เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 237 นี่คือห้องของคุณ 2

ตอนที่ 237 นี่คือห้องของคุณ 2

วินาทีที่ประตูถูกปิดลง หยางหยางสะบัดมือเล็กของเฉิงเฉิ งออกทันที ความโกรธที่อัดอั้นเอาไว้ในที่สุดก็ระเบิดออกมา “เหอะเป่ยหมิงซิเฉิงให้ตายเถอะ ฉันอดทนมากพอแล้ว พ่อที่ อยู่ไม่ติดบ้านคนนั้นกล้าเรียกฉันว่าเด็กผู้หญิงผิวดำผิวดำ สาวน้อยผิวดำบ้าอะไร ฉันเกลียดเขา ฉันเกลียดนาย ฉัน เกลียดที่นี่ เป่ยหมิงซิเฉิงนายหลอกฉัน แม่อยู่ที่ไหน แม่ไม่ได้ อยู่ที่นี่แต่แรกแล้วใช่ไหม..ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะไปหาแม่”

หยางหยางดึงผ้าปิดปากออก พร้อมกับดึงผมปลอมบนหัว ที่ถักเปียเล็กๆออก ใบหน้าที่ถูกทาสีดำเอาไว้ โกรธเป็นฟืน เป็นไฟ

เขาที่ยังเด็ก ไม่เคยได้รับความอัปยศอดสูเช่นนี้มาก่อน แต่งตัวเป็นผู้หญิงก็เกินพอแล้ว แต่ยังต้องมาแต่งเป็นผู้หญิง ขี้เหร่ผิวดำอีก อาถ้าเรื่องนี้ถูกแพร่กระจายออกไป ใน อนาคตเขาจะอยู่ในสังคมยังไง ที่น่าโมโหคือ พ่อยังทำสีหน้า ท่าทางรังเกียจอีก มันทำให้เขารู้สึกแย่เอามากๆๆ

เฉิงเฉิงล็อกประตูเรียบร้อย เอานิ้วแตะที่ริมฝีปาก ทำท่าชู่” “หยางหยางนายเบาๆหน่อย ถ้ามีใครได้ยินเข้าแย่ แน่”
เฉิงเฉิงยอมรับว่าตัวเองก็มีส่วนโกหกหยางหยาง ที่เขา พาหยางหยางกลับมาที่ตระกูลเป่ยหมิง เพราะเขาแค่คิดว่า ก่อนไปต่างประเทศเขาอยากให้หยางหยางอยู่เป็นเพื่อน ถ้า ยิ่งแม่มาได้ก็ยิ่งดี แต่ทำไมคนในครอบครัวทั้งสี่คน มักจะ ทำให้อดกลุ้มใจไม่ได้นะ

“ไม่เอาๆๆ ฉันจะพูดเสียงดัง….” หยางหยางโกรธหัวฟัด หัวเหวี่ยง และกำลังจะถอดกระโปรงผู้หญิงน่าเกลียดบนตัว

ออก

ใครจะคิดว่า ปังๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง

มีเสียงคนรับใช้ดังขึ้นจากนอกประตู “นายน้อยคะ คุณชายรองให้ดิฉันเตรียมห้องรับรองให้เพื่อนของนายน้อย ค่ะ”

เฉิงเฉิงรู้อยู่ก่อนแล้วว่าพ่อต้องทำแบบนี้ ในใจเขารู้สึก หดหูเล็กน้อย พ่อยืนกรานว่าจะแยกเขากับหยางหยางออก จากกัน “รู้แล้ว ฉันจะรีบไป”

หยางหยางโกรธจนต้องกลั้นลมหายใจไว้ จนมันแทบจะ ระเบิดออกมาอยู่แล้ว “ฉันไม่ อ…”

ตอนที่กำลังจะตะโกนเสียงดังนั้น เขาก็ถูกเฉิงเฉิงปิดปากไว้

“ซู่ หยางหยางเลิกทำเสียงดังได้แล้ว ถือว่าพี่ชายขอร้อง ล่ะ ฉันใกล้จะไปต่างประเทศแล้ว บางทีอาจจะมีนานมากๆที่ ฉันจะไม่ได้เจอนายกับแม่ ฉันแค่หวังว่าวันก่อนเดินทางไป ต่างประเทศ นายกับแม่จะอยู่กับฉัน ให้ฉันได้มีความทรงจำ ที่แสนอบอุ่น….ถึงตอนนี้แม่จะไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่ขอแค่มีนาย อยู่ที่นี่ ฉันเชื่อว่าแม่ต้องมาอย่างแน่นอน…. ตอนที่เฉิงเฉิง พูด เหมือนมีหมอกบางคลุมอยู่บนดวงตาสดใส “นายจะช่วย พี่ชายได้ไหม”

อาจจะเป็นกระแสจิตของสองพี่น้อง หยางหยางสัมผัสได้ ถึงจิตใจที่อาลัยอาวรณ์ของเฉิงเฉิง เขารู้สึกใจอ่อนและสงบ เงียบลง คิ้วขมวดแน่นเล็กน้อย สุดท้ายก็พยักหน้ารับปาก

เฉิงเฉิงโล่งอก หยางหยางเข้าใจเขาจริงๆ หรือ เขาที่โดน ต่อทำตัวเย็นชาใส่ตั้งแต่เด็ก ไม่ง่ายเลยที่จะหาแม่กับน้อง ชายเจอ แต่ไม่กี่วันต่อจากนี้กลับต้องแยกจากกันอีกครั้ง หยางหยางเข้าใจความเศร้าของเขาจริงหรือ

คนรับใช้รออยู่ด้านนอกอย่างสงบ ไม่นานประตูก็เปิดออก

เด็กผู้หญิงผิวดำคนหนึ่งสวมผ้าปิดปากอันใหญ่เดินออก มาจากห้องของเฉิงเฉิง

“นายน้อยโปรดวางใจ ดิฉันจะดูแลเพื่อนของนายน้อยเป็นอย่างดีค่ะ” คนรับใช้ยิ้มพร้อมพูดขึ้น ที่จริงแล้วคำสั่ง ของคุณชายรองคือ: แยกเด็กผู้หญิงผิวดำคนนี้ออกจากนาย น้อยเฉิงเฉิงให้ไกลเท่าที่จะไกลได้

หยางหยางหันกลับไปมองเฉิงเฉิง เขาพยักหน้าอย่างว่า ง่าย เหมือนสายตากำลังบอกกับพี่น้องฝาแฝดว่า: วางใจ เถอะ ฉันสัญญาว่าจะทำให้นายมีความทรงจำที่ดีไม่รู้ลืมก่อน

ที่จะไปต่างประเทศแน่นอน

เฉิงเฉิงเหมือนกับอ่านจิตใจของหยางหยางออก เขารู้สึก ซาบซึ้งใจแล้วพยักหน้า: “ฝันดีหยางหยาง พรุ่งนี้ฉันจะไป เธออีก”

หยางหยางพยักหน้า เดินตามคนรับใช้ลงไปข้างล่าง ใคร

จะรู้ว่ามันเป็นระยะทางที่ไกลเอามากๆ ตระกูลเป่ยหมิงใหญ่โตอะไรเช่นนี้ หยางหยางไม่คิดเลยว่า คนรับใช้จะพาเขาไปที่ห้องเก็บของที่อยู่ใกลจากคฤหา

สน์เป่หมิงเป็นร้อยกว่าเมตร..

เสียง แกรัก- ประตูห้องเก็บของถูกเปิดโดยคนรับใช้- หยางหยางเห็นห้องเล็กนี้ กลิ่นเหม็นอับเล็กน้อย มีของ หลายอย่างอยู่เต็มไปหมด มีเตียงเดี่ยวขนาดเล็กเก่าๆอยู่ ตรงมุมห้อง

“ถึงแล้ว สาวน้อย” คนรับใช้พูดพร้อมยิ้มตาหยี “นี่เป็นคำสั่งพิเศษของคุณชายรอง ให้เตรียมห้องรับรองให้คุณ”

หยางหยางกัดฟัน เขาคิดในใจ พ่อนะพ่อ ทำกับเขาแบบนี้ หรือ ทารุณลูกชายจริงๆ ให้ตายสิ วาดวงกลมสาปแช่งเขาซะ เลย

พอนึกถึงสีหน้าอาลัยอาวรณ์ของเฉิงเฉิง หยางหยางก็ อดทน เขาพยักหน้าเงียบๆแล้วเดินเข้าไปข้างใน..

“ราตรีสวัสดิ์นะสาวน้อย” คนรับใช้แสร้งยิ้ม แล้วปิดประตู

ให้หยางหยาง

ภายในห้องเก็บของเงียบสนิท

หยางหยางเดินลงไปนั่งข้างเตียง ถอดผ้าปิดปากและถอน หายใจออก จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดเบอร์

โทรแม่ –

ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้….”

ยังปิดเครื่องอยู่อีก

หยางหยางทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเศร้าใจ เขามอง แสงจันทร์สว่างผ่านหน้าต่างบานเล็กในห้องเก็บของ แม่ อยู่ ที่ไหนกันแน่..

ล่วงเลยมาถึงเวลาดึกอย่างไม่รู้ตัว
ท้องฟ้ายังคงมีดสนิท

หยางหยางที่กำลังนอนหลับ ถูกปลุกขึ้นเพราะปวด

ปัสสาวะ