เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่474 คุณแม่แท้ๆ

สุดท้าย เป้หมิงโม่ไม่รู้จะทำไงกับผู้หญิงที่ดื้อรั้น คนนี้จริงๆ เลยพาลูกชายทั้งสองออกจาก เมืองรในคืน………..

กู้ฮอนนอนบนเตียงที่กว้างใหญ่คนเดียว ลูบ ที่นอนที่พ่อลูกทั้งสามเคยนอน

ถึงแม้ว่าเป่หมิงโม่หมอนั่นจะเหลาะและไปหน่อย ชอบแอบแตะกั่งเธออยู่บ่อยๆ แต่ว่า ……เมื่อนึกถึง หน้าบึ้งตึงของเขา จําใจต้องยอมเธอในหลายๆ ครั้ง มุมปากเธอก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกขึ้นยิ้ม

อ่อนๆ

นึกถึงท่านอนตลกของพวกเขาที่นอนเรียงกัน อย่างระเบียบในเมื่อคืน

เธอไม่รู้ว่านั่นเรียกว่าความสุขหรือเปล่า แต่ว่า ความสุขแบบนั้นคล้ายกับดาวตก ยังไม่ทันได้ อธิษฐาน ก็ได้หายไปซะแล้ว…….

ในคืนที่มีดนั้น

หลังจากที่เป่หมิงโม่ส่งเด็กทั้งสองคนนั้นกลับบ้าน เป่หมิง ก็ขับรถไปที่บ้านพักรักษาตัวในเมืองA ก็ เป็นเวลาที่สามแล้ว

โ……ฮือๆ……ในตอนที่เฟยเอ๋อเห็นเป่หมิงโม่ ก็กระโจนเข้าอ้อมกอดของเป่หมิงโม่พร้อมกับ ร้องไห้ “นายไปไหนมา?ทำไมเพิ่งมาตอน..………….. “เกิดอะไรขึ้น หืม?” เขาหลบคำถามนี้แล้วถามตรงประเด็นเลย พร้อมดังเฟยเอ๋อออกจากอ้อมกอด เฟยเอ่อลืมตา ตกใจกลัว น้ำเสียงสั่นคลอน ร้องไห้แล้วพูด “ไม่…………………. นาย บอกฉันที เขากลับมาแล้วใช่ไหม…

ใจของเ ห ง ไม่งทันที “ไม่ต้องกลัว เฟยเอ๋อ มี ผมอยู่ เขาไม่กล้าทําอะไรคูณหรอก!”

นายรู้ว่าเขากลับมาแล้ว?”เฟยเอ๋อตกใจ ก๋าเสื้อ ของเป่หมิงโม่แน่น

“อืม………หมิงโม่พยักหน้าด้วยสีหน้าหนักใจ

“เพิ่งออกจากคุกช่วงก่อน”

“ไม่…..หน้าเฟยเอ๋อซีดลงทันที ตกใจจนพูดสะ เปะสะปะ “เขาต้องแหกคุกแน่ๆ!ตำรวจทางสเปน ไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆหรอก!โม่ พวกเราต้องแจ้ง

ตำรวจ……รีบแจ้งตำรวจ จับเขากลับไป…… “เฟยเอ๋อ คุณใจเย็นก่อน!ผมส่งคนไปสืบแล้ว เพราะว่าเขาประพฤติในคุก ก็เลยได้ลดโทษ เลย ออกคุกก่อนกําหนด!”

ดนแบบเขา ควรอยู่ในคุก

ไปทั้งชีวิต……ฮือๆๆ ไม…… “ไม่ต้องกลัวนะ เฟยเอ๋อ พรุ่งนี้ผมจะส่งคนมาเพิ่ม

เพื่อปกป้องคุณ ไม่ต้องคิดไรมาก รักษาสุขภาพ ดีๆ หม?”

“โ…….ฉันกลัวมากเลย……พวกเรารีบแต่งงานได้ ไหม…..ฉันกลัวมากจริงๆ…. เรื่อยๆ น้ำตาก็ไหลเป็นทาง ปากเฟยเอ๋อสั่น

เป้หมิงไม่เงียบ

ใบหน้าบอบบางดื้อรั้นของกู้ฮอนโผล่เข้ามาในสมอง ใจ เหมือนเริ่มสังเล…….

