เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 418 ของขวัญของหวีหรูเจีย2

“ว้าย! สกปรกแล้วก็เอาไปโยนทิ้งสิ! ” เธอตาไว มือไวรีบเดินเข้ามา ตอนที่กำลังจะแย่งหมอนไป นั้น!

จบ จบสิ้นแล้ว……..

เป่หมิงโม่ ไอ้หมอนี่กลับแย่งไปครอบครองเร็วกว่า

เธอวินาทีหนึ่ง

ถลึงตามองคราบน้ำบนหมอน แววตาสับสน วุ่นวายอยู่บ้าง ท่าทางชะงักเล็กน้อย เม้มริมฝีปาก

ฝืนความรู้สึกรักความสะอาดภายในร่างกายยื่น หน้าเข้าไปดม

“กู้ฮอน! สมควรตาย เธอยังกล้าพูดอีกหรือว่านี่ ไม่ใช่ปัสสาวะของสุนัข!”

ท่านโม่จะเป็นบ้าแล้ว !

คาดไม่ถึงเลยว่า เขาคนที่รักความสะอาดเป็น อย่างมากคนหนึ่งจะนอนบนหมอนที่สุนัขปัสสาวะ ใส่ตลอดทั้งคืนคืนหนึ่ง!

เขาสูดลมหายใจลึก หนังศีรษะชาวาบ คิดไปคิดมาก็มีความรู้สึกว่าอยากจะพุ่งตัวเข้าไป อาบนํ้าในห้อง !

กู้ฮอนใบหน้ายู่ยี่ ภายในใจคิดว่า จิ่วจิ๋วนะจิ๋วจิ๋ว ตัวน้อยทำเรื่องชั่วร้ายแล้วยังจะมีหลักฐาน จิ่วจิ๋ วอยู่นี่อีก! ทําให้หม่าม้าอกสั่นขวัญแขวนตามไปด้วย หัวใจรู้สึกถึงความตื่นเต้นไม่สงบเป็นเวลา กู้จิ๋วจิ๋ว ชื่อนี้ตั้งให้ลูกไม่ผิดเลยจริงๆ !

ยาวนานจริงๆ

“คือว่า………คือว่านะ…… ” เธอ.อึ้ง

“นั่นอาจเป็นคนทําความสะอาดของบ้านพักตาก อากาศไม่ทันได้ระวัง ต้องขอโทษด้วยจริงๆ….

โม่ เดี๋ยวฉันเอาหมอนใบนี้ไปทิ้งให้ก็แล้วกัน……..

หวีหรูเจี่ยช่วยกู้ฮอนแก้ไขสถานการณ์ เดินเข้าไป

จะรับหมอน

ใครจะคิดว่า หมอนกลับร่วงหลุดจากมือของเป่ห มิงโม่ในตอนที่เธอเพิ่งจะยกมือเทียมขึ้น

เสียงตกกระทบกับพื้นดังขึ้น……..

หวีหรูเจี่ยตัวแข็งทื่อ

บรรยากาศกระอักกระอ่วนจนจับตัวเป็นน้ำแข็ง! กู้ฮอนรีบคุกเข่าลงไปเก็บหมอนขึ้นมา บ่นพึมพำ

ว่า “จริงๆเลย กับแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆเรื่องเดียวก็ กัดไม่ปล่อย……ปัสสาวะสุนัขก็คือปัสสาวะสุนัข มันไม่ได้เหม็นสักหน่อย.…………

ความจริงแล้วเธออยากจะพูดว่า ปัสสาวะเด็กผู้ หญิงของตัวน้อยนั้น ในยุคโบราณคนที่ฝึกวร

ยุทธ์อยากจะดื่มก็ไม่มีให้ดื่มนะ! เอ่อ เอาเถอะ ผู้คนในปัจจุบันล้วนไม่มีใครดื่มแล้ว แต่ว่าจำเป็นจะต้องรังเกียจลูกสาวของตัวเอง จนถึงขนาดนี้ด้วยหรือ

ยิ่งไปกว่านั้นตัวน้อยยังเด็กมากๆ “คุณลองบ่นจู้จี้อีกดูสิ!” เขากัดฟัน กู้ฮอนเม้มปากเงียบเสียงหวีหรูเจียมเจื่อน “กู้บอน เธอมากับฉันเถอะ” “อ่อ!” เพื่อหลีกเลี่ยงการโดนหางเลขไปด้วย เธอ กอดหมอน แล้วรีบเดินตามหลังหวีหรูเจี้ยไป…… *

หลังจากออกมาแล้ว

หวีหรูเจี่ยเอ่ยถามเสียงเบา “เกิดอะไรขึ้นกับ “เอ่อ ….เมื่อคืนวานจิ่วจิ๋วถูกเป่หมิงโม่ทำให้ตกใจ

หมอนใบนี้กันแน่”

จนปัสสาวะราด ดังนั้นไม่ทันระวัง……..

“จิ่วจิ๋วตกใจปัสสาวะราดหรือ” หวีหรูเจี่ยขมวดคิ้ว

ไม่เข้าใจ

“เฮ้อ….. กู้ฮอนถอนหายใจ “เรื่องนี้ ถ้าจะพูดมัน ก็ยาว……คุณป้าหวีหรูเจีย เมื่อสักครู่ขอบคุณคุณ

นะคะ!”

หวีหรูเจี๋ยมองกู้ฮอนอย่างตั้งใจ “เด็กน้อย โม่เอา อกเอาใจเธอมากจริงๆนะ เธอตั้งใจจะปิดบังเรื่อง ของจิ่วจิ๋วกับเขาไปตลอดชีวิตเลยหรือ”

.” กู้ฮอนส่ายหน้าสับสน “ฉันไม่รู้ค่ะ..…….แต่ว่า คุณป้าหวีหรูเจี๊ยคะ ฉันไม่อยากสูญเสียจิ๋วจิ๋ว ไป.…….

“สูญเสีย หวีหรูเจียไม่เข้าใจยิ่งกว่าเดิม “เธอเป็น แม่ของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นเธอรักตัวน้อยคนนั้นมาก จะสูญเสียเธอไปได้อย่างไรกัน เหอ…..แม่แบบ ฉันคนนี้ต่างหากถึงได้สูญเสียลูกของตัวเอง

ไป…………….

” จู่ๆกู้ฮอนก็รู้สึกเศร้าเสียใจอยู่บ้าง “ขอโทษ ค่ะ คุณป้าหวีหรูเจี๋ย ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…..จริงๆแล้วระหว่างฉันกับเป้หมิงโม ไม่ได้ ง่ายดายอย่างที่คุณคิด……แม้ว่าตอนนี้จะเห็นได้ ว่า เขาเอาอกเอาใจฉันมาก แต่ใครกล้ารับประกัน ว่า เขาจะเอาอกเอาใจได้อีกนานแค่ไหน!” สิ่งที่เธอไม่กล้าพูดก็คือ ระยะเวลาหนึ่งเดือน ตอน เหลือเพียงแค่ 27 วันแล้ว

.. หวีหรูเจียไม่พูดอะไรอีก หมุนตัวก้าวเดินขึ้น ไปชั้นบน

มาถึงชั้นสองของบ้านในชนบทหลังนี้ กู้ฮอนคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นห้องกระจกเปิดโล่ง ห้องหนึ่ง…… กลางห้องมีแกรนด์เปียโนที่ทําจากไม้สนสีแดง

แกะสลักตั้งอยู่ตัวหนึ่ง

!

