เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 288 เด็กยังอยู่

จากนั้น เธอเห็นซูหย่ามองออกไปนอกหน้าต่างเป็นเวลานาน แต่เล่อจยาไม่กล้าเรียกเธอ วางมือถือไว้และรอข้างๆ

“เสี่ยวหย่าเสี่ยวหวู่บอกว่าไม่เข้าใจ เขาบอกว่าเขาต้องรับผิดชอบซึ่งกันและกัน เธอเข้าใจไหม” เล่อจยาอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาดังๆ

ซูหย่ากระพริบตา และเล่อจยาเห็นน้ำตาออกมาจากดวงตาของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่ซูหย่าหลั่งน้ำตาหลังจากที่เด็กจากไป เล่อจยาก็ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

เธออยากที่จะปลอบโยนเธอ แต่ความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกของเธอ เธอรู้ว่าคนธรรมดาไม่สามารถเห็นอกเห็นใจเธอได้ ดังนั้นเธอจึงกลืนคำพูดกของเธอในที่สุด

ยืนขึ้นดึงทิชชู่ออกมาเช็ดน้ำตาจากใบหน้าของเธอ “ร้องไห้ออกมาแล้วจะรู้สึกดีขึ้นเอง”

อย่างไรก็ตาม อย่างน้อยปล่อยให้เธอระบายออกมาได้ก็ดี แต่ไม่คาดคิด ซูหยาหลั่งน้ำตาเพียงไม่กี่หยด จากนั้นก็ฟื้นคืนความสงบ เธอมองดูเล่อจยาและพูดคำต่อคำ: “จยา” รู้ไหม หลังจากที่เราแต่งงานกัน ชีวิตนี้อาจจะไม่มีทางหย่ากันก็ได้!”

ถ้าซูหย่ากล่าวคำพวกนี้ออกมาก็น่าจะไม่เศร้ามาก สิ่งที่เล่อจยาเห็นคือความปีติยินดีและความภูมิใจ…

นี่ยิ่งทำให้เธอสับสนมากขึ้นไปอีก

ขมวดคิ้ว “ทำไมถึงหย่าไม่ได้” เดิมทีเธออยากจะถามว่าทำไมเธอดูมีความสุขมาก แต่เธอกลัวว่าเธอจะคิดมากเกินไป

ซูหย่ามองดูและยิ้มออกมา “เพราะภูมิหลังทางครอบครัวของเรา ไม่ได้รับอนุญาตให้หย่าร้าง”

ไม่อนุญาตให้หย่า? เล่อจยามีความรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับครอบครัวที่มั่งคั่ง การทหาร และการเมือง และเธอไม่เข้าใจว่าทำไมการหย่าร้างจึงไม่อนุญาต ลองคิดดู คาดว่าทุกด้านคงจะเกี่ยวข้องกันมากเกินไป

“แล้วทำไมถึงยังแต่งงานอยู่? คงจะไม่รอที่จะผูกตัวเองกับเสี่ยวหวู่ ไปตลอดชีวิตของเธอเหรอ?”

เมื่อซูหย่าได้ยินคำพูดนั้น เธอดึงริมฝีปากของเธอและยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น แววตาสดใส จากนั้นเธอก็ยกผ้าห่มขึ้นและขยับเบา ๆ เพื่อลุกจากเตียง

เล่อจยาไม่เข้าใจซูหย่าจริงๆ เมื่อเห็นเธอลุกจากเตียงเล่อจยาก็ถามอย่างเร่งรีบ “เธอจะไปเข้าห้องน้ำหรือ”

ซูหย่าส่ายหัว น้ำเสียงของเธอสูงขึ้น “ไม่ ฉันต้องการออกจากโรงพยาบาล”