สามวันผ่านไป

ตั้งแต่ เป้หมิงโม่พาเด็กๆกลับไปที่เมืองA ฮอนที่ อยู่ในเมืองS ใช้ชีวิตในแต่ละวันเหมือนเวลาผ่าน ไปช้าเป็นปี

เด็กๆอยู่บ้านเป้หมิงฉลองเทศกาลโคมไฟ หลัง จากที่ฉลองเทศกาลเสร็จ อีกไม่นานก็จะเปิด เรียนแล้ว

และผลตรวจDNAของเธอและลู่ลู่ก็ได้ออกมา

แล้ว——

“คุณครับ ตามผลตรวจความเป็นแม่ลูกแล้ว จีโนไทปของคุณตรงกับทางพันธุกรรมของลู่ลู่ใน ฐานะแม่แท้ๆของคุณ หลังจากการคำนวณ ความ น่าจะเป็นของการเป็นแม่คือ 999991%”คุณหมอ ได้กล่าวมาแบบนี้

ใจของกู้ฮอนสั่นไปทีหนึ่ง

หยินปู้ฝันพูดอย่างโล่งใจ “หมอครับ ถ้างั้น ลู่ลู่ก็ เป็นแม่แท้ๆของคุณกู้ใช่ไหมครับ?”

“เหอะๆ ผลตรวจรายงานแบบนี้ครับ” “ดีเลยครับ!”หยินปู้ฝันรับใบตรวจมา กอดกู้ฮอน

เข้าอ้อมกอดทันที “กู้ฮอน ยินดีด้วยนะ หาไม่เจอ สักทีเฮ่าๆๆ……

กู้ฮอนตะลึง ปล่อยให้หยินปู่ฝันกอดในอ้อมกอด แบบนั้น ไม่พูดอะไรเลย หย็นฝันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “คิดไม่ถึง

จริงๆเลยว่า ที่แท้แล้วแม่ของคุณอาศัยใน เมืองรมาตลอด พวกเราก็ไม่เสียดายที่มาครั้งนี้ กู้ฮอน ผมดีใจแทนคุณจริงๆ……หลายปีที่ผ่านมานี้ คุณลําบากมามากแล้ว

…..ฮอน? ทําไมคุณไม่

พูดอะไรเลยล่ะ?” หยินปู้ฝันเพิ่งจะปล่อยกู้ฮอนออก เมื่อเห็นกู้ฮอนที่ นํ้าตานองหน้า เขาถอนหายใจแล้วยิ้ม “ยัยเด็กโง่

ร้องไห้ทําไม?”

“ลําคอของกู้ฮอนแทบไปหมด น้ำตาก็ไหลลง มาอย่างหยุดไม่ได้ “ปู่ฝัน เธอเป็นแม่ของฉัน จริงๆ……เธอเป็นแม่ของฉันจริงๆ…….

เธอคิดว่าทั้งชีวิต โอกาสที่เธอจะตามหาพ่อแม่ แท้ๆเจอเป็นศูนย์ แต่พระเจ้าก็ไม่ได้ใจร้ายกับเธอ แต่โชคชะตาช่างโหดร้าย เธอยังไม่ทันได้รู้จักกับ ลู่ลู่ เธอก็นอนอยู่บนเตียง ไม่ตื่นสักที

กู้ฮอนทนไม่ไหวอีกแล้ว พุ่งเข้าห้องผู้ป่วย หมอบ ที่เตียงของลู่ลู่ ร้องไห้จนเสียงแหบ ปากก็สั่น คลอนไปด้วย——

“คุณตื่นมาหน่อยได้ไหม?ได้โปรดรีบตื่นมา

เถอะ….พวกเรายังมีคำพูดที่ต้องพูดอีกเยอะเลย ใช่ไหม?…หากว่าที่ผ่านมานี้คุณตามหาฉัน มาตลอด แล้วทําไมในตอนนั้นต้องทิ้งฉันไปอย่าง ใจร้าย?คุณตื่น…นมาอธิบายให้ฉัน ..คุณได้ยินไหม……ฮือๆ……

