เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่ 448 พระราชวังหลัก
มู่เฉียวรู้สึกว่าโม่หานอาจจะไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ มิฉะนั้น เธอจะไม่ใช่การเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองเป็นข้ออ้างเสมอไป เธอลังเลและตอบไปว่า ：“ส่งเลขห้องมาให้ฉัน เดี๋ยวฉันขึ้นไป”
เมื่อมู่เฉียวลุกขึ้นยืนมองหน้าต่าง มองดูวิวภายนอกและสระว่ายน้ำกลางแจ้ง เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ：“นี่คือความแตกต่างระหว่างนายทุนกับคนทำงาน”
ชายหนุ่มกอดหญิงสาวจากด้านหลัง และวางคางบนไหล่ของมู่เฉียว “คุณภรรยา ที่จริงแล้ว……….”
“โอเค หยุด ฉันรู้ว่าคุณจะพูดอะไร คุณก็แค่ปฏิบัติกับฉันเหมือนคนทำงาน คุณอย่าเกลี้ยกล่อมฉัน”
โม่หานพยักหน้า “ถ้างั้น คุณอยากนอนต่ออีกหน่อยไหม ?”
“แต่ว่า ฉันไม่ง่วง ทำยังไงดี ?” มู่เฉียวสัญญาว่า ทำพูดที่เธอพูดนี้ ไม่มีความหมายอื่นแน่นอน
อย่างไรก็ตาม เธอไม่เข้าใจ ทำไมถึงได้ยินว่าในหูของผู้ชายคนนี้มีความหมายอื่นอยู่
และหลังจากนั้นต่อมา มู่เฉียวก็เหนื่อยจนผล็อยหลับไป
ความงามที่ไร้ยางอายของผู้ชายคนนี้ สะกดจิตเธอและหว่านเมล็ดพืชไว้ตามทาง
เมื่อตื่นขึ้นมา เธอหันศีรษะไปก็มองเห็นโม่หานเดินขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ
เมื่อเห็นเธอตื่นนอนแล้ว เขาก็เอาผ้าขนหนูเช็ดผม เดินมาทางเธอและถามเธอว่า “หิวไหม ?”
มู่เฉียวจ้องมองเขา สายตาของเธอจ้องมองไปที่ร่างเปลือยเปล่าของเขา อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอชื่นชมผู้ชายไม่สวมเสื้อผ้าคนนี้ มัน…….สะดุดตามาก ！
โม่หานคว้าผ้าเช็ดตัวสะอาดที่วางอยู่บนเก้าอี้ข้างๆเธอ และโยนไปที่หน้าเธอโดยตรง “คุณไม่อายบ้างเหรอ ที่จ้องมองผู้ชายแบบนี้”
มู่เฉียวดึงผ้าขนหนูที่อยู่บนหน้าออก และพบว่าชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตแล้ว และยืนหันหลังให้กับเธอ
ทันใดนั้นเธอก็ค้นพบว่า ที่จริงแล้วก็มีบางเรื่อง ที่โม่หานนั่นบอบบางกว่าเธอมาก
แต่ก็ยังรู้สึกแปลกอยู่เล็กน้อย ทำไมในตอนนั้นเขาถึงถูกมองเป็นคนขี้ขลาดขนาดนั้น
“โม่หาน คุณคงไม่ได้อายหรอกใช่ไหม ?”ไม่ค่อยจะได้เห็นเขาในสภาพแบบนี้ มู่เฉียวจะปล่อยโอกาสแบบนี้ไปได้ยังไง
ชายหนุ่มเริ่มสวมกางเกงของเขา เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนี้ เขาจึงหันศีรษะมาเล็กน้อยแล้วเหลือบมองเธอ “พวกเขารอผมอยู่ที่ประตู”
“อะไรนะ ?”มู่เฉียวนั่งตัวตรง
ชายหนุ่มเม้มปากและหัวเราะอย่างแผ่วเบา ที่จริงแล้วมู่เฉียวค่อนข้างซุกซน เขาโน้มตัวลงและจูบไปที่ใบหน้าของเธอ “เด็กดี ลุกขึ้นมาอาบน้ำ ผมจะพาพวกเขาลงไปข้างล่างก่อน คุณเสร็จแล้วก็ค่อยลงมาทานข้าว”