“ออกจากโรงพยาบาล?” เล่อจยากังวลและคว้าแขนของเธอไว้ “เสี่ยวหย่า เธอกำลังทำอะไรอยู่ แม้ว่าเธอจะไม่ได้คลอดลูก เธอรู้หรือไม่ว่าถ้าไม่ดูแลอย่างดี เธอจะเสียใจกับมันตลอดไป ? ”

เมื่อเธอพูดซูหย่าได้โบกมือและสวมเสื้อผ้าทั้งหมดจนเรียบร้อย เมื่อเห็นเล่อจยาดูเหมือนว่าเธอจะกังวลแทบตายหลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอก็ตัดสินใจและเอนตัวไปที่เล่อจยาและพูดคำหนึ่ง

ด้วยคำพูดง่ายๆไม่กี่คำในหูของเธอ มุมปากของเล่อจยา ก็แยกออกทันทีดึงตัวซูหย่าเข้ามา”จริงเหรอ…

ซูหย่าชำเลืองมองเธอ “ก็จริงซิ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณหมอ…และเลือด…” เล่อจยามีความสุข เลยพูดติดๆขัดๆ

นี่เป็นเพียงการพลิกกลับของโครงเรื่อง เด็กที่ทำให้เธอหลั่งน้ำตามากมาย จริง ๆ แล้วอยู่ในท้องของ ซูหย่าอย่างปลอดภัย

ซูหย่าขมวดคิ้ว “ถ้าเธอไม่ทำให้มันสมจริง จะทำให้ไอ้บ้านั่นเชื่อได้ไหม”

เขากอดเล่อจยา: “จยาจยา ฉันขอโทษ ฉันทำให้เธอเสียใจ ฉันอยากจะบอกเธอ แต่ฉันกลัวว่าเธอจะไม่ร้องไห้ ดังนั้น… อย่าโกรธฉัน .”

เล่อจยา ส่ายหัว “ไม่โกรธ ไม่โกรธ” เด็กยังคงอยู่มันก็แค่น้ำตาแค่นั้น

อย่างไรก็ตามเล่อจยาไม่เข้าใจ เสี่ยวหย่า ทำไมคุณถึงทำเช่นนี้?”

“เพราะเสี่ยวหวู่ต้องการจะฆ่าเด็กคนนี้จริงๆ แต่ฉันรู้ตั้งแต่เนิ่นๆ ฉันต้องการทดสอบเขา แล้วฉันก็กลัวว่าถ้าเขารู้ เขาจะโจมตีลูกของฉันอีกในอนาคต ดังนั้นถ้าคิดคิดก็เริ่มมันเลย”

ถ้าพูดถึงซูหย่าก็รู้สึกขอบคุณผู้ชายที่มาส่งสตูว์ในวันนั้น ตอนนั้น เธอบอกว่าเธอปล่อยให้เขาวางสตูว์ไว้บนโต๊ะแล้วจะกินทีหลังตอนที่เธอหิว แต่ผู้ชายคนนั้นน่าจะเป็นมือของเซียวอู๋ที่ยืนตรงนั้นไม่ไปไหนยืนในท่าทหาร เขากล่าวว่าเซียวอู๋ได้สั่งให้เขาดูเธอกินก่อนที่เขาจากไป

ตั้งแต่ซูหย่าเป็นสาว แม่ซูกลัวว่าเธอจะเหนื่อยจากการเรียนและการทำงาน ก็เลยให้เธอทานอาหารโภชนาการเสริมทุกชนิดจริงๆ

ดังนั้น เมื่อเธอเปิดฝา ปฏิกิริยาแรกของเธอก็คือมีกลิ่นบางอย่างผิดปกติ

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น เธอไม่สงสัยเลยท้ายที่สุดนี่คือลูกของเสี่ยวหวู่

เมื่อตอนที่เธอดื่มจนถ้วยสุดท้าย เธอเห็นร่องรอยของความทนไม่ได้ในดวงตาของผู้ชายคนนั้น เมื่อเธอยื่นชามให้ชายคนนั้น มือของชายคนนั้นก็สั่นเล็กน้อย

อยากรู้ว่าคนที่สามารถทำสิ่งต่าง ๆ ภายใต้ เซียวอู๋คงจะเคยเห็นฉากชีวิตและการตายมามากมายด้วยการแสดงออกดังกล่าว ซูหย่ารู้สึกยิ่งคิดยิ่งเหมือนมีอะไรผิดปกติ ในความคิดของเธอเซียวอู๋ไม่น่าจะเป็นห่วงเธอขนาดนั้น ดูเธอกินอาหารเสริมหมดก่อนแล้วค่อยไป เมื่อผู้ชายนั้นเดินจากไป เธอรีบเดินเข้าไปในครัวแต่ช่วงนี้เธอแพ้กลิ่นควันแค่ได้กลิ่นก็จะอาเจียน

เป็นผลให้เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาเจียนสิ่งที่เธอเพิ่งกินเข้าไป

ต่อมา เธอต้องการทดสอบว่าการเดาของเธอถูกต้องหรือไม่ผ่านเพื่อนคนหนึ่ง เธอขอให้เช่วยซื้อพลาสม่าที่นำเข้ามาและส่งมาให้เธอ

เธอรู้ว่าเล่อจยาจริงใจเกินไป เธอแค่โกหกขณะที่เธอพูดเธอก็สั่นแล้ว เธอจึงไม่บอกเธอ บางทีปฏิกิริยาและน้ำตาของเล่อจยา บวกกับแสงสลัวในคืนนั้นเซียวอู๋คงคาดไม่ถึง ไม่ต้องสงสัยเลย

หลังจากมาถึงโรงพยาบาล เธอมอบบัตรธนาคารที่เธอเตรียมไว้ให้แพทย์ และเธอก็ปกปิดมันจากพ่อแม่ของเธอ

หลังจากเหตุการณ์นั้น เธอเกลียด เซียวอู๋จริงๆ แต่หลังจากที่เล่อจยานำบันทึกเสียงเหล่านั้นกลับมา เธอก็รู้สึกเป็นทุกข์อีกครั้ง

หากก่อนหน้านั้นซูหย่าทำกับเซียวอู๋มาก่อน เพียงแค่ไม่พอใจและต้องการเอาคืน บางทีในขณะนั้นเธออาจตกหลุมรักจริงๆ

ตกหลุมรักผู้ชายที่ “น่าสงสาร” คนนั้น

“จยาเธอต้องช่วยปิดบังมันไว้? หลังจากที่ฉันแต่งงานกับเซียวอู๋แล้ว ฉันจะใช้ความบาดหมางเป็นเหตุผลแล้วย้ายมาอยู่กับเธอ เมื่อลูกเกิดมา เขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับฉันได้ถึงตอนนั้นฉันจะค่อยๆจัดการเขา”

“แล้วถ้าเขารู้ล่ะ” เล่อถามกลับอย่างกระตือรือร้น เธอไม่อยากทำอีกจริงๆ

ซูหย่าคิดอยู่ครู่หนึ่งและมองดูเล่อจยา ” ในระหว่างนี้ เธอก็ไม่ต้องไปทำงาน ฉันจะเลี้ยงเธอเอง ยังไง? เธอแค่ปกป้องฉันก็พอ”

เลอจยาอยากจะปฏิเสธ แต่ก้มหัวลง จ้องมองไปที่ท้องของซูหย่า คิดถึงสิ่งที่เธอทำเพื่อเธอมาหลายปี เธอกัดฟันและพยักหน้า “ตกลง ฉันสัญญาว่าจะไม่ไปจากไหน ตลอด 24 ชม.”

เมื่อรู้ว่าลูกของซูหย่ายังอยู่ เลอจยาก็มีความสุข ทั้งร้องไห้และหัวเราะ

ในเวลานี้ประตูดังเอี๊ยดถูกผลักเปิดออก