เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 184 ตกใจ ที่แท้เด็กผู้หญิงคนนั้นคือเธอ

เย่หลินพยักหน้า “ใช่ คุณรู้ได้ยังไง? คูน้ำสายนั้น ไหลมาจากบ่อน้ำแร่ ในน้ำยังมีปลาตัวเล็กมากมาย และแม่ฉันก็ไม่ยอมให้จับ เส่าเฉิน คุณรู้ได้ยังไง?”

ลูกกระเดือกหนิงเส่าเฉินขยับ เขากลืนน้ำลายลงคอ มองเย่หลิน “คุณพาผมไปดูได้ไหม?”

เย่หลินไม่เข้าใจหนิงเส่าเฉิน แต่ก็จับมือเขาไว้ เดินเข้าไปข้างหลังจากตรอกข้างบ้าน

คูน้ำสายนั้น ตอนนี้ได้แข็งตัวกลายเป็นน้ำแข็งแล้ว และรอบๆคูน้ำก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว

“คุณดูสิ คูน้ำสายนี้แหละ เสียดายที่ตอนนี้แข็งไปแล้ว” เธอพูด แล้วก็ก้มไปใช้นิ้วมือกดลง “น้ำแข็งหนาเกินไป คาดว่าคงทำลายได้ยากหน่อย ไม่อย่างนั้นคุณคงจะเห็นว่าใต้น้ำมีปลาตัวเล็กมากมาย”

“เย่หลิน ตอนเด็กคุณคงไม่เคยได้ช่วยเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่นี่ใช่ไหม?”

เย่หลินดึงหญ้าที่เหี่ยวขึ้นมา เขียนชื่อเธอกับหนิงเส่าเฉินไว้บนหิมะ เมื่อได้ยินหนิงเส่าเฉินถามเธอ เธอก็ตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้น “อืม ดูเหมือนว่าตอนนั้นฉันยังเด็กมาก ฉันจำไม่ค่อยได้เท่าไหร่ จำได้แต่ว่าพี่ชายคนนั้นเหมือนจะได้รับบาดเจ็บ เลยเอาร่มบังฝนให้เขา ต่อมา…ต่อมา ฉันก็จำไม่ได้แล้ว ยังไงก็แล้วแต่ตอนนั้นแม่ตีฉัน โตมาขนาดนี้แล้ว นั่นเป็นครั้งแรกที่แม่ตีฉัน เรื่องนี้ ฉันจำได้แม่น”

เธอพูดจบ ก็เห็นหนิงเส่าเฉินไม่ตอบสนองไปพักหนึ่ง จึงเงยหน้าขึ้นไปดู กลับเห็นว่า ใบหน้าเขามีแต่น้ำตา ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก มีแต่คนบอกว่าผู้ชายไม่ร้องไห้ง่ายๆ แล้วนี่ยิ่งเป็นหนิงเส่าเฉิน ก็ยิ่งหาได้ยากเข้าไปอีก

“เส่าเฉิน คุณเป็น……”เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกชายที่อยู่ข้างหน้ากอดเธอไว้แน่น สวมเสื้อผ้าที่หนาขนาดนี้ไว้ แต่เย่หลินก็ยังรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นรัวของเขา

“เกิด……อะไรขึ้นหรือเปล่า?”ฉันถามขึ้นอีกครั้ง

หนิงเส่าเฉินหลับตา “หึหึ” เขาว่าแล้ว คนคนหนึ่งจะเปลี่ยนไปมากขนาดนั้นได้ยังไง เด็กที่ใจดีแบบนั้น จะกลายเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง?

ที่แท้ ก็ผิดตั้งแต่แรก ผิดมหันต์เลย

แต่ก็ต้องขอบคุณความเมตตาของสวรรค์ ไปๆมาๆ สุดท้ายเธอก็แต่งงานกับเด็กผู้หญิงเมื่อตอนนั้น

“เย่หลิน เด็กผู้ชายที่คุณช่วยไว้ตอนนั้น ก็คือผม”เขาพูดคำเหล่านี้ทีละคำ

เย่หลินผลักเขาออก “หมายความ……ว่ายังไง?”

หนิงเส่าเฉินสูดหายใจเข้า“หมายความว่า พวกเราคิดว่าเกาเหวินเป็นคนช่วยผม แต่ที่จริงแล้ว เย่หลิน เป็นคุณที่ช่วยผมไว้……”พูดจบ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และในที่สุดเขาก็ไม่ต้องมีความรู้สึกผิดกับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว

เย่หลินกลับนิ่งอึ้งไป นี่หรือว่า เธอกับหนิงเส่าเฉินรู้จักกันตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว? นี่ทำให้เธอตกใจจนอึ้งไปเลย

เธอก็เพิ่งจะเข้าใจ ว่าบุญคุณที่เกาเหวินช่วยชีวิตเขาไว้หมายความว่าอะไร? ที่แท้ แม้แต่เรื่องนี้เกาเหวินก็แทนที่เธอ

เพียงแต่……

เธอแทนที่เย่หลินได้ยังไง?

เธอผลักหนิงเส่าเฉินออกเบาๆ “แต่ทำไมตอนนั้น พวกคุณถึงคิดว่าเกาเหวินเป็นคนช่วยคุณไว้?”

หนิงเส่าเฉินขมวดคิ้ว ส่ายหน้า “เรื่องนี้ ก็คงมีแต่แม่ของคุณที่อธิบายได้แล้วล่ะ”

ร่างกายของเย่หลินสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ หรือว่า ตั้งแต่วันนั้นแม่ของเธอก็ได้ตัดสินใจที่จะเสียสละเธอแล้ว? หนิงเส่าเฉินกับพ่อหนิงเหมือนกันทุกอย่าง แม่ของเธอคงจำหนิงเส่าเฉินได้ตั้งแต่ตอนนั้น? ถึงได้ให้เกาเหวินแทนที่เธอ เพื่อปูทางให้เกาไห่พี่ชายของเธอมีอนาคตที่ดี?

นี่คือคำอธิบายที่ดีที่สุดที่เธอคิดได้ตอนนี้

แต่พอคิดถึงความเป็นไปได้เรื่องนี้ หัวใจของเธอก็ยิ่งรู้สึกเย็นขึ้น

“คุณคิดว่าเป็นเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า ที่ทำให้หลังจากที่คุณเจอกับฉัน คุณถึงได้นอนหลับอย่างสนิท?”

หนิงเส่าเฉินจ้องเธอ มุมปากก็ยิ้ม “เย่หลิน ขอบคุณนะ ที่ทำให้ผมเจอกับคุณอีกครั้ง”

เย่หลินกระแอมเบาๆ มองไปทางอื่นอย่างเขินอาย

“เย่หลิน……”ทันใดนั้นเย่หลินก็ได้ยินว่ามีคนเรียกเธอจากข้างหลัง

เธอหันไปก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง สวมเสื้อขนมิงค์สั้นทันสมัย ​​กระโปรงสีดำ รองเท้าบูทยาวถึงหัวเข่า ผมยาวถึงเอว ตรงและดำสนิท

แม้ว่าจะไม่ได้เจอกันหลายปี แต่เย่หลินก็สามารถจำเธอได้อย่างรวดเร็ว “ซู่ซู่?”

“พระเจ้า เป็นเธอจริงๆด้วย เมื่อกี้ฉันมองเธอจากบ้านของฉันอยู่นาน นึกว่าตัวเองตาฝาดไปซะอีก เย่หลิน สิบกว่าปีมานี้ เธอไปไหนมา?”

ซู่ซู่เป็นเพื่อนบ้านของเธอ ถูกแม่ของเธอจับแต่งตัวมาตั้งแต่เด็กๆ ถึงแม้หน้าตาจะธรรมดา แต่แต่งตัวเป็น ตอนเด็กๆจึงมีผู้ชายมาชอบเธอเยอะมาก

ส่วนเธอนั้น ถึงหน้าตาจะดี แต่มีนิสัยเหมือนผู้ชาย กับคนแปลกหน้า ก็จะเย็นชาหน่อยๆ ถึงทำให้พวกเด็กผู้ชายได้แต่มองแต่ไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้

แม่ไม่ค่อยชอบเธอ สั่งเธอห้ามเล่นกับซู่ซู่ทุกวัน แต่ทั้งสองคนอายุเท่ากัน แล้วยังอยู่โรงเรียนเดียวกัน ห้องเดียวกันอีก ไม่เล่นด้วยกันก็คงไม่ได้

