เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน - ตอนที่ 353 หนูน้อยกลายร่างเป็นจิ่วอิง! บรรพบุรุษสัตว์ร้ายมาแล้ว!

เสียงสตรีไพเพราะราวกับเสียงเพลงดังออกมาจากในร่างของหงส์เพลิง 

ตามมาด้วย… 

วิ้ง! 

แสงเจ็ดสายพาดผ่านท้องฟ้าออกมาถึงตรงหน้าของเทพมารชือโหยวและหยุดอยู่ที่ใต้ขวานของเขา 

และเสียงนี้…เงาร่างนี้! 

 คุณหนูใหญ่?!  

ทุกคนในชางอู๋ล้วนคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี โดยเฉพาะเหล่าผู้อาวุโสสำนักในและผู้ดูแลยิ่งรู้จักดีกว่าใคร แต่พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าคุณหนูใหญ่ของพวกเขาจะมาถึงได้ทันเวลาเช่นนี้ 

ที่สำคัญคือเทพมารชือโหยวตนนั้นเหมือนหลังจากที่ได้ยินเสียงคุณหนูใหญ่เรียกก็หยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมดไปราวกับว่า ราวกับว่าถูกเรียกจนชะงักไป!? 

นี่มัน… 

 คุณหนูใหญ่ระวัง!  

ระหว่างที่จ่านเลี่ยงซานกำลังตกใจกลัวอยู่นั้นก็ยังตะโกนเตือนออกไปอย่างเป็นห่วง 

เจ้าลัทธิเซิ่งเหลียนมีสีหน้างงงัน  ท่านบรรพชน! ฟันเลยสิ!  

 ท่านบรรพชน…  

เหล่าผู้อาวุโสของลัทธิเซิ่งเหลียนเองก็ไม่เข้าใจเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเงาร่างรางเลือนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเทพมารชือโหยวในตอนนี้นั้นคือใคร 

แต่ชือโหยวรู้ ชือโหยวที่แท้จริงนั้นรู้! ชือโหยวที่หลังจากตายลงก็ได้บินขึ้นสู่สวรรค์กลายเป็นเทพนั้นรู้ดี ดังนั้นเขาจึงหยุด สีแดงก่ำบ้าคลั่งในดวงตาพลันสลายหายไปอย่างรวดเร็ว 

และเยี่ยนอวี๋เองก็เอ่ยให้สัญญาเสียงเบา  ไปเถอะ ประชาชนของเจ้า ไม่มีทางสูญสิ้น  

นี่คือความอาวรณ์ของเทพสงครามชือโหยว ปีนั้นเขาเสียใจในความพ่ายแพ้ไม่ยอมจากไป เป็นบรรพชนของทุกเผ่าในภาคกลางผู้นั้นที่ให้สัญญาว่าจะรับเผ่าจิ่วหลีเข้าสู่ภาคกลาง เขาถึงยอมจากไป 

แต่ถึงแม้ว่าบรรพชนผู้นั้นจะไม่รักษาสัญญาจริง แต่เผ่าจิ่วหลีนั้นมีความแค้นกับเผ่าของภาคกลางมาเนิ่นนาน สุดท้ายแล้วเผ่าจิ่วหลีทั้งหมดก็ยังคงต้องถอยร่นไปถึงทิศใต้สุดของแผ่นดินต้าซย่า 

หลังจากศึกในปีนั้นระหว่างที่บรรพชนผู้นั้นร่วมกับทุกชนเผ่าเริ่มฟื้นฟูตนเองหลังการศึก แต่ละเผ่าก็เริ่มเกิดความขัดแย้งขึ้นอีก สุดท้ายก็ทำให้เกิดเหตุกองเชลยเผ่าจิ่วหลีถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมกลายเป็นสุสานจิ่วหลี 

บัดนี้… 

โฮก! 

เทพมารชือโหยวส่งเสียงคำรามต่ำออกมาเสียงหนึ่งอย่างไม่ยินยอม ขวานยักษ์เล่มนั้นเหมือนกำลังจะฟันลงมาแล้ว! ในฐานะผู้นำของเผ่าจิ่วหลี เขาเจ็บปวดที่สุด! 

