เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 239 ยาถอนพิษมีประโยชน์หรือไม่?

หนิงเส่าเฉินพยุงไหล่ของเธอ “อย่ารีบตื่นเต้น นั่งลงก่อน ผมจะเล่าให้คุณฟัง”

เย่หลินขมวดคิ้ว “จะไม่ให้รีบได้อย่างไร นั้นมันชีวิตของพ่อนะ” เพราะมันเกี่ยวข้องกับชีวิตของพวกเขาว่าจะมีความสุขได้หรือไม่

“ได้รับยาถอนพิษแล้วแต่เขาบอกว่าเขาไม่รู้ว่าพ่อใช้มันนานมากแค่ไหนแล้ว เพราะเขากลัวว่าจะไม่ได้ผล” หนิงเส่าเฉินกล่าว สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมเล็กน้อย อันที่จริง คำพูดเดิมของอดีตสามีของแม่นมหลิวคือ: “พิษนี้อยู่ในร่างกายนานเกินไปฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่ายาแก้พิษจะขจัดสารพิษออกทั้งหมดหรือไม่และผลกระทบจะมากน้อยเพียงใด”

หนิงเส่าเฉินกลัวว่าเย่หลินจะเป็นกังวลดังนั้นเขาจึงพูดไปแบบนั้น

“ไปกันเถอะ มาลองดูกัน บางทีคนดีๆจะได้รับการช่วยเหลือจากสววรค์เบื้องบน?” เย่หลินหยิบเสื้อผ้า กระเป๋า และโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมา แล้วคว้าแขนของหนิงเส่าเฉิน “ไป”ไปที่โรงพยาบาลก่อน” ขณะสวดภาวนาในใจอย่างเงียบๆ ทุกอย่างก็จะผ่านไปด้วยดี

เมื่อมาถึงทางเข้าโรงพยาบาล เย่หลินวางมือบนที่จับของรถแล้ววางลงอีกครั้ง “เส่าเฉิน คุณขึ้นไปเองดีกว่า ฉัน…ฉันจะรออยู่ในรถ คุณค่อยแจ้งผลลัพธ์มาให้ฉัน!” เธอกลัวเธอหวังมากเกินไปและกลัวผิดหวังเกินกว่าที่เธอจะทนได้

หากพ่อหนิงยังอยู่ในอาการโคม่าเช่นนี้ แม้ว่าเธอกับหนิงเส่าเฉินจะไม่สนใจเรื่องนี้ก็ได้ แต่หัวใจของเธอก็จะรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต

หนิงเส่าเฉินรู้ว่าเธอคิดอย่างไรและพยักหน้า “เอาล่ะ รอผมก่อนเย่หลินไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรอย่าคิดว่ามันเป็นภาระของคุณ พ่อช่วยคุณในตอนนั้น คิดว่าเขาไม่ได้เจตนาให้คุณใช้ชีวิตด้วยความรู้สึกผิด”

ดวงตาของเย่หลินแดงเล็กน้อย แต่ใบหน้ายังเหมือนเดิม และเขาพยักหน้าให้หนิงเส่าเฉิน”ตกลง คุณรีบไปได้แล้ว”

เมื่อมองดูร่างเพรียวจากด้านหลังผ่านหน้าต่าง เย่หลินตัดสินใจว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในชีวิตนี้เธอจะไม่ทิ้งชายคนนี้ แม้ว่าจะรู้สึกผิดก็ตาม

การรอคอยเป็นเวลาที่ยาวนานเหลือเกิน…

แม่หนิงรู้ว่าหนิงเส่าเฉินไปรับยาถอนพิษ เมื่อเห็นเขากลับมา เธอก็ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นเมื่อเก้าอี้ข้างหลังล้มตีเท้าเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไร

“เส่าเฉิน เป็นไงบ้าง ได้ยามาหรือยัง?”

หนิงเส่าเฉินพยักหน้า “ผมเพิ่งให้หมอไป พวกเขาจะทดสอบส่วนผสมของยาถอนพิษโดยเร็วที่สุด และหลังจากยืนยันว่าไม่เป็นไร พวกเขาจะมอบมันให้พ่อ แม่ พ่อต้องดีขึ้นแน่”

แม่หนิงพยักหน้า ราวๆ หนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอดูซีดเซียวมากและใบหน้าที่กลมแต่เดิมของเธอก็ผอมลงมามาก

หนิงเชี่ยนรีบมาแต่มันผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วเมื่อเธอเข้ามา เธอมองไปที่หนิงเส่าเฉินและพูดว่า “พี่ชาย คุณพาเธอกลับมาหรือเปล่า”

ได้ยินเช่นนี้ หนิงเส่าเฉินก็หรี่ตาลงและไม่ตอบ

ทุกอย่างเงียบสงัด ไม่มีใครพูดอะไร รู้สึกเหมือนนานเกินไปแล้วแม่หนิงพูดขึ้นว่า “ถ้ากลับมาแล้วทำไมไม่รู้จักมาหาพ่อบ้าง”

หนิงเชี่ยนและหนิงเส่าเฉินต่างประหลาดใจ ความหมายของคำพูดของแม่หนิงคือการให้อภัยเย่หลินอย่างชัดเจน

“แม่ครับ ผมไม่อยากอธิบายอะไรแทนเธอ เพราะพ่อไม่ตื่นพูดอะไรไปก็เหมือนกตัญญูต่อสิ่งที่พูด แต่ถ้าพ่อตื่นขึ้นมาเพื่อยืนยันว่าพ่อล้มลงเพื่อช่วยเธอไว้ ที่ใต้หน้าผา เย่หลินไม่ได้ผลักเขา แต่เธอรู้สึกผิดมากที่พ่อเป็นแบบนี้”

หลังจากพูดจบหนิงเส่าเฉินก็พบว่าทั้งหนิงเชี่ยนและแม่หนิงสีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกแปลกใจกับเรื่องนี้และเขาก็ขมวดคิ้ว

“พี่ชายค่ะ ปู่และอาของพี่สะใภ้มาเมื่อวาน พวกเขาบอกเราเรื่องนี้แล้ว”

หนิงเส่าเฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “พวกเขามาที่นี่ ทำไมไม่บอก”

“เห็นรีบไปหาลูกสะใภ้เราจะกล้ารบกวนได้ที่ไหน” หลังจากที่แม่หนิงพูดจบก็เหลือบมองหนิงเส่าเฉิน “อย่างไรก็ตามทำไมรู้เรื่องนี้แล้วไม่บอกพวกเรา?”