“……ฮือๆ คุณตื่นเถอะ ได้โปรด……กว่าให้ฉันพบ เจอคุณมันไม่ง่าย แล้วยังต้องมาเผชิญกับคุณที่ หลับไม่ตื่นแบบนี้………ใจร้ายแบบนี้ได้ไหม

ได้โปรดคุณรีบตื่นขึ้นมาเถอะนะ..… คุณรู้ไหม ผู้หญิงที่ฉันเรียกว่าแม่มาตลอดยี่สิบปีสุดท้ายฉันก็เป็นแค่เค้กที่เธอเก็บมาจากข้างถัง ขยะ…..คุณเข้าใจความรู้สึกที่ถูกฉีกขาดทั้งเป็น

กู้ฮอนมือสั่น ปิดปากไว้ น้ำตาไหลเป็นทาง….. ความทรงจําในอดีตโผล่เข้ามาในสมอง อดีตที่ เคยถูกเชิงเทียนหลอกใช้ ถูกหยินปู่ฝันหักหลัง ถูกกู้อัน ทำให้อับอาย กลายเป็นความเจ็บปวดที่ ผ่านมาในอที่เธอไม่อาจลบเลือน

อดีตพวกนั้นที่ไม่อยากรื้อฟื้น ตักเตือนเธอครั้ง

แล้วครั้งเล่า ตระกูลกู้เป็นเพียงแค่ครอบครัวที่เธอ รักผิดไป!

กู้ฮอนไม่สามารถอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ได้ ทั้งเกลียดทั้งรัก

เกลียดที่ทําไมตอนนั้นลู่ลู่ต้องทิ้งเธอ? แต่ก็ไม่ สามารถที่จะไม่รักผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์ทาง สายเลือดกับเธอคนนี้…

“แม่คะ……

น้ำเสียงที่แหบออกจากลำคอของกู้ฮอนอย่าง นําบาก เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ค่าว่า’แม่’ที่มาสายใน ตลอดยี่สิบปีนี้ กลับเจอกันในสถานการณ์แบบนี้! ยิ่งคิดไม่ถึงเลยว่า ดาราหญิงคนนี้ที่ถูกคนไล่ออก จากหน้าประตูห้องเต้นรำวันนั้น ก็คือแม่แท้ๆของ

เธอ!

ฟ้าเล่นตลกจริงๆ….

แต่ว่า ไม่ว่ากู้ฮอนจะเรียกหาสักเท่าใด จะร้องไห้ เพียงไหน ลู่ลู่ก็ยังคงนอนนิ่งๆบนเตียงสีขาวนั้น ผ้าพันแผลสีขาวที่ได้พันบาดแผลที่ปนเปื้อนเลือดเนื้อของเธอแน่นไปหมด หลับตาสนิท ไม่มี วี่แววของการตื่นมาเลย……..

(หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

ในคาคืน คล้ายกับผ้าม่านที่นําสนิทปกคลุมไปทั่ว

เมืองAที่เจริญรุ่งเรือง

ในคืนที่เหน็บหนาว เผยความเยือกเย็นเล็กน้อย สนามหญ้าตรงหน้าบ้านพักรักษาตัว มีเงาของ ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า

แม้ว่าจะเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิ ลมในค่ำคืนยังคง

เย็นเข้ากระดูก

ภายใต้แสงยามค่ำคืน สามารถเห็นลางๆกับชายที่ ใส่ชุดสูทแบบลิมิเต็ดรุ่นที่หรูหรา เผยให้เห็นร่าง ที่สูงใหญ่เด่นขึ้น

ใบหน้าที่หล่อเหลาของชายหนุ่ม โครงหน้าคมชัด ราวกับมีด ดวงตาที่ลึกและสง่างาม เมื่ออยู่ภายใต้ แสงจันทร์ เปล่งแสงออกมาสลัว ราวกับว่าเดิน ออกมาจากในนิยาย งดงามจนไม่กล้าหายใจ กลัวว่าจะรบกวนภาพที่สวยงาม……….

