาญนึกลองดีแหกกฎระเบียบของโยวตู” จวินอั้นหยวนรู้สึกแปลกมาก “ถึงอย่างไรท่านปราชญ์มหาสำนักเยี่ยนได้รับหัวใจแห่งหงส์เพลิงไป เป็นไปไม่ได้ที่โจรผู้ยึดมั่นในการแสวงหาความมั่งคั่งเหล่านั้นจะห้ามตนเองไหว”
“เช่นนั้นข้าก็ไม่รู้แล้วล่ะ” อินหลิวเฟิงกางพัดในมือ ในที่สุดเขาก็พูดพลางโบกพัดอย่างสบายใจได้แล้ว “อย่างไรเสียตอนนี้ก็ไม่มี ไปๆๆ! พอดีเลย พวกเรารีบไปกันเถอะ”
เม่ยเอ๋อร์ก็เริ่มพอใจ “เจ้าคนขี้ขลาด!” ไม่เห็นมีมาสักคนเลย!
อินหลิวเฟิง “…”
นี่กำลังพูดถึงเขาหรือ
“แค่ก” เยี่ยนจื่อเสาที่อึดอัดเล็กน้อยก็รีบไกล่เกลี่ย “เม่ยเอ๋อร์ไม่ได้พูดถึงนายท่านน้อยอิน นางหมายถึงโจรเหล่านั้น”
ทว่าเมื่อสิ้นเสียงพูดของเขา เม่ยเอ๋อร์ก็มองไปยังความว่างเปล่าอย่างระมัดระวัง!
“อ้ะ!”
เยี่ยนเสี่ยวเป่ามองไปทางความว่างเปล่าอย่างประหลาดใจ เพราะว่าเขาสัมผัสกลิ่นอายของท่านพ่อรูปงามของเขาได้อีกแล้ว เขาจึงตื่นเต้นขึ้นมาในทันที (แม้ท่านพ่อรูปงามของเขาจะ ‘ทรมาน’ เขานับพันครั้ง…)
อีกทั้ง เจ้าตัวน้อยไม่เพียงแต่ตื่นเต้น เยี่ยนอวี๋ยังสัมผัสได้ว่าในร่างกายของเด็กน้อยถึงกับมีคลื่นอวกาศบางๆ ไหลเวียนอยู่?!
ชัดเจนว่านี่คือต้นเหตุของ ‘การหายตัว’ ไปอย่างกะทันหันเมื่อครู่นี้ เยี่ยนอวี๋บีบตัวเด็กน้อยไว้แน่นกว่าเดิม และเรียกเขาเสียงเบา “เสี่ยวเป่า!”
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่รู้เลยว่าในร่างกายของตนเองมีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงไป แต่ว่าเสียงเรียกนั้นก็ ‘หยุด’ ความสามารถนั้นของเขา คลื่นอวกาศที่เกิดในร่างกายของเขาก็มลายหายไปพร้อมกับตอนที่เขาขานตอบท่านแม่ของเขา
เยี่ยนอวี๋หอมแก้มเด็กน้อยเบาๆ พูดกำชับว่า “เสี่ยวเป่าอยู่นิ่งๆ เจ้าต้องอยู่กับแม่ตลอดเวลานะ อย่าคิดไปที่อื่น มิเช่นนั้นแม่จะตกใจ เข้าใจหรือไม่จ๊ะ”
“อ้ะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่ามองท่านแม่ด้วยความงุนงงเล็กน้อย “อ้ะเนะเนะ…” แต่ว่าเสี่ยวเป่าอยากไปจับท่านพ่อ ไม่เช่นนั้นเขาจะหนีไปอีกนะ
ทว่าความกังวลครั้งนี้ของเยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่มีความจำเป็นเลย เพราะว่าต้าซือมิ่งที่มีทีท่าจะ ‘ลักพาตัว’ แม่ลูกคู่นี้ไปนั้นไม่ได้คิดจะหนี ดังนั้นบัดนี้พลังของเขาจึงปกคลุมแม่ลูกเยี่ยนอวี๋ไว้แล้ว
“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตื่นเต้นกว่าเดิม! เขาถึงกับยื่นมืออวบอ้วนน้อยๆ ของตนออกไปคว้าอากาศรอบทิศ เขาสัมผัสได้ว่า ท่านพ่อของเขาอยู่ข้างๆ นี่เอง!
แต่แล้ว…
หึ่ง!
พื้นดินโยวตูพลันสะเทือน!
ครืน!
เสียงสะเทือนมาจากใต้ผืนดินดังอื้ออึง
“แผ่นดินไหว!”