เย่หลินย้อนกลับไปคิด ถ้าจะถามหาเพื่อนที่ดีในเมืองs ถ้าอย่างนั้นซู่ซู่คงเป็นหนึ่งในนั้นแล้วล่ะ

เพราะฉะนั้นตอนนี้ถึงทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เจอกัน

เธอเหลือบมองหนิงเส่าเฉิน ปล่อยมือของเขา แล้วเดินหน้าขึ้นไปไม่กี่ก้าว ก่อนที่จะหยุดมองซู่ซู่แล้วยิ้ม: “เธอยังไม่เปลี่ยนไปเลย ผมตรงสีดำสนิทนี้เหมือนกับตอนที่เธอยังเป็นเด็ก”

ซู่ซู่จับมือเธอไว้“เธอเปลี่ยนไปนะ สวยขึ้น”พูดไปก็เหลือบไปมองข้างหลัง “เธอแต่งงานแล้วเหรอ? นั่นสามีเธอ?”

เย่หลินสูดหายใจเข้า กัดปากล่างไว้ คิดพักหนึ่ง “อืม พ่อของลูก”

ในเวลานี้ เธอถึงได้ค้นพบว่า เธอไม่สามารถบอกใครๆได้ว่าเธอแต่งงานแล้ว และเธอก็ไม่สามารถยอมรับได้ว่าหนิงเส่าเฉินเป็นสามีของเธอ

เพราะว่า ระหว่างพวกเธอ ยังมีเกาเหวินอีกคน

คิดถึงตรงนี้ ก็ผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย

“นี่เธอมีลูกแล้ว?”ซู่ซู่ปิดปาก พูดขึ้นอย่างตกใจ “ไปๆๆ วันนี้ฉันนัดพวกเขาไว้พอดี เธอไปกับฉันเถอะ ถ้าพวกเขารู้ว่าเธอกลับมา คงจะดีใจจนเป็นบ้าแน่ๆ”

“หืม พวกเขา?”เสียงเย่หลิน

“พวกเขาที่นั่งโต๊ะด้านหน้าและด้านหลังของเธอตอนอยู่ในชั้นเรียนไง จำได้ไหม?”

เย่หลินนึกขึ้นได้ แต่เธอไม่คิดว่าพวกเขาจะดีใจที่ได้พบเธอ ในความความทรงจำของเธอ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับคนที่นั่งโต๊ะด้านหน้าและด้านหลังนั้นไม่ค่อยดี พวกเขามักจะแยกออกห่างจากเธอ เพียงเพราะออร่าของเธอแรง

“คือว่า……หรือ ฉันไม่ไปแล้วดีกว่า? พ่อของลูก……”เธออยากเอาหนิงเส่าเฉินมาเป็นข้ออ้าง

แต่…….ไหล่ก็อุ่นขึ้น หนิงเส่าเฉินยืนอยู่ข้างเธอ ก้มศีรษะลง แล้วพูดขึ้นเบาๆว่า “อยากไปก็ไปเถอะ ผมไม่เป็นไร”

พูดจบ ก็ถอดถุงมือ มือเรียวนั้นปัดผมเธอที่ถูกลมพัดเข้าปากไปทัดไว้ที่หู

เดิมทีซู่ซู่มองจากระยะไกล หนิงเส่าเฉินใส่เสื้อสีดำตัวใหญ่ พันผ้าพันคอ และสวมหมวกถักนิตติ้งสีดำแบบเดียวกับเย่หลิน ไม่ได้สะดุดตาขนาดนั้น แต่ตอนนี้ ได้มองใกล้ๆ ใจของเธอก็เต้นแรงดังตึกตักๆเหมือนจะทะลุออกมา

ผู้ชายคนนี้ หล่อมาก หาได้ยากนะเนี่ย！

“คือ คุณผู้ชายคนนี้หากไม่รังเกียจ ก็เชิญไปด้วยกันสิคะ”เธอพบว่าเสียงของตัวเองสั่นเล็กน้อย

สายตาของเย่หลินตกมาที่หนิงเส่าเฉิน ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของซู่ซู่