เทพปีศาจหวนคืน Reverend Insanity - บทที่ 1508 วังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1508 วังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์

แปลโดย iPAT

ทะเลทรายผีเขียว

ร่างที่ถูกทารุณกรรมบินผ่านพื้นทราย

“ซวนปู้จิน! เจ้าไม่ได้ไล่ล่าข้า ช่างเย่อหยิ่งนัก! ฮืม! ข้าจะแก้แค้นในไม่ช้า!” การแสดงออกของผีเฒ่าไป่จุนบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

แขนขาที่ถูกทำลายของเขาฟื้นคืนแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขามีวิธีรักษาที่มีประสิทธิภาพ

แต่ในจังหวะนี้เขากลับกระอักเลือดออกมา

เขากัดฟันกล่าวด้วยความเกลียดชัง “อสูรวิญญาณของข้าไม่ง่ายที่จะรวบรวม แต่ตอนนี้พวกมันถูกฆ่าหมดแล้ว บัดซบ! นี่เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ สิ่งสำคัญก็คือเวลาล่วงเลยไปแล้ว หากนายท่านตำหนิ ข้าจะทำอย่างไร?”

เมื่อนึกถึงนายท่านผู้นี้ ร่างของผีเฒ่าไป่จุนก็สั่นสะท้านขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ความกลัวและความตื่นตระหนกเกิดขึ้นในใจของเขา

“ครั้งนี้ข้าทำพลาด ข้าจะถูกลงโทษอย่างรุนแรง ไม่ ข้าไม่สามารถแจ้งให้นายท่านทราบ ข้าควรปกปิดเรื่องนี้และรายงานหลังจากที่ข้ารวบรวมอสูรวิญญาณได้อีกครั้ง”

“เห้อ…แม้มันจะล่าช้า แต่ตราบเท่าที่ข้ากระตุ้นใช้งานวิญญาณอมตะป้ายคำสั่งอสูรวิญญาณ อสูรวิญญาณตนใดจะสามารถหลบหนีจากข้า?”

ขณะที่เขากำลังคิดเรื่องนี้ ร่างของหญิงผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้นด้านหน้าผีเฒ่าไป่จุน

“เป็นเจ้า สนมอินทรีย์! เหตุใดเจ้าถึงอยู่ที่นี่?” ผีเฒ่าไป่จุนตื่นตระหนกเมื่อเห็นหญิงผู้นี้

สนมอินทรีย์แต่งกายด้วยชุดรัดรูปสีดำและเผยให้เห็นเรือนร่างที่เย้ายวนใจ

นางเย้ยหยัน “ตาแก่ เจ้าไม่รู้จริงๆงั้นหรือว่าเหตุใดข้าถึงมาที่นี่?”

ผีเฒ่าไป่จุนหวาดกลัวมาก

เหงื่อไหลลงมาจากหน้าผากของเขา “นายท่านรู้ได้อย่างไร?”

สนมอินทรีย์เย้ยหยัน “เจ้าคิดว่านายท่านมอบวิญญาณอมตะระดับแปดให้เจ้าโดยไม่ใช้วิธีตรวจสอบใดๆเลยงั้นหรือ? เจ้าประเมินนายท่านต่ำเกินไปจริงๆ”

“ข้าจะกล้าประเมินนายท่านต่ำได้อย่างไร! ฮืม สนมอินทรีย์อย่าพยายามสร้างความขัดแย้ง!” ผีเฒ่าไป่จุนตะโกนด้วยความโกรธ “ถูกต้อง ข้ายอมรับว่าครั้งนี้ข้าทำพลาดและทำให้แผนการของนายท่านล้มเหลว แต่ข้าจะแก้ไข ยังมีเวลา ข้าจะมอบคำตอบที่น่าพอใจแก่นายท่านอย่างแน่นอน!”

สนมอินทรีย์ส่ายศีรษะ “เจ้ายังต้องการแก้ไขความผิดพลาดอีกงั้นหรือ? ฮืม เจ้าไม่มีโอกาาสแล้ว เจ้าคิดว่าข้ากำลังล้อเล่นงั้นหรือ? มันเป็นนายท่านที่สั่งให้ข้านำตัวเจ้ากลับไป!”

“นายท่านเป็นผู้ออกคำสั่งงั้นหรือ?” ใบหน้าของผีเฒ่าไป่จุนกลายเป็นซีดเผือด

สนมอินทรีย์พยักหน้า “เรื่องเช่นนี้ข้าจะหลอกเจ้าได้อย่างไร? ไปกันเถอะ อย่าให้ข้าต้องลงมือ ตามข้าไปอย่างเชื่อฟัง”

“ตกลง ข้าจะกลับพร้อมเจ้า” ผีเฒ่าไป่จุนเผยรอยยิ้มขมขื่น เขาไม่มีความคิดที่จะกบฎแม้แต่น้อย

ผู้อมตะทั้งสองเดินทางไกลและไปถึงบ่อทรายดูดแห่งหนึ่ง

หลังจากเข้าไปในบ่อทราย พวกเขายังเดินทางต่อไปอีกเกือบพันลี้ก่อนจะบรรลุถึงสถานที่ลึกลับที่เต็มไปด้วยแสงสีเขียว

ด้วยการใช้วิธีการบางอย่าง บันไดสีทองปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า

ทั้งสองเดินขึ้นบันไดทีละขั้น

หลังจากเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าขั้น ทั้งสองก็พบกับประตูขนาดใหญ่

มันเป็นวังที่สูงตระหง่านที่สร้างจากอิฐสีเขียวและกระเบื้องสีทองแต่ปลดปล่อยกลิ่นอายของธรรมชาติออกมา

ที่ประตูวังสลักไว้ด้วยคำว่า วังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์!

มันคือคฤหาสน์วิญญาณอมตะของเทพอมตะบัวสวรรค์ที่ตระกูลฟางค้นหามานานหลายชั่วอายุคน

ผู้อมตะทั้งสองไม่กล้าเปิดประตูแต่คุกเข่าลงบนพื้นและทำความเคารพขั้นสูงสุด

ประตูวังเปิดออกอย่างช้าๆและเผยให้เห็นห้องโถงขนาดใหญ่

มีเสาไม้สีทองขนาดใหญ่หลายสิบต้นตั้งตระหง่านอยู่ในห้องโถง

อสูรวิญญาณที่มีร่างกายขนาดมหึมานอนอยู่ภายใน มันมีกระดองเต่า อุ้งเท้าพยัคฆ์ หางมังกร คออสรพิษ และศีรษะมนุษย์

เมื่อเห็นสัตว์ประหลาดตัวนี้ ผู้อมตะทั้งสองเร่งโค่งคำนับ “คารวะนายท่าน”

ร่างกายของผีเฒ่าไป่จุนสั่นเทาขณะที่เหงื่ออันเย็นเยียบไหลออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง

อสูรวิญญาณคำรามด้วยความโกรธขณะมองไปที่ผีเฒ่าไป่จุน

ผีเฒ่าไป่จุนไม่เคยเห็นเจ้านายของเขาโกรธถึงระดับนี้มาก่อน เขาทรุดตัวลงกับพื้นและตะโกน “นายท่านโปรดยกโทษให้ข้าด้วย โปรดอภัยให้ข้าด้วย!”

แต่อสูรวิญญาณไม่สนใจคำวิงวอนของเขา มันยกอุ้งเท้าขวาขึ้นและคว้าร่างของผีเฒ่าไป่จุนเอาไว้

การแสดงออกของผีเฒ่าไป่จุนกลายเป็นบิดเบี้ยวด้วยความตกใจ “นายท่าน นายท่านโปรดฟังข้าด้วย วิญญาณอมตะป้ายคำสั่งอสูรวิญญาณยังอยู่กับข้า ความล้มเหลวครั้งนี้เป็นความผิดพลาดของข้า แต่โปรดให้โอกาสผู้รับใช้ผู้นี้ได้ลบล้างความผิดของตนเองด้วย!”

“กลินนี้ มันคือเขา ถูกต้อง มันคือเขา!” อสูรวิญญาณตระหนักถึงบางสิ่งขณะที่ดวงตาของมันเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

ใบหน้าของสนมอินทรีย์กลายเป็นซีดขาวเมื่อนางสัมผัสได้ถึงความโกรธและความเกลียดชังจากผู้เป็นนาย

“เทพปีศาจจิตวิญญาณ…ศัตรูที่กำจัดตระกูลของข้า ในที่สุดข้าก็พบเจ้า แม้เจ้าจะตายไปแล้ว แต่กลิ่นนี้ไม่ผิดแน่ มันต้องเป็นทายาทหรือผู้สืบทอดของเจ้า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” อสูรวิญญาณเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

เสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งสร้างคลื่นกระแทกกระจายออกไปรอบๆซ้ำแล้วซ้ำอีก

สนมอินทรีย์ต้องล่าถอยออกไป

ผีเฒ่าไป่จุนตระหนักได้ว่าเจ้านายของเขาไม่ได้สั่งให้เขากลับมาเพื่อรับโทษแต่ดูเหมือนซวนปู้จินจะมีความเกี่ยวข้องกับเทพปีศาจจิตวิญญาณ

ทันใดนั้นวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์ก็ปลดปล่อยแสงสีเขียวออกมา

ลำแสงสีเขียวพุ่งเข้าโจมตีอสูรวิญญาณจากทุกทิศทาง

เสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งของอสูรวิญญาณหยุดลงและถูกแทนที่ด้วยเสียงคร่ำครวญ “บัดซบ! วังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์สารเลว!”

มันคำรามด้วยความตื่นตระหนกและบ้าระห่ำ

ผีเฒ่าไป่จุนเกรงว่าตนเองจะถูกบดขยี้จนตาย ดังนั้นเขาจึงรีบตะโกน “นายท่าน โปรดระงับความโกรธด้วย โปรดดูแลตนเองด้วย การดูแลร่างกายของท่านเป็นสิ่งสำคัญที่สุด!”

อสูรวิญญาณค่อยๆสงบลงและพึมพำ “คำกล่าวของเจ้าถูกต้อง ข้าต้องดูแลร่างกายของตนเอง ข้าจะฆ่าผู้สืบทอดหรือทายาทของเทพปีศาจจิตวิญญาณทั้งหมดเพื่อชำระความแค้นในอดีต!”

ในเวลาเดียวกัน วังสวรรค์

แสงสีขาวส่องประกายขึ้นสู่ท้องฟ้าก่อนจะค่อยๆเลือนหายไป

“เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องเล็ก ดูเหมือนมันจะเกี่ยวข้องกับเทพอมตะบัวสวรรค์” เทพธิดาจื่อเว่ยเห็นปรากฏการณ์ที่ผิดปกตินี้

นางอนุมานก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างมีความสุข “มันคือวังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกทิ้งไว้ในทะเลทรายตะวันตกโดยเทพอมตะบัวสวรรค์ วังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์เป็นคฤหาสน์วิญญาณอมตะระดับแปดที่ทรงพลัง มันกำลังจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง เราไม่สามารถปล่อยให้มันตกอยู่ในมือของผู้อมตะของทะเลทรายตะวันตก”

เทพธิดาจื่อเว่ยปิดเปลือกตาลงและอนุมานต่อไป

หลังจากได้รับคำตอบ นางก็เรียกผู้อมตะของภาคกลางเข้าพบ

ผู้อมตะระดับแปดผู้นี้อยู่ในรูปลักษณ์ของเด็กหนุ่มชุดคลุมสีเขียวที่ดูเหมือนบัณฑิตแต่ในความเป็นจริงเขาอายุหลายพันปีแล้ว

“เฉินอี้ เจ้าเป็นผู้อาวุโสสูงสุดลำดับที่หนึ่งของนิกายบัวสวรรค์ ตอนนี้วังเมล็ดถั่วศักดิ์สิทธิ์กำลังจะปรากฏขึ้นที่ทะเลทรายตะวันตก ทำตามแผนการของข้าและไปนำมันกลับมา” เทพธิดาจื่อเว่ยออกคำสั่ง

“รับทราบ” เฉินอี้โค้งคำนับเล็กน้อยด้วยการแสดงออกที่ไม่เปลี่ยนแปลง

เทพธิดาจื่อเว่ยพยักหน้า “หลังจากภารกิจครั้งนี้ เจ้าจะเข้าสู่วังสวรรค์”

เฉินอี้เผยให้เห็นถึงร่องรอยของความสุขเล็กน้อย เขาโค้งคำนับอีกครั้งและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน “หากเป็นเช่นนั้นข้าก็ต้องขอบคุณท่านหญิงจื่อเว่ย”

หลายวันต่อมา ทะเลทรายตะวันตก

ดวงวิญญาณของฟางหยวนออกจากร่างของเขา

เขาบังคับดวงวิญญาณและคว้าทรายขึ้นมาหนึ่งกำมือ

“จากร่างที่โปร่งแสง ตอนนี้มันกลายเป็นร่างกายภาพที่แท้จริง ฮ่าฮ่า ในที่สุดรากฐานบนเส้นทางแห่งจิตวิญญาณของข้าก็บรรลุถึงระดับหนึ่งร้อยล้านแล้ว!” ฟางหยวนมีความสุขมาก