จวินอั้นหยวนสีหน้าพลันเปลี่ยนและโพล่งพูดขึ้นทันที เขารู้สึกขวัญเสีย เพราะว่าเขารับรู้ได้ว่าแผ่นดินไหวครั้งนี้รุนแรงมาก อีกทั้งต้นทางยังมาจากแม่น้ำเย่ว์หมิงด้วย
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่สำคัญสำหรับเสี่ยวเป่าเลย เขาไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าแผ่นดินไหวคืออะไร เขายังคง ‘เกา’ ไปรอบๆ อย่างร้อนรนและทำท่าจะกระโดดออกไป “อ้ะเนะเนะ! อ้ะเนะเนะ…” ท่านพ่อรูปงามของข้า! ท่านพ่อรูปงามของข้า…
แต่น่าเสียดาย…
ฟิ้ว!
เยี่ยนอวี๋อุ้มเด็กน้อยหายวับไปทางแม่น้ำเย่ว์หมิงแล้ว เหลือเพียงแสงสีรุ้งที่ค่อยๆ เลือนหายไป ไร้ซึ่งร่องรอยคน
ต้าซือมิ่ง “…”
“คุณหนูใหญ่!” เม่ยเอ๋อร์รีบตามไปทันที
“รีบตามไป!” อินหลิวเฟิงก็ร้อนรนขึ้นมา ส่วนจวินอั้นหยวนหายวับไปตั้งนานแล้ว
ทว่าแม้คนกลุ่มนี้จะมีไหวพริบดีเพียงใดก็สู้ต้าซือมิ่งมิได้ ฝ่ายหลังไล่ตาม ‘ภรรยา’ ไปเป็นคนแรกแล้ว เขาถึงกับเอ่ยปาก “รอข้าด้วย”
ตอนที่ 191 ตามไปปกป้อง ‘ภรรยา’ !
“อ้ะ!” เสี่ยวเป่าได้ยินแล้ว เขาใช้มือตบแขนท่านแม่เบาๆ อย่างตื่นเต้นดีใจทันที “อ้ะเนะเนะ!” คือท่านพ่อรูปงาม ท่านแม่รีบหยุดรอสิ
ทว่าเยี่ยนอวี๋ไม่ได้สนใจ นางพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่แม่น้ำเย่ว์หมิง นางถึงกับไม่ได้ยินเสียงของต้าซือมิ่ง ทว่านางรู้ว่าเขาตามนางมาแล้ว
หากเป็นเมื่อก่อน นางคงหยุด ‘รอ’ เขา แต่ในตอนนี้นางไม่มีเวลามาสนใจเขา เพราะนางสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าใต้แม่น้ำเย่ว์หมิงมีพลังที่นางคุ้นเคยเคลื่อนไหวอยู่
“เสี่ยวอิงหรือ”
เยี่ยนอวี๋นัยน์ตาเคร่งขรึม ก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้น ในชั่วขณะที่เด็กน้อยตบแขนนาง นางก็พาเด็กน้อยดำลงไปใต้ทะเลแล้ว ส่วนต้าซือมิ่งที่ตามมานั้น เขาก็ทำได้เพียงตามลงไปในน้ำด้วย…
และในขณะเดียวกัน…
เสียงดังโครมครามดังออกมาจากใต้พื้นดินอย่างต่อเนื่องราวกับมีสายฟ้าผ่าระเบิดออกจากส่วนลึกของชั้นดิน ทำเอาเหล่าสามัญชนโยวตูที่แม่จะคุ้นชินกับภัยพิบัติแล้วก็ยังตื่นตกใจ
ทว่าทหารลาดตระเวนเมืองโยวตูก็จัดแจงให้ชาวเมืองหนีแล้ว “รีบหนีเร็วเข้า! น้ำจะท่วมแล้ว ไม่รีบวิ่งอีก ยังยืนนิ่งกันอยู่ทำไมเล่า?!”
ฝูงคนจำนวนมากในโยวตูเพิ่งจะตั้งสติได้ พวกเขาเห็นมวลน้ำที่ราวกับม่านฟ้ากำลังเคลื่อนตัวมาทางพวกเขาจากทิศเหนือ และมันยังหนาขึ้นเรื่อยๆ ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ด้วย
เพียงชั่วขณะหนึ่ง ผู้คนก็เห็นเกลียวคลื่นสีขาวโถมเข้าหาพวกเขาราวกับสิงโต แผ่นดินพังทลายลงในชั่วขณะราวกับทวยเทพกำลังใช้ขวานเล่มใหญ่ฟาดฟันโลกมนุษย์อย่างโกรธกริ้ว
“บ้าเอ๊ย!”
“รีบหนีเร็วเข้า…”
เหล่าสามัญชนเมืองโยวตูต่างสละทิ้งทรัพย์สินของตน พวกเขาอุ้มบุตรและพาภรรยาของตนวิ่งไปทางภูเขาที่อยู่นอกเมืองทางทิศใต้อย่างเอิกเกริกแล้ว
แม่เจ้า!
