เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่ 671 ไม่แยแส 1

ตอนที่ 671 ไม่แยแส 1

“ขี้เกียจจะมาสนใจคุณ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปข้างล่างเถอะ อยู่ที่นี่นานแล้ว พวกเด็กๆหิวจนทนไม่ไหวแล้ว” กู้ฮอนเดินไปที่ห้องน้ำด้วยใบหน้าบึ้งตึง

ในเวลานี้เธอได้เรียนรู้ประสบการณ์แล้ว ไม่กล้าที่จะก้าวเท้าหนัก เหมือนกับผู้หญิงญี่ปุ่น เธอซอยเท้าทีละก้าวเข้าไปในห้องน้ำ

เป่หมิงโม่หันติดกระดุมเสื้อไปพลาง หันหน้าไปมองร่างที่เคอะเขินของเธอไปพลาง มุมปากงอขึ้นมาเล็กน้อย

*

ขณะที่เป่หมิงโม่ปรากฏตัวอยู่ที่ห้องอาหาร เมื่อหยางหยางเห็นถือได้ว่ามาช่วยชีวิต

ถ้าหากเขามาช้าอีกหน่อย หยางหยางก็อาจจะกินจนไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้น

เจียงฮุ่ยซินมองไปยังร่างที่เปล่งปลั่งของเป่หมิงโม่ และขมวดคิ้วเล็กน้อย “โม่ ทำไมมาช้าอย่างนี้ ผู้ใหญ่อย่างพวกเราหิวไม่มีปัญหาหรอก แต่เด็กๆหิวจะทนไม่ไหว”

เป่หมิงโม่พยักหน้า “ป้าซิน ต่อไปจะไม่เกิดขึ้นแล้ว เอาล่ะพวกเรากินข้าวกันเถอะ”

พูดจบเขาก็หยิบตะเกียบขึ้นมาและคีบขนมปังชิ้นหนึ่ง

หยางหยางเป็นเหมือนหมาป่าตัวน้อยตัวหนึ่งที่หิวจัด คว้าขนมปังชิ้นหนึ่งและยัดเข้าไปในปาก

“พ่อ แม่ดีขึ้นหรือยัง” เฉิงเฉิงอยู่ที่บ้านหลังนี้มานานที่สุด เขาเข้าใจกฎและมารยาทหลายอย่าง

เห็นว่าแม่ยังไม่มา เขาเลยไม่ได้หยิบขนมปังมาก่อน

เป่หมิงโม่พยักหน้า “อีกแป๊บ เดี๋ยวเธอก็ลงมาแล้ว”

เฉิงเฉิงหยิบตะเกียบและคีบขนมปังอย่างไร้ความกังวล

หลังจากนั้นไม่นาน กู้ฮอนก็ลงมาจากข้างบน มายังห้องอาหาร

เมื่อเฉิงเฉิงเห็นแม่ของเขามาแล้ว เขาก็กระโดดออกจากที่ของตัวเอง “แม่ แม่นั่งตรงนี้” จากนั้นก็นั่งลงอีกด้านหนึ่งของหยางหยาง

กู้ฮอน นั่งลงด้วยความเก้อเขิน เพราะถัดไปเป็นที่นั่งของเป่หมิงโม่

เมื่อเจียงฮุ่ยซินเห็นเธอนั่งที่นี่ อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น แล้วพูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อแข็งแรงดีแล้ว อย่างนั้นก็ลงมากินข้าวให้เร็วหน่อย ทุกคนจะได้ไม่ต้องมารอเธอคนเดียว”

กู้ฮอนรู้สึกผิด อดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองที่เป่หมิงโม่ เขากลับทำท่าทีนิ่งเฉยอย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่าเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะผู้ชายคนนี้ที่ต้องทำให้ทนทุกข์กับดาบพันเล่ม ตนเองจะลงมาช้าไหม

แต่คำพูดเหล่านี้ไม่สามารถจะพูดออกมาได้ ได้แต่เพียงพยักหน้า “ท่านนายเป่หมิง ฉันจะระวัง”

***

อาหารเช้ามื้อนี้กินอย่างไม่มีรสชาติ เมื่อเผชิญหน้ากับท่านนายเป่หมิง และยังมีใบหน้าที่แสนเศร้าของเฟยเอ๋อคู่หมั้นของเป่หมิงโม่

กู้ฮอนกินขนมปังสองชิ้นเข้าไปด้วยความระมัดระวัง แล้วดื่มนมหนึ่งแก้วตรงหน้าจนหมด

ในเวลานี้คนอื่นๆก็กินไปเกือบหมดแล้ว แต่มีเพียงหยางหยางที่ยังคงกินขนมปังเข้าไปในท้องยังไม่หยุด

ผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่ตือโป๊ยก่ายกลับชาติมาเกิดหรอกนะ ท้องของเขาเล็กแค่นั้นเอง แต่ก็ดูเหมือนจะเปิดกระเป๋าอวกาศของโดราเอม่อน

กู้ฮอนเหลือบไปมองเฉิงเฉิงที่อยู่ข้างๆ “ลูก กินอิ่มแล้วหรอ”

เฉิงเฉิงวางแก้วเปล่าในมือลง แล้วพยักหน้า

“งั้นพวกเรากลับบ้านกันเถอะ” กู้ฮอนพูดจบก็ลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง เฉิงเฉิงก็กระโดดลงจากที่นั่ง

เป่หมิงโม่ยังคงนั่งอยู่ในท่าของตัวเองและไม่ได้มีท่าทีขยับ

“หายป่วยแล้ว พักฟื้นก็พักแล้ว กินก็กินแล้ว กลับไปเร็วหน่อยก็ดี” เจียงฮุ่ยซินพลางหยิบผ้าเช็ดปากมาเช็ดปากตัวเองก่อนจะโยนมันลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ไม่ได้สนใจเหลือบไปมองกู้ฮอน เดินตรงออกไปจากห้องอาหารทันที

เฟยเอ๋อวางจานและตะเกียบลง แต่ที่เธอกำลังจะเดินออกไปก็ยังคงเหลือบมองไปที่กู้ฮอน

ฉิงฮัวนำกระเป๋าเดินทางของกู้ฮอนและเฉิงเฉิงไปจัดไว้ในรถ จากนั้นเปิดประตูหลังรถ “คุณหนูเชิญขึ้นรถ คุณชายเชิญนั่งด้านหน้า”

กู้ฮอนมองไปที่ฉิงฮัวด้วยความสงสัย ว่านี่คือเป็นการจัดการอย่างไร

ตอนนี้ เป่หมิงโม่ได้เดินออกมาจากในห้อง

เมื่อเข้าไปนั่งอยู่แถวหลังก็ไม่ได้พูดอะไรมากมาย

“เชิญครับคุณหนู” ฉิงฮัวแสดงท่าทางไปยังกู้ฮอนอีกครั้ง

ตอนนี้เฉิงเฉิงได้ไปนั่งอยู่ข้างหน้าแล้ว

เมื่อกู้ฮอนหวนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ แม้ว่าจะมีคนเป็นร้อยไม่อยากนั่งกับเป่หมิงโม่ แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้คนอื่นรออยู่ข้างนอกได้นะสิ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฝืนใจเข้าไปนั่งในรถ

รถขับออกไปจากบ้านใหญ่ของตระกูลเป่หมิงอย่างรวดเร็ว

*

ฉิงฮัวขับรถอยู่ด้านหน้า เป่หมิงโม่ก้มลงดูนาฬิกา จากนั้นพูดกับเขาว่า “ส่งพวกเขากลับบ้านก่อน แล้วไปส่งผมที่บริษัท”

กู้ฮอนเหลือบไปมองเป่หมิงโม่ แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะดูสุภาพ แต่ก็ไม่สามารถลบล้างภาพอาชญากรรมทั้งหมดที่เขาก่อขึ้นมาด้วยตัวเองได้

“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ เรื่องของบริษัททั้งหมดรอให้คุณไปจัดการอยู่ ฉันและเฉิงเฉิงกลับบ้านช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร” กู้ฮอนไม่มีทางเปิดโอกาสให้เขาได้เจอกับเจ้าตัวน้อย แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้อยู่บ้าง แต่ก็ต้องหยุดเอาไว้ให้ได้

ในเมื่อกู้ฮอนพูดอย่างนั้นแล้ว เป่หมิงโม่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก “งั้นก็ตามที่เธอว่าแล้วกัน”

รถจอดอยู่ที่ชั้นล่างของอาคารเป่หมิง แต่เป่หมิงโม่ก็ไม่ได้รีบลงจากรถ ได้แต่เงียบไปครู่หนึ่งพลางขมวดคิ้ว จากนั้นก็พูดกับกู้ฮอนในทันทีว่า “Notonคนนั้น คุณยังไม่ค่อยได้เจอเขา”

เมื่อกู้ฮอนได้ยินเสียงที่เย็นชา “ฉันรู้แค่ว่าผู้หญิงเมื่อเจออะไรที่อ่อนไหวก็จะรู้สึกหึง แต่ไม่รู้มาก่อนว่าคุณก็ขี้หึงไม่น้อยเลย แต่ฉันจะบอกคุณเอาไว้ก่อนเลยนะ คุณไม่จำเป็นต้องมากังวลเรื่องของฉัน”

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว ดูเหมือนตัวเองจะพูดอะไรออกไปแล้ว เธอก็ไม่ฟัง เขาได้ถอนหายใจ จากนั้นผลักประตูรถแล้วเดินลงไป