 เสี่ยวชือ!  เยี่ยนอวี๋เรียกเสียงเข้ม ในดวงตาของนางเปล่งแสงสีม่วงเข้มออกมา แม้ว่านางจะเข้าใจในความอาวรณ์ของชือโหยว แต่กาลเวลาผันผ่านผู้ตระบัดสัตย์ในตอนนั้นก็ได้ถูกสังหารไปแล้ว 

การที่เผ่าจิ่วหลีจะทำศึกในยามนี้กับเรื่องในปีนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับสำนักชางอู๋เลยสักนิดและในฐานะที่เป็นสำนักที่อยู่ติดกับเผ่าจิ่วหลี ชายแดนชางอู๋เองก็มีประชาชนบางส่วนของจิ่วหลีอาศัยอยู่มากมายและมีสายเลือดที่เกิดจากการหลอมรวมกันของเผ่าจิ่วหลีและชนเผ่าภาคกลางอยู่ด้วย 

ดังนั้นเยี่ยนอวี๋จึงเอ่ยเตือนเสียงกังวาน  เจ้าดูผู้คนที่อยู่ใต้เท้าของเจ้า หรือว่าพวกเขาไม่ใช่ลูกหลานของเจ้าหรือไร? กลับไปเถิด ในเมื่อได้สำเร็จเป็นเทพ ทุกสิ่งล้วนมีเหตุมีผลในตัวของมัน อย่าทำผิดกฎสวรรค์อีกเลย  

เมื่อคำนี้เอ่ยออกไป… 

 อย่าไปฟังนาง! ท่านบรรพชน! อย่าไปฟังคำหลอกล่อของนางมารนี่นะ รีบฟันนางมารนี่ซะ ฟันสำนักชางอู๋ เผ่าจิ่วหลีของข้าทั้งหมดจะได้กลับคืนสู่ภาคกลางเพื่อสะสางความแค้น!  เจ้าลัทธิเซิ่งเหลียนรีบตะโกน ‘แก้’ เสียงดัง 

 ขอบรรพชนช่วยเหลือพวกข้าด้วย!  ผู้อาวุโสของเซิ่งเหลียนพากันคารวะ อธิษฐานขอการคุ้มครองจากบรรพชน 

แต่ว่าเทพชือโหยวที่ความบ้าคลั่งในดวงตาเริ่มจางไปก็กำลังค่อยๆ สลายไปเช่นกัน 

 ไม่นะ! ท่านบรรพชน…  

เจ้าลัทธิเซิ่งเหลียนตะโกนเสียงดังอย่างไม่อยากเชื่อ วงแหวนที่จมูกกรีดเสียงแหลมก้องฟ้า 

แต่นี่ไม่อาจหยุดยั้งการสลายไปของเทพมารชือโหยวได้ สุดท้ายเขาก็ยังคงเชื่อฟังคำของปฐมราชินีผู้สร้างโลก เข้าใจว่าทุกสิ่งไม่อาจย้อนคืนล้วนต้องสลายหายไป 

เยี่ยนอวี๋ถอนหายใจเบาๆ แต่ว่า… 

 คุณหนูใหญ่ระวัง!  

จ่านเลี่ยงซานที่คอยระวังบนท้องฟ้ามาตลอดสังเกตเห็นว่าเทพมารชือโหยวที่กำลังสลายไปนั้นจู่ๆ ดวงตาก็พลันแดงฉาน ในช่วงเสี้ยวนาทีสุดท้ายที่จะหายไปนั้นเขาได้ฟันขวานไปทางคุณหนูใหญ่! 

 คุณหนูใหญ่…  จ่านเลี่ยงซานสีหน้าเปลี่ยน 

ลัทธิเซิ่งเหลียนบนล่างล้วนระเบิดเสียงยินดีออกมา 

แต่ว่า… 

เยี่ยนอวี๋เองก็ไม่ใช่คนสิ้นไร้  ไท่ชาง!  

กระบี่ไท่ชางพุ่งออกมาตามเสียงเรียกกวาดทำลายเทพมารชือโหยวที่กำลังจางลงไปจนหมดสิ้น 

วิ้ง! 

ภายใต้คมกระบี่ไท่ชางอันแข็งแกร่ง วิญญาณแค้นทั้งหมดสลายหายไป สำนักชางอู๋กลับคืนสู่แสงสว่างอย่างรวดเร็ว 

นี่คือความแข็งแกร่งของเยี่ยนอวี๋ปฐมราชินีแห่งตำหนักไท่ชาง ความแข็งแกร่งที่ไม่ต้องพึ่งพาลูกน้องก็สามารถนั่งอยู่บนตำแหน่งเทพอันดับหนึ่งได้อย่างมั่นคง ที่นางมีคือพลัง พลังที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก! 

 นี่…  

คนในลัทธิเซิ่งเหลียนที่เพิ่งโห่ร้องยินดีไปพลันตาค้าง เสียงปรบมือล้วนหยุดลง 

 บ้าเอ๊ย!  

