เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 53

ตอนที่ 53 อสูรกาย

ทิศทางที่หลงเฉินพุ่งจู่โจมนั้นหาใช่ร่างของเทอร่า แต่เป็นทิศทางเบื้องขวาของเขา..

ดาบสะบั้นบรรพตของหลงเฉินพุ่งเข้าใส่บางสิ่งบางอย่างที่ปรากฏขึ้นทางด้านขวามือของเทอร่า แล้วสิ่งมีชีวิตรูปร่างหน้าตาแปลกประหลาดนั้นก็ร่วงหล่นลงพื้น และสิ้นใจตายในทันที

หลงเฉินได้เปิดสัมผัสเทวะของตนออกสำรวจเป็นระยะๆตลอดการเดินทาง เขาจำต้องตื่นตัวและระมัดระวังกับสิ่งรอบตัวอยู่ตลอดเวลา และในครั้งนี้ทันทีที่เขาเปิดสัมผัสเทวะออกสำรวจ ก็พบเข้ากับเงาที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ และกำลังพุ่งตรงมาทางพวกเขาทั้งสองอย่างรวดเร็ว หลงเฉินจึงได้ใช้ดาบสะบั้นบรรพตสังหารอย่างไม่ลังเล

แต่หลังจากที่หลงเฉินฟันตัวประหลาดนั้นขาดเป็นสองท่อน เขาก็สังเกตเห็นว่าเทอร่าเองก็ได้ใช้หอกในมือสังหารตัวประหลาดไปอีกหนึ่งตัวเช่นกัน ระหว่างนั้นหลงเฉินสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังจู่โจมตนจากด้านหลัง เขาจึงรีบหันหลังกลับไป และจัดการสังหารมันในทันที

“นั่นมันตัวอะไรกัน?! รูปร่างหน้าตาประหลาดยิ่งนัก ข้ามิเคยพบเห็นอะไรเช่นนี้มาก่อนเลย มีแค่โครงกระดูก แม้จะดูคล้ายโครงกระดูกของกระต่าย แต่เขาทั้งสองข้างบนหัวของมันก็บ่งบอกว่ามิใช่กระต่าย..”

หลงเฉินพึมพำกับตัวเอง และได้แต่คิดว่ามันดูคล้ายกับสัตว์อสูรที่มีเพียงแค่โครงกระดูกไร้เนื้อหนัง อีกทั้งโครงกระดูกพวกนี้ยังเป็นสีดำสนิทดูแปลกประหลาดยิ่งนัก..

“เจ้ารู้จักสิ่งมีชีวิตเหล่านี้หรือไม่? มันคือตัวอะไรกันแน่? หรือเป็นสัตว์อสูรพันธุ์ใหม่งั้นรึ?” หลงเฉินเอ่ยถามเทอร่างด้วยสีหน้างุนงงสงสัย

“สัตว์อสูรคือสิ่งใดงั้นรึ? พวกมันคือกระต่ายสองเขาที่ฆ่าได้ไม่ยาก มักอาศัยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วลอบโจมตีศัตรู แต่ก็ค่อนข้างอ่อนแอ และมีพลังป้องกันที่อ่อนด้อยนัก”

“นี่เป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าอสูรกาย ที่นี่มีอสูรกายอยู่มากมาย บางชนิดก็แข็งแกร่งยิ่งนัก แม้แต่ข้าเองยังภาวนาว่าอย่าให้ตนเองเผลอเดินหลงเข้าสู่ดินแดนของพวกมันเลยทีเดียว” เทอร่าอธิบายให้หลงเฉินฟังพร้อมกับยกมือขึ้นชี้ไปทางอสูรกายที่นอนตาย

‘ห๊ะ.. อสูรกายงั้นรึ? น่าสนใจอีกแล้ว แต่ในความเห็นของข้า พวกมันดูเหมือนโครงกระดูกเดินได้เสียมากกว่า ในโลกที่แปลกประหลาดเช่นนี้อะไรก็ย่อมเกิดขึ้นได้..’ หลงเฉินครุ่นคิดพร้อมกับเก็บดาบของตนกลับเข้าไปในแหวนดังเดิม

“เอ่อ.. นี่ท่านเก็บดาบไว้ที่ใดกันแน่? เหตุใดจู่ๆมันก็ปรากฏขึ้นในมือของท่าน แล้วประเดี๋ยวก็หายไปเช่นนี้เล่า? หรือนี่จักเป็นพลังวิเศษอีกอย่างหนึ่งของมนุษย์ที่แข็งแกร่งเช่นท่าน?” เทอร่าเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง

“เรื่องนี้น่าจะคล้ายๆกับการที่เจ้าเสกต้นไม้ออกมาจากผืนทรายนั่นล่ะ แต่ก็หาใช่มนุษย์ทุกคนจักทำได้เช่นนี้!” หลงเฉินอธิบายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เทอร่า.. เหตุใดเจ้าจึงมิบอกข้าก่อนล่วงหน้าว่า จักต้องเจออสูรกายเช่นนี้ระหว่างทาง?” หลงเฉินเอ่ยถาม

“ท่านเป็นมนุษย์.. แม้นข้าจักมิบอกท่านก่อน อสูรกายเหล่านี้ย่อมมิอยู่ในสายตามนุษย์ที่แข็งแกร่งเช่นท่านอยู่แล้ว พวกเรารีบเดินทางต่อกันดีกว่า” เทอร่าเอ่ยตอบ

‘สัมผัสเทวะช่างมีประโยชน์ยิ่งนัก หากข้ามิได้พบเห็นมันก่อน ไม่แน่ว่าอาจถูกพวกมันสังหารตายไปแล้วก็เป็นได้ คงจักมิสามารถเอาชนะพวกมันได้ง่ายดายเช่นนี้แน่!’ หลงเฉินครุ่นคิดกับตนเองในขณะที่เดินตามเทอร่าไปอย่างเงียบๆ

‘ช่างน่าเสียดายนักที่ข้ามิอาจเปิดสัมผัสเทวะได้ตลอดเวลา เพราะจักมีผลต่อจิตใจมากเกินไป หาไม่แล้วคงจะเป็นประโยชน์กว่านี้มากนัก’ หลงเฉินครุ่นคิดพร้อมกับเริ่มเปิดสัมผัสเทวะออกอีกครั้ง

หลังจากเดินต่อไปเรื่อยๆอีกครู่หนึ่ง หลงเฉินก็พบกับบางสิ่งบางอย่างที่เขาคาดเดาเอาเองว่ามันคือเผ่าของเทอร่า บริเวณโดยรอบมีรั้วที่ทำจากไม้สีแดง ด้านหน้าทางเข้ามีคนอารักขาอยู่สองคน แต่น่าแปลกที่ทั้งคู่กลับเป็นผู้หญิง และรูปลักษณ์ของพวกนางนั้นเกือบจะเหมือนเทอร่าทั้งหมด ต่างกันเพียงแค่หน้าอกใหญ่โตทั้งสองข้างเท่านั้น

หญิงสาวทั้งสองหาได้สวมเสื้อผ้าปกปิดอะไรมากนัก มีเพียงแค่กระโปรงสั้นๆ และอะไรบางอย่างเล็กๆที่ปกปิดยอดถันทั้งสองของพวกนางไว้เท่านั้น ส่วนเนินอกส่วนใหญ่ล้วนเผยสู่สายตาผู้พบเห็น..

‘ชนเผ่านี้คงไม่นิยมสวมใส่เสื้อผ้าเป็นแน่? เทอร่าก็เปลือยร่างท่อนบน ส่วนหญิงสาวที่อารักขาทางเข้าก็แทบไร้ซึ่งผ้าผ่อนปกปิดเรือนร่าง ว่าแต่ยอดถันของพวกนางช่างใหญ่โตยิ่งนัก ดูเหมือนจะใหญ่ที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบเห็นมาเลยทีเดียว แต่เอาเถิด.. นับเป็นทัศนียภาพที่น่ามองไม่น้อย’ หลงเฉินแอบคิดอยู่ในใจเงียบๆ

“ผู้หญิงในเผ่าของเจ้าแข็งแกร่งเช่นเดียวกับเจ้าหรือไม่?” หลงเฉินหันไปถามเทอร่าด้วยความอยากรู้

“แน่นอน! ผู้หญิงในเผ่าส่วนมากล้วนแล้วแต่แข็งแกร่งทั้งสิ้น มีเพียงส่วนน้อยที่มิได้เป็นเช่นนั้น” เทอร่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงภูมิอกภูมิใจ

และเมื่อทั้งคู่เดินเข้าใกล้ทางเข้า หญิงอารักขาประตูทั้งสองคนก็ถึงกับยืนอ้าปากค้าง สายตาจับจ้องอยู่ที่ร่างของหลงเฉิน จนลืมไปว่ามีเทอร่าเดินมาข้างๆด้วย..

“อะแฮ่ม.. พวกเจ้าสองคนยืนตกอกตกใจอันใดกัน!! ยังไม่รีบเปิดประตูให้ข้าอีกรึ..” เทอร่าร้องตะโกนบอกหญิงอารักขาประตูทั้งสองคน พวกนางจึงได้สติ..

“ได้โปรดอภัยให้พวกข้าทั้งสองด้วย.. ยินดีต้อนรับการกลับมาของท่านเทอร่า!” หญิงสาวทั้งสองร้องบอกพร้อมกับโน้มศรีษะ และกายลงตรงหน้าเทอร่ากับหลงเฉินด้วยความเคารพยิ่ง

‘หญิงสาวที่นี่ค่อนข้างเปิดเผยมากทีเดียว..’ หลงเฉินครุ่นคิดอยู่ในใจ เมื่อพวกนางโค้งตัวลงเผยให้เห็นหน้าอกใหญ่โตทั้งสองข้างชัดเจนมากขึ้น

จากนั้นเทอร่ากับหลงเฉินจึงได้เดินเข้าประตูไป..

“นั่น.. นั่นมนุษย์ใช่หรือไม่?” หญิงอารักขาประตูทั้งสองหันไปพูดคุยกันด้วยความตื่นเต้น

“น่าจักเป็นเช่นนั้น!! เจ้ามิเห็นรึว่าแม้แต่ท่านเทอร่ายังดูเคารพนบนอบต่อเขามากนัก นับเป็นบุญของพวกเราสองคนจริงๆที่ได้มีโอกาสพบเจอมนุษย์เช่นนี้ ดูเหมือนตำนานที่เล่าต่อๆกันมาคงจะเป็นความจริงสินะ!” หนึ่งในนั้นรีบตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“นี่เทอร่า.. พวกนางดูเคารพนบนอบต่อเจ้านัก อีกทั้งยังเรียกเจ้าว่าท่านเทอร่าอีกด้วย เจ้าคงจักมีตำแหน่งสำคัญในเผ่ามากสินะ!” หลงเฉินเดินตามเทอร่าไปพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความสงสัยใคร่รู้ และไม่ใส่ใจกับท่าทางตกอกตกใจของหญิงทั้งสองแต่อย่างใด

“ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น! ในเมื่อข้าเป็นหนึ่งในนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดของเผ่านี้ แต่ก็ยังมีอีกสี่คนที่แข็งแกร่งกว่าข้า ซึ่งก็คือพี่ชายของข้า ท่านพ่อ ท่านลุงซู แล้วก็เซี่ยลูกสาวของเขา” เทอร่าตอบ

“ในบรรดาทั้งสี่คนนี้ ผู้ใดแข็งแกร่งที่สุดงั้นรึ?” หลงเฉินเอ่ยถาม

“ท่านพ่อของข้า.. เขาเป็นหัวหน้าเผ่าและเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด รองลงมาก็คือท่านลุงซู แล้วก็เซี่ยลูกสาวของเขา ส่วนที่ด้อยที่สุดก็คือน้องชายของข้า..” เทอร่าตอบกลับ

‘นี่พ่อของเขาเป็นถึงหัวหน้าเผ่าเชียวรึ?! มิน่า.. พวกนางจึงดูเคารพนบนอบต่อเทอร่านักถึงกับเรียกขานว่าท่านเลยทีเดียว อยากจะรู้นักว่าหัวหน้าเผ่าจักแข็งแกร่งมากเพียงใด เขาจักแข็งแกร่งมากหรือน้อยกว่าข้ากันนะ?’ หลงเฉินเหลือบมองเทอร่าพร้อมกับครุ่นคิดไปด้วย

ตลอดทางที่ทั้งคู่เดินตรงเข้าไปในเผ่านั้น ทุกคนที่พบเห็นต่างก็หยุดชะงัก และมีอาการตกตะลึงเมื่อได้เห็นการปรากฏตัวของหลงเฉิน

“ที่นี่เป็นบ้านของพ่อข้า พวกเราเข้าไปด้านในกันดีกว่า ข้าเชื่อว่าเขาจักต้องดีใจยิ่งนักที่ได้พบท่าน” เทอร่าหันไปยิ้มให้กับหลงเฉิน

จากนั้น.. ชายที่มีผมขาวเต็มหัวผู้หนึ่งก็เดินออกมาเปิดประตู เทอร่าจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านพ่ออยู่หรือไม่?”

แต่กลับมิมีเสียงตอบดังออกจากปากของชายชราผมขาว นั่นเพราะเขากำลังยืนตกตะลึงอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นหลงเฉิน เทอร่าต้องเอื้อมมือไปจับไหล่ของชายชราพร้อมกับเขย่าเล็กน้อยเพื่อเรียกสติของเขาให้กลับคืนมา

“เอ่อ.. ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วย! เวลานี้ท่านหัวหน้าผ่ากำลังอยู่ในห้องตำรา เชิญท่านเข้าไปด้านในก่อน”

ชายชราเอ่ยตอบพร้อมกับถอยหลบไปทางด้านข้างประตู..