เดิมพันรักยัยตัวแสบ - เดิมพันรักยัยตัวแสบ - ตอนที่488 คราบน้ำตา2

ตอนที่488 คราบน้ำตา2
เธอยังคงไม่ยอมรับว่า ตัวเองเป็นคนที่โง่ที่สุด……
กู้ฮอนไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงทางเดินของโรงพยาบาลนานเท่าไร จนกระทั่งเงาของเป่หมิงโม่หายไปจากสายตาของเธอ
เธอหัวเราะเสียงดังลั่น แต่ไม่สามารถปิดบังความเศร้าโศกเอาไว้ได้เลย
สุดท้ายเธอก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตรงทางเดิน เธอนั่งกอดเข่า
ความโกรธค่อยๆสลายไป
*
ใครจะเห็น เป่หมิงโม่หยุดอยู่ที่มุม
ตรงที่ที่กู้ฮอนมองไม่เห็น หลังของเขาพิงที่กำแพง นิ้วมือขาวซีด
ในสายตาลึก เต็มไปด้วยเส้นเลือด
บนใบหน้าหล่อเหลา ดูเงียบเหงาอย่างยิ่ง
เขาถอนหายใจเบาๆ โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น——
“ฮัลโหล เจ้านาย ท่าไม่ดีแล้วครับ บริษัทเกิดเรื่องแล้ว” คนที่โทรมาคือฉิงฮัว “เช้านี้ดัชนีหุ้นของบริษัทเป่หมิงร่วงลงสิบหกจุด ตอนนี้คณะกรรมการบริหารต่างต้องการให้ท่านออกมาอธิบาย ขอให้ท่านรีบมาที่บริษัทเกิดด้วยครับ”
“อืม ฉันจะรีบไป” เขายังคงเยือกเย็นเช่นเคย
“……” ฉิงฮัวเงียบไปนาน แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “เจ้านาย……ผมได้ส่งคนไปรับแม่ของคุณกู้ฮอนกลับมาที่เมืองAแล้วครับ สัญญาณชีพปกติ เจ้านายวางใจได้เลยครับ”
“หลังจากนี้ให้นายโทรศัพท์ให้คนที่อยู่โรงพยาบาลนี้พาเธอไปหาแม่ของเธอด้วย” เป่หมิงโม่กำชับ
“ครับ” ฉิงฮัวตอบรับ เสียงแกร๊กๆดังขึ้นสักพัก เขาไม่ยอมวางสาย “เอิ่ม เมื่อคืนท่าน……”
ฉิงฮัวพูดถึงเรื่องที่เจ้านายจงใจสั่งให้เขาแยกจากไปเมื่อคืนนี้
“ฉันไม่เป็นไร” เป่หมิงโม่พูดอย่างเย็นชา “เป้าหมายของเธอแต่แรกก็คือฉัน นายจำเอาไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องปกป้อง……คนในครอบครัวของฉันเป็นอันดับแรก”
เขาพูดคำว่าคนในครอบครัวออกมาอย่างลำบาก
พอวางสายไป เป่หมิงโม่ก็สูดลมหายใจเข้าลึก
ไม่กล้าหันกลับไป ไม่กล้าที่จะมองกลับไป
เหมือนกลัวที่จะเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เขาไม่สามารถแต่งงานด้วยได้ เขาเริ่มก้าวเดินอีกครั้ง โดยไม่หันกลับมามองอีกเลย……
*
“สวัสดีค่ะ ใช่คุณกู้ฮอนหรือเปล่าคะ”
เสียงผู้หญิงดังเข้ามาในหูของกู้ฮอน
เธอตกใจเล็กน้อย ดวงตาที่เปื้อนน้ำตามองขึ้น ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดพยาบาลยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอตอบรับเสียงเบา “ใช่ค่ะ……”
สวัสดีค่ะคุณกู้ฮอน คุณฉิงฮัวแจ้งดิฉันมาว่า ให้ฉันพาคุณไปหาคุณลู่แม่ของคุณค่ะ”
“แม่ของฉัน……” เธอพยักหน้า รีบเช็ดน้ำตาอย่างรีบร้อน “ขอบคุณนะคะ ฉันจะตามคุณไปค่ะ”
กู้ฮอนลุกขึ้นยืน แอบหัวเราะตัวเองที่เมื่อครู่ทำตัวน่าอายได้ขนาดนี้
เธอนึกว่าตัวเองเข้มแข็งแล้ว
นึกว่าตัวเองสามารถตัดใจจากผู้ชายคนนี้ได้แล้ว
แต่ไม่นึกเลย ประโยคที่พูดอย่างไม่ใส่ใจแต่โหดร้ายของเขา จะทำให้เธอกลับมาอยู่ในสภาพเดิมอย่างไม่ปรานีอีกครั้ง
เธอเดินตามนางพยาบาลผ่านทางเดินหลายแห่ง และก็มาถึงห้องผู้ป่วยVIPอีกห้อง
ห้องผู้ป่วยเดี่ยวที่แม่อยู่ไม่ต่างอะไรมากกับห้องที่คุณท่านเป่หมิงอยู่เมื่อครู่เลย
ลู่ลู่ยังคงนอนเงียบอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใส่เครื่องช่วยหายใจ มีเครื่องมือคอยบันทึกเสียงหัวใจเต้นตีกๆของเธอ
“คุณกู้ฮอน พวกเรามีคุณหมออยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องกังวลนะคะ ถ้าหากไม่มีอะไรแล้ว ฉันจอตัวก่อนนะคะ”
นางพยาบาลออกจากห้องไป
ภายในห้องผู้ป่วย ก็กลับมาที่ความเงียบอีกครั้ง
กู้ฮอนเดินไปที่ข้างเตียงของแม่ นิ้วมือสั่นเทาจับมือที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลของแม่……
“แม่……ที่นี่ อยู่สบายใช่ไหมคะ” เสียงของเธอเบามาก
“……แม่ลองทายสิ ว่าเมื่อกี้หนูเพิ่งไปเจอใครมา ค่ะ……คือคุณท่านเป่หมิงค่ะ แม่รู้จักท่านไหม อ้อ……แม่ต้องไม่รู้จักสิ เขาเป็นพ่อของเป่หมิงโม่……ใช่แล้ว แม่ก็ไม่รู้จักเป่หมิงโม่นี่นา แหะๆ ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงต่อจากนี้ไปแม่ก็ไม่จำเป็นต้องไปรู้จักเขาแล้ว……ไม่คิดเลยว่าคุณท่านจะเป็นโรคเส้นเลือดในสมอง เมื่อก่อนเป็นคุณท่านที่น่าเกรงขามขนาดนั้น แต่ต่อหน้าหนูวันนี้ แม้แต่จะพูดยังทำไม่ได้เลยค่ะ……ดูอ่อนแอเหลือเกิน แม่ หนูทำใจไม่ได้นะคะ……แม่รีบตื่นขึ้นมาดีไหม รีบตื่นขึ้นมามองหนู มองหลานชายของแม่……แม่คะ……”
เสียงแหบแห้งของเธอ เรียกแม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาก็ค่อยๆหยดลงบนผ้าปูเตียงสีขาวทีละหยดๆ……
กู้ฮอนไม่รู้ว่าร้องไห้นานเท่าไร ทันใดนั้น ปัง——
เธอได้ยินแค่เสียงประตูถูกเปิดออก
“อ้าว เด็กน้อย หนูเข้าไปไม่ได้นะจ๊ะ……”
กู้ฮอนตกใจเล็กน้อย เธอหันไปมองตามสัญชาตญาณ แม้ว่าดวงตาที่มีน้ำตาคลอ มองเห็นได้ไม่ชัดเจน แต่ว่าดวงตาอีกข้างยังมองเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาได้อย่างชัดเจน——
ตัวของเธอสั่นเทา
พยาบาลจับเด็กผู้ชายไว้ที่ประตู ก้มหัวขอโทษกู้ฮอน “ขอโทษนะคะ คุณกู้ฮอน เด็กคนนี้จะเข้าไปให้ได้ ดิฉันจับเขาไว้ไม่อยู่ค่ะ……”
“……” เด็กผู้ชายยืนอยู่ที่ประตู ฝีเท้าหยุดชะงัก หายใจหอบเล็กน้อย
ใบหน้าเล็กหล่อเหลา ลมหายใจที่เย็นยะเยือก
เหมือนกับพ่อของเขาไม่มีผิด
นิสัยเย่อหยิ่งที่มีมาตั้งแต่กำเนิด ทำให้เขาดูเหมือนคุณชายตัวเล็กอย่างมาก
ดวงตาคู่นั้นที่สดใส จ้องกู้ฮอนอย่างไม่กะพริบตา
“เด็กน้อย หนูมาผิดที่หรือเปล่า มา น้าจะพาออกไปเอง……” พยาบาลมองและจะพาเด็กชายออกไป
“ไม่ต้องค่ะ……” กู้ฮอนรีบเดินไป บีบรอยยิ้มที่อึดอัดใจออกมา “ลูกชายของฉันเองค่ะ”
“หา……” พอนางพยาบาลได้ยิน ก็รีบขอโทษขอโพย “ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่รู้……ถ้าอย่างนั้น ไม่รบกวนแล้วนะคะ……”
ประตูถูกปิด ทันใดภายในห้องก็กลับมาเงียบอีกครั้ง
เด็กชายยืนอยู่ที่ประตูอย่างเงียบๆ
เหมือนรอให้กู้ฮอนเขาไปหา
แต่ถึงแม้เขาจะแสร้งทำเป็นเย็นชา ดวงตาใสคู่นั้นก็เผยให้เห็นถึงอารมณ์และความคิดของเขา
“เฉิงเฉิง……” กู้ฮอนเช็ดน้ำตา เดินไปตรงหน้าเขา ย่อตัวลงอย่างอ่อนโยน จับมือเล็กของเขาขึ้น แล้วยิ้ม “ลูกมาได้ยังไง”
บางที สิ่งที่เธออยากถามก็คือ เขารู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่นี่