เทพอสูรสยบโลกา - ตอนที่ 247-248

ตอนที่ 247 หมดสติ

เมื่อได้รับคำสั่งแนวป้องกันปรับเปลี่ยนทันทีตามคำบัญชา จากแนวป้องกันสามชั้นลดเหลือเพียงสอง รวมถึงจำนวนโล่ก็ลดลงมาเหลือเพียงหกอันจากสิบห้า แต่กระนั้นช่องว่างที่มีอยู่ถูกเติมเต็มด้วยปลายหอกที่แหลมยาววางเรียงกันอยู่

พวกเขามิจำเป็นต้องออกแรงแทงหอกภายในมือแต่อย่างใด เพียงแค่ปล่อยให้เหล่าค้างคาวหลากหลายตัวเหล่านี้บินเข้ามาสู่ความตายปลิดชีวิตของตนเองลง

“เคลื่อนทัพ!” หลินหยางให้สัญญาณบุกทันที

กองกำลังผู้บุกรุกเดินหน้าเข้ามากระชั้นชิดกับเหล่าค้างคาวปีกเหล็ก โดยตอนนี้พวกมันมิสามารถถอยหนีต่อไปได้อีกแล้ว จึงทำได้เพียงจู่โจมเข้าไปอย่างช่วยไม่ได้

เหล่าค้างคาวสับสนรนลาน แม้กระทั่งค้างคาวปีกเหล็กระดับหกก็เช่นกัน เมื่อครู่พวกมันสามารถรวมกำลังกันระหว่างค้างคาวระดับหกเพื่อเข้าจู่โจมแนวป้องกันของผู้บุกรุกได้

เมื่อผู้บุกรุกกลุ่มนี้ปรับเปลี่ยนแผนการตอบโต้กลับมาส่งผลให้ค้างคาวระดับหกเกือบยี่สิบตัวตกตายลงไป พวกมันจึงเหลือเพียงสิบกว่าตัวเท่านั้น ด้วยจำนวนเพียงเท่านี้พวกมันมิสามารถใช้แผนการเดิมได้อีก

แคว๊กก~

จู่ๆกลับมีเสียงบางอย่างดังสะท้อนกึกก้องไปทั่วทั้งถ้ำแห่งนี้

“เกิดอะไรขึ้น” เหล่าชายชาติทหารตกอยู่ในความแตกตื่นป่าวร้องถามออกมา ขบวนรบตกอยู่ในความโกลาหล

ครืนน~

จากเสียงร้องดังกระหื่มเมื่อครู่มันรุนแรงยิ่งนักส่งผลให้ผนังและเพดานถ้ำเกิดการสั่นสะเทือน พร้อมกับแรงลมกรรโชกบางเบาส่งออกมาจากส่วนลึกภายในถ้ำ

ส่งผลให้เหล่าผู้บุกรุกเสียการทรงตัวเล็กน้อย ไม่นานสภาพแวดล้อมก็กลับคืนสู่ปกติ

กองทัพผู้บุกรุกตกอยู่ในความอลหม่านวุ่นวาย เนื่องจากพวกเขามิคุ้นชิ้นกับความมืดมิดและมิทราบที่มาที่ไปของเสียงร้องประหลาด

หลินหยางเองก็ตกอยู่ในความสับสนเช่นกัน

เจ้าเสียงร้องประหลาดนี้ฟังดูคล้ายกับเสียงของค้างคาวปีกเหล็กมิผิดเพี้ยน

แต่ทว่าเสียงร้องของมันแตกต่างกับค้างