เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 655 เป่หมิงเอ้อไม่เป็นที่พอใจ 1

ตอนที่ 655 เป่หมิงเอ้อไม่เป็นที่พอใจ 1

ในระหว่างที่ถังเทียนจื๋อและหยางหยางกำลังดำเนินการย่างแกะ ฝั่งของเป่หมิงโม่ก็ได้นำไก่และเห็ดตุ๋นเข้าไปในหม้อแล้ว

***

การแข่งขันฝีมืออาหารของเป่หมิงโม่และถังเทียนจื๋อ กำลังดำเนินอย่างดุเดือด

หยางหยางและเฉิงเฉิงต่างคอยช่วยอยู่ข้างพวกเขา

ไม่นาน ในตอนที่ถังเทียนจื๋อจะย่างแกะเสร็จ เป่หมิงโม่ก็ได้ทำอาหารหลายอย่างเสร็จเรียบร้อย แล้ววางไว้บนโต๊ะ

“โถโถ ….. น่าทานจริงๆ” ครูใหญ่ยืนอยู่หน้าโต๊ะ และดมกลิ่นอาหารที่ลอยไปมา

ผู้เข้าชมคนอื่นอื่นก็ประจบสอพลอข้างข้างเป่หมิงโม่: ” ประธานเป่หมิงเก็บฝีมือไว้ดีจริง พวกเราชื่นชมจริงๆ“

เป่หมิงโม่ไม่ฟังคำพูดของพวกเขาหรอก เขาปิดไฟแล้วหันหลังเดินออกไป

ในเวลานี้ ก็ได้ยินเสียงจากไม่ไกล หยางหยางกำลังเลียนแบบคำพูดในโทรทัศน์ “ ย่างเสร็จแล้ว ย่างเสร็จแล้ว แกะย่างรสชาติดั้งเดิม รับรองทานแล้วหยุดไม่ได้……”

ถังเทียนจื๋อและผู้ช่วย ได้นำแกะที่ย่างเสร็จแล้ววางไว้บนโต๊ะ

ผู้คนรอบข้างมองแกะตัวนี้ที่ย่างจนเปื่อยและเหลือง ไอร้อนลอยขึ้นมา และมีกลิ่นหอมของบาร์บีคิวที่เป็นเอกลักษณ์ของมัน พวกเขาพยักหน้าอย่างพอใจ และชมไม่หยุดปาก

ไม่นาน อาหารที่ทั้งสองฝ่ายทำก็ได้วางอยู่บนโต๊ะไว้หมดแล้ว ครูใหญ่ขอให้พ่อครัวที่พามา ทำอาหารอีกสองสามอย่างเพื่อร่วมกับพวกเขา ในแง่หนึ่งมันคือการตกแต่ง แต่ในทางกลับกันเนื่องจากมีคนจำนวนมากเกินไป จึงไม่เพียงพอที่จะแบ่งอาหารกัน

รอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฟ้าก็มืดสนิทแล้ว

ถังเทียนจื๋อก็ได้ให้ผู้ช่วยของเขากองกิ่งไม่แห้งที่เคยกองไว้ข้างลำธาร แล้วจุดไฟ

ความมืดปกคลุมไปทั้งป่า แต่พอมีไฟนี้แล้วก็รู้สึกไม่มืดมนอีกต่อไป

ไก่ตุ๋นเห็ดที่เป่หมิงโม่ทำ และเมนูปลาต่างต่าง บวกกับแกะย่างที่ถังเทียนจื๋อทำ ผู้คนรอบข้างก็ต่างพากันชื่นชม ไม่ใช่เพราะอยากสนิทสนมกับใคร แต่เป็นการชื่นชมที่มาจากใจจริง

ไม่ว่าทั้งวันใครจะยุ่งมาก หรือแอบขี้เกียจ คราวนี้ทุกคนก็หิวกันหมดแล้ว ไม่นาน ปริมาณอาหารบนโต๊ะก็ลดลงอย่างเร็ว

กู้ฮอนถือถ้วยตัวเอง ไม่ได้ไปนั่งร่วมกับทุกคนรอบกองไฟ แต่หามุมที่เงียบสงบนั่งลงมา

“แม่ ทำไมแม่ไม่ไปนั่งกินทางนู้น ไม่งั้นอาหารจะโดนพวกเขาแย่งหมดแล้ว” หยางหยางถือเนื้อแกะมาข้างกู้ฮอน

กู้ฮอนมองหยางหยางแล้วยิ้ม “ วันนี้เธอทำได้ดีมาก สมควรที่จะได้รับคำชม” เธอพูดแล้วกอดเขาเข้ามาหอมแก้มเขาหนึ่งที

หยางหยางมีความสุขขึ้นมาทันที “ แม่ แม่ไม่ได้ชมฉันแบบนี้นานแล้ว”

“นั่นเป็นเพราะว่าที่ผ่านมา นอกจากเธอจะสร้างแต่ปัญหาแล้ว ก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรให้แม่ดีใจขึ้นมาเลย” ตอนนี้ เฉิงเฉิงก็ถือถ้วยเดินมาทางนี้

“เฉิงเฉิงพูดถูก มาให้แม่หอมทีหนึ่ง ….. อืม ….” กู้ฮอนก็ให้จูบที่หวานแก่เฉิงเฉิง

“งั้นฉันหล่ะ อาหารในวันนี้ ฉันเป็นคนพาหยางหยางหามาเอง โดยเฉพาะไก่ตัวนั้น เธอจะว่ายังไง?”เสียงเย็นชานี้ดังขึ้น สามแม่ลูกก็นิ่งไปทันที

เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของใคร แต่เป็นเสียงของเป่หมิงโม่ เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ และมาอย่างไร้เสียงโดยไม่มีใครรู้

กู้ฮอนส่ายหัว ท่าทางไม่ได้ดีเหมือนที่ทำกับลูก เธอมองบนใส่เขา “ ส่วนคุณ ….. ไปไกลไกลเถอะ ”

“……”

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว แม้เขาจะคาดเดาได้ว่ากู้ฮอนจะมีท่าทางอะไร แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะพูดตรงแบบนี้

เขาเหมือนเด็กที่ถูกรังแก เข้าไปในเต็นท์อย่างไม่พอใจ

***

เวลาดึกมากขึ้นเรื่อยเรื่อย เสียงคึกคักของผู้คนค่อยๆลดลง ที่จริงเวลาไม่ได้ดึกขนาดนั้น

แต่ความเหนื่อยระหว่างวัน และความสุขสันต์ในตอนกลางคืน ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คนรู้สึกเหนื่อยล้า

กิ่งไม้บนกองไฟก็ไหม้เปื่อยหมดแล้ว หุบเขาที่มีชีวิตชีวาก็เริ่มเงียบลง เมื่อแคมป์ไฟค่อยๆดับลง

ในหุบเขามีเพียงเสียงน้ำไหล เสียงแมลง และเสียงลมที่พัดมา

กู้ฮอนใช้มือเดียวนอนทับในเต็นท์

แม้ว่าจะมีผ้ากันน้ำหนึ่งชั้นอยู่บนเต็นท์ แต่ก็ยังสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลของหญ้าใต้ตัว

หยางหยางกับเฉิงเฉิงได้นอนหลับไปแล้ว ต่อหน้าเธอ

ไม่มีแสงไฟกะพริบและเสียงการจราจรที่วุ่นวายในเมือง มันเงียบมาก เงียบจนรู้สึกว่าร่างกายและจิตใจได้รับการปลดปล่อย และได้ผ่อนคลายอย่างเต็มที่

ความรู้สึกนี้คล้ายกับในอดีตที่เคยอยู่บ้านไร่ของคุณป้าฟาง

เธอหาว และเมื่อแสงจันทร์ส่องเข้ามาในเต็นท์ มีเพียงพวกเขาสามคนเท่านั้นที่นอนอยู่ในเต็นท์นี้ แต่กลับไม่เห็นเงาของเป่หมิงโม่

ตอนแรกเธอเห็นเป่หมิงโม่เข้าไปในเต็นท์ตอนทานข้าว คราวนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาออกไปตอนไหน

ดึกขนาดนี้แล้ว เขาจะไปไหนได้ ? กู้ฮอนห้ามใจที่จะห่วงเขาไม่ได้ แต่เธอก็ตัดความคิดนี้ทิ้งอย่างเร็ว

ช่างเขาเถอะ เขาไม่ใช่เด็กสักหน่อย มากกว่านั้นคือ แม้เขาจะเข้าไปในป่าก็สามารถกลับมาอย่างปลอดภัยได้

แม้ว่าคนที่นี่จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เขาก็ไม่มีทางเป็นอะไรหรอก ช่างเถอะ ไม่สนแล้ว กู้ฮอนก็เข้าไปนอนในถุงนอน

ในขณะนี้ ที่ริมป่าไม่ไกลจากค่าย มีชายร่างสูงยืนอยู่ และดวงจันทร์ที่อยู่เหนือหุบเขา

แสงสว่างจ้า ทำให้ยืดร่างชายคนนั้นยาวมากขึ้น

เขาคือเป่หมิงโม่นั่นเอง