เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่339 หมาป่ากับลูกแกะ1

ตอนที่339 หมาป่ากับลูกแกะ1

“ผู้ขายคนแรกกับผล

เธอโกรธจนกัดฟันกรอด ก่อนจะหันไปหยิบซ้อน รองเท้าที่เพิ่งซื้อมาวันนี้

ที่สําคัญคือ เป็นข้อนรองเท้าเหล็กเบอร์ใหญ่สุด คุณเชื่อหรือไม่ว่าฉันจะเอาซ้อนรองเท้าฟาดคน

เลวอย่างคุณให้เคียงไปเลย?

เขาจ้องซ้อนรองเท้าอย่างไม่วางตา สบเนื่องจาก การที่เขาเคยโดนเธอฟาดด้วยซ้อนรองเท้าจนหัวแบะมา แล้ว จนเขาเริ่มกลายเป็นคนกลัวข้อนรองเท้าไปโดย ปริยาย!

แค่เห็นข้อนรองเท้า ท้ายทอยของเขาก็เป็นตะคริว โดยอัตโนมัติ…….

เขาสูดหายใจเข้าอย่างขนลุก

“ผู้หญิงบ้า คุณจะตั้งตนเป็นศัตรูกับผมใช่ไหมเนี่ย! คุณ ออันใหม่มาอีกแล้วเหรอ?”

เธอแกว่งซ้อนรองเท้าในมืออย่างลอยหน้าลอยตา “ใช่! นอกเสียจากว่าคุณจะออกประกาศแบนซ้อนรองเท้า

ทั่วทั้งเมืองA! แต่ฉันก็จะหาทางสั่งซื้อออนไลน์กลับมาจาก ทั่วทุกมุมโลกอีกนั่นแหละ! เปหมิงโม่ ถ้าคุณไม่ยอมคืน ลูกๆให้กับฉัน ฉันก็จะเอาซ้อนรองเท้าฟาดคุณทุกวัน ฟาด คุณให้ตายไปเลย….”

พูดยังไม่มันขาดคํา!

เธอก็ง้างซ้อนรองเท้าในมือและหวดไปทางขายหนุ่ม

“กู้ฮอน!” เขากัดฟันเอ็ดเธอพร้อมหลบอย่าง อัตโนมัติ

เธอหวดกลับไปอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้…..

แต่กลับถูกชายหนุ่มผลักร่างผอมบางนั้นเข้าชิด กำแพง พร้อมร่างสูงใหญ่ที่แนบประชิดร่างเธอไว้อย่าง แน่นหนา!

“เป่หมิงโม่! ไอ้คนชั่ว คุณมันเลวทราม ช้า…..ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ………….. ความจริงได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ท่านโม่ก็ยังคง

เป็นท่านโม่ผู้ดุดันคนเดิม

แล้วผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะเป็นคู่ปรับของเขา ได้อย่างไร?

ไออุ่นแห่งความเป็นบุรุษเพศ โชยมาปะทะกับพวง แก้มของหญิงสาว……..

ทั้งคู่เริ่มหายใจแรงขึ้น!

มือใหญ่ของชายหนุ่มแย่งซ้อนรองเท้ามาอย่าง ง่ายดาย

ยืนเบียดร่างอรชรของหญิงสาว กัดฟันพูดเสียงทุ้ม

“คุณต้องการให้ผมทำอะไรอีก? ! ยาก็ไม่ให้คุณกิน แล้ว ดอกไม้ก็ให้คุณไปแล้ว เรื่องที่คุณหลับหูหลับตาจับคู่ ให้ผมกับSoso ผมก็ไม่เอาเรื่องแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือเมื่อ คืนผมถึงขั้นเล่นเปียโนให้คุณฟังไปแล้วด้วย…..คุณจะ เอาอะไรกับผมอีก?”

เขาตะคอกออกมาด้วยน้ำเสียงที่ลอดผ่านไรฟัน อย่างจําใจ
ท่านไม่สาบานได้เลยว่าครั้งแรกในหลายๆเรื่อง ของเขา ได้ให้กับผู้หญิงคนนี้ไปหมดแล้ว เธอจะเอาอะไร กับเขาอีก?

สิ่งที่เขาต้องการก็มีเพียงเรื่องเดียว คือขอให้เธอ

อยู่ข้างๆ เขาอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อย แค่นี้มันผิดมาก หรือไง?

เธอกลับหัวเราะออกมาราวกับฟังเรื่องตลกโปกฮา ซะงั้น

“เป้หมิงโป ฉันขอย้ำอีกรอบหนึ่งนะ ที่ฉันต้องกินยา เพราะฉันเมาโดยไม่ทันระวังตัว จนทำให้คุณฉวยโอกาส ทําแบบนั้นกับฉัน! ไม่งั้น ใครจะไปอยากกินยาพวกนั้น กัน? ยิ่งไปกว่านั้น ใครจะไปอยากได้ดอกไม้บ้าบอคอแตก ของคุณไม่ทราบ? ใคร ใคร ใครอยากจะฟังคุณเล่นเปีย โนกัน? คุณยังมีหน้ามาถามฉันว่า ฉันจะเอายังไงกับคุณ? คุณเป้หมิงคะ คุณไม่รู้สึกว่าตัวเองน่าขำบ้างเหรอ?”

“คุณ… ท่านไม่พูดไม่ออกอีกครั้ง!

