เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 323 พบกับผู้ชายเลว
อย่างไรก็ตาม ปาฏิหาริย์ก็ไม่เกิดขึ้น
เมื่อชายคนนั้นเห็นเธอตะโกน เขาก็ปล่อยเธอ และตบไปที่หน้าของเธอ รอยนิ้วมือปรากฎขึ้นบนใบหน้าขาวของเธอ
“ผมจะบอกคุณ วันนี้ผมต้องการคุณแล้ว สถานที่แห่งนี้ ไม่มีใครไม่รู้จักตาแก่ คุณตะโกนจนคอแหบแห้ง ก็ไม่มีใครกล้ามาช่วยคุณ” ขณะที่พูด เขาก็ดึงซูหย่าอย่างแรง ลากเธอ และผลักเธอลงบนเตียงในห้องนอน
บนเตียง มีผู้ชายของเธอและลูกของเธอนอนอยู่ ความอัปยศอดสู่เกือบทำให้ซูหย่าล้มลง
“ไม่………ไม่เอา”
เธอส่ายศีรษะ ถอยหลังอย่างสิ้นหวัง และกระชับเสื้อผ้าที่หน้าอกแน่น
ชายคนนั้นยิ้มอย่างเคร่งขรึม ดึงขาของซูหย่า แล้วลากไปข้างหน้า “ไม่เอา ? ผู้ชายของคุณเป็นแบบนี้แล้ว คุณยังบอกว่าไม่เอา ?”
ซูหย่าต้องการคว้าอะไรบางอย่าง แต่รอบข้างก็ไม่มีอะไรเลย เธอรีบกอดร่างของเซียวอู๋ และพูดขอร้องว่า：“ เสี่ยวหวู่ คุณตื่นสิ ช่วยช่วยฉัน……เสี่ยวหวู่…….”
อาจจะเป็นเพราะการเคลื่อนไหวค่อนข้างดัง จนทำให้เสี่ยวอี้ตกใจตื่น เขาพลิกตัวและคลานมาข้างหน้าซูหย่า
ชายคนนั้นใช้แรงดึงเสี่ยวอี้ และโยนออกไป โยนไปด้านข้าง
เสียงร้องไห้ของเด็ก และเสียงร้องของซูหย่าผสมปนกันไปหมด
ชายคนนั้นสาปแช่งอย่างฉุนเฉียว และตรงไปที่เตียง และเตะเสี่ยวหวู่ลงกับพื้นอย่างแรง “คนโง่คนหนึ่ง คุณขอร้องเขา ? คุณขอร้องผมยังจะดีกว่า บางทีคนแก่คนนี้อาจจะอ่อนโยนกับคุณมากกว่านี้ก็ได้”
เสียง “อู้อี้” ดังขึ้นมา ซูหย่ายังคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป
ตั้งแต่เซียวอู๋ผ่าตัด เขาก็ไม่มีการตอบสนองใดใด
เธอพลิกตัว ปีนขึ้นไป และอุ้มเสี่ยวอี้ที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง “เสี่ยวอี้ ไม่ร้อง แม่อยู่นี่ แม่อยู่นี่”
ความอดทนของชายคนนี้ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง เขาถอดชุดทำงานออก แล้วโยนทิ้งลงพื้น ชี้ไปที่ซูหย่า “คุณจะปล่อยเขาไว้ด้านข้าง หรือว่าจะให้ผมโยนเขาออกไป คุณเลือกเอง”
ซูหย่ารู้ว่าชายคนนี้ไม่ได้พูดเล่น เธอส่ายศีรษธ ทันใดนั้น เธอก็คิดอะไรบางอย่างได้ “ฉันมีเงิน คุณปล่อยฉันไป ฉันให้เงินคุณ เงินจำนวนมาก ตกลงไหม ?”
ชายคนนั้นขมวดคิ้ว เยาะเย้ย และดึงเสื้อของเขา “เสื้อที่ผมใส่ตัวนี้ ตัวหนึ่งราคาหลายพันหยวน ผมดูเป็นคนไม่มีเงินเหรอ ?”
พูดจบ เขาก็ปีนขึ้นเตียง แล้วใช้มือใหญ่คว้าเสี่ยวอี้
เสี่ยวอี้ที่ไม่เคยกลัวมาโดยตลอด ในขณะนี้เขาอาจจะรู้สึกถึงความอาฆาตพยาบาทของชายคนนี้ และเสียงร้องไห้ของเขาก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อซูหย่าเห็นเจตนาฆ่าในดวงตาของชายคนนั้น เธอก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย และรีบปลอบเสี่ยวอี้ “เสี่ยวอี้ ไม่ร้องไม่ร้อง”
เธอรีบพูดกับชายคนนั้นทันทีว่า：“ ให้ฉันปลอบเขาก่อน ได้ไหม ?”
ชายคนนั้นเหลือบมองเธออย่างหมดความอดทน “ผมไม่สนใจ ข้างกายมีเสียงประกอบ ผมจะบอกคุณให้ ถ้าคุณกล้าจะขัดขืน ผมจะบีบคอเด็กคนนี้ให้ตาย” พูดแล้ว เขาก็ดึงเสี่ยวอี้ออกจากแขนของเธอแล้วโยนไปด้านข้าง จากนั้น ก็ดึงชุดนอนของซูหย่าออกจากร่างกายอย่างแรง
เขาปลดกระดุมอออก และลดเสียงลง
ความกลัวความสิ้นหวังในใจ และความเป็นห่วงเสี่ยวอี้ของเธอ เกือบทำให้ซูหย่าล้มลง
เธอนอนอยู่ข้างตียง คว้าร่างของเซียวอู๋ไว้ “เสี่ยวหวู่ คุณรีบฟื้นสิ ช่วยช่วยฉัน ช่วยฉันด้วย……….”
ความเย็นของร่างกายทำให้เสียงของซูหย่าหยุดลงทันที
จากนั้น ร่างหนาก็กดทับร่างของเธอไว้ เธอหลับตา ใจของเธออ่อนล้าสิ้นหวัง………
ความตึงเครียดทางร่างกายและจิตใจ ทำให้สติของเธอค่อยค่อยเลือนหายไป
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ซูหย่าลืมตาขึ้น สภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย ทุกอย่างที่คุ้นเคย
เมื่อเธอคิดถึงทุกอย่างก่อนจะหมดสติไป น้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตา ดูเหมือนว่า มีแค่ความตายเพียงทางเดียวเท่านั้น
แต่ เมื่อคิดถึงเสี่ยวอี้ ในใจเธอก็เป็นทุกข์
ใช่แล้ว เสี่ยวอี้ล่ะ ?
เธอหันกลับมา บนเตียงไม่มีใครอยู่ เธอนั่งตัวตรง และพบว่า ตัวเองถูกห่มผ้าห่มอยู่
เมื่อมองสะท้อนไปที่พื้น เซียวอู๋ก็ไม่อยู่แล้ว
เธอพลิกตัวลุกจากเตียงด้วยความตื่นตระหนก ร่างกายผ่อนคลาย และไม่รู้สึกอึดอัดเลย ถ้าหากเธอเคยประสบเรื่องอย่างนั้น………จะต้องไม่เป็นอย่างนี้แน่นอน
หรือว่า ตัวเองจะตายแล้ว ?
เธอใช้แรงบีบหน้าของตัวเองแน่น และรู้สึกเจ็บ ถ้างั้นก็แสดงว่ายังไม่ตาย เพียงแต่…….
“ตื่นแล้วเหรอ ? มาทานข้าวก่อน”
เสียงผู้ชายที่คุ้นเคย ทำให้ซูหย่าเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว
สายตาที่เหมือนกับนกอินทรี และออร่าที่ไม่แย่แส เธอทั้งร้องไห้และหัวเราะออกมา “ฉันจะต้องตายแล้วแน่ๆ ดังนั้น ถึงได้เห็นไอ้บ้าอย่างคุณอีกครั้ง”
ใบหน้าของชายคนนั้นมืดมนลง เขาก้าวไปปข้างหน้า และวางถ้วยไว้บนโต๊ะ “ถ้าหากว่าคุณอยากตาย ก็ควรจะตายก่อนที่ชายคนนั้นจะทำลายคุณเมื่อวาน”
“ทำลาย……ก่อนหน้านี้”ซูหย่าเบิกตากว้าง และปิดปากของเธอ “เสี่ยวหวู่ คุณคือเสี่ยวหวู่ คุณฟื้นแล้ว คุณช่วยฉัน ใช่ไหม ? ใช่ไหม ?”
