เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน - ตอนที่ 410 คู่หูสุดแกร่งผนึกกำลัง! เทียนตี้ส่งทูตสวรรค์มา!

ต้าซือมิ่งส่งเสียงเรียกอีกครั้ง เขาเรียกฮ่องเต้หยวนคังที่กำลังร้องวิงวอนสวรรค์ให้ช่วยเหลือมายังสำนักชางอู๋ในเมืองชางอู๋! ฝ่ายหลังมิอาจต่อต้านได้เลยแม้แต่น้อย 

“ไม่!” 

ฮ่องเต้หยวนคังที่พบว่าตนเองลอยขึ้นกลางอากาศอย่างไม่อาจควบคุมได้แสดงสีหน้าหวาดกลัว ไม่อยากจะเชื่อว่าครั้งนี้แม้แต่สวรรค์ก็ไม่ช่วยเขา และหันไปอยู่ฝ่ายเดียวกับต้าซือมิ่ง! 

ในฐานะที่เป็นผู้ถูก ‘เรียก’ ฮ่องเต้หยวนคังสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าพลังที่ควบคุมเขาในตอนนี้มาจากต้าซือมิ่งคนนั้น ซึ่งทำให้เขารู้สึกอัปยศอดสูยิ่งนัก!  

ในฐานะที่เป็นกษัตริย์แห่งต้าซย่า เขาถูกบีบบังคับจนจำเป็นต้องออกจากราชสำนัก สุดท้ายถึงกับจำเป็นต้องออกจากต้าซย่า บัดนี้ยังถูกเรียกกลับไปอย่างไร้มารยาทและน่าบัดซบราวกับเจ้านายเรียกใช้คนรับใช้เช่นนี้?! 

“ไม่! เป็นไปไม่ได้!” 

ฮ่องเต้หยวนคังขัดขืนสุดกำลัง! เขาพยายามหยุดยั้งความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเช่นนี้ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อพลังของเขาลดลงจนถึงตอนนี้ก็ใกล้จะหมดแล้ว พลังของเขาในบัดนี้เทียบไม่ได้แม้แต่นักฝึกฌานชั้นปฐมภูมิ แล้วจะขัดขืนต้าซือมิ่งที่ฟื้นฟูตนเองจนเป็นจักรพรรดิอสูรผู้อยู่จุดสูงสุดได้อย่างไร ย่อมไม่มีทาง 

ฮ่องเต้หยวนคังจึงถูกดึงออกจากบ่อน้ำ อีกเพียงไม่นานก็จะถูกดึงออกจากเขตของเฉาหู เสียงที่อยู่เบื้องหลังนั่นจึงเพิ่งตั้งสติได้ “ให้ตายเถอะ!” 

เสียงนี้รู้ดีว่า เมื่อใดก็ตามที่ฮ่องเต้หยวนคังตกอยู่ในมือของฝ่ายศัตรู แผนการของเขาจะดำเนินต่อไปไม่ได้แน่นอน ทว่าบัดนี้เขาก็ไม่สามารถหยุดยั้งฮ่องเต้หยวนคังที่ถูกเรียกไปได้! เพราะว่าต้าซือมิ่งแข็งแกร่งและเด็ดขาดเกินไป! ซึ่งอยู่เหนือความคาดหมายของเสียงนี้มาก “ให้ตายเถอะ! ต้าซย่ามีผู้แข็งแกร่งเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน และยังไม่ใช่ปฐมราชินีหยวนชู แต่เหมือนกับผู้มีพลังงานทำลายล้างคนนั้นตื่นขึ้นมาแล้วมากกว่า!” 

หลายปีที่ผ่านมานี้ เสียงที่คอยศึกษา ‘ต้าซือมิ่ง’ หัวแดงผ่านฮ่องเต้หยวนคังองค์นี้รู้ดีว่าพลังของ ‘ต้าซือมิ่ง’ หัวแดงแข็งแกร่งเพียงใด เขาไม่อยากยอมละทิ้งต้าซย่าเพราะเหตุผลนี้! เขาอยากได้พลังนี้มาเป็นของตนเอง  

ดังนั้นการกลืนกินต้าซย่าไม่ใช่จุดหมายปลายทางของเขา สิ่งที่เขาต้องการคือการได้รับพลังทำลายล้างที่ไม่มีผู้ใดสามารถต้านทานได้! หลังจากที่ฮ่องเต้หยวนคังทำสำเร็จแล้ว เขาอยากจะชำระล้างพลังผ่านฮ่องเต้หยวนคังและครอบครองมันไว้  

เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาก็จะไม่ถูกลงโทษเพราะพลังที่ชั่วร้ายเกินไป ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้ฝึกฝนวิชามารโดยตรง เขาได้พลังนี้มาผ่านฮ่องเต้หยวนคังร่างแยกของเขา  

ทว่าในตอนนี้… 

“สูญเปล่า! ทุกอย่างสูญเปล่า! ผู้ครอบครองพลังนี้กลับลงโทษผู้ขโมยพลังของเขาอย่างเด็ดขาดได้เพียงนี้!” เสียงที่รู้สึกหวาดหวั่นและเหลือเชื่อนี้กลับยังคงไม่สามารถละทิ้งฮ่องเต้หยวนคังได้ เพราะว่าเท่าที่เขาดู บนตัวของฮ่องเต้หยวนคังยังคงมีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงและได้มาซึ่งพลังนั้น เมื่อไหร่ก็ตามที่ฮ่องเต้หยวนคังถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์ เขาก็คงจะไม่สามารถหาวิธีการเปลี่ยนแปลงพลังนี้ได้อีก  

ถึงอย่างไรเขาก็ศึกษามาหลายหมื่นปีแล้ว! มีเพียงฮ่องเต้หยวนคังร่างแยกร่างนี้ที่สามารถรับพลังของร่างกายนั้นผ่านไข่มุกเฉียนหยวน! จากนั้นจึงผสานและหลอมกลายเป็นความสามารถของตนเองได้ 

ดังนั้นเสียงนี้จึงยังคงไม่ปล่อยฮ่องเต้หยวนคังไป เขาตัดสินใจเปิดเผยตนเองเพื่อลงมือแล้ว! ไม่ว่าอย่างไรต้องปกป้องร่างแยกร่างนี้ไว้ให้ได้เสียก่อน ทว่า… 

ขณะที่เสียงนี้มีความคิดนับพันแล่นผ่านก็เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้หยวนคังยังคงพอมีความสามารถอยู่บ้าง หรือกล่าวได้ว่าเฉิงคั่วที่เฝ้าอยู่ที่เฉาหูพอความสามารถอยู่  

“ฝ่าบาท?!” หลังจากที่ผ่านพ้นความตะลึงตอนแรกสุดมาได้ เฉิงคั่วก็เปิดใช้งานค่ายกลป้องกันของชนเผ่าโบราณขณะที่ฮ่องเต้หยวนคังกำลังจะถูกดึงออกจากเฉาหู  

วิ้ง!  

กลิ่นอายลึกลับปกคลุมเฉาหูไว้และ ‘เหนี่ยวรั้ง’ ฮ่องเต้หยวนคังที่ถูกดึงไปกลางอากาศทันที ท้องฟ้าเหนือเฉาหูถูกทะเลหมอกที่มิอาจคาดเดาได้ปกคลุมไว้อย่างรวดเร็ว  

“หืม?” 

ไกลออกไปในสำนักชางอู๋เสียงของต้าซือมิ่งสูงเล็กน้อย ดวงตาสีเลือดคู่หนึ่งมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในเฉาหูได้อย่างชัดเจนผ่านภูเขาและแม่น้ำหลายพันสาย เขาเห็นทะเลหมอกที่มิอาจคาดเดาได้กลุ่มนั้น สัมผัสถึงกลิ่นอายคล้ายกับภาพม้วนขุนเขาและท้องทะเล  

เยี่ยนอวี๋ที่อยู่ข้างกายเขาก็รับรู้ได้อย่างแจ่มชัดว่า ทะเลหมอกกลุ่มนั้นมีกลิ่นอายของหนี่ว์ป๋าและเฟย ลูกน้องเก่าของนาง ดังนั้นเมื่อพลังนี้ถูกกระตุ้น ทั่วทั้งพื้นที่เฉาหูที่เต็มไปด้วยน้ำก็ระเหยเป็นเมฆหมอกสีครึ้มนับพัน พื้นดินเหือดแห้งในทันใด  

ดวงตาเยี่ยนอวี๋ปรากฏเสียงสีม่วงหม่นทันที ภาพม้วนขุนเขาและท้องทะเลที่อยู่โยวตูไกลออกไปแผ่ซ่านกลิ่นอายลึกลับและเก่าแก่ออกมาอย่างรวดเร็ว มันพุ่งโจมตีทะเลหมอกที่อยู่เหนือเฉาหูทันที  

