เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 250 บริสุทธิ์
เล่อจยาหันกลับไปถลึงตาเกาไห่ “บอกว่าฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยกับคุณ แล้วทำไมถึงสายเกินแก้แล้วล่ะ? อย่างนี้ ถ้าฉันรู้สึกปลอดภัย? คุณมีอะไรเสียหายเหรอ? ”
ถึงแม้เธอจะไม่มีความประทับใจเกี่ยวกับความสัมพันธ์ชายหญิงในความทรงจำของเธอ แต่ถ้าไม่เคยสัมผัส จะรู้ได้อย่างไร?
ชายหญิงเกิดความสัมพันธ์กัน อย่างไรก็นับว่า เป็นฝ่ายหญิงที่เสียเปรียบไม่ใช่เหรอ?
เกาไห่เลิกคิ้ว กระแอมเบาๆ : “ฉัน ฉันยัง…ยังเป็นครั้งแรกนะ” ผู้ชายที่เด็ดเดี่ยวขนาดนั้น เวลานี้มีใบหน้าเขินอาย
ครั้งแรก……ครั้งแรก? ครั้งแรก！！！
หลังจากเล่อจยาสติกลับมา เธอก็หันกลับมา มองเกาไห่ด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ “คุณ……คุณยัง……บริสุทธิ์เหรอ？？？”
เกาไห่มองออกไปทางอื่น แล้วพยักหน้า สีหน้าเขินอายยิ่งกว่าเดิม
เล่อจยาปิดปาก “พระเจ้า เช่นนั้น ฉันก็เก็บของล้ำค่าได้ใช่ไหม? ” พูดจบก็หัวเราะ สีหน้าภาคภูมิใจ
“เล่อจยา! ” เกาไห่ตำหนิเบาๆ
“จบเห่! ” จู่ๆ เล่อจยาก็พูดออกมาด้วยความตกใจ
“เป็นอะไร? ”
เล่อจยาหันกลับมาโอบกอดคอของเกาไห่ “ฉันลืมไปแล้วว่าช่วงสองสามปีมานี้ฉันเคยมีแฟนหรือเปล่า คุณว่า ถ้าหากว่าฉัน ถ้าหากว่า ไม่บริสุทธิ์ คุณ คุณไม่เสียเปรียบเหรอ? ”
เกาไห่โล่งอก มองเล่อจยาอย่างทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย หลังจากคิดดูแล้ว มือทั้งสองข้างของเขาก็จับแก้มของเล่อจยา “ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้คิดว่าสำคัญขนาดนั้น”
เล่อจยาส่ายหัว พูดทั้งน้ำตา : “ทำไมจะไม่เป็นอะไร? ฉันก็อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่คุณ” พูดจบ ก็ผิดหวังเล็กน้อย
“ใช่สิ ซูหย่าต้องรู้แน่นอน ฉันจะไปถามเธอก่อน” เล่อจยาพูดจบ ก็หยิบมือถือขึ้นมา
เกาไห่หยิบมือถือออกจากมือเธอ “อย่าถามเลย ฉันจะรอคุณ รอคุณฟื้นความทรงจำขึ้นมาแล้ว หรือหลังจากฉันเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ เราก็มาลองดู ก็ไม่รู้แล้วเหรอ? ”
พูดจบ เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วลุกขึ้น “โอเค ลุกขึ้นเถอะ ในบ้านยังมีแขก”
เล่อจยาขมวดคิ้ว “แขกเหรอ? ”
“ก็คือยัยเด็กคนนั้น! ”
เล่อจยาทำเสียง”อ๋อ” อารมณ์ในแววตาดูสับสนเล็กน้อย
เกาไห่มองออก จึงเดินไปข้างๆ เธอ “ไม่เต็มใจให้เธออยู่ที่นี่เหรอ? เช่นนั้นฉันจะพาเธอไปส่งที่โรงแรม…”
พูดจบ ก็ทำท่าทางจะเดินออกไปด้านนอก เล่อจยาคว้าตัวเขาไว้ ก็พบกับดวงตาเขาที่แดงก่ำ ก็รู้ได้ว่าเมื่อคืนเขาต้องนอนหลับได้ไม่ดีแน่ๆ คิดๆ แล้วก็รู้สึกว่าตนเองไร้เหตุผลเกินไป ผู้ชายคนนี้ ถ้าใจอยู่ที่ตนเองจริงๆ ใครมายื้อแย่งก็ไม่ไป ถ้าใจไปอยู่กับคนอื่น คนคนนั้นจะอยู่ที่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์