เขายื่นมือไปช้อนเอวบางของเธอ ก่อนจะเอ็ดเสียง ต่ำ “ผมทำเรื่องน่าอายมากมายขนาดนี้! จนตอนนี้รู้กันไป ทั้งเมืองแล้ว! แต่คุณกลับไม่ต้องการมันเลยเหรอ?”

“ไม่ต้องการ! ” เธอเอ่ยตอบอย่างเคียดแค้น ก่อนจะ รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้น เธอตะคอกใส่เขา เพื่อห้ามปราม “ไอ้โรคจิต คุณหยุดเบียดฉัน นะ…..ไสหัว….

ท่านโม่เกลียดปากนี้ที่คอยจ้องจะเอาชนะเขาอยู่ ราไป

ดังนั้น เขาจึงต้องปิดปากน้อยของเธอด้วยริมฝีปาก ของเขาอีกครั้ง

คุณจะด่าเขาว่าเป็นคนเลวทรามต่ำช้าก็ได้ เพราะยังไงเขาก็ทำกับผู้หญิงคนนี้แค่คนเดียว และจะเลวทรามต่ำช้าให้ถึงที่สุดด้วย

“ป……” เธออ้าปากกันอย่างเต็มแรง แต่เขากลับ

หลบได้อย่างว่องไว ร่างอรชรของหญิงสาวถูกพันธนาการโดยร่างใหญ่

เรียวนิ้วของเขาตรึงกรามของหญิงสาวเอาไว้ นิทานเรื่องหมาป่ากับลูกแกะ ก็มักจะตราม่าแบบนี้

เสมอ ไอ้หมาป่าเป้หมิงจอมปัญญาอ่อน อาศัยความได้ BE เปรียบด้านพละกําลังที่มีมากกว่า

สอนเป็นเพียงลูกแกะตัวหนึ่ง ต่อให้แข็งแกร่งแค่ ไหน แต่เธอก็ยังมีร่างกายที่บอบบางของสตรีเพศอยู่ดี

เมื่อหมาป่าจับลูกแกะมาอยู่ในกำมือแล้ว ก็คงจะจับ ให้มั่นคั้นให้ตายอย่างแน่นอน

แทบจะกลืนกินเธอลงท้องไปเสียให้ได้

จะคอยดูว่าเธอจะยังกล้าหือกับเขาอีกไหม ยังกล้า จะแข็งขันกับเขาอีกหรือเปล่า!

ตามธรรมชาติของผู้ชาย หากลอกเปลือกนอกอัน สง่างามออก เนื้อในของเขาก็คือสัตว์ป่าตัวหนึ่ง

เป็นสัตว์ป่า แค่าเสียด้วยสิ

“อ๊ป….ไปให้พ้น………

เธอเตะขาขึ้นมาด้วยความลนลาน

“ซี้ด… ท่านโมโอดร้องอย่างหวาดเสียว เกือบ โดนผู้หญิงคนนี้เตะเข้าไปที่กล่องดวงใจอีกแล้ว !

ช่วงจังหวะที่เขาและเธอกำลังตีกันอย่างชุลมุนอยู่ตรงผนังห้องข้างๆ ประตูนั้น

มีเสียงเล็กๆ ดังมาจากทางบันได

ปล่อยผมนะ ปล่อยผม…ปล่อยผม..ผมจะ

ไปหาแม่….ผมจะเอาแม่…..

ยอนชะงักงันไปทันทีที่ได้ยินเสียงของหยาง

หยาง!

ลมหายใจของเธอแทบจะถูกชายชั่วคนนี้พราก

ตามมาด้วยเสียงของฉิงฮัว ดังมาจากบันได “คุณชายน้อยหยางหยางครับ รอคำสั่งจากเจ้านายสักครู่ นะครับ เดี๋ยวผมจะรีบพาพวกคุณขึ้นไปทันทีเลยครับ..

หยางหยางต่อสู้ดิ้นรนอยู่ในอ้อมอกของฉ่ง ว……

ไม่รอให้หยางหยางพูดจบ เฉิงเฉิงก็พูดแทรกขึ้นมา ทันทีทันใด “อุ้ย คุณลุงฉิงฮัวมีโจรอยู่ข้างหลังนั้น……. ฉิ่งฮั้วรีบหันกลับไปมองทันที

เฉิงเฉิงอาศัยจังหวะทีฉิงฮัวหยางหยางอย่าง ชุลมุนอยู่นั้น รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนอย่างฉับพลัน

“นี่ เป้หมิงซีเฉิงรับไว้” จังหวะที่หยางหยางกำลัง ดิ้นรนต่อสู้อยู่นั้น ก็ได้โยนแผ่นไม้ที่กอดไม่ปล่อยนั้นขึ้น ไป

เฉิงเฉิงรับไว้ได้อย่างแม่นยำ

คุณชายน้อยเฉิงเฉิง ไม่ได้นะครับ…… ” งฮัวรู้ตัว ช้าไปหนึ่งก้าว จึงยื่นมือคว้ามาได้เพียงอากาศ แผ่นหลังน้อยๆของเฉิงเฉิงได้วิ่งขึ้นบันไดดังตึงตึง งไปแล้ว
แต่ทางด้านของหมาป่าอย่างเปหญิงโมนั้น กลับ ระดมจูบลูกแกะอย่างไม่หยุดหย่อน ราวกับเสพติดการจูบ แกะน้อยตัวนี้ไปเสียแล้ว