สำนักชางอู๋บนล่างล้วนตกตะลึง! นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นด้านแข็งแกร่งเช่นนี้คุณหนูใหญ่ 

นั่นคือเทพสงครามชือโหยวเชียวนะ! แม้ว่าจะเกิดจากความอาวรณ์ที่ก่อตัวเป็นรูปร่างเพราะการรวมตัวกันของวิญญาณแค้นแต่ก็ยังมีพลังที่มากพอจะทำลายฟ้าดินได้เลย! จบลงเช่นนี้น่ะหรือ 

สิ่งที่ทุกคนไม่รู้ก็คือสำหรับเยี่ยวอวี๋นั้นการจัดการเทพเช่นชือโหยวนั้นง่ายกว่าการจัดการคนมากนัก เพราะว่ากระบี่ไท่ชางคือสิ่งที่ใช้สังหารเทพ! 

แต่ว่ากระบี่ไท่ชางนั้นแข็งแกร่งเกินไป หากนำมาใช้กับคนกลับจะนำมาซึ่งภัยพิบัติและนี่ก็เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเยี่ยนอวี๋ถึงเรียกกระบี่ไท่ชางมารับมือกับศัตรูน้อยมาก 

ดังนั้น… 

โฮก! 

มังกรเจียวหลงตัวหนึ่งพลันฉวยโอกาสที่ม่านป้องกันของเมืองชางอู๋ยังไม่ประสานปิดดีบุกเข้ามาในเมือง 

เยี่ยนอวี๋กลับเข้าไปในร่างของหงส์เพลิงพร้อมตวัดกรงเล็บไปทางเจียวหลง  ไสหัวไปซะ  

วี้ด! 

พลังเทพของหงส์เพลิงซัดออกไปโดนมังกรเจียวหลงจนตกลงไปในคูเมืองทันที 

ภาพนี้ทำให้ทั้งสำนักชางอู๋ถอนใจด้วยความตกตะลึง  คุณหนูใหญ่ไร้ผู้ต่อกรแล้ว  

สัตว์ร้ายเหล่านั้นกลับเหมือนโดนยั่วยุพากันโผเข้ามาเพื่อฉีกทึ้งม่านพลังที่ยังไม่ฟื้นฟูดี นี่ยังไม่นับ… 

วิ้ง! 

วิ้ง! วิ้ง! 

เหล่าสัตว์ร้ายที่ถูกเสริมพลังด้วยแสงสีดำระเบิดกลิ่นอายที่สามารถต่อต้านเพลิงเทพของหงส์เพลิงออกมาได้ในพริบตา 

และในขณะเดียวกัน ณ ด้านหลังสุดของกองทัพเซิ่งเหลียน เสียงแหบพร่าแก่ชราเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นกลางอากาศ  แดนมืดวิญญาณอสูร เปิด!  

แครก 

คลื่นประหลาดคล้ายกับที่พวกหยางเซ่าเหิงเคยกระตุ้นออกมาก่อนหน้านี้เริ่มก่อตัวเป็นรูปร่างบนท้องฟ้าสำนักชางอู๋ตามเสียงเสียงนั้น 

ทัพใหญ่สัตว์ร่างแปลงที่ได้รับผลกระทบจากคลื่นเข้าไปก็ราวกับโดนเลือดเข้าตาอย่างนั้นพากันพุ่งถลาเข้าไปฉีกทึ้งม่านพลังของสำนักชางอู๋ไม่หยุด! เยี่ยนอวี๋พ่นเปลวเพลิงเทพที่น่าตกตะลึงออกมาเต็มแผ่นฟ้า 

นี่ยังไม่หมด… 

 ทัพใหญ่วิญญาณมาร!  

เสียงชราเอ่ยอัญเชิญขั้นสุดยอด ระเบิดเสียงกรีดร้องออกมาเต็มท้องฟ้า  มา…  

วิ้ง! วิ้ง! 

ขณะที่เยี่ยนอวี๋เพิ่งจะสังเกตเห็นนั้น คลื่นประหลาดก็สั่นไหวไม่หยุดแปรเปลี่ยนเป็นห้วงมิติอย่างรวดเร็วอัญเชิญเอาร่างแท้วิญญาณมารของแดนมืดวิญญาณอสูรออกมา 

ไม่ใช่แค่ร่างวิญญาณ ไม่ใช่ร่างดัดแปลง แต่เป็นร่างจริง! วิญญาณมารของแดนมืดวิญญาณอสูรที่แท้จริง 

ภายใต้การนำของแม่ทัพมารนรกทัพใหญ่วิญญาณมารเหล่านี้พากันทะลักออกมาจากเหนือท้องฟ้าของสำนักชางอู๋ 

 ฮ่าๆๆ!  เจ้าลัทธิเซิ่งเหลียนหัวเราะเสียงดังสามครั้ง  บุกโจมตี! บุก! บุก!  

โฮก! 

แครก! แครก! 