นึกถึงตรงนี้ สีหน้าที่หม่นหมองของเธอก็สดใสขึ้น “เอาเถอะ ให้เธออยู่เถอะ อยากมากก็แค่คุณนอกใจ ฉันก็จะหาใหม่”
เธอแค่ล้อเล่น แต่สีหน้าของเกาไห่กลับน่ากลัวอย่างมาก ในสมองเขาปรากฏภาพเซียวอู๋ ไม่ เขาจะไม่ให้โอกาสชายคนนั้นเข้ามา
เขาโอบกอดเล่อจยาอย่างแน่นๆ
“คุณภรรยา ฉันรับปากว่าตลอดชีวิตจะไม่นอกใจ คุณก็ต้องรับปากว่าจะไม่ทิ้งฉัน”
เดิมทีเล่อจยาอยากจะหัวเราะ แต่เห็นท่าทางที่จริงจังของเขา ก็กระแอมเบาๆ “รู้แล้ว”
เมื่อทั้งสองคนออกมา คุณป้าก็ทำอาหารเช้าไว้เสร็จแล้ว
ไห่ยุ่นเห็นเล่อจยา ก็ยิ้มหวานแล้วเอ่ยทักทาย : “สวัสดีพี่สะใภ้”
รอยยิ้มนั้นทำให้เล่อจยามีชีวิตชีวาเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองเกาไห่ สีหน้าเขาปกติ
“สวัสดี น้องสาว” เล่อจยาดึงเก้าอี้ทานอาหาร คิดถึงเรื่องเมื่อวาน ก็ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย
ไห่ยุ่นเห็นการแสดงออกของเธอ ก็พูดว่า : “พี่สะใภ้ เมื่อวานคุณไปไหนเหรอ? ทำให้พี่ชายฉันต้องร้อนใจ”
เล่อจยามองผู้หญิงตรงหน้า เธอยิ้มสดใสแบบนั้น เป็นกันเองขนาดนั้น แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกชอบพอเลย
“เมื่อวาน…”
เมื่อวานพี่สะใภ้คุณไปเที่ยวบ้านเพื่อนของเธอน่ะ มือถือปิดเครื่อง ฉันเลยคิดว่าเธอหาทางกลับบ้านไม่ได้” เกาไห่ส่งเสียงตัดบทคำพูดของเล่อจยาพูดจบ ก็ตักซุปให้เล่อจยาถ้วยหนึ่ง “คุณภรรยา นี่ที่คุณชอบดื่ม ดื่มเยอะๆ หน่อยนะ”
เล่อจยาขมวดคิ้ว มองซุปหูฉลามในถ้วย บอกตามตรง เธอไม่ชอบทานอันนี้เลย แต่เพราะคำพูดนี้ของเกาไห่ ซุปถ้วยนี้ เธอก็ต้องดื่มมัน
เมื่อทานข้าวไปได้สักพัก จู่ๆ ไห่ยุ่นก็เอ่ยปากว่า “พี่ชาย ต่อไป ฉันต้องฝึกงานแผนกเดียวกับพี่สะใภ้ใช่ไหม? ”
เล่อจยาที่ดื่มซุปอยู่ตกใจเล็กน้อย แผนกเดียวกันกับเธอ?
“ใช่ พี่สะใภ้คุณอยู่ฝ่ายการออกแบบ มีพรสวรรค์มาก คุณสามารถฝึกฝนกับเธอได้” เกาไห่ยกย่องเล่อจยาโดยไม่ปิดบัง
“ช่วงทดลองงานของฉันยังไม่เต็มเลยนะ? คุณยังจะมาคุยโม้แทนฉันอีก” จุดนี้ เล่อจยา เงียบเฉยไม่ได้จริงๆ
“ช่วงทดลองงานภรรยาของฉันสามารถได้PKจากนักออกแบบอาวุโสที่ทำงานมากว่าเจ็ดแปดปีได้ หรือว่าไม่ใช่พรสวรรค์? ”
เขาเดี๋ยวก็เรียกภรรยา เดี๋ยวก็เรียกภรรยา เล่อจยายังหน้าแดงไม่ทันหาย ใบหูก็แดงขึ้นมาอีก อดไม่ได้ที่จะหันไปถลึงตาใส่เขา
ปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองทำให้แนวต้านทานที่ไห่ยุ่นสร้างมาตลอดคืน พังทลายลงโดยสิ้นเชิง สีหน้าของเธอก็ควบคุมไว้ไม่อยู่ จึงวางช้อนในมือลง ยิ้มกับคนทั้งสองเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า: “พี่ พี่สะใภ้ พวกคุณทานไปก่อนนะ ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
เล่อจยาเห็นเธอต้องใช้แรงมากในการหมุนล้อรถเข็น ใจก็อ่อนลงในทันที ลุกขึ้นยืน “น้องสาว ต้องการให้ช่วยไหม? ”