“เป็นเพราะเรื่องนี้ทุกคนก็มีอคติต่อเธออยู่แล้วผมเกรงว่าทุกคุณคิดว่าผมจะพูดแทนเธอทำให้ทุกคนเกลียดเธอมากขึ้นไปอีก”

ก็รู้อยู่แก่ใจไม่แปลกเลยที่ปู่กับอาไม่ได้ดำเนินการใดๆ เพิ่มเติมเกี่ยวกับการหายตัวไปของเย่หลิน ปรากฏว่าพวกเขารู้ว่าเขาพาเธอกลับมาแล้ว คิดถึงช่วงเวลา 10 วันก่อนของปู่ พวกเขาแค่อยากทดสอบเย่หลินกับเขา

แม่หนิงเดินไปที่เตียงของพ่อหนิงและเอื้อมมือจัดทรงผมที่หน้าผากของเขา “ถ้าพ่อของลูกคิดจะช่วยชีวิตลูกสะใภ้คนนี้ แม่เชื่อว่าลูกต้องถูก”

หนิงเชี่ยนได้ยินคำพูดของแม่หนิงสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทางไม่ดี บอกว่าพ่อของเธอกำลังพยายามช่วย เย่หลินในวันนั้นสามารถอธิบายได้ว่าพ่อเห็นเย่หลินกำลังจะตกจากหน้าผาพ่อเลยดึงตัวเธอทำให้พ่อตกลงมาจากหน้าผาแทน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเธอก็รู้สึกเสียใจ

เมื่อเธอมาถึง เธอก็เห็นรถของพี่ชายของเธอที่ห้องใต้ดิน และเห็นเย่หลินนั่งขมวดคิ้วในรถจากด้านหลัง และเธอก็เห็นว่าเธอประหม่ามาก

ในเวลานั้นประตูห้องผู้ป่วยถูกผลักเปิดออก และแพทย์ที่ดูแลในชุดขาวเดินเข้ามาจากด้านนอก “คุณหนิงเส่า ส่วนผสมของยาได้แล้ว และพร้อมนำไปใช้แล้ว”

ทุกคนต่างพากันดีใจ จากนั้นแพทย์หลายคนก็เดินเข้ามาจากข้างนอกเพื่อรอให้พ่อหนิงกินยา

เวลาผ่านไป พ่อหนิงยังคงเหมือนเดิม ไม่เคลื่อนไหวเลย เมื่อเวลาผ่านไป หัวใจของทุกคนก็ค่อยๆ จมลงอีกครั้ง

ความสุขบนใบหน้าของเขาค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความสูญเสีย

เพราะทุกคนเข้าใจดีว่าถ้ายาแก้พิษนี้ไม่มีประโยชน์ พ่อหนิงก็ไม่รู้จะตื่นเมื่อไหร่ เดือนไหน

เมื่อทุกคนคิดว่านี้เป็นข้อสรุปแล้ว แม่หนิงจับมือพ่อหนิงรู้สึกว่าปลายนิ้วขยับ ตอนแรกคิดว่าคงตื่นเต้นมากเกินไปอาจมีอาการประสาทหลอนไม่กล้าพูด จนกระทั่งเธอรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของนิ้วเหล่านั้น เธอร้องไห้ด้วยความดีใจ “เส่าเฉิน เสี่ยวเชี่ยนพ่อของพวกเธอ…พ่อมีปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว”

เธอวางมือของพ่อหนิงไว้ที่เตียง และหลังจากนั้นไม่นาน หลังจากที่ยืนยันว่านิ้วของเขาขยับอีกครั้ง ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็โล่งใจ

“พ่อคะ พ่อ นี่คือเสี่ยวเชี่ยนนะพ่อมีสติอยู่ ใช่ไหม พ่อ…” เสี่ยวเชี่ยนเรียกเขาที่เตียงของพ่อหนิง

พ่อหนิงตื่นขึ้นอย่างสมบูรณ์ หลังจากสี่สิบนาทีต่อมา เมื่อมองตาของเขาเปิด ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และแม่หนิงก็พาตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและร้องไห้อย่างหนัก

“พ่อคะ ทำไมพ่อโง่จัง ทำไมพ่อถึงวางยาพิษให้ตัวเองล่ะ” หนิงเชี่ยนถาม และแม่หนิงก็ร้องไห้ยิ่งกว่าเดิม “ไอ้แก่บ้าไหนบอกว่าจะดีกับฉันไปตลอดชีวิตไง คุณยังปิดบังฉันทำกับตัวเองอย่างนั้น ไม่กลัวว่าฉันจะเกลียดคุณตลอดไปหรือ”

คุณพ่อหนิงเปิดปากและต้องการจะพูด เขาอาจอยู่ในอาการโคม่านานเกินไปทำให้คำที่พูดออกมานั้นไม่ค่อยมีเสียง

“คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร” แม่หนิงขยับหูเข้าไปใกล้เขา