แม่ทัพมารนรกร้องคำราม แมลงมารนรกที่ชั่วร้าย เสือดาวและสุนัขมารนรกทั้งหมดไหลทะลักออกมาจากประตูที่เปิดออกเหนือท้องฟ้าเข้าสู่โลกอย่างรวดเร็ว 

เหล่าวิญญาณมารแดนนรกที่ดูดกินเลือดตามสัญชาตญาณ ดุร้ายโหดเหี้ยมเป็นนิสัย มีเพียงความบ้าคลั่งและการกลืนกินตามสัญชาตญาณเท่านั้น พวกมันมีความคิดแต่ไม่ต้องการคิด เพียงต้องการฆ่า ฆ่าและฆ่า! 

นี่คือสาเหตุว่าทำไมเยี่ยนอวี๋จึงไม่อาจสั่งสอนชี้แนะและทำได้เพียงผนึกพวกมันเอาไว้ 

บัดนี้… 

พวกมันนับพันนับหมื่นไหลทะลักออกมาจากแดนมืดวิญญาณอสูรแล้ว 

เยี่ยนอวี๋คาดเดาได้เลยว่าต้าซย่าจะเกิดสงครามนองเลือดแบบใดขึ้น แต่นางนึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าคนของลัทธิเซิ่งเหลียนกลับเปิดประตูของแดนมืดได้! 

แววตาของเยี่ยนอวี๋กวาดผ่านทัพใหญ่เซิ่งเหลียนไปยังจุดด้านหลังสุด มองไปยังจุดกำเนิดของเสียงชรานั้น ไม่นึกประหลาดใจที่มองเห็นผู้เฒ่าคนหนึ่งสวมชุดของสำนักคุนอู๋ 

ผู้เฒ่าคนนี้แม้จะชรามากดูแล้วเหมือนขาก้าวเข้าโลงไปแล้วก้าวหนึ่ง รอบกายแผ่กลิ่นอายความตายเข้มข้นออกมาแต่เยี่ยนอวี๋ก็ยังดูออกว่าเขาก็คือผู้เฒ่าคนที่เคยยืนอยู่ข้างกายของหยางเซ่าเหิงเพียงแต่ดูเหมือนแก่ลงไปราวสี่ถึงห้าสิบปีอย่างไรอย่างนั้น 

นี่ต่างหากจึงจะเป็นร่างที่แท้จริงของผู้อาวุโสของสำนักคุนอู๋! ผู้ที่มีอายุยืนยาวมากที่สุดของสำนักหรือควรจะบอกว่าเขาไม่นับว่าเป็นคนอีกแล้วเพราะเยี่ยนอวี๋ไม่อาจสัมผัสถึงกลิ่นอายชีวิตแม้เพียงเศษเสี้ยวจากบนร่างของเขาได้เลย 

และในดวงตาของผู้อาวุโสที่มองสบมานั้นก็มีเพียงเจตนาสังหาร  สำนักชางอู๋! ตายไปพร้อมสำนักคุนอู๋แทนข้าเถิด! ตายไปซะให้หมด!  

โฮก! วิญญาณนรกที่ไหลทะลักลงมาเต็มท้องฟ้าพลันฉีกทึ้งม่านป้องกันของสำนักชางอู๋จนแหลกทันที 

เยี่ยนอวี๋กลับถอยออกจากร่างของหงส์เพลิง เพราะว่า… 

 ไป  

เสียงราวกับพิณดังขึ้นเบาๆ ต้าซือมิ่งหรงหยิบลูกหนูน้อยในอ้อมกอดของเยี่ยนเสี่ยวเป่าออกมาโยนออกไปพร้อมคลายผนึกเวียนว่ายในร่างของลูกหนูบางตัวออก 

พร้อมกันนั้น… 

อุแว้! 

เสียงทารกประหลาดเสียงหนึ่งพลันระเบิดออกมาจากผนึกที่คลายออกในร่างของลูกหนูน้อย 

จากนั้น… 

ร่างมโหฬารสีทองของจิ่วอิง[1]เก้าเศียรแสนดุร้ายที่ทั้งร่างชุ่มไปด้วยเลือดตนหนึ่งพลันปรากฏกายขึ้น 

และหลังจากนั้น… 

 ปู่ของเจ้าจะกินพวกเจ้าก่อนแล้วกัน!  

[1] จิ่วอิง หนึ่งในสัตว์ร้ายในตำนานโบราณ เป็นสัตว์ประหลาดที่สามารถพ่นน้ำและไฟออกมาได้ เสียงร้องของมันเหมือนกันเสียงร้องไห้ของเด็กทารก เพราะมีเก้าหัวจึงถูกเรียกว่า จิ่วอิง