เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - บทที่439 แพะรับบาป
คนที่แจ้งข่าวมาคือคุณนายโม่
“มู่เฉียว เธอไปดูโม่หานหน่อยไหม”
“เขาเป็นอะไร”
“เขาอยู่ในสถานกักกัน”
มู่เฉียวกำลังทานอาหารอยู่ในร้านอาหาร เมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ ตะเกียบในมือของเธอตกลงบนพื้น เธอกลืนแล้วพูดช้าๆ ว่า “คุณพูดว่าอะไรนะ?”
“ที่อยู่ถูกส่งให้ในโทรศัพท์มือถือของเธอ เธอสามารถดูได้ด้วยตัวเอง”
เป็นครั้งแรกที่ได้เยี่ยมชนสถานกักกัน หัวใจของมู่เฉียวดูหดหู่และประหม่ามาก อย่างไรก็ตาม ผู้คนภายในดูเหมือนจะรู้ตัวตนของเธอและเธอก็ไม่มีสิ่งกีดขวางตลอดทาง หากสภาพแวดล้อมโดยรอบ เตือนเธอ อยู่ในสถานกักกัน ฉันยังคิดว่านี่เป็นร้านอาหารและที่ดื่มชา การต้อนรับระดับสูงแบบนี้
เมื่อเห็นโม่หาน เขายังคงสวมเสื้อผ้าชุดเดิมที่เขาทิ้งไว้เมื่อวานนี้ ด้วยเนื้อผ้าที่ดี แม้ว่าจะอยู่ในสถานการณ์คับขันก็ตาม ก็ยังไม่มีรอยย่นเลยแม้แต่น้อย
ประตูห้องกักกันเปิดออก
มู่เฉียวเดินเข้ามา “มันเกิดอะไรขึ้น เป็นไปได้ยังไง…”
โม่หานไม่ได้พูด แต่เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา “มู่เฉียว ผมอาจจะเสียคุณไปได้ ควรทำอย่างไร?”
คำพูดง่าย ๆ ไม่กี่คำทำให้ร่างกายของมู่เฉียว แข็งทื่อทันที
เธอหลับตาลงและใช้ความพยายามอย่างมากในการสงบสติอารมณ์ เธอผลักโม่หานออก “โม่หานบอกฉันหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น?”
“อันนี้ ทนายจะเล่าให้คุณฟังเอง มู่เฉียว ถ้าผมเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ ผมขอให้ทนายโอนหุ้นทั้งหมดในMy กรุ๊ปที่เป็นชื่อของผมให้คุณและเสี่ยวโยว รวมถึงเงินในบัตรนั้นด้วย , ก็คงพอ…”
มู่เฉียวรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาในใจ เธอเงยหน้าขึ้นมอง โม่หาน พลางยิ้มจากมุมปากของเธอ “ไม่ต้องการฉันอีกครั้งแล้วหรือ ไม่เอาแล้วนะ โม่หาน คุณคิดว่าฉันสนใจเงินเหม็นของคุณหรือ ฉันจะบอกคุณ ถ้าคุณติดคุกขึ้นมา ฉันจะพาเสี่ยวโยวแต่งงานใหม่ ฉันจะไม่เอาเงินคุณสักบาท ในชีวิตนี้ คุณเป็นหนี้ฉัน”
หลังจากพูดจบ มู่เฉียวก็หันหลังเดินออกมาทั้งน้ำตา แต่ก็ไหลออกมาเมื่อเธอหันหลังกลับ
เธอไม่กล้าที่จะอยู่อีกต่อไป เธอรู้สึกอึดอัด ประหม่า และหวาดกลัว
เพราะเธอรู้ดีอยู่ในใจว่าคำพูดของโม่หานแบบนั้นเหมือนยอมแพ้ให้กับตัวเอง เขาไม่ได้ให้คำอธิบายหรือแก้ต่างใด ๆ เลย ทำให้เธอรู้สึกว่าเธออยู่ในสายตาของเขาเป็นแค่คนที่พร้อมจะรอรับเงิน
ในใจเจ็บจนเหมือนจะหายใจไม่ออก
หลังจากที่เธอออกมา ทนายความในชุดสูทและรองเท้าหนังกำลังรอเธออยู่ข้างนอก
“ในยาบำรุงที่พ่อของประธานโม่ทานอยู่ ตรวจพบสารก่อมะเร็ง” ทนายความพูดโดยตรงและกล่าวถึงประเด็นนี้
มู่เฉียวส่ายหัว “เขาไม่ได้ทำ เขาไม่ได้สนใจที่จะทำ ถ้าเขาต้องการจะทำ เขาจะไม่ใช้วิธีลึกลับเช่นนี้ เขา…เขา…”
ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อตอนที่เขาจากมาในวันนั้น โม่หานบอกว่าคุณนายโม่ถูกจับแล้ว
มันอาจจะเป็น…
ความคิดที่ไม่ดีก่อตัวขึ้นในหัวของเธอ และเธอก็ดึงทนายความเข้าไปในรถ
“คุณบอกฉันหน่อยได้ไหม ว่าเขาจะรับโทษแทนแม่ของเขาใช่ไหม”
ทนายไม่พูดและไม่ปฏิเสธ
มู่เฉียวรู้สึกว่าหายใจลำบาก เธอจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ได้อีก? เขาคือสามี แต่เป็นลูกของผู้หญิงคนนั้น เขาอยากกตัญญู เธอจะพูดอย่างไรได้?
“ไม่มีทางอื่นแล้วหรือ” เธอสูดลมหายใจ และวิญญาณทั้งหมดของเธอพังทลายลงในทันที
“หลักฐานแน่นหนา และประธานโม่เองก็ยอมรับเอง ว่าเขาเกลียดความโหดร้ายที่พ่อมีต่อเขา แต่ก่อนหน้านี้ พ่อของเขาจ้างคนมาพยายามทำให้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์กับเขา ซึ่งสามารถใช้เป็นหลักฐานในการพิจารณาคดีได้ ถ้าถึงกับมีคนตาย อย่างน้อยขาดไม่ได้ก็ถูกจำคุกสิบปี”
สิบปี? สิบปีหลังจากที่เขาออกมา โม่หานก็อายุ 40 ปีแล้ว และชีวิตของเขาก็จบลงอย่างสมบูรณ์
มู่เฉียวไม่พูด ผลักประตูและลงจากรถ หยุดรถ และตรงไปที่บ้านของตระกูลโม่
ยังไม่เห็นเสียงคร่ำครวญและเสียใจของงานศพในจินตนาการ
หานฉุนพิงศาลาสูบบุหรี่ในลานบ้าน สวมชุดไว้ทุกข์ แต่ยังไม่กระทบความหล่อของเขา แต่สีหน้าของเขาดูน่าเกลียดเล็กน้อย
เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา สัมผัสของความรู้สึกผิดที่ไม่อาจมองเห็นได้แวบเข้ามาในดวงตา
ขอต้อนรับ “ทำไมคุณถึงมาที่นี่” เขาไม่ได้เรียกเธอว่าน้องสะใภ้และไม่ได้เรียกชื่อของเธอ
มู่เฉียวมองเขา “แม่ของคุณอยู่ที่ไหน”
มีความขุ่นเคืองในหัวใจของเธอที่มีต่อ โม่หาน และ คุณนายโม่
พวกเขาต้องการเป็นลูกกตัญญู พวกเขาต้องการที่จะเห็นแก่ตัว แต่ใครจะคิดเกี่ยวกับเธอและลูก ๆ ของเธอ?
การแสดงออกของหานฉุนมืดลง “คุณกำลังมองหาเธอเพื่อต้องอะไร?”
มู่เฉียวไม่มีอารมณ์จะคุยกับเขา เขาไม่ได้บอกเธอ เธอก็ไปหาด้วยตัวเอง
หลังจากผ่านหานฉุนเธอก็วิ่งเหยาะตรงไปทางห้องโถง
ห้องโถงที่ไว้ทุกข์ไม่ได้ถูกรื้อถอน ในภาพขาวดำ ผู้ชายที่ค่อนข้างคล้ายกับโม่หาน แค่คิดถึงสิ่งที่เขาทำกับโม่หานแล้วคิดว่าเป็นชะตากรรมที่อาจเปลี่ยนไปเพราะเขา เธอไม่ได้มีความเศร้าเลย.
คุณนายโม่คุกเข่าอยู่ใต้ห้องโถงที่ไว้ทุกข์โดยก้มหน้าลง ที่ซึ่งยังมีอดีตที่เจ็บปวด
“เสี่ยวเฉียว เธอ… มาที่นี่ได้อย่างไร?” ย่าโม่ เป็นคนออกเสียง การตายของปู่โม่ทำให้เธอดูแก่กว่ามาก
“คุณย่า” มู่เฉียวพูดตรง ๆ ไม่สามารถไม่ชอบคนชราคนนี้ได้
เธอดูแปลกใจ เธอเรียกตัวเองว่า คุณย่าก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วจับมือเธอ “กลับมาได้ก็ดีแล้ว”
แต่มู่เฉียวดึงมือออกด้วยความเขินอาย “คุณย่า ฉันมาเพื่อตามหาคุณย่าของเสี่ยวโยวเพื่อพูดอะไรบางอย่าง”
เธอไม่แน่ใจว่าคุณย่าโม่ รู้เรื่องการจับกุมของโม่หานหรือไม่และกลัวว่าจะทำให้เธอตกใจ ดังนั้นเธอจึงเลือกวิธีถามอีกแบบ แม้ว่าเธอจะถึงขีดจำกัดในใจแล้วก็ตาม
คุณนายโม่ไม่ได้เงยหน้าขึ้น แต่ค่อยๆ ลุกขึ้น จากนั้นเงยหน้าขึ้นและมองที่มู่เฉียว “เธอจะพูดอะไร พูดมาเลย”
มู่เฉียวมองผู้หญิงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เธอไม่ได้เจอเธอมาสองสามวันแล้ว เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอไม่แต่งหน้าหรือเพราะว่าเธอเหนื่อยเกินไป ทำให้เธอดูซีดเซียว
“คุณแน่ใจหรือว่าจะพูดที่นี่” เธอถามอีกครั้ง
คุณนายโม่ดูเหมือนจะตอบสนอง “มากับฉัน”
ทั้งสองเดินไปทางด้านหลังบ้านพักของคุณนายโม่
ห้องสีดำว่างเปล่า ไม่มีไฟ ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ และมันว่างเปล่า
มู่เฉียวไม่เคยรู้ว่ามีห้องแบบนี้ในบ้านตระกูลโม่
เธอมองไปรอบๆ ยกเว้นแสงเล็กน้อยจากหน้าต่างแคบด้านบน ไม่มีแสงริบหรี่ สภาพแวดล้อมแบบนี้น่าหดหู่และอึดอัด เธอต้องการหนีเพราะเริ่มหายใจไม่ออก
“มันน่าหดหู่มากไหม?” คุณนายโม่นั่งลงที่มุมหนึ่งแล้วพูดช้าๆ น้ำเสียงของเธอสงบมาก มู่เฉียววิตกกังวลมาก แต่เธอยังคงบังคับตัวเองให้สงบลง
ขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไง”
“ฉันอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้มานานกว่า 20 ปีแล้ว”
มู่เฉียวยิ่งสับสน