“เจ้านายครับ คุณเฟยเอ๋อหลับไปแล้วครับ”น้ำ เสียง กระชับสะอาดของฉิงฮัวลอยมาทางข้าง หลังของชายหนุ่ม “ทั้งอาทิตย์นี้ มีคุณอยู่เคียง ข้างคุณเฟยเอ๋อ ร่างกายของคุณเฟยเอ๋อฟื้นได้ รวดเร็วมากครับ”

คิ้วที่ขมวดของชายหนุ่มก็ได้คลี่คลายลง พยักหน้าเบาๆ น้ำเสียงทุ่มราวกับน้ำตกใส่ก้อนหิน นั้นก็พูดขึ้น “ถ้างั้น ที่นี่ก็รบกวนนายด้วยนะ ฉิงฮัว”พูดจบ เขาก็ก้าวเท้ายาวเดินจากไป คําพูดที่ง่ายๆ ไม่กี่คํา ไม่มีวี่แววลังเลสักนิด

ฉิงอ้วตะโกนบอกอย่างกระวนกระวาย “เจ้านาย ครับ…….ท่านตัดสินจะไปจริงๆเหรอครับ?!” “เรื่องนี้ สักวันก็ต้องเคลียร์กัน! ไฟเผา

โครงการ’หยิง ‘ เป็นเพียงแค่เปิดฉากที่เขาเริ่ม เกมส์นี้ ต่อมา นายและฉันก็น่าจะรู้ดี ‘เขา’จะทำ เรื่องที่บ้าขนาดไหนขึ้นมา!”เขาไม่ชายตามองแม้ แต่ฉิงฮัว น้ำเสียงนิ่งเหมือนไม่มีอะไร แต่สายตา

กลับเผยให้เห็นถึงความอาฆาตอย่างเย็นชาจางๆ หนึ่งอาทิตย์แล้ว ที่เขาพาลูกทั้งคู่กลับมาใน เมืองA เหลือเพียงกู้ฮอนที่อยู่ในเมืองSนานเป็น อาทิตย์แล้ว

ในทั้งอาทิตย์นี้ เขาไม่กล้าโทรไปหากู้ฮอนแม้แต่

สายหนึ่ง!

แม้รู้ว่าระยะเวลาทดแทนการแต่งงานกับกู้ฮอน ก็ได้เสียเวลาไปหนึ่งอาทิตย์เปล่าๆ แต่เขาก็

อดทนไว้!

เพราะเหตุใด?

เพราะว่าเขาไม่กล้าที่จะเสี่ยง!

ไม่สามารถที่จะนําอันตรายมาสู่ตัวกู้ฮอน! ไม่สามารถที่จะให้ไอสารเลวนั่นรู้จุดอ่อนที่แท้

จริงของเขา!

ดังนั้นทั้งอาทิตย์นี้ เขาก็พยายามอยู่เคียงข้างเฟย เอ่อ และได้ส่งบอดี้การ์ดล้อมรอบทั่วบ้านพัก

รักษาตัว

ในทั้งอาทิตย์นี้ สงบเงียบจนน่ากลัว!
และเป็นเพราะแบบนี้ เจ้านายควรที่จะอดทนไว้เ อย่างน้อยตอนนี้คุณกู้อยู่ในเมืองSก็ยังปลอดภัย และได้ส่งบอดี้การ์ดปกป้องเธออยู่ลับๆ และเจ้า นายจะเอาตัวเองไปพนันทำไมกันครับ?ศัตรูอยู่ใน ที่มิต พวกผมอยู่ในที่แจ้ง นายอย่าเสี่ยงเลยนะ ครับ!”ฉิงฮัววิ่งขึ้นมาข้างหน้า ขวางทางของเจ้า นายไว้

ใบหน้าดั่งหยกประดับกวนของเป้หมิงโมเห็นถึง ความเย็นชาเบาๆ นัยน์ตาที่อยู่ภายใต้ท้องฟ้ายาม ค่ำคืนแสงส่องสว่าง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ถอยไป!”

