เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] - บทที่ 71 ซูเย่เก็บผลอัลมอนด์ท่ามกลางภยันตราย
บทที่ 71 ซูเย่เก็บผลอัลมอนด์ท่ามกลางภยันตราย
“ซูเย่ ไอ้เด็กบ้า นายหนีเอาชีวิตรอดมาได้ แล้วยังจะกลับมาอีกทำไม …ทำไมกัน?”
หวังห่าวมองดูสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้า ทุบกำแพงอย่างแรง พลางตวาดเสียงเกรี้ยว นัยน์ตาแดงก่ำ
ซูเย่กำลังจะออกไปตาย ออกไปตายเพื่อคนทั้งเมือง
นอกเขตมหานครตะวันออก
“โฮกก——”
มีคำรามอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับแรงที่สั่นสะเทือนพื้นดินทำ
“สวบ——”
ซูเย่ขี่อยู่บนหลังเฉิงหวง พลางกระตุ้นพลังปราณในร่างกายของเขาอย่างไม่หวาดเกรง เพื่อหลอมให้พลังปราณมีรูปร่างเป็นลูกศรที่แหลมคม พุ่งโจมตีสัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างมนุษย์อย่างบ้าคลั่ง
ทว่า ทุกครั้งที่ลูกศรถูกยิงออกไป สัตว์ประหลาดนับไม่ถ้วนจะกระโจนเข้าใส่เพื่อช่วยสัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ต้านทานการโจมตี
ถึงกระนั้นก็ยังมีหลายครั้งที่ลูกศรพลังปราณได้โจมตีถูกหน้าอกของสัตว์ประหลาดรูปร่างมนุษย์จริง ๆ และแม้ว่าจะไม่ได้สร้างความเสียหายใด ๆ ให้กับมัน แต่ก็ทำให้มันโกรธแค้น
มันสั่งให้ฝูงสัตว์ป่าไล่ตามซูเย่อย่างบ้าคลั่ง
“ดาหน้าเข้ามาให้หมด!”
นัยน์ตาของซูเย่ฉายแววความบ้าคลั่ง
พลังปราณยังคงถูกกระตุ้นอย่างต่อเนื่อง กลายเป็นลูกธนูที่แหลมคมและพุ่งเข้าหาสัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์
อีกทางมีฝูงมอนสเตอร์ไล่ตามอย่างบ้าคลั่ง
ภายใต้ท้องฟ้าสีครามและก้อนเมฆสีขาว
หนึ่งมนุษย์หนึ่งสัตว์ประหลาด วิ่งนำฝูงสัตว์จำนวนมากวิ่งอย่างดุเดือดบนทุ่งหญ้า มันเป็นภาพที่น่าตื่นเต้นมาก
ซูเย่มองดูฝูงสัตว์ที่อยู่ข้างหลังเขาด้วยสายตาเยาะเย้ย
มาเลย เข้ามาเลย!
ฉันจะสอนบทเรียนให้พวกแกเอง!
เขาวางแผนทุกอย่างไว้แล้วและเขามีความมั่นใจมาก!
นี่คือกฎของเขา
ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มเย็น ขณะนำกองทัพมอนสเตอร์จำนวนมากเข้าไปในป่าเกล็ดน้ำค้างแข็ง!
