เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 527 เสือกลายเป็นแมว1
ตอนที่ 527 เสือกลายเป็นแมว1
กู้ฮอนก็เห็นเฟยเอ๋ออยู่ในอ้อมกอดเขา ใจสั่นเล็กน้อย เธอถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อหลีกทางให้พวกเขา
เป่หมิงโม่อุ้มเฟยเอ๋ออ้อมกู้ฮอนไป แล้วเดินเข้าไปทางห้องนอน
อยู่ด้านหลังของเขา ฉิงฮัวก็ตามเข้าไป
“โฮ่งโฮ่ง……” ตัวอ้วนท้วมเล็กๆวิ่งโผล่ออกมาทางด้านหลังของฉิงฮัว
คือเบลล่า มันส่ายหางอย่างมีความสุขแล้ววิ่งไปที่เท้าของเฉิงเฉิง หลังจากโอนไปสองรอบ พอได้วิ่งไปด้านหน้าโซฟา เนื่องด้วยตัวของมันค่อนข้างที่จะอ้วนท้วม ได้แต่เพียงใช้ขาหน้าทั้งสองพาดบนที่ผ้ารองโซฟา แล้วจ้องมองหยางหยาง
ตั้งแต่นี้ตายมาถึงที่นี่ เฉิงเฉิงและหยางหยางรู้สึกว่ามันขาดอะไรไปบางอย่าง แต่ก็นึกไม่ออกเสียที
เมื่อได้เห็นเชี่ยกระโดดโลดเต้นอยู่ตรงหน้าพวกเขา เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าได้ลืมมันไว้
เฉิงเฉิงและหยางหยางมีจิตใจที่ยังเป็นเด็กมาก รู้สึกผิดต่อมันมาก
สุนัข ก็เป็นสัตว์แบบนี้แหละ เจ้าของดีต่อมันมากหน่อย มันก็จะตอบแทนเจ้าของมันเป็นสิบเท่า ร้อยเท่า พันเท่า ไม่ว่าเจ้าของมันจะรวยหรือจน มันก็จะไม่หนีห่างติดตามไปตลอดเวลา
หยางหยางกอดเชี่ยไว้ถามว่า “เชี่ย พวกเราออกมา ทำไมไม่ตามพวกเรามาติดติด”
“วู้……” เมื่อได้ยินหยางหยางซึ่งเป็นเจ้าของตัวน้อยมันถาม เชี่ยก็ได้แสดงออกถึงความรู้สึกผิดบนใบหน้าออกมา
“อ๋อ คุณชายน้อยทั้งสองเรื่องมันเป็นแบบนี้ ลุงเจอเบลล่าใต้เตียงนอนของพวกเธอ มันถูกหนีบไว้ตรงนั้นก็เลยออกมาไม่ได้” ฉิงฮัวอธิบาย
แท้จริงแล้ว ฉิงฮัวช่วยเป่หมิงโม่และเฟยเอ๋อรอดพ้นปลอดภัยแล้ว จากนั้นได้ยินเสียงสุนัขร้องอยู่บนชั้นสอง ดังนั้นเขาจึงเสี่ยงตายขึ้นไปบนชั้นสองเพื่อช่วยเบลล่าออกมา
หยางหยางเห็นเชี่ย “เธอยังไม่รีบไปขอบคุณลุงฉิงฮัวอีก หากไม่ใช่เขา เธอได้เป็นฮอทดอกย่างไปนานแล้ว”
“โฮ่งโฮ่ง……” เบลล่าดีใจจนเห่าออกมาสองครั้ง แล้ววิ่งไปหาฉิงฮัว หัวอันเล็กๆใช้แรงดัน กระทุ้งไปที่ขาของเขา
เป่หมิงโม่ปลอดภัยกลับมา ก้อนหินที่แขวนไว้ในใจของกู้ฮอนเสมือนตกลงบนพื้นแล้ว แต่ว่า นึกถึงตัวเองที่ใช้คำรุนแรงกับเขาเมื่อสักครู่นี้ ตอนนี้ได้พบเจอเขาอีกครั้งรู้สึกเก้อเขินยังไงไม่รู้
เป่หมิงโม่อุ้มเฟยเอ๋อแล้วอ้อมออกไปห่างกู้ฮอน เข้าไปในห้องนอน
แต่ไม่นานนัก ประตูห้องนอนก็ได้ถูกเปิดออก:เป่หมิงโม่ได้ยื่นหัวออกมา มองไปยังกู้ฮอนที่อยู่หน้าประตู:“เธอยังทำหน้าซื่ออยู่ทำไม รีบเข้ามา”
เสียงพูดที่เยือกเย็นเสมือนหยดน้ำแข็ง ทิ่มแทงเธอจนตัวหนาวสั่น นี่เขากำลังโกรธตัวเองใช่ไหม เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น นี่เป็นสิ่งที่ตัวเองหาเรื่องใส่ตัวใช่ไหม
“อ่อ…… จะรีบมาเดี๋ยวนี้” กู้ฮอนตอบไปคำหนึ่ง รีบเดินไปที่ห้องนอน
หยางหยางส่งสายตาไปยังเฉิงเฉิง พูดด้วยเสียงเบาว่า:“แม่ถูกพ่อเรียกเข้าไปแล้ว เขาและผู้หญิงน่าเกลียดคนนั้นจะแกล้งแม่ของเราหรือเปล่า”
เฉิงเฉิงส่ายหัว “ฉันคิดว่าพวกเขาคงไม่ทำอะไรแม่หรอก เธอดูไม่ออกเหรอ ป้าที่น่าเกลียดคนนั้นดูเหมือนจะหมดสติไปแล้ว”
หยางหยางสีหน้าหมดหวัง:“หมดสติไปแล้วเหรอ ฉันนึกว่าเธอตายไปแล้วสิ เป็นแบบนี้พ่อก็สามารถแต่งงานกับแม่ได้แล้วสิ หลอกให้ฉันดีใจไป”
“หยางหยาง เมื่อกี้ตีเธอเบาไปหรือเปล่า ถ้ายังพูดมั่วแบบนี้ อยากโดนตีอีกรอบไหม ให้เธอจงจำไว้” กู้ฮอนจ้องมองหยางหยาง
หยางหยางตกใจแลบลิ้น หัวเล็กๆก็หดเข้าไป จากนั้นก็ไม่กล้าพูดอีกเลย
กู้ฮอนเปิดประตูห้องนอนเบาๆ เห็นเพียงแต่เฟยเอ๋อที่นอนอยู่บนเตียงซึ่งห่างจากประตูไม่ไกลมากนัก
เป่หมิงโม่ได้นำเสื้อผ้าสองตัวออกมาจากตู้ โยนไปบนเตียง:“เฟยเอ๋อสำลักควันหมดสติไปแล้ว เพิ่งเช็ดตัวให้เค้าหน่อย แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอด้วย”
รอกู้ฮอนเข้าไปในห้องนอน หยางหยางเงยหน้าแล้วแอบมองไปทางห้องนอน ได้เช็คความปลอดภัยแล้วถึงมาแอบมาคุยกับเฉิงเฉิง “วันนี้แม่เป็นอะไรไป อยู่ตรงหน้าฉันดูอย่างกับเสือ พ่ออยู่ตรงหน้าพ่อกลายเป็นแมวซะงั้น ”
เฉิงเฉิงส่ายหัว “แม่ไม่ใช่กลัวพ่อ แต่เธอเข้าใจผิดพ่อไปเลยรู้สึกผิด”
หยางหยางไม่พอใจ “เธอเห็นไหม เมื่อกี้พ่ออุ้มผู้หญิงน่าเกลียดคนนั้นเข้ามา เขาทำไมไม่เห็นรู้สึกผิดต่อแม่”
เสียงพูดพึ่งหยุดลง ประตูห้องนอนก็เปิดออก เป่หมิงโม่เดินออกมาจากข้างใน
ในเวลานี้ สีหน้าของเป่หมิงโม่ดูไม่ค่อยดี เขามองดูเฉิงเฉิงไปพริบตาหนึ่ง พูดด้วยเสียงต่ำๆว่า “เป่หมิงซิเฉิง ยังมาทำอะไรอยู่ที่นี่ ทำไมไม่รีบเข้านอน ห้องนอนของเธออยู่ห้องทางโน้น”
พูดไปด้วย เขายกมือชี้ไปทางห้องฝั่งตรงข้ามห้องนอนที่เขาเดินออกมา
“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” หลังจากที่เฉิงเฉิงตอบไปคำหนึ่ง ก็เดินไปทางห้องนอน
เป่หมิงโม่พูดจบ ยังเห็นหยางหยางบนก้นยังประคบน้ำแข็งอยู่
ในเวลานี้ มุมปากของเขายิ้มเล็กน้อย แต่ว่าก็หายแว๊บไปในพริบตา
“ฉิงฮัว ก็พาเขาไปส่งในห้องนอนนั้น”
“ครับเจ้านาย” ฉิงฮัวตอบไปคำหนึ่ง ลุกขึ้นแล้วเดินไปกี่ก้าวถึงตรงหน้าหยางหยาง “เจ้านายน้อย ให้ลุงอุ้มเธอไปน่ะ” เมื่อพูดเสร็จเขาก็ไม่สนว่าหยางหยางจะชอบหรือไม่ชอบ มือขนาดใหญ่ทั้งคู่ช้อนอุ้มเข้ามาในอ้อมกอด
เงาทั้งตัวเล็กตัวใหญ่หายเข้าไปในห้องนอน
ในเวลานี้เป่หมิงโม่ รู้สึกโล่งอกโล่งใจ แล้วนั่งลงบนโซฟา
เอนหัวแนบที่พักพิงหลัง แล้วก็หลับตาลง
“แคล๊ก……” เสียงปิดประตูห้องนอนเบาๆ
เป่หมิงโม่นึกว่าเป็นฉิงฮัว พูดไปคำหนึ่งว่า “ฉิงฮัว วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันเลยนะ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว เธอไปพักผ่อนเถอะ นี่ยังมีเตียงพับอันนึง เอาไปพักคืนนึงก่อนนะ”
“……”
หนึ่งนาทีผ่านไป ไม่มีแม้แต่การเคลื่อนไหวใดๆ
เป่หมิงโม่ลุกขึ้นนั่ง หันหน้าไปดูแต่ไม่ใช่ฉิงฮัว แต่เป็นกู้ฮอน
กู้ฮอนเหมือนกับเด็กที่ทำผิด ก้มหน้าแล้วยืนอยู่หน้าห้องนอน