“ไม่ครับ! ให้ตายจิงฮัวก็ไม่ยอมให้เจ้านายไป เสี่ยงหรอกครับ!” ใบหน้าที่จริงจังของฉิงฮัวมีคํ ว่า ‘เด็ดขาด’ติดอยู่

..……….หมิงโมจ้องมองลูกน้องที่ซื่อสัตย์คนนี้ หว่างคิ้วก็ขมวดขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นใจ “ฉัน ไม่มีเวลาแล้ว !ฉันไม่สามารถรอแบบนี้ไปตลอด! ฉิงฮัว นายคงจะรู้เหตุผลที่ฉันรีบร้อนแบบนี้อยู่ นะ!”

ระยะเวลาทดแทนการแต่งงานของเขากับกู้ฮอน

เหลือแค่อาทิตย์สุดท้ายแล้ว เขาไม่มีเวลาไปพัวพันกับไอ้สารเลวนั่นต่อไป

เรื่อยๆอีก!!

เขาต้องการ——

รีบสงบศึกให้เร็วที่สุด!

“หลีกไป!”เป่หมิงโม่สีหน้าตึงเครียด ครั้งนี้ สายตา ที่เขามองฉิงฮัวก็ยิ่งเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ”ไม่ได้ครับ ผมไม่หลีก!เจ้านายครับ ท่านทําแบบ นี้อาจจะเป็นการไปตายก็ได้นะครับ!”ฉิ่งชั่ว กระวนกระวายจนขอบตาเริ่มแดง “เจ้านายยัง แบกรับคําสั่งของตระกูล อีกอย่างคุณชายทั้งสอง ไม่สามารถไม่มีท่านนะครับ ถึงจะเป็นการไปตาย ก็ต้องเป็นฉิงฮัวที่ไปครับ!”

พูดเสร็จ ฉิงฮัวก็ยืดอกขึ้น สองสามก้าวก็เดินไป ยังลานหน้าบ้าน รถที่เป็นเอกลักษณ์ของเป่หมิง โม่นี่

ดวงตา ลีกของเป่หมิงโม่หรี่เล็กน้อย ไม่ได้ห้าม ไว้!

ต่อจากนั้น ฉิงฮัวก็ขึ้นรถ ‘ซิ่ว’เสียงหนึ่ง ในค่ำคืน ที่เงียบสงบ ฝุ่นโปรยเล็กน้อย รีบขับจากไป… เป้หมิงโม่เพิ่งจะหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋า กางเกงออกมา กดโทรออกหมายเลขโทรศัพท์ที่ ไม่คุ้นเคย ไม่นาน ก็โทรติด——

“ฮัลโหล……เป็นตามที่นายหวัง ฉันไล่ผู้ช่วยที่ได้ เรื่องที่สุดจากไปแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ฉันคนเดียว ต่อจากนี้ นายจะให้ฉันทำอะไร?”นิ้วมือที่เย็นของ เขาก๋าโทรศัพท์แน่นอย่างไม่รู้ตัว สายตาเย็นชา เงียบไปพักหนึ่ง “ดี!หวังว่านายจะรักษาคำพูด!” เมื่อวางโทรศัพท์ ใบหน้าที่เย็นชาของเป่หมิงโม่ นั้นตึงจนจะแตก เดินเข้าในรถออฟโรดที่ทรงพลัง อย่างยิ่งค้นหนึ่ง ทันใดนั้น ขับออกไปด้วย ความเร็วราวกับปลากระโทงในค่ำคืน และเป็นทิศ ตรงข้ามที่รถฉิงฮัวขับไป ไปให้พ้นเรื่อยๆ… ในมุมตะวันตกเฉียงเหนือของเมือง A นั่น มีสันเขาซึ่งเป็นป่า ว่ากันว่าเป็นหลุมฝังศพในช่วง สงครามต่อต้านญี่ปุ่น ข่าวลือว่าไม่มีคนอยู่ที่นั่น มานานหลายสิบปี และทุกคืนที่มืดมิด ก็มักจะ ได้ยินเสียงโหยหวนอยู่บ่อยครั้ง