ครืน——
เสียงแผ่นดินไหวที่เกิดจากฝีเท้าของมอนสเตอร์จำนวนมาก ทำให้ชั้นน้ำแข็งที่ปกคลุมพื้นดินแตกกระจาย
ซูเย่บุกทะยานไปเบื้องหน้า จนถึงพื้นที่สระน้ำเย็นใกล้เขตป่าเกล็ดน้ำค้างแข็ง เขายืนอยู่ในผืนป่า มองเห็นสัตว์ประหลาดยักษ์ตัวนั้นที่กำลังนอนหลับอยู่
มันมีรูปร่างเหมือนกับที่เจอในเกมไม่ผิด แต่ดูสมจริงมากยิ่งกว่าเดิม ดูดุร้ายยิ่งกว่าเดิม และบรรยากาศโดยรอบทำให้ผู้คนมีความรู้สึกว่าไม่ควรมองมันตรง ๆ แม้แต่ในระยะห่างร้อยเมตร ซูเย่ยังสามารถสัมผัสได้ถึงไอเย็นที่เสียดแทงไปถึงกระดูกแผ่กระจายออกมาจากตัวของมัน
แต่สิ่งที่น่าแปลกคือ ดูเหมือนว่าสัตว์พาหนะของเขาจะไม่ได้รับผลกระทบนี้ ซูเย่หันไปมองเบื้องหลัง แล้วย้ายสายตาไปที่ด้านหลังของสัตว์ประหลาดที่กำลังหลับใหลตัวนั้น
ต้นไม้เบื้องหลังมันสูงสามเมตร ที่ต้นไม้ มีเม็ดอัลมอนด์ที่มีขนาดเท่ากำปั้นเพียงสามผล ส่องประกายราวอำพัน นี่คือหญ้าปราณชนิดสุดท้ายที่ขาดอยู่สำหรับการทำเครื่องดื่มเพื่อทะลวงเส้นลมปราณ
และนี่คือเหตุผลที่เขามาเก็บผลอัลมอนด์ท่ามกลางภยันตราย
เขาไม่กล้ามาที่นี่โดยปราศจากฝูงมอนสเตอร์ และหากปราศจากสัตว์ประหลาดน้ำแข็งยักษ์ เขาก็ไม่กล้าที่จะล่อฝูงมอนสเตอร์มาที่นี่
ฮึ ปล่อยให้หมากัดกันเองละกัน!
ตึ้ง!ตึ้ง!ตึ้ง——
พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ฝูงมอนสเตอร์กำลังมุ่งหน้ามา
ครืดด——
น้ำแข็งบนพื้นเริ่มแตก จากช่องว่างใต้ฝ่าเท้าของซูเย่ขยายใหญ่เป็นวงกว้างออกไปจนถึงปลายเท้าของสัตว์ประหลาดที่กำลังนอนหลับอยู่
วินาทีถัดมาแผ่นน้ำแข็งแตกในที่สุด
เปลือกตาของสัตว์หลับลงแล้วกระตุกสองสามครั้งแล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ดวงตาสีฟ้าคู่หนึ่งที่มีประกายเหมือนเกล็ดหิมะปรากฏขึ้นทันที
“วิ่งเร็ว”
ซูเย่เร่งให้เฉิงหวงไปทางต้นอัลมอนด์หวานที่อยู่หลังสัตว์ประหลาดน้ำแข็งยักษ์
โดยไม่ทันคาดคิด ความเร็วของเฉิงหวงไม่ลดลงเลย และทุกก้าวที่พุ่งทะยานไป จะมีชั้นหมอกใต้ฝ่าเท้าของมัน ลอยขึ้นมาหนาขึ้นเรื่อย ๆ และล้อมรอบพวกเขาไว้
หลังจากนั้น เฉิงหวงพลันเร่งความเร็วและวิ่งเข้าไปที่ต้นอัลมอนด์หวานที่อยู่หลังสัตว์ประหลาดยักษ์
ซูเย่คว้าโอกาสเก็บผลอัลมอนด์ทั้งหมดมาจากต้นของมัน
วินาทีถัดมา เฉิงหวงหันกายพุ่งทะยานออกนอกเขตสระเย็น
ในยามนี้ สัตว์ประหลาดน้ำแข็งได้ตื่นขึ้น มันขยับกายลุกขึ้นอย่างช้า ๆ
ดวงตาขนาดใหญ่กวาดมองผ่านต้นอัลมอนด์หวานที่เพิ่งถูกเด็ดผลออกไป ทำให้มันโกรธทันที
ในเวลานี้กองทัพมอนสเตอร์โจมตีมาพอดี
สัตว์ประหลาดน้ำแข็งส่งเสียงคำรามอย่างแค้นเคือง ผู้ที่กล้าดีมาบุกดินแดนของมันแล้วยังโจมตีมันอย่างอวดดี
รนหาที่ตาย!
มันปากคำรามลั่น
ไอเย็นถูกพ่นออกจากปากของมัน เกล็ดน้ำแข็งจำนวนมากพุ่งโจมตีและแช่แข็งมอนสเตอร์เหล่านั้นทันที
กองทัพมอนสเตอร์กลายเป็นรูปแกะสลักน้ำแข็งทันที
ตึ้ง——
สัตว์ประหลาดน้ำแข็งเหยียบเท้าของมันลงไป รูปแกะสลักน้ำแข็งเหล่านั้นแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ทว่า เบื้องหลังพวกมันยังมีมอนสเตอร์มากมายวิ่งเข้ามาไม่หยุด
สัตว์ประหลาดยักษ์ส่งเสียงคำราม และเหยียบเท้าลงไปอีกครั้ง ทันทีที่เท้ากระแทกลงไป ไอความเย็นก็กระจายออกไปโดยรอบ มอนสเตอร์และต้นไม้รอบบริเวณล้วนถูกแช่แข็ง
ภายในชั่วพริบตา สัตว์ประหลาดถูกแช่แข็งและแตกสลายลง แต่ต้นไม้ที่ถูกแช่แข็งกลับไม่ได้แตกสลายตามไป มันยังคงสภาพอยู่เช่นเดิม
ซูเย่ที่กำลังสังเกตอยู่ห่างออกไปพลันรู้สึกตกตะลึง
มันมีพลังควบคุมที่แข็งแกร่งมาก!
