เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 196

เมื่อเผชิญหน้ากับรถไถตรงหน้า ใบหน้าหยางเฟิงไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย
ซู่!
ทันใดนั้น หยางเฟิงก็หายไปกับที่
เมื่อเห็นหยางเฟิงหายไปอย่างกะทันหัน จางต้าพ่าวก็ผงะไปครู่หนึ่ง
ยังไม่รอเขาตอบสนองมา จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น
เพิ่ง!
กระจกที่นั่งคนขับของรถไถ แตกด้วยหมัดเดียวของหยางเฟิง
หยางเฟิงยื่นมือออกมา คว้าจางต้าพ่าวโดยตรงออกจากที่นั่งคนขับ
“ปล่อยฉัน!ปล่อยฉัน!”
จางต้าพ่าวทั้งคนก็ใกล้จะบ้าแล้ว
เขาคิดไม่ถึง ความเร็วของหยางเฟิงจะเร็วได้ขนาดนี้
เขายังไม่ทันตอบสนองมา หยางเฟิงก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาแล้ว!
นี่ยังเป็นคนอยู่เหรอ?
ไม่ว่าจางต้าพ่าวจะดิ้นรนอย่างไร เขาก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้
มือของหยางเฟิงราวกับคีมคีบเหล็ก จับคอของเขาไว้แน่น เขารู้สึกเหมือนกำลังหายใจไม่ออกแล้ว!
เขามองไปที่หยางเฟิงอย่างตื่นตกใจและถาม： “แกอยากจะทำอะไรกันแน่?”
พรึ่บ!
หยางเฟิงไม่ได้พูด โยนจางต้าพ่าวลงบนพื้นโดยตรงอย่างแรง
โอ๊ย!
จางต้าพ่าวร้องออกมา
เขารู้สึกเหมือนกับว่ากระดูกทั้งหมดในร่างกายใกล้จะสลายแล้ว
หยางเฟิงก้าวไปข้างหน้า เหยียบบนตัวจางต้าพ่าวด้วยเท้าข้างหนึ่ง ถามอย่างเย็นชาว่า “บอกมา ใครสั่งให้นายมารื้อถอนบ้านของชาวบ้าน?”
จางต้าพ่าวกัดฟันและพูดว่า “แกอย่างมาซี้ซั่วนะ ฉันบอกแก แกอย่างนี้คือละเมิดกฎหมาย ถ้าคุณกล้ามาซี้ซั่ว ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ!”
ได้ยินเช่นนี้ หยางเฟิงโกรธจนหัวเราะ
บางคนถ้าคุณให้เหตุผลกับพวกเขา พวกเขาจะเล่นลูกไม้หน้าด้านๆกับคุณ!
คุณเล่นลูกไม้หน้าด้านๆกับเขา เขาก็ใช้เหตุผลกับคุณ!
รับมือกับคนต่ำช้าอย่างนี้ มีเพียงคำเดียว ตี!
หยางเฟิงไม่ได้พูดอะไรไร้สาระ บนเท้าออกแรงเล็กน้อย
สีหน้าของจางต้าพ่าวแดงก่ำขึ้นทันที
เขารู้สึกเหมือนตัวเองหายใจไม่ออกแล้ว หน้าอกแน่น
“ปล่อยฉันไป!ปล่อยฉันไป!”
ถ้ายังเป็นอย่างนี้ลงไป ตัวเองต้องตายแน่
จางต้าพ่าวตะโกนไม่หนุด
จางต้าพ่าวตะโกนไม่หยุด
หยางเฟิงมองลงมาที่เขา พูดอย่างเย็นชา： “พูด ยังไม่พูด?ไม่พูด ตาย!”
เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาที่เย็นชาของ หยางเฟิง จางต้าพ่าว ก็ตัวสั่นไปทั้งตัวทันที
เพราะเขารู้สึกถึงความอาฆาตจากตัวของหยางเฟิง!
ดูเหมือนว่า วินาทีต่อไป หยางเฟิงจะฆ่าเขาจริงๆ
นี่คือคนโหดเหี้ยมคนหนึ่ง!
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ จางต้าพ่าวก็ไม่กล้าที่จะปากแข็งอีกต่อไป
ในเมื่อ ไม่มีอะไรจะสำคัญมากกว่าชีวิตของตัวเองอยู่แล้ว
เขารีบพูดว่า: “อย่าฆ่าฉัน!อย่าฆ่าฉัน!ฉันบอก ทั้งหมดเป็นเถ้าแก่หม่าเป็นคนสั่งฉันทำเอง‌”
หยางเฟิงขมวดคิ้วและถามว่า “เถ้าแก่หม่านี่คือใคร‌?”
จางต้าพ่าวกล่าวว่า “เถ้าแก่หม่าเป็นหลานชายของหม่าตงอภิมหาเศรษฐีตงไห่เขาพึ่งอำนาจของหม่าตง วางอำนาจในอำเภอเมืองตอนนี้เป็นอภิมหาเศรษฐีของอำเภอเมือง‌ของเรา เขาสั่งให้ฉันรื้อถอนบ้านของชาวบ้านในหมู่บ้านตระกูลเย่ เขาจะสร้างรีสอร์ทที่นี่!”
ได้ยินคำพูดนี้
ใบหน้าของหยางเฟิงก็เย็นชา
เขาคิดไม่ถึง เรื่องนี่ยังไปพัวพันกับหม่าตงด้วยแล้ว
เย่เมิ่งเหยียนก้าวเข้าไปพูด “ที่รัก ฉันว่าช่างมันเถอะ……”
หม่าตงเป็นอภิมหาเศรษฐีตงไห่ มีความสัมพันธ์ที่ไม่แย่กับหยางเฟิง
หากเพราะเรื่องนี้ ทำความสัมพันธ์ตึงเครียด ก็ไม่ค่อยดีแล้ว
หยางเฟิงถอนหายใจกล่าว： “ไม่ว่าพัวพันถึงใคร ตราบใดที่สร้างความเสียหายถึงผลประโยชน์ของประชาชน ผมจะไม่ปล่อยเขาไป!”
ไม่ต้องบอกแค่หม่าตงคนเดียวเลย
ถึงแม้จะเป็นคนใหญ่คนโตก็ไม่ได้!
พูดจบ เขาหันไปมองจางต้าพ่าวถาม： “เถ้าแก่หม่านี้ชื่ออะไร?ตอนนี้อยู่ที่ไหน?”
เห็นถึงตรงนี้ จางต้าพ่าวสีหน้าตะลึง
เขาได้อธิบายไปแล้วว่า เถ้าแก่หม่าเป็นหลานชายของหม่าตง หยางเฟิงกลับยังคงถามให้สุด เขาไม่กลัวหม่าตง หรือยังไง?
ต้องรู้ว่าหม่าตงนั้นเป็นอภิมหาเศรษฐีตงไห่ มีอิทธิพลอย่างมากในตงไห่