มู่เฉียวพยักหน้า และชายคนนี้ก็ระมัดระวังมากขึ้น ผู้หญิงคนนั้นไม่มีอะไรผิดปกติจริงๆ
เธอใช้เวลาอย่างรวดเร็วที่สุด เมื่อมาถึงร้านอาหาร ก็กินเวลาไปยี่สิบนาทีแล้ว
เห็นได้ชัดว่าโม่หานและคนอื่นๆทานเสร็จแล้ว และหลายคนก็กำลังปรึกษาพูดคุยกันอยู่
เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา สายตาของหลายคนก็จับจ้องมองมาที่เธออย่างพร้อมเพรียง
“โอ้ คุณนักแปลมู่ คุณนี่ยิ่งใหญ่มากเลยเหรอ ? ให้พวกเรากลุ่มใหญ่ขนาดนี้รอคุณคนเดียว คุณคิดว่าในประเทศจีนนี่หานักแปลไม่ได้แล้วใช่ไหม ?” เป็นผู้ช่วยของหลินซานอีกแล้ว
มู่เฉียวเม้มริมฝีปากของเธอ เธออยากจะบอกมาว่า หากผู้ที่อยู่ระดับใหญ่ประพฤติไม่ดี ผู้น้อยก็จะทำตาม ในมุมมองนี้ หลินซานคนนี้ก็ไม่ใช่คนดีอะไร
เธอเหลือบมองและเบ้ปากด้วยรอยยิ้ม “คุณผู้หญิงคนนี้ คุณพูดแบบนี้หมายถึงใครกัน ? ประธานโม่เหรอ ? ถ้าหากว่าใช่ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่ถ้าหากว่าหมายถึงตัวคุณเอง ก็ต้องขอโทษด้วย ดูเหมือนว่าฉันไม่จำเป็นต้องฟังคำร้องเรียนจากคุณ”
เมื่อพูดจบ เธอก็หันไปสบสายตากับประธานโม่
อู๋เหิงยิ้มอย่างอึดอัดใจ เขามองดูนาฬิกาในมืออย่างเร็วและรีบพูดออกไปว่า “”ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เวลานี้ก็ยังมาทันไม่ใช่เหรอ ? คุณมู่ คุณรีบมานั่งทานเถอะ ?
โม่หานไม่พูดอะไร ไม่ได้พูดว่าดี และก็ไม่ได้พูดว่าไม่ดี
หลักๆก็คือ เขากล้าพูดไหม ? ไม่กล้า เกรงว่ากลางคืนจะเข้าห้องไม่ได้
“ประธานอู๋ คุณกับเธอมีความสัมพันธ์อะไรกันมาก่อนรึเปล่า ทำไมถึงช่วยเธอพูดเธอตลอดเลย”
อู๋เหิง “อ๋า” และเหลือบมองโม่หานโดยไม่รู้ตัว ชายผู้นี้ชำเลืองมองเขาอย่างมีความหมาย อู๋เหิงขมวดคิ้ว เขากำลังทำเรื่องที่ดี โอเคไหม ?
หลินซานเหลือบมองผู้ช่วยของเธอ “ทำไมถึงพูดมากอะไรขนาดนี้”
ผู้ช่วยเงียบไป
อย่างไรก็ตาม หลินซานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ถึงแม้ว่าโม่หานจะไม่ค่อยพูดอะไรกับนักแปลคนนี้ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขามีความอดทนสูง
ทันใดนั้น สายตาของมู่เฉียวก็เข้มขึ้นเล็กน้อย
เมื่อมีสองสามคนมาถึงที่นั่น ก็มีคนมารับพวกเขาแล้ว
“ประธานโม่ เชิญทางนี้”
จากนั้น มีหลายคนที่ดูเหมือนจะรับผิดชอบกับงานนิทรรศการนี้ก็รีบเข้ามาพูดทักทายกับโม่หาน
มู่เฉียวพยักหน้าให้กับโม่หาน และแปลให้อย่างเป็นระบบ ในการทำงานนั้นมู่เฉียวทำอย่างได้อย่างยอดเยี่ยมและทุ่มเทอย่างไม่ต้องสงสัย
ขณะที่กลุ่มคนเดินลงมา มู่เฉียวก็มีความเข้าใจเกี่ยวกับกระบวนการในครั้งนี้บ้างแล้ว และยิ่งคร่ำครวญถึงความแข็งแกร่งและความเฉียบแหลมในการทำงานของโม่หาน
