เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] - บทที่ 4 หลอมโอสถคืนวิญญาณสำเร็จ!
บทที่ 4 หลอมโอสถคืนวิญญาณสำเร็จ!
“ในโลก Fantasy dream ที่แท้จริง แพทย์แผนจีนมีความสำคัญมากเหรอครับ?” ซูเย่ถามอีกครั้ง
“สำคัญมาก”
หวังห่าวผงกศีรษะรับแล้วกล่าว “เกี่ยวกับเรื่องนี้ฉันเองก็พูดมากไม่ได้ ที่บอกได้ก็บอกไปหมดแล้ว เรื่องอื่นๆ ก็ขึ้นอยู่กับตัวนายเองแล้ว”
ซูเย่มุ่นคิ้วเล็กน้อย แพทย์แผนจีนมีความสำคัญในโลกFantasy dream?
หรือว่าในโลก Fantasy dream ไม่มีเทคนิคการรักษาแบบปัจจุบัน เลยต้องใช้แพทย์แผนจีน?
ไม่สิ ในเมื่อเป็นความฝันที่เหมือนจริง ไม่ว่าจะอยู่ในรูปแบบใดก็ตาม มันน่าจะเชื่อมต่อกับโลกความเป็นจริงเอาไว้ด้วยกัน เมื่อคนเข้าไปได้ แน่นอนว่าพวกเขาสามารถใช้เทคโนโลยีทางการแพทย์ที่ทันสมัยในโลกความเป็นจริงได้ทั้งหมด
หรือแพทย์แผนจีนมีประสิทธิภาพมากกว่า?
ถ้าหวังห่าวบอกข้อมูลเพิ่มอีกหน่อย ซูเย่คงไม่ต้องสับสนมากขนาดนี้ แต่สิ่งที่หวังห่าวพูดนั้นสำคัญมาก ซึ่งหมายความว่าความสำคัญของการแพทย์แผนจีนในโลก Fantasy dream นั้นไม่ธรรมดา
“จำคำฉันไว้ จะต้องตั้งใจเรียนให้ดี” หวังห่าวเอ่ยเตือนอีกครั้ง
ซูเย่พยักหน้ารับ
ในตอนนี้เขายิ่งอยากรู้เกี่ยวกับ Fantasy Dream ที่แท้จริงมากขึ้นแล้ว
ขอแต่เพียงมีโอสถคืนวิญญาณเขาก็จะไปถึงระดับสามในทันที
เขาเริ่มเข้าใกล้ความจริงมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว!
เวลาผ่านพ้นไปเรื่อยๆ มหาวิทยาลัยเข้าสู่สัปดาห์แห่งการสอบกลางภาค
ในขณะที่คนอื่นๆ กำลังยุ่งอยู่กับการใช้เวลาทบทวนเพื่อรับมือกับการสอบกลางภาค ซูเย่กลับใช้เวลาเพียงสามวันก็สอบเสร็จเรียบร้อย
หลังจากการสอบวิชาสุดท้ายสิ้นสุดลง ซูเย่พลันได้รับข้อความจากหวังห่าว
“ของที่นายต้องการมาถึงแล้ว ฉันรอนายอยู่ที่สถานีตำรวจ”
เร็วเพียงนี้เชียว?
ซูเย่เก็บของเรียบร้อยแล้วรีบรุดไปที่ห้องฝึกซ้อม
“ของที่นายต้องการอยู่ในนี้”
ทันทีที่พวกเขาพบกัน หวังห่าวก็ยื่นกล่องไม้ขนาดใหญ่ให้ทันที “มีโสมแดงร้อยปีและสมุนไพรปราณทุกชนิด แต่มีอย่างหนึ่งที่ยังหาไม่ได้ในตอนนี้”
“ครับ?”
ซูเย่เปิดกล่องไม้เพื่อตรวจสอบ “ขาดอัลมอนด์หวาน?”