“แย่แล้ว!” เฉิงคั่วที่รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงพยายามนำทัพเข้าห้าม แต่เยี่ยนอวี๋จู่โจมรวดเร็วเกินไป ความแข็งแกร่งของภาพม้วนขุนเขาและท้องทะเลก็สะท้อนออกมาอย่างเฉียบขาดเมื่ออยู่ในการควบคุมของนาง  

ทะเลหมอกที่ปกคลุมท้องฟ้าเหนือเฉาหูถูกขับไล่จนสลายไปอย่างรวดเร็ว พลังสุดยอดอสูรโบราณขุนเขาและท้องทะเลในนั้นก็ถูก ‘กลืนกิน’ กลับไป เมื่อเสียงนั้นดูถึงตรงนี้ก็ตะลึงงัน “นี่มัน… นี่มันฝีมือของปฐมราชินีหยวนชูหรือ” มิเช่นนั้นจะมีผู้ใดเรียกใช้ภาพม้วนขุนเขาและท้องทะเลได้ง่ายดายเช่นนี้  

ทว่าในเมื่อภาพม้วนขุนเขาและท้องทะเลเคลื่อนไหวแล้ว จู่ๆ เสียงๆ นี้ก็ผุดความคิดหนึ่งขึ้นมา! เพียงแต่เขายังไม่ทันได้ไตร่ตรอง ต้าซือมิ่งก็กระตุ้นพลังอีกครั้ง  

“จงมา” 

เมื่อสิ้นเสียง!  

ซู่! 

ฮ่องเต้หยวนคังที่สูญเสียการ ‘ปกป้อง’ จากเฉาหูก็ถูกลากผ่านท้องฟ้าจากเฉาหูตกลงไปสำนักชางอู๋ราวกับดาวตกสีแดงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้!  

“ให้ตายเถอะ!” เฉิงคั่วและคนอื่นๆ หน้าถอดสี  

“ท่านแม่ทัพ! ทำอย่างไรดีขอรับ” 

“ท่านแม่ทัพ! นี่มัน…” 

ทหารค่ายตะวันตกที่คอยปกป้องเมืองเฉาหูตระหนก อันที่จริงพวกเขาตระหนกตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ พวกเขาถึงกับไม่เข้าใจว่าเหตุใดกษัตริย์ของพวกเขาจึงกลายเป็นปีศาจดูดเลือดได้! แต่ในฐานะที่พวกเขาเป็นทหารใต้บังคับบัญชาของราชสำนัก พวกเขาจำเป็นต้องฟังคำสั่งของฮ่องเต้หยวนคัง เพียงแต่ว่าฮ่องเต้หยวนคังในบัดนี้ถูกลากตัวไปกลางอากาศเช่นนี้ พวกเขาไม่รู้เลยว่าต้องไล่ตามไปอย่างไร นี่มัน…  

ทั้งกองทัพตกอยู่ในอาการงงงัน! มีเพียงเฉิงคั่วที่มีสติดี เขาจ้องมองไปทางสำนักชางอู๋ตาเขม็ง “ฝ่าบาทถูกต้าซือมิ่งชิงตัวไปแน่นอน ถอนค่ายเดี๋ยวนี้! โจมตีชางอู๋!” 

“…ขอรับ!” กองกำลังกว่าหมื่นนายของค่ายทหารตะวันตกรับบัญชาอย่างสับสน พวกเขาเริ่มเคลื่อนทัพไปทางสำนักชางอู๋ ทว่าในขณะเดียวกัน… 

ตุบ! 

ฮ่องเต้หยวนคังที่ถูกเรียกตัวมาร่วงลงตรงหน้าต้าซือมิ่งราวกับสุนัขที่ตายไปแล้ว 

“อ้ะ!?” 

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่สะลึมสะลือก็งุนงงยิ่งกว่า เขาไม่เข้าใจว่าภาพที่เห็นตรงหน้าหลังจากตื่นขึ้นมาคืออะไรกันแน่ เขายังสับสนเรื่องท่านพ่อรูปงามและท่านพ่อรูปงามตัวร้ายอยู่เลย  

ทว่าฮ่องเต้หยวนคังเพิ่งจะร่วงลงบนพื้น เสียงเทพเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นบนท้องฟ้า “สหายน้อยท่านนี้โปรดเมตตา ข้าได้รับบัญชาจากเทียนตี้ให้มานำตัวคนชั่วช้าผู้นี้ไป”