“ถ้าสัตว์ประหลาดแบบนี้หลุดออกไปบนโลกไม่รู้ว่าจะเป็นสภาพยังไงเลย”
“แค่มันเดินเหยียบเท้าลงไปไม่กี่ก้าว เมืองคงจมหายไปครึ่งเมือง ไอเย็นรุนแรงขนาดนี้ ต่อให้เป็นน้ำทะเลก็คงจับตัวแข็งได้ไม่ยาก”
แน่นอนซูเย่รู้ว่าดีว่าทะเลน้ำเค็มยากที่จับตัวเป็นน้ำแข็งเพราะมีปริมาณเกลือสูง แต่พลังของสัตว์ประหลาดยักษ์ตัวนี้น่ากลัวเกินไปจริง ๆ
พลังของไอเย็นที่ทำให้คนนับไม่ถ้วนถูกแช่แข็งกลายเป็นรูปแกะสลักน้ำแข็งในทันที ไม่ต่างจากพลังของการทำลายโลกสักเท่าไหร่
นอกป่าเกล็ดน้ำค้างแข็ง
สัตว์ประหลาดรูปร่างมนุษย์สัมผัสได้ถึงไอเย็นเช่นกัน
มีร่องรอยของความกลัวในดวงตาสีแดงเข้มของมัน
ในขณะนี้ มอนสเตอร์ฝูงที่สามได้วิ่งเข้าไปในป่าเกล็ดน้ำค้างแข็งและไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกมันจะต้องสลายไปในชั่วพริบตาเดียว
กองทัพมอนสเตอร์จำนวนมหาศาลภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที พวกมันก็ถูกกำจัดไปหลายฝูง
“โฮกก——”
สัตว์ประหลาดรูปร่างมนุษย์ส่งเสียงสัญญาณแปลก ๆ ให้กับฝูงสัตว์ป่าแล้วเหลือบมองดูสัตว์ประหลาดน้ำแข็งยักษ์ด้วยแววตาที่แฝงไปด้วยความหวาดกลัว
ก่อนที่มันจะหันศีรษะของมันมองลึกเข้าไปในเขตมหานครตะวันออก จากนั้นจึงโบกมือส่งให้กองทัพมอนสเตอร์รีบถอยกลับไป ทันใดนั้นมันก็ข้ามเขตแดนและหายไปอย่างไร้ร่องรอยในพื้นที่ระดับสาม
ในส่วนลึกของป่าเกล็ดน้ำค้างแข็ง หลังจากกำจัดผู้บุกรุกจำนวนมหาศาลไป สัตว์ประหลาดน้ำแข็งยักษ์ก็ส่งเสียงร้องอย่างเกรี้ยวกราดอีกครั้ง แล้วเหลือบมองผ่านป่าด้วยสายตาเฉียบคม
หลังจากที่มันมั่นใจว่าไม่มีสัตว์ตัวอื่นบุกรุกดินแดนของมัน มันก็ยื่นหน้าไปในสระเย็นและดื่มน้ำไปเกือบครึ่งสระ มันล้มตัวนอนลงอีกครั้งแล้วหลับไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
ห่างไปไม่ไกล ยอดเขาที่เชื่อมกับป่าเกล็ดน้ำค้างแข็ง
“นั่งดูสนุกดีจริง ๆ”
ซูเย่ถอนหายใจขณะที่เขากำลังกินอัลมอนด์หวาน
“รสชาติไม่เลวเลย หวานมาก!”
