เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 398 คนที่ทำให้โม่หานสีหน้าเปลี่ยนไป

“โม่หาน คุณจะต้องแต่งงานแล้วนะ” เธอถือโอกาสเปลี่ยนลมหายใจ แล้วพูดกล่าวเตือน

“คุณลืมไปแล้วเหรอ ในตอนแรกที่เราแต่งงานกัน ฉันก็มีผู้หญิงหลายคนอยู่ข้างนอกไม่ใช่เหรอ?” เขาถอนหายใจเบาๆข้างๆหูเธอ พูดอย่างไม่เห็นด้วย

หมายความว่าเขาให้เธอกลายเป็นผู้หญิงเหล่านั้นเหรอ?มู่เฉียวทั้งโกรธทั้งเย็นชา

เห็นมู่เฉียวจ้องมองเขาอย่างโหดเหี้ยม

โม่หานขมวดคิ้วเล็กน้อย ยกมือขึ้นลูบผมเธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็โน้มตัวมาจูบหน้าผากเธอเบาๆ “อย่าดื้อสิ ฉันจะเบาๆมือหน่อย!”

ระหว่างที่พูดมือของเขา ก็เลื่อนลงไปด้านล่างแล้ว

มู่เฉียวได้สติทันที กดมือใหญ่ของเขาไว้

ขมวดคิ้วกัดปาก เธอพูดอย่างเจ็บปวดใจ : “อย่าแตะต้องฉันด้วยมือสกปรกของคุณ ไม่ว่าร่างกายของฉันจะแย่แค่ไหน ฉันก็ไม่ได้อยากจะเก็บมันไว้ให้คุณ”

โม่หาน “อย่างนั้นคุณอยากจะเก็บไว้ให้ใครล่ะ?”

จากนั้นมู่เฉียวก็เข้าใจว่ากับคนบางคนไม่สามารถถูกกระตุ้นได้ มิเช่นนั้นคนที่ต้องทุกข์ทรมานก็คือตนเอง

ผู้ชายคนนี้เมื่อโหดเหี้ยมขึ้นมา ก็ไม่ใช่มนุษย์แล้ว

นึกถึงการทำให้ทุกข์ทรมานเหล่านั้นของเขา

น้ำตาก็ไหลราวกับสายฝน!

มู่เฉียวเบือนหน้าไปด้านข้าง แววตาว่างเปล่าเหม่อลอย

โม่หาน คุณไม่ได้รัก แล้วจะมาทำร้ายเธออย่างนี้ทำไม!

เธอร้องไห้จนร้องไม่ออก!

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

เจ็บปวด ทั้งร่างกายเจ็บปวดเมื่อยล้าไปทุกที่ กระดูกทุกชิ้นดูเหมือนถูกถอดแล้วนำมาประกอบใหม่ และความเจ็บปวดในบางจุดนั้นรุนแรงมาก ยิ่งเกี่ยวข้องกับเส้นประสาทด้วย ไม่ใช่บอกว่าหลังจากครั้งแรกแล้ว ก็จะไม่เจ็บไม่ใช่เหรอ?ทำไมเธอทำอย่างนี้มาหลายครั้งแล้ว ก็ยังเจ็บขนาดนี้ล่ะ?เธอสูดลมหายใจเข้า ก็รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว เมื่อครู่นี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาโหดร้ายป่าเถื่อนแค่ไหน……

ยิ่งพิสูจน์ได้ถึงความ”แข็งแกร่ง”ของเขา

น้ำตาไหลออกจากหางตา มู่เฉียวดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายโดยจิตใต้สำนึก

“เจ็บเหรอ?” น้ำเสียงอ่อนโยนดังมาจากด้านบนหัว

มู่เฉียวก้มหน้า

เจ็บเหรอ?หึหึ……

เธออยากจะด่าจริงๆเลย ไม่เจ็บมั้ง คุณมาลองไหม?บ้าจริงๆ

แม้แต่เธอหายใจก็ยังเจ็บ ก็ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือที่จะไปด่า ฉะนั้นก็ได้แต่เงยหน้าขึ้นถลึงตาใส่เขา

“คุณไม่ควรมากระตุ้นฉัน คุณก็น่าจะรู้ อุปนิสัยนี้ของฉันไม่สามารถกระตุ้นได้!” เขามองเธอกลับ ค่อยๆพูดเหมือนเป็นการอธิบาย

มู่เฉียวจ้องมองโม่หานอย่างโกรธแค้น จากนั้นก็ละสายตามองไปทางอื่น แล้วไม่สนใจเขาอีกต่อไป

“เมื่อกี้อาจจะรุนแรงเกินไปหน่อย แต่ว่า……”

ร่างกายของมู่เฉียวค่อยๆผ่อนคลายลงมา จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาคลุมไว้ทั้งตัว

เธอไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น คำอธิบายอะไรก็ไม่อยากฟัง!

รุนแรงเกินไปหน่อย นั่นเรียกว่ารุนแรงเกินไปหน่อยเหรอ?