อานุภาพของคลื่นน้ำครั้งนี้ใหญ่โตกว่าคลื่นที่พวกเขาเคยเจอมาทั้งหมดในชีวิตนี้! พวกเขาตกใจจนขาอ่อนแทบจะวิ่งหนีมิได้ ช่างน่ากลัวเหลือเกิน…
“หนี!”
“ทุกคนรีบหนี!”
ทหารลาดตระเวนลนลานจนเหงื่อไหลพลั่ก พวกเขาถึงกับมิอาจสนใจความเสียหายที่มาจากแผ่นดินไหวได้ เพราะคลื่นน้ำที่ถาโถมใส่ของแม่น้ำเย่ว์หมิงอยู่ในระดับที่ทำลายล้างโลกแล้ว
ทั่วทั้งเมืองโยวตูก็เริ่มเปิดใช้งานป้องกันระดับสูง เกราะคุ้มกันนับไม่ถ้วนพุ่งขึ้นกลางอากาศ มันแทบจะไม่สามารถขวางกั้นคลื่นยักษ์ราวทวยเพทที่โกรธกริ้วได้ แต่ก็เพียงพอที่จะยื้อเวลาให้เหล่าสามัญชนหนีตายได้
แต่แล้ว…
ตูม!
ตูม!…
คลื่นสะเทือนของแผ่นดินไหวก็ทำลายค่ายกลคุ้มกันของเมืองโยวตูอย่างหลีกเลี่ยงมิได้ ความเคลื่อนไหวที่มาจากส่วนลึกของใต้ผืนดินฉีกระบบคุ้มกันอันแข็งแกร่งของเมืองโยวตูออกอย่างเกรี้ยวกราดราวกับหัตถ์แห่งเทพ
“หนีเร็ว!”
“ไม่ต้องเก็บของแล้ว! รีบหนีเร็ว…”
ทั่วทั้งเมืองโยวตูเหลือเพียงเสียงกรีดร้องตะโกนหวนไห้ หน่วยลาดตระเวน หน่วยคุ้มกันเมือง และกองทัพโยวตูต่างออกโรง แต่ถึงกระนั้นคลื่นน้ำที่ซัดกระหน่ำราวกับทำลายล้างโลกก็กลืนกินชีวิตเหล่าสามัญชนไปมากมายแล้ว
…
“จบกัน”
อินหลิวเฟิงสีหน้าซีดเผือด ถึงแม้โยวตูเป็นเมืองที่เกิดภัยน้ำท่วมทุกปี ทว่าในช่วงเวลายี่สิบปีที่ผ่านมานี้ เขาไม่เคยเห็นภัยธรรมชาติที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน! มันทำลายล้างเมืองโยวตูภายในชั่วพริบตา ภายใต้พลังของมัน เกราะคุ้มกันที่เป็นแหล่งรวมพลังของผู้แข็งแกร่งมากมายก็กลายเป็นเต้าหู้ที่ถูกบดเละ นี่เป็นภัยพิบัติที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!
และนี่ก็เป็นอุทกภัยใหญ่หลวงที่อาจนำภัยพิบัติสู่เมืองหลวงตามที่นักบวชโยวตูทำนายไว้! ทว่าการเกิดขึ้นของมันมาเร็วกว่าที่นักบวชทำนายไว้ประมาณหนึ่งเดือน
สิ่งที่น่ากลัวคือ…
ตุบ!
จวินอั้นหยวนในฐานะที่เป็นผู้อาวุโสของทุกคน ถึงแม้เขาจะอยู่ในอันดับสองรองจากต้าซือมิ่ง เขาไปถึงที่หมายแทบจะเวลาเดียวกันกับเม่ยเอ๋อร์ ทว่าเขากลับลงไปแม่น้ำเย่ว์หมิงไม่ได้ เขาถูกดีดออกมา
และเม่ยเอ๋อร์ที่พุ่งตัวลงไปในน้ำอีกฝั่งหนึ่ง นางก็ถูกดีดออกมาเช่นกัน นางตกใจจนเผยสีหน้าไม่สู้ดีนัก “คุณหนูใหญ่!”
“เกิดอะไรขึ้น?!” จวินอั้นหยวนเองก็มีสีหน้าไม่สู้ดียิ่งกว่า
“เกรงว่าคุณหนูใหญ่ไม่ให้พวกเราลงไป” เม่ยเอ๋อร์ที่ตั้งสติได้ก็ทำความเข้าใจแล้ว
“แล้วนางยังอุ้มเด็กน้อยลงไปด้วย?” จวินอั้นหยวนไม่เข้าใจ
เม่ยเอ๋อร์แสดงสีหน้าหงุดหงิด “เพราะว่าพวกเราเฝ้าคุณชายน้อยไว้ไม่อยู่”
“…”
จวินอั้นหยวนไม่รู้จะพูดอะไรดี สีหน้าของเขาเหยเกกว่าเดิม
ในขณะเดียวกัน…