ซูเย่แกะเปลือกมันออก ด้านในคืออัลมอนด์หวานที่มีระดับเป็นหญ้าปราณชั้นเลิศ
อยู่มาตั้งสองพันกว่าปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหญ้าปราณที่มีคุณภาพดีขนาดนี้
มีส่วนผสมชั้นเลิศแบบนี้ ประสิทธิภาพของเครื่องดื่มทะลวงเส้นลมปราณจะต้องดีขึ้นเป็นกอง
ระหว่างที่กำลังดีใจ ซูเย่ก็รีบเก็บเม็ดอัลมอนด์ที่เหลืออยู่สองเม็ดลงไปทันที แล้วหันศีรษะไปมองในป่าอย่างระมัดระวังอีกครั้ง
เมื่อแน่ใจว่ามันหลับใหลไปแล้ว ซูเย่ถึงได้แอบขี่เฉิงหวงเข้าไปกลางป่าเกล็ดน้ำค้างแข็งอย่างเงียบเชียบอีกรอบ
ฝูงมอนสเตอร์ล่าถอยออกไปแล้ว แต่ซากศพของพวกมันยังมีเกลื่อนกลาดพื้นในป่า
ซากศพหนึ่งตัวจะมีผลึกปราณอยู่ แน่นอนว่าผลึกปราณเหล่านี้มันไร้ค่าไร้ราคาสำหรับสัตว์ประหลาดน้ำแข็งที่หลับอยู่แต่สำหรับซูเย่แล้ว ผลึกปราณเหล่านี้มีค่าเป็นอย่างมาก
ทันทีที่พวกเขากลับไปถึงป่าเกล็ดน้ำค้างแข็งซูเย่ก็เริ่มลงมือไล่หาผลึกปราณ
แต่เขากลับพบว่าผลึกปราณของซากมอนสเตอร์ส่วนใหญ่ได้แตกสลายไปตอนที่พวกมันถูกกระทืบตายใต้เท้าสัตว์ประหลาดน้ำแข็งไปแล้ว
และเพราะผลึกปราณที่แตกสลายจะไม่มีพลังปราณหลงเหลืออยู่แล้ว ซูเย่จึงทำได้เพียงมองหาซากศพที่ยังไม่แตกสลายเยอะจนเกินไปนัก เมื่อทุบหัวมันออกก็ได้ผลึกปราณที่ยังมีสภาพดีอยู่
แม้ว่าจะมีซากศพที่ยังสภาพดีอยู่จะมีไม่มาก แต่ก็มีมากเกิน 5,000 ตัวแน่นอน ซึ่งหมายความว่ามีผลึกปราณมากกว่า 5,000 แท่งรอการขุดพบ
“บ้าชิบ นี่มันลำบากเกินไป แถมยังน่าขยะแขยงอีก”
ซูเย่พูดไม่ออกเมื่อเขาคิดว่าจะต้องทุบกะโหลกของซากมอนสเตอร์มากกว่า 5,000 ตัว
เขาไม่ใช่ปีศาจที่คลั่งไคล้ซากศพซะหน่อย
เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รอยยิ้มพลันปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา
แล้วทำไมต้องทำเองด้วยละ?
ให้หวังห่าวและคนอื่น ๆ ช่วยจะไม่ง่ายกว่าหรือ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูเย่ก็ยิ้มร่า และหาเถาวัลย์ต่าง ๆ โดยรอบมา และด้วยการช่วยของพลังปราณ เขามัดซากศพของมอนสเตอร์มากกว่าห้าพันตัวไว้ด้วยกัน เมื่อเรียบร้อยก็เตรียมที่จะลากพวกมันไปเก็บไว้ที่เขตแดนลับก่อน
“ไปเขตแดนลับ”
ซูเย่ให้เฉิงหวงลากซากศพไป
แต่ปรากฏว่าเฉิงหวงไม่ยอมขยับ แล้วยังสะบัดตัวหนี ถีบซูเย่อีกครั้ง แม้ว่าจะไม่ได้ใช้แรง แต่ซูเย่มองออก เจ้าสัตว์พาหนะตัวนี้ดูเหมือนว่ามันกำลังไม่พอใจ
“เป็นอะไรไป?”
ซูเย่ตบเฉิงหวงเบา ๆ แล้วเอ่ยถาม “นายคงไม่บอกว่าแบกซากศพห้าพันซากนี้ไม่ไหวหรอกใช่ไหม”
เฉิงหวงก้มหน้า ใช้หัวทุย ๆ ของมันถูไถซูเย่ไปมา
“งั้นทำไมละ”
ซูเย่ฉงนใจ
การสู้รบในครั้งนี้ เฉิงหวงติดตามเขาไม่ห่างอย่างเชื่อฟังและไร้ความหวาดเกรง แต่แล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่เชื่อฟังกันแล้ว?
ขณะที่กำลังสงสัย
ซูเย่เห็นเฉิงหวงยกหางขึ้นสูงเพื่อหนีห่างจากซากศพเหล่านั้น แม้ว่ามันจะถูกแช่แข็งในตอนแรก แต่ตอนนี้เลือดในซากศพเหล่านั้นก็เริ่มละลายและซึมไหลออกมาเล็กน้อย
“บ้าจริง! ไม่อยากเปื้อนเลือด? แกเป็นโรครักความสะอาดเหรอ?”
ซูเย่เอ่ยถามอย่างตะลึงค้าง
เฉิงหวงแหงนหน้าอย่างหยิ่งทะนง
“ฉันก็ไม่มีวิธีอื่นนี่น่า”
ซูเย่ฝืนยิ้มพลางกล่าว “แกก็ช่วยกันหน่อยสิ”
“งั้นแกอยากได้อะไร ฉันจะให้เป็นค่าตอบแทน”
ซูเย่กดเปิดนาฬิกาทันที เขากดแสดงหน้าร้านค้า ที่นี่สามารถเลือกดูสิ่งของทั้งหมดที่สามารถแลกเปลี่ยนด้วยเงินได้
เฉิงหวงอยู่ในแดนลับที่มีหญ้าปราณเยอะมากที่สุด เพราะงั้นมันน่าจะชอบหญ้าปราณ ซูเย่จึงกดเลือกประเภทสิ่งของเป็นหญ้าปราณทันที ในนั้นมีหญ้าปราณมากมายนานาชนิด
ซูเย่เลื่อนหน้าจอไปมาให้เฉิงหวงเลือกดูอยู่นาน แต่ปรากฏว่ามันไม่ชอบใจเลยสักอย่างเดียว
ซูเย่เลื่อนเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เลื่อนไปเลื่อนมา
“ฮึ่ม”
เฉิงหวงพลันส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ แล้วก้าวไปข้างหน้า เป็นหญ้าปราณชนิดหนึ่ง
ซูเย่ก้มดูราคา หยกปราณ 100 ก้อน
“แกนี่นะ รู้จักแต่ของดีซะด้วย!”
ถ้าไม่ลงทุนหยกปราณ 100 ก้อน ก็จะไม่ได้คริสตัลปราณ 5000 แท่ง
“ก็ได้ ลงมือเลย”
ซูเย่สูดหายใจเข้าลึกหนึ่งเฮือก เอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความขื่นขม “รอฉันแลกเงินมาก่อน แล้วจะซื้อให้ทันทีเลย”
เฉิงหวงพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วก้าวเท้าไป
มันวิ่งออกไปคาบเถาวัลย์เส้นเล็กมา แล้วผูกเป็นเงื่อน ผูกกับคอของตัวเอง
ซูเย่ยิ่มมองอย่างตกตะลึง มันผูกเงื่อนเองได้ยังไง…
ซากศพห้าพันซากถูกลากไป หนึ่งคนหนึ่งสัตว์พาหนะมุ่งหน้าไปยังเขตแดนลับที่ภูเขาไป๋ซานในเขตตะวันออก
ในมหานครตะวันออก
เมื่อเห็นว่ากองทัพมอนสเตอร์หายไปหมดแล้ว หวังห่าวก็ลงทะเบียนขอออกนอกเมืองพร้อมทีมสำรวจ เพื่อออกไปหาข่าวซูเย่และสองพี่น้องไป๋
“ซูเย่ นายห้ามเป็นอะไรไปเด็ดขาด นายจะต้องปลอดภัย!”
หวังห่าวระหว่างที่กำลังพลิกแผ่นดินตามหา เขาก็อธิษฐานในใจ
ซูเย่เป็นคนในกลุ่มมือใหม่กลุ่มแรกที่เขาเป็นผู้นำในฐานะหัวหน้าทีม นอกจากนี้ซูเย่ยังเป็นอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์และความแข็งแกร่งที่หาตัวจับยาก นับตั้งแต่เริ่มเข้าสู่โลกผู้ฝึกยุทธ์ ชายหนุ่มคนนี้นับเป็นคนแรก!
ยิ่งไปกว่านั้น ซูเย่เพิ่งช่วยมหานครตะวันออกด้วยกำลังของตัวเขาเอง
ผู้มีพรสวรรค์เช่นนี้ จะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด!