เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 395 ไม่เหมาะสำหรับเด็ก

สีหน้าของโม่หานเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้น และยกผ้าห่มคลุมร่างกายของเธอ จากนั้นก็ยืดมือไปถอดเสื้อกั๊กของเธอออก

เมื่อเสื้อกั๊กถูกถอดออกไป ร่างกายอันวิจิตรงดงามของมู่เฉียวก็เริ่มปรากฏขึ้น เย้ายวนอย่างยิ่ง

โม่หานจ้องตรงไปที่มู่เฉียวที่เมาและไม่รู้สึกตัว ลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก หายใจเข้าลึกๆ เขายกมือขึ้น ดึกเนกไทออกด้วยความร้อนเล็กน้อย แล้วโยนมันลงพื้นไป จากนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะหลับตาลง มองลึกไปยังร่างที่สวยงามที่นอนอยู่บนเตียง ที่ขดตัวเป็นลูกบอล และทันใดนั้น เขาก็ก้มตัวลงและกอดเธอไว้จากด้านข้าง…..

“อืม……..”มือทั้งสองข้างของมู่เฉียวกอดคอเข้าแน่น และคร่ำครวญโดยสัญชาตญาณ

โม่หานอุ้มเธอไปที่ห้องน้ำ และค่อยค่อยวางเธอลงในอ่างอาบน้ำ

จากนั้น เขาก็ถอดชุดชั้นในทั้งหมดที่อยู่ในร่างกายของเธอออก

น้ำอุ่น ล้างผิวที่เรียบเนียนและขาวของเธอ

สติของมู่เฉียวค่อยค่อยกลับมา จากนั้นไม่ ตาทั้งสองข้างของเธอก็ลืมขึ้น สิ่งที่จับได้คือร่างกายของโม่หานที่กำลังอาบน้ำให้เธออย่างจริงจังด้วยฝักบัว

เธอกลืนน้ำลาย เธอค่อยค่อยก้มศีรษะลง เมื่อเห็นว่าร่างกายเธอเปลือยเปล่า เธอก็อ้าปากกว้าง ดวงตาเบิกกว้าง และมองไปยังใบหน้าด้านข้างที่สมบูรณ์แบบและไร้ที่ติของโม่หานด้วยท่าทางตกใจ เป็นเรื่องปกติที่จะไม่รู้จะตอบสนองยังไง

นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ? เธอกำลังดื่มอยู่กับตู้เสี่ยวซินไม่ใช่เหรอ ? แล้วมาอยู่กับโม่หานได้อย่างไร………

แล้วทำไม โม่หานถึงอาบน้ำให้เธอ……นี่………นี่………..

“อ๊ะ ！”ในที่สุดเธอก็ฟื้นคืนสติ และลุกขึ้นยืนในอ่างอาบน้ำ จากนั้นหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบส่วนสำคัญในตัวเธอไว้อย่างแน่นหนา จากนั้นก็ยกมือขึ้นตบหน้าโม่หาน

“คุณมันโรคจิต !”เธอขมวดคิ้วตะโกน จริงจริงเลย กล้าอาบน้ำ…….อาบน้ำให้เธอ………

ผู้ชายคนนี้มีปัญหาทางสมองรึเปล่า ?

นิ้วเรียวยาวของโม่หานเลื่อนผ่านแก้มที่มู่เฉียวตบ ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเบิกขึ้นเล็กน้อย และทันใดนั้น เขาไม่ให้เธอได้มีโอกาสฟื้นตัวอะไรทั้งนั้น เขาอุ้มเธออีกครั้ง จากนั้น ก้าวสองสามก้าวไปที่ข้างเตียง และโยนเธอลงบนเตียงใหญ่ จากนั้นก็เอาตัวเองกดทับเธอไว้

“อื้อ………”มู่เฉียวขมวดคิ้วแน่น กัดริมฝีปากและร้องด้วยความเจ็บปวด และความตื่นตระหนกในใจของเธอเริ่มเพิ่มขึ้นทีละน้อย

เธอสะบัดมือ พยายามหยุดการกระทำของโม่หาน แต่เธอ…..ไม่สามารถขยับเขาได้เลย ในขณะนี้ เธอเริ่มกังวลแล้ว ！

“โม่หาน คุณ…..คุณไม่มีสิทธิ์แตะต้องฉัน ！”เขาจะแต่งงานกับคนอื่นอยู่แล้ว ระหว่างพวกเขานี่มันอะไรกัน ?

ไม่มีความหวานเหมือนกับครั้งก่อน มีเพียงความอัปยศอดสู่ที่หยุดไม่ได้

ต่อให้เธอเลวแค่ไหน เธอก็ไม่อยากเป็นมือที่สามให้เขา โอ้ ไม่สิ เธอลืมไปได้อย่างไร พวกเรายังไม่ได้หย่ากันนี่ ? แต่ยังไงก็ไม่ได้

ผู้ชายที่ไม่ได้อยู่ในใจของเธอ เธอเกลียดชังยิ่งนัก

โม่หานเพิกเฉยต่อเธอ เขาแค่โน้มตัวลง และจูบคิ้ว ดวงตา จมูก จากนั้นก็ริมฝีปากแดงของเธอเบาๆ การกระทำของเขานุ่มนวลมาก จนทำให้มือของมู่เฉียวค้างอยู่กลางอากาศ

เขาจูบที่หูของเธอเบาๆ

ลงคอ ลมหายใจร้อนค่อยค่อยรดเข้าที่คอของเธอ ทำให้เกิดอาการชา และจากนั้นเสียงที่คลุมเครือของเขาก็เข้ามาในหูของเธอ：“ มู่เฉียว ผมเคยบอกว่า ให้รอผม”

เสียงของเขาแหบและมีเสน่ห์ มู่เฉียวถูกเขาทำให้สับสน และใช้เวลาสักพักกว่าจะตอบสนองกลับมา รอเขาอีกแล้ว

“รอให้เขาแต่งงานกับคนอื่นแล้ว ฉันก็เป็นเมียน้อยน่ะเหรอ ?” เธอถามกลับไปทั้งที่สติครึ่งๆกลางๆ

นิ้วเรียวยาวของโม่หานจับริมฝีปากบางที่ตกตะลึงของมู่เฉียว ริมฝีปากบางโน้มเข้ามาใกล้ริมฝีปากของเธอ เขาอยากจะอธิบาย ว่านี่มันเป็นเพียงการเข้าใจผิด แต่เขาก็รู้ดีว่า ตอนนี้เขาไม่สามารถปล่อยให้มู่เฉียวรู้มากเกินไป เขาไม่อยากดึงเธอลงไปในน้ำ

เมื่อมันมาถึงข้างริมฝีปาก จู่ๆเขาก็เปลี่ยนอย่างกะทันหัน “มู่เฉียว คุณรักผมแล้วใช่ไหม ?”

มู่เฉียวอยู่ตรงนั้น เป็นเวลานาน และยังสงสัยว่าคำพูดของโม่หานหมายความว่ายังไง ?

อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดว่าเขาจะแต่งงานกับคนอื่นแล้ว งั้นมันก็ไม่สำคัญหรอก ว่ามันจะหมายถึงอะไร

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เธอก็ใช้แรงผลักร่างกายที่กดทับเธออยู่ จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่ง และหยิบเสื้อผ้าข้างๆขึ้นมาใส่ แล้วก็หันไปมองโม่หาน “คุณหลงตัวเองเกินไปแล้ว ฉันรักคุณ จะเป็นไปได้อย่างไร ?”

ชายหนุ่มยิ้ม และกัดริมฝีปากแดงของเธอ “ปากแข็ง”

มู่เฉียวมองเขา เพราะความโกรธความเมาก่อนหน้านี้ของเธอ ในตอนนี้มันหายไปเกือบหมดแล้ว

“ปากแข็ง เหอะเหอะ โม่หาน ถึงแม้ว่าฉันอยากจะแต่งงาน ฉันก็จะหาคนที่ดีกว่าคุณ” มู่เฉียวพูดไปพลางสวมใส่เสื้อผ้าไป และมองเขา “ท้ายที่สุดแล้ว ผู้ชายที่ทำเรื่องนั้นเสร็จภายใน 5 นาที ชาตินี้ทั้งชาติก็คงเศร้าไปตลอดชีวิต”

เมื่อพูดจบ เธอก็หันกลับมาอย่างเย็นชา

และโม่หานก็มองไปที่มู่เฉียวที่หันกลับมาแน่นอน และด้วยการโบกมือ เขาคว้าแขนของเธอ และออกแรงที่นิ้ว

มู่เฉียวเจ็บปวด เธอขมวดคิ้วและกลั้นไว้ ที่จริงแล้วหัวใจของเธอเจ็บปวดยิ่งกว่าร่างกายอีก

เธอเกลียดโม่หาน ที่ให้ความหวังกับตัวเอง ทำให้ตัวเธอเองสิ้นหวัง

เธอยิ่งเกลียดตัวเองมากขึ้นไปอีก ทั้งๆที่รู้ว่าเขาอาจจะแค่เล่นกับตัวเอง แต่เธอก็ถูกล่อลวงครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มู่เฉียวก็เหยียดหลังให้ตรง หันหลังกลับมามองโม่หานด้วยความโกรธ และพูดอย่างเย็นชาว่า：“ ปล่อยมือ ！”

“คุณพูดสิ่งที่คุณเพิ่งพูดออกมาเมื่อครู่อีกครั้งซิ คุณอยากหาใคร ? ”ดวงตาของโม่หานหรี่ลง น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก ริมฝีปากของเขาอยู่ใกล้กับริมฝีปากของเธอ และคำพูดพึมพำก็พ่นออกมา

“หาคนที่ดีกว่าคุณใช่ไหม ? ไม่รู้จริงๆว่าผู้หญิงพวกนั้น มองเห็นอะไรในตัวคุณ ในเมื่อหนึ่งครั้ง จริงจริงแล้วก็แค่…….”เธอโต้กลับเขาอย่างดื้อรั้น โดยรู้ว่าอาจจะมีเรื่องเพราะเรื่องนี้ แต่ในใจเธอกลับรู้สึกเศร้า และไม่สามารถเข้าใจได้ เธอจึงต้องพยายามอย่างที่สุดที่ทำให้ชายคนนี้ไม่มีความสุข

แต่ พูดไปได้เพียงครึ่งเดียว เธอก็ถูกโม่หานใช้แรงดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด หลังจากนั้นก็ประกบริมฝีปากบางๆ และปิดผนึกคำพูดทั้งหมดไว้

“มู่เฉียว คุณกระตุ้นผม คุณตายแน่ ！”เสียงของเขาหนักแน่นด้วยความโกรธเล็กน้อย

“โม่หาน คุณจะทำกับฉันอย่างนี้ไม่ได้………”มู่เฉียวพูดอย่างคลุมเครือในขณะที่ผลักโม่หาน

มือของเขา ลูกไร้ไปรอบร่างกายของเธออย่างไร้ยางอาย และทุกสัมผัสของปลายนิ้วเขาทำให้เธอสั่นสะท้าน ผู้ชายคนนี้ จริงจัง ！

นี่เป็นสิ่งเดียวที่มู่เฉียวสามารถรับรู้ได้ในขณะนี้

“ไม่…….”เธอขัดขืนโดยสัญชาตญาณ และเริ่มเข้าไปหาเขา

เธอพยายามดิ้นรน ดิ้นรนเพื่อหนีจากความยับยั้งชั่งใจจากเขา

แต่อย่างไรก็ตาม มือที่อยู่บนร่างกายนั้นไม่ได้หยุดเลย