ภายในระยะเวลาเพียงช่วงสั้นๆ สามารถทำให้เครื่องประดับ MY ที่ไม่เป็นที่รู้จักเข้าสู่ตลาดต่างประเทศได้อย่างรวดเร็ว
และยังได้เห็นความสามารถระดับมืออาชีพของหลินซานอีกครั้ง ซึ่งมันน่าชื่นชมมาก และข้อมูลเชิงลึกของเธอหลายครั้ง ล้วนทำให้เพื่อนร่วมงานต่างปรบมือให้
ถ้าหากพูดว่าสำหรับการทำงานนี้ เธอเป็นคนไม่สำคัญ
ดังนั้น หลิงซานจึงมีโปรไฟล์ที่สูงและเปล่งประกายอย่างไม่ต้องสงสัย
“คุณหลิน คุณกับคุณโม่กำลังคบกันอยู่หรือเปล่า ?” มีผู้หญิงคนหนึ่งถามหลินซาน ปรากฏว่าผู้หญิงที่ขี้เม้าไม่ใช่แค่ที่จีน แต่กลายเป็นสากลไปแล้ว
มู่เฉียวมองไปที่โม่หานและมองไปที่หลินซาน ทั้งสองคนไม่ว่าจะอารมณ์ รูปลักษณ์ และออร่า ไม่ต้องพูดถึงเลย มันเข้าคู่กันได้อย่างเหมาะสมมาก
แต่ว่า นี่เป็นวังของเธอ และเธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้ประธานโม่พาสนมเข้ามา
อย่างไรก็ตาม คนที่ถูกถามไม่ใช่เธอ และเธอก็ไม่สามารถตอบได้ตามตรง ดังนั้น เธอจึงให้ความสนใจกับคำตอบของหลินซาน
หลินซานเอาผมยาวไว้ข้างใบหูของเธอ แล้วตอบไปด้วยภาษาฝรั่งเศสที่แข็งทื่อเล็กน้อยไปว่า “ตอนนี้ยังไม่ใช่”
คำตอบที่ลึกซึ้งนี้ ทำให้มู่เฉียวรู้สึกได้ถึงเสน่ห์ของภาษาในทันที
บุคคลนั้นตอบสนองอย่างรวดเร็ว และสายตาที่มองหลินซานอย่างลึกซึ้งนั้นก็มีความหมาย
ทั้งสองก้าวไปข้างหน้าพร้อมกัน
โม่หานที่กำลังคุยอยู่กับอู๋เหิง เมื่อเห็นสีหน้าของมู่เฉียวเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาก็เดินเข้ามาและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น ?”
“มีคนอยากจะขุดคุ้ยเรื่องของฉัน คุณว่าฉันควรทำอย่างไรดี ?” มู่เฉียวยังคงมองไปข้างหน้า ดังนั้น เธอจึงไม่เห็นรอยยิ้มในดวงตาของโม่หาน
“วางใจเถอะ คอนกรีตผสมเหล็ก ขุดต่อไปไม่ได้แล้ว”
เหล็ก คอนกรีต ? มู่เฉียวเลิกคิ้วและหัวเราะเบาๆ
อู๋เหิงที่อยู่ข้างๆถอนหายใจเป็นเวลานาน “ยังไงก็ตาม พวกคุณสองคน จะใจร้ายเกินไปหน่อยไหม ? ภายในผมเจ็บช้ำไปหมดแล้ว”
โม่หานพูดอย่างเคร่งขรึม：“ กลับถึงจีนแล้ว เดี๋ยวจะหาหมอจีนให้”
มู่เฉียวยิ้มออกมาอีกครั้ง อันที่จริงโม่หานค่อนข้างตลก แต่สำหรับคนเท่านั้น
“โม่หาน คุณ……….คุณมันไม่มีศีลธรรม” พูดจบ ก็ทิ้งพวกเขาทั้งสองคน “ฉันจะไปห้องน้ำ ไม่ต้องตามหาฉัน”
หลังจากที่หลายคนดูสถานที่จัดงานในตอนเช้าแล้ว ขั้นตอนต่อไปก็คือรอเปิดงานนิทรรศการ
ดังนั้น ในตอนบ่ายพวกเขาจึงมีเวลาว่าง
“โม่หาน คุณยังจำโบสถ์ที่พวกเราไปด้วยกันในตอนนั้นได้ไหม ? ได้ยินมาว่ากำลังจะรื้อถอนแล้ว”
ดวงตาของมู่เฉียวหรี่ลง หันศีรษะไปมองโม่หาน โบสถ์ที่เคยไปด้วยกัน ? ข้อมูลนี้ค่อนข้างกว้าง