หลังจากพูดจบ เธอก้าวไปข้างหน้า คว้าคอของเซียวอู๋ เธอร้องตะโกนอย่างตื่นเต้น และร้องไห้………
“เสี่ยวหวู่ เจ้าคนบ้า ทำไมคุณถึงเพิ่งฟื้น ?”เธอพูดพลางตีไปที่ร่างกายของเซียวอู๋
เธอได้ยินเสียงของชายคนนั้นหายใจเข้า มือทั้งสองข้างถูกจับไว้ ชายคนนั้นมองเธออย่างไม่อดทน “จะยังไม่จบใช่ไหม ?”
ขณะที่พูด เขาก็พลักเธอลงบนเตียง “ทานข้าว”
เขาหันหลังกลับไปออกไปข้างนอก และในขณะเข้ามา มือข้างหนึ่งก็อุ้มเสี่ยวอี้ไว้ “สรุปแล้วที่นี่คือที่ไหน ? แล้วเธอไปเอาเด็กคนนี้มาจากไหน และ ทำไมผมกับคุณถึงอยู่ด้วยกัน ในที่แบบนี้ได้ยังไง ?”
เขาจำได้ว่าเขาไปปฎิบัติภารกิจ แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
ซูหย่าตกตะลึง พระเจ้าช่วย หรือว่า ที่เธอทำไปเพื่อผู้ชายคนนี้ทั้งหมดนั้น ผู้ชายคนนี้ไม่มีความทรงจำอะไรเลย ?
อย่างไรก็ตาม เขาสามารถหายดีแล้ว ที่เธอออกแรงไปทั้งหมดนี้ เธอก็ไม่สนใจอีกแล้ว
หลังจากทานข้าวไปสองคำ เธอก็ยิ้มให้เซียวอู๋และพูดว่า “รอเดี๋ยวนะ ฉันทานเสร็จแล้ว ฉันจะบอกคุณ”
นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน ที่เธอรู้สึกว่าอาหารอร่อย
ขณะที่ทาน น้ำตาของเธอก็ตกลงไปในถ้วย
เซียวอู๋เห็นเธอเดี๋ยวก็ร้องไห้เดี๋ยวก็หัวเราะ เขาขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไร
หลังจากซูหย่าทานข้าวเสร็จ เซียวอู๋ก็อุ้มเสี่ยวอี้อยู่ในสวน
เมื่อเธอออกมา เธอเห็นชายคนนั้นโดนมัดติดอยู่กับต้นไม้ในสวน เธอก็ตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อเห็นชายคนนั้นโดนมัดมือมัดเท้า ถูกรองเท้ายัดอยู่ในปาก และร่างกายก็มีเลือดปนอยู่ เมื่อเห็นเขา ในดวงตาก็เกิดความกลัว
เธอรับเสี่ยวอี้มาจากมือของเซียวอู๋ เมื่อเห็นเขาดูดนิ้วมือของตัวเอง เธอก็ถามไปว่า：“ คุณ ได้ป้อนนมเขารึเปล่า ?”
เซียวอู๋เหลือบมองเธอ“ ผมจะเอานมมาจากไหน ?”
ซูหย่าเม้มปาก กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ฉันถามว่าคุณได้ชงนมผมให้เขาไหม ?”
“เปล่า”น้ำเสียงเย็นชา และไร้อารมณ์
ชายคนนั้นพูดพลางเดินเข้าไปข้างใน ซูหย่ามองไปที่เสี่ยวอี้ในอ้อมกอด “เสี่ยวอี้ เดี๋ยวแม่ชงนมให้กินนะ เด็กน้อยที่น่าสงสาร ได้พบกับพ่อที่โหดร้ายเช่นนี้”
ชายคนนั้นชะงักฝีเท้าในทันที และหันศีรษะกลับมา มองซูหย่าด้วยสีหน้าที่เย็นชา “คุณพูดว่าอะไรนะ ?”