สีหน้าของไห่ยุ่นแข็งทื่อเล็กน้อย ส่ายหน้า ยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องหรอก ขอบคุณพี่สะใภ้ หลายปีมาแล้ว ฉันชินแล้วล่ะ”
มองภาพด้านหลังเธอจากไป ในใจของเล่อจยาก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูกอย่างมาก คิดว่าตนเองจะประลองฝีมือกับผู้หญิงคนแบบนี้ มันดูแย่เกินไปจริงๆ เธอจึงตัดสินใจภายในใจว่า ต้องดูแลไห่ยุ่นให้มากหน่อย
เพียงแต่เล่อจยาไม่เข้าใจว่า บางครั้งการเห็นใจผู้พิการทางร่างกาย แต่กลับได้ผลที่ตรงกันข้าม
ต่างจากเล่อจยาที่เข้าเกากรุ๊ปมาอย่างไม่เป็นที่รู้จัก ไห่ยุ่นคือคนที่เกาไห่นำเข้ามายังแผนกออกแบบด้วยตัวเอง
ดังนั้น ถึงแม้จะเป็นแค่สถานะนักศึกษาฝึกงาน
แต่นั่นก็คือน้องสาวของท่านประธานเกา สถานะนี้ มีความหมายว่าอะไร ทุกคนต่างรับรู้ แล้วก็เข้าใจ
จนกระทั่ง ทุกคนประจบประแจง ทุกคนดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างยิ่ง
แต่เพราะเกาไห่สั่งเอาไว้ว่า ห้ามนำเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับเล่อจยาไปบอกคนอื่น ดังนั้น ที่เล่อจยาดูแลเอาใจใส่ไห่ยุ่นเป็นอย่างดี ก็มักถูกเข้าใจว่าประจบสอพลอ
เช่น: ตอนกลางวัน เกาไห่โทรเข้ามา ให้เธอและไห่ยุ่นขึ้นไปทานข้าว
เล่อจยาจึงหาข้ออ้าง บอกว่าจะเข็นไห่ยุ่นขึ้นไปให้
ตอนบ่าย ข่าวที่เล่อจยาขึ้นไปทานข้าวด้านบนก็ถูกเผยแพร่ว่ามาจากผลพวงของการขยันประจบสอพลอ
เช่น: เกาไห่ซื้อของทานเล่นให้เธอและไห่ยุ่น เพราะอยากเจอเล่อจยา จึงให้เธอเข้าไปหยิบ
ตอนบ่าย จากการที่เล่อจยาอาศัยชื่อของไห่ยุ่น คาดไม่ถึงว่าจะทานของว่างที่เจ้านายส่งมาให้จริงๆ ข่าวนี้จึงถูกกระจายออกไป
………
จนกระทั่ง ผ่านไปหลายวัน เล่อจยาก็กลายเป็นสุนัขรับใช้ของไห่ยุ่น ที่ใครๆ ก็ไม่ชอบ ที่ใครๆ ก็รังเกียจ!
เพราะไม่อยากให้เรื่องจุกจิกเหล่านี้มารบกวนเกาไห่ ดังนั้น เล่อจยาจึงไม่ได้บอกเรื่องเหล่านี้กับเกาไห่
และไห่ยุ่น ก็ไม่เอ่ยถึงเลยสักคำ
วันนี้ ที่ห้องน้ำชา
“ไห่ยุ่น ต่อไปคุณต้องให้เล่อจยาคนนั้นเข้าใกล้พี่ชายคุณให้น้อยหน่อยนะ เธออยากจะเป็นซินเดอเรลล่าอย่างนั้นเหรอ? ” ไม่รู้ว่าใครเอ่ยถึงหัวข้อนี้
จากนั้น ก็มีเสียงระเบิดอารมณ์ออกมาจากในห้องน้ำชาที่คับแคบ
พูดถึงเล่อจยาทุกสิ่งอย่าง
แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่าตัวหลักของเรื่อง อยู่ข้างกำแพงอีกด้านหนึ่ง
“พวกคุณเข้าใจพี่จยาจยาผิดแล้ว อันที่จริง เธอไม่ได้คิดอะไรกับพี่ชายของฉันเลย เธอเป็นคนดีมากจริงๆ เห็นว่าฉันขาไม่ค่อยสะดวก ดังนั้นจึงดูแลฉันอย่างดีมาก” เสียงของไห่ยุ่น อ่อนโยนอย่างมาก
เล่อจยาได้ยิน ก็ยิ้มมุมปาก มิน่าล่ะเกาไห่ถึงได้ดูแลน้องสาวคนนี้ดีขนาดนี้ นิสัยดีมากจริงๆ
จึงหันตัวออก แล้วกลับไปยังห้องทำงาน ดังนั้น เธอจึงไม่ได้ยินข้อความต่อไปที่สำคัญ