ในหัวยุ่งเหยิงเต็มไปหมด จนกระทั่งต่อมา โม่หานพูดอะไร เธอก็ไม่ได้ฟังเข้าหูเลยสักคำ

จนกระทั่งได้ยินเสียงปิดประตูแรงๆ เธอจึงค่อยๆโผล่หน้าออกมานอกผ้าห่ม

สูดหายใจเข้าลึกๆ

ตลอดคืนนี้ โม่หานไม่ได้เข้ามาอีก

และตลอดคืนนี้ มู่เฉียวก็นอนไม่หลับเลยทั้งคืน

เธอกอดผ้าห่ม พิงหัวเตียง มองด้านนอกหน้าต่าง นั่งจนกระทั่งฟ้าสาง

จนกระทั่งนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ดังขึ้น เธอลุกจากเตียงโดยอัตโนมัติ อาบน้ำล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้า

ทำทุกอย่างตามขั้นตอนตามลำดับ

แต่ก้นบึ้งของหัวใจ แต่เธอรู้ว่า เราทั้งสองจบแล้ว เธอหลับตา กัดริมฝีปาก จากนั้น คนก็เหมือนกับโลกแตก ปีนป่ายขึ้นเตียง ร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง

จนกระทั่งน้ำตาแห้งเหือด เสียงร้องไห้แหบแห้ง เธอจึงค่อยๆลุกขึ้นนั่ง

หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ ใช้น้ำเย็นล้างหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า

จากนั้น ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ คว้ากระเป๋าที่อยู่ข้างๆเดินตรงไปยังหน้าประตู

ความเจ็บปวดบริเวณต้นขาทำให้ทุกย่างก้าวของเธอ รู้สึกเหมือนขาอ่อนแรง

เปิดประตูเบาๆ มู่เฉียวเหลือบตามองไป เห็นโม่หานนั่งอยู่บนขอบหน้าต่างห้องรับแขก

และข้างๆมือของเขา เต็มไปด้วยก้นบุหรี่

ที่แท้เขาก็ไม่ได้นอนทั้งคืน ที่แท้ เขาอยู่นอกบ้านทั้งคืน…..

ที่แท้จิตใจที่โหดเหี้ยมของเขา เวลานี้ ก็หงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

เพียงแต่ ทันทีที่มีปฏิกิริยาตอบสนอง สีหน้าก็เย็นชา เธอเดินผ่านเขา มุ่งไปยังหน้าประตูโดยไม่หันหน้ากลับมามอง

“ขอโทษ!” น้ำเสียงที่ฟังแทบไม่ได้ยิน หลังจากมู่เฉียวเดินไปได้สองก้าว ก็ได้ยินเสียงดังเข้ามาจากด้านหลัง

ฝีเท้าก็หยุดชะงักลงทันที ครั้งที่แล้วที่พูดว่าขอโทษ คือตอนที่เขา”กำลังจะตาย”

เพียงแต่ ขอโทษจะมีประโยชน์อะไร ความเจ็บปวดบางอย่าง ขอโทษจะมีประโยชน์อะไร?เธอร้องตะโกนจากก้นบึ้งของหัวใจ

ก้มหน้า เธอก้าวเดินหน้าต่อไป

ไม่ได้สนใจ เพียงแต่เดินไปได้สองก้าว เธอก็รู้สึกว่าตรงหน้ามืดดำไป จากนั้น ก็สูญเสียการรู้สึกตัว

“มู่เฉียว….” เธอได้ยินเสียงเรียกของโม่หาน แต่…..ไร้เรี่ยวแรงที่จะตอบกลับเขา

เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง คนก็มาอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว

และข้างเตียง โม่หานนำศีรษะหนุนมือข้างหนึ่ง หลับตาทั้งสองแน่น บนใบหน้า มีหนวดเคราเล็กน้อย

เธอขยับมือเท้าเล็กน้อย

“คุณฟื้นแล้วเหรอ?” โม่หานลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว กล่าวถามด้วยความดีใจ

มู่เฉียวไม่สนใจความเป็นห่วงในสายตาของเขา หันหน้ามองไปยังนอกหน้าต่าง

“คุณหมอบอกว่า เมาเหล้า อีกทั้งไม่ได้นอนมาทั้งคืน ดังนั้น…..”

เมาเหล้า ไม่ได้นอนทั้งคืนอย่างนั้นเหรอ?โม่หาน คุณหน้าไม่อายเลยใช่ไหม?

สรุปเธอเป็นอะไรถึงหมดสติ คุณไม่รู้เลยเหรอ?

ก็ชัดเจนอยู่ว่าถูกคุณทรมานร่างกายจนเกินไปไม่ใช่เหรอ?

เธอบ่นพึมพำอยู่ภายในใจ: ปีศาจร้ายก็เทียบไม่ได้เลยจริงๆ!

“โม่หาน ฉันไม่อยากเห็นคุณ คุณไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้!” มู่เฉียวตัดบทคำพูดของโม่หาน ชี้ไปที่หน้าประตูอย่างเย็นชา แล้วพูดตะโกน

เธอเกลียดชังท่าทีที่ตบหัวแล้วลูบหลังของเธอเป็นที่สุด

“ทีหลัง ฉันจะระมัดระวัง” ชายหนุ่มกล่าวอย่างง่ายดาย

มู่เฉียวขมวดคิ้ว หันหน้ากลับไปจ้องมองเขา “ทีหลัง?”

โม่หานเก้อเขินเล็กน้อย ลูบที่ศีรษะของเธอแล้วเข้าไปใกล้ “อย่าเอะอะโวยวายสิ อยากกินอะไร ฉันจะไปซื้อให้”

“กินหัวใจของคุณ ได้ไหมล่ะ?” เธอพูดสวนกลับเขา

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “ดิบ หรือสุกล่ะ?”

มู่เฉียวยกมุมปากขึ้น “โม่หาน คุณทำกับฉันแบบนี้ฉันไม่ยอมให้อภัยคุณหรอก”

ชายหนุ่มรินน้ำให้เธอ “ฉันทำคุณ?ฉันทำคุณอย่างไรเหรอ?มู่เฉียว ระหว่างสามีภรรยา ทำเรื่องแบบนี้ มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?”

หน้าประตู เสียงดัง”เพล้ง” เสียงของบางอย่างตกลงพื้นดังเข้ามา