ปริมาณหญ้าปราณตัวอื่นๆ เพียงพอแล้ว
“ใช่!”
หวังห่าวพยักหน้า “นายเป็นนักศึกษาแพทย์ นายน่าจะรู้ว่าอัลมอนด์หวานเป็นที่นิยมมาก โดยทั่วไปพวกมันจะถูกกินโดยสัตว์ประหลาด นายต้องการอัลมอนด์หวานที่เป็นระดับหญ้าปราณซึ่งเป็นระดับที่รองจากหญ้าเซียนเท่านั้น มันยากไป”
“สัตว์ประหลาด?” ซูเย่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มมองไปที่หวังห่าว
“ไว้นายขึ้นระดับสามฉันจะบอกนาย” หวังห่าวกล่าว
ซูเย่พยักหน้าพลางกล่าว “ผมเคยเห็นมันใน Fantasy Dream มาก่อน ถัดจากทะเลสาบเย็น ลึกเข้าไปในป่าเกล็ดน้ำค้างแข็ง ด้านหลังสัตว์ประหลาดตัวนั้นมีต้นอัลมอนด์หวาน ดูเหมือนว่ามันไม่ได้ถูกกิน”
“ไร้สาระ ใครจะกล้าไปที่นั่น?” หวังห่าวกล่าวอย่างหมดคำจะพูด
“ดูเหมือนว่าสัตว์ประหลาดใน Fantasy Dream กับ Fantasy Dream ที่แท้จริงจะเหมือนกันสินะครับ” ซูเย่พูดขณะดวงตาวาวโรจน์
หรือว่า Fantasy Dream จะเป็นการฉายภาพในอีกโลกหนึ่ง?
เวรกรรม ต่อไปต้องระวังเวลาพูดกับหมอนี่แล้ว
หวังห่าวจ้องไปที่ซูเย่ “ถึงเวลาก็รู้เอง อย่าเดามั่วซั่ว”
“ครับ” ซูเย่พยักหน้ารับ “ผมเฝ้ารอการได้เข้าสู่โลก Fantasy Dream ที่แท้จริงอยู่นะครับ”
บางทีเขาอาจจะได้ลองไปเก็บอัลมอนด์หวานด้วยตัวเอง
ซูเย่ให้รูปค่ายกลรวบรวมปราณแบบง่ายๆ แก่หวังห่าว รวมไปถึงวิธีการปูค่ายกล จากนั้นจึงออกไปพร้อมกับกล่องไม้ที่เต็มไปด้วยสมุนไพร
เหตุผลที่เขาให้ง่ายขนาดนั้นเพราะเขามีค่ายกลรวบรวมปราณที่มีประสิทธิภาพมากกว่า แบบอย่างง่ายมันช้าเกินไปสำหรับเขา
เมื่อออกจากสถานีตำรวจ ซูเย่กลับไปที่หอพักแล้วนำหญ้าปราณกลับไปด้วย จากนั้นจึงไปหยิบเตาหลอมยามาจากภูเขา
หลังหยิบเตาหลอมยามา เขาก็ควักโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรฮั่วชือฉิง
“ผมเจอโสมแดงร้อยปีแล้ว จะให้ไปหาที่ไหน”
“หาเจอแล้ว?” ฮั่วชือฉิงพูดด้วยความประหลาดใจ “ฉันอยู่ในเมืองจี้หยาง ส่งตำแหน่งของนายมา ฉันจะส่งคนไปรับ!”
ซูเย่แชร์ตำแหน่งให้ฮั่วชือฉิง
ในเวลาไม่นาน รถมายบัคสีดำวาววับก็มาจอดเบื้องหน้าซูเย่
“ขึ้นรถ” เมื่อหน้าต่างเปิดออก ฮั่วชือฉิงซึ่งนั่งอยู่แถวหลังได้ตะโกนให้คนขับเปิดประตูให้ซูเย่
“นายพบโสมแดงอายุนับร้อยปีแล้วจริงๆ เหรอ” หลังจากขึ้นรถ ทันทีที่รถสตาร์ท ฮั่วชือฉิงก็จ้องไปที่ซูเย่และถามอย่างทนไม่ไหว
ซูเย่พยักหน้า
“ยอดเยี่ยม!” ฮั่วชือฉิงรู้สึกตื่นเต้นในทันที
“ตอนนี้ก็ขาดแค่เขากวางป่าแล้ว”
“ฉันจัดการให้แล้ว เครื่องบินส่วนตัวสแตนบายรอตลอดเวลา นายพอจะมีเวลาออกไปเมื่อไหร่”
ซูเย่รู้สึกประหลาดใจ
คาดไม่ถึงว่าฮั่วชือฉิงจะจัดเตรียมการทุกอย่างได้เป็นอย่างดีในช่วงเวลาสั้นๆ แม้แต่เครื่องบินส่วนตัวก็เช่าไว้แล้ว
ดูเหมือนว่าเธอจะห่วงใยหลานสาวของเธอมาก และเธอก็ร่ำรวยมากจริงๆ
“ตอนนี้แหละ” ซูเย่กล่าว
“โอเค ไปสนามบิน!” ฮั่วชือฉิงพูดกับคนขับทันที
คนขับเปลี่ยนเส้นทางไปที่สนามบิน
“ฉันได้เตรียมวัสดุทางการแพทย์อื่นๆ ที่นายต้องการและเครื่องมือที่อาจได้ใช้ไว้แล้ว ทั้งหมดนี้อยู่บนเครื่องบิน”
ฮั่วชือฉิงมองที่ซูเย่แล้วกล่าวอย่างจริงจัง “หลังจากไปถึงสนามบิน นายสามารถไปที่มณฑลจี๋ไป๋ทางตะวันออกเฉียงเหนือได้ทันที เมื่อไปถึงที่นั่น จะมีคนมารับ ฝากด้วยนะ!”
ซูเย่พยักหน้า
ใช้เวลาไม่นาน รถก็มาจอดที่สนามบิน
ภายใต้การนำของฮั่วชือฉิง ซูเย่ขึ้นเครื่องบินส่วนตัวทันที
วัสดุทั้งหมดที่จำเป็นอยู่บนเครื่องบิน เมื่อซูเย่มองดู เขาพบว่าพวกมันคุณภาพไร้ที่ติ!
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เครื่องบินของซูเย่ลงจอดที่สนามบินจี๋ไป๋
ทันทีที่เขาลงจอด ก็มีคนไปรับเขาทันที
ซูเย่สะพายกระเป๋าไว้บนหลัง เก็บสมุนไพรและเตาหลอมทั้งหมดไว้ด้วยกัน ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถไป
เส้นทางขับออกห่างจากตัวเมืองไปตลอดทาง
หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น รถหยุดลงที่เชิงเขา
ชายชราผู้หนึ่งในชุดเจ้าหน้าที่ป่าไม้ทักทายเขา
“นายคือซูเย่?” ทันทีที่ซูเย่ลงจากรถ ชายชรามองอย่างระแวดระวังและเอ่ยถาม
“ใช่ครับ” ซูเย่พยักหน้า
“ฉันเป็นเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าที่นี่” ชายชราจ้องที่ซูเย่และกล่าวว่า “ฉันรู้เรื่องของคุณแล้ว ชีวิตมนุษย์มีความสำคัญ แต่ฉันต้องบอกนายว่าการรุกล้ำผิดกฎหมาย ตัดแค่เขากวาง ห้ามทำร้ายชีวิตกวางเด็ดขาด!”
“ผมแค่ตัดเขากวางเท่านั้น ไม่เอาชีวิตแน่… รับรองได้เลย” ซูเย่กล่าว
การตัดเขากวางจะไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตของกวาง และมันสามารถงอกขึ้นใหม่ได้เอง
“งั้นก็ดีแล้ว” ขณะที่บอกให้ซูเย่เดินตามเขา เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าก็กล่าว “แม้ว่าฉันจะเคยเป็นนักล่ามาก่อน แต่ตอนนี้ฉันเป็นเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่า ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ทำร้ายสัตว์ป่าในพื้นที่ของฉัน นายรู้ใช่ไหมว่าฉันหมายถึงอะไร”
“เข้าใจครับ” ซูเย่พยักหน้า
ดูเหมือนว่าเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าคนนี้ก็เป็นคนมีเรื่องราวเช่นกัน คนที่สามารถเปลี่ยนจากตัวตนจากนักล่ามาเป็นเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าต้องมีประสบการณ์มากมายแน่
“มีกวางซีกาอยู่ข้างหน้าถัดไปห้ากิโลเมตร” เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าพูดไปขณะเดิน
แม้ว่าเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าจะอายุมากแล้ว แต่ก็เดินไปอย่างรวดเร็วในป่าทึบเช่นนี้ ตอนแรกเขาอยากจะทดสอบชายหนุ่มคนนี้ แต่เขาคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเดินตามได้ชิดขนาดนี้
หลังจากออกมาได้ประมาณห้ากิโลเมตร ในป่าข้างหน้า ทันใดนั้น กวางซีกาก็ปรากฏตัวขึ้น
“นายมีแค่โอกาสนี้เท่านั้น ถ้าทำพลาด ต่อไปก็ไม่ง่ายแล้ว”
เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่ามองมาที่ซูเย่ “กวางซีกาหวาดกลัวได้ง่าย ในเมื่อนายกล้าที่จะตามมาก็หมายความว่านายมีความสามารถ ฉันจะไม่ขัดขวางนาย แต่นายจงจำไว้ว่าฉันอยู่ที่นี่จ้องมองอยู่ ถ้านายกล้าทำร้ายกวางซีกา ฉันไม่รู้หรอกนะว่าปืนในมือจะหันไปทางไหน!” ขณะที่พูด เขาก็ขยับยกปืนลูกซองเก่าในมือขึ้นโชว์
“ปึก!”
ทันทีที่คำพูดของเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าจบลง ซูเย่ก็ฟาดสันมือ ลงที่หลังศีรษะของเขา ทำให้หมดสติลง
“พักผ่อนเถอะครับ ผมจะรีบกลับมา” ซูเย่กระซิบ แล้ววางเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าที่หมดสติลงใต้ต้นไม้ใหญ่โดยให้หลังพิงลำต้น จากนั้นจัดแจงเสื้อผ้าให้กระชับร่างของเขาเพื่อหลีกเลี่ยงอากาศหนาวเย็นของฤดูหนาว
เมื่อเสร็จสิ้นแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่รอช้ารีบขยับฝีเท้ารีบวิ่งออกไปทันที
ในไม่ช้า ก็เห็นกวางซีกาอยู่เบื้องหน้า
การตอบสนองและความเร็วในการวิ่งของกวางซีกานั้นเร็วมาก เมื่อมันได้ยินเสียงที่ผิดปกติก็วิ่งอย่างรวดเร็ว แต่ถึงมันจะปราดเปรียว ทว่าซูเย่นั้นเร็วยิ่งกว่า!
ในชั่วพริบตา ชายหนุ่มพุ่งตรงไปที่ด้านข้างของกวางซีกา สะบัดมือขวาของเขา เกิดลำแสงเย็นวาดผ่าน
ก่อนที่กวางซีกาจะตอบสนอง ซูเย่ก็ได้ตัดเขากวางออกมาครึ่งหนึ่ง
จำนวนเท่านี้ เพียงพอแล้ว
เมื่อได้เขากวาง ซูเย่ไม่กล้าหยุดแม้แต่วินาทีเดียว พลันเริ่มหลอมยา เช่นเดียวกับครั้งที่แล้ว สมุนไพรถูกใส่เข้าไปในเตาหลอม และเริ่มการหลอมทันที
สิบนาทีหลังจากนั้น กลิ่นหอมของยาก็ลอยขึ้นมา สำเร็จ ทั้งหมดได้ 2 เม็ด!
เมื่อเก็บยาเรียบร้อยแล้ว ซูเย่เพียงถอนหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว
ในเวลานี้ก็มีเสียงดังมาจากข้างหลังเขา เมื่อหันศีรษะแล้วมองไปรอบๆ เขาเห็นกวางตัวที่ถูกตัดเขาไปเมื่อครู่นี้ ในขณะนี้มันถูกดึงดูดด้วยกลิ่นของยาลูกกลอน ยืนมองซูเย่อยู่ไม่ไกล
“ขอบคุณนะ” หลังจากพูดกับกวางตัวนั้นแล้ว ซูเย่ก็กลับไปหาเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่า ตบไหล่ของเขาเบาๆ เพื่อปลุกให้ตื่นจากอาการหมดสติ
เมื่อลืมตาขึ้น เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าลุกขึ้นทันที ยกปืนลูกซองในมือขึ้นแล้วชี้ไปที่ซูเย่ จ้องมองที่ชายหนุ่มอย่างดุเดือดและใช้สายตาราวกับกำลังมองดูเหยื่อ
“นายทำอะไรลงไป? กวางซีกาอยู่ที่ไหน?”
“งานของผมเสร็จแล้ว กวางอยู่ตรงนั้น” ซูเย่ชี้ไปที่กวางซีกาที่อยู่ไกลออกไป
เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าหันไปมอง เมื่อเห็นว่ากวางซีกาไม่ได้รับบาดเจ็บและเขากวางก็ไม่ได้ถูกตัดออกไปทั้งหมด เขาก็ค่อยๆ ลดปืนในมือลง
และในตอนนี้นี่เอง
ปัง! เสียงปืนดังมาจากป่าบนภูเขาที่อยู่ห่างไกล ทำให้นกและสัตว์ป่าตกใจหนี
“แย่แล้ว มีคนลักลอบล่าสัตว์!” ใบหน้าของเจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าเปลี่ยนไปในทันที เขาหันกายวิ่งออกไปยังทิศที่เสียงปืนดังมา
ซูเย่เดินตามหลังอย่างใกล้ชิด ขณะเดินไป เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าพลันหมอบลงบนพื้น
“แย่แล้ว” ภายใต้เงาของพุ่มไม้ที่เหี่ยวเฉาที่ช่วยปิดปัง เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าจ้องมองไปข้างหน้า “มันเป็นแก๊งลักลอบล่าสัตว์ ตอนนี้มีสามคนที่มองเห็นได้ ทั้งหมดรวมกันอย่างน้อยห้าคน ยิ่งไปกว่านั้นทุกคนมีปืน”
“โทรแจ้งตำรวจเถอะ” ซูเย่เอ่ยขึ้น
“ไม่ทันแล้ว”
เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าพูดอย่างกังวล “ฉันรู้จักนักล่าพวกนี้ดี พวกมันต้องมีความมั่นใจอย่างเต็มที่ในการเล็งเป้าหมายก่อนที่จะยิง หลังจากยิงแล้ว พวกมันจะเคลื่อนย้ายภายในไม่กี่นาที รอให้ตำรวจมาถึง ก็ไม่มีใครอยู่แล้ว!”
ระหว่างพูด เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่ายืนขึ้นพร้อมกับยกปืนลูกซองในมือของเขา
“นายโทรหาตำรวจ ฉันจะออกไปยื้อเวลา” เมื่อพูดจบ เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่ากระโดดไปข้างหน้าทันที
ซูเย่เอื้อมมือออกไปรั้งเขาไว้
“ผมว่าคุณนั่นแหละโทรหาตำรวจ ผมจะไปจัดการพวกมันเอง” ซูเย่ว่าพร้อมกดไหล่เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าลง