หวีหรูเจี่ยเดินไปยังด้านข้างเปียโน ยกฝาเปียโนที่ ไม่มีแม้แต่ไรฝุ่นขึ้นเบาๆ เห็นได้ว่าเธอรักและ หวงแหนเปียโนตัวนี้มากเพียงใด

“กู้ฮอน นี่คือของขวัญที่ฉันจะมอบให้เธอ……. “คุณป้าหวีหรูเจี้ย……” กู้ฮอนตาโต ตะโกนเอ่ย อย่างคาดไม่ถึง “มันสูงค่าเกินไปแล้ว………ไป กว่านั้นฉันก็เล่นเปียโนไม่เป็นด้วย…….. ทันใดนั้น เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้! เป้หมิงโม่เล่น เป็นนิ

“เล่นไม่เป็นก็ไม่เป็นไร…… ” หวีหรูเจี่ยหัวเราะเบาๆ มือเทียมลากไปบนเปียโน กดไล่ไปตามตัวโน้ต ละตัวทีละตัว “อนาคตทิ้งไว้ให้จิ๋วจิ๋วก็เหมือน”ยอนมองไปที่ทวีทรูเจี่ยที่มีความรู้สึก อาลัยอาวรณ์ทว่ากลับจนปัญญา อดไม่ได้ที่จะ เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “คุณป่าหวีหรู เงี่ย……ณ เล่นเปียโนเป็นใช่ไหมคะ”

หวีหรูเจี๋ยมองไปยังมือคู่นั้นของตัวเองอย่างตะลึง “ใช่แล้ว…….ตั้งแต่เล็กฉันก็เล่นได้อย่าง

นํานาญ……แต่ว่าน่าเสียดายที่ตอนนี้ ไม่ว่าจะ บรรเลงอย่างไร ก็บรรเลงความรู้สึกในตอนนั้น ออกมาไม่ได้แล้ว…” นักเปียโนผู้หนึ่ง ที่ต้องสูญเสียมือคู่หนึ่งไปนั้น จะ

มีความรู้สึกอย่างไร กู้ฮอนไม่สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ รู้เพียง แค่ว่าจะต้องทุกข์ทรมานมากอย่างแน่นอน กู้ฮอนรู้สึกแสบจมูก จับมือเทียมของหวีหรูเจี๊ย แน่น “ขอโทษค่ะ……..

เด็กโง่ ขอโทษฉันอย่างไม่มีเหตุไม่มีผลทำไมกัน ไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อย……ยิ่งกว่านั้น ผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว ฉันซินกับมันนานแล้วล่ะ” “จริงๆแล้ว……..หมิงโม่ก็เล่นเปียโนเป็นนะคะ ทั้ง ยังเล่นได้ดีมากด้วย…..

”

หวีหรูเจี๋ยนิ้วมือชะงักนิ่ง ตกตะลึง และตามด้วย

ความรู้สึกยินดีในทันที “จริงหรือ” กู้ฮอนพยักหน้า ในบางครั้งเธอก็ไม่เข้าใจเป่หมิง ไม่จริงๆ

ถ้าหากว่าเขาเกลียดชังมารดาตัวเองจริงๆ ถ้า อย่างนั้นก็ไม่ควรที่จะเล่นเปียโนถึงจะถูก! และยัง เกลียดซะจนแตะก็ไม่แตะด้วย!เห็นได้ว่า ผู้ชายคนนี้ช่างเป็นคนที่มีความขัดแย้ง ในตัวเองจริงๆ!

“ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่า……. โม่จะสามารถเล่นเปีย โนได้ด้วย…… หางตาของหวีหรูเจี๋ยมีหยดน้ำตา ไหล “ฉันจำได้ว่าตอนเขายังเด็กมักจะแอบหลบ อยู่ในมุมหนึ่ง ฟังฉันเล่นเปียโน ฉันในตอนนั้น อยู่ ในบ้านตระกูลเป่หมิง ราวกับถูกขังอยู่ในคุก อย่างไรอย่างนั้น คิดถึงจิ่งเฉิงเป็นอย่างมาก และ รู้สึกเกลียดเป่หมิงเจิ้งเทียนมาก ไม่ชอบ โ……ความรู้สึกเหล่านี้มักจะวนเวียนอยู่ในสมอง กลายเป็นบทเพลงเปียโน บรรเลงออกมาจาก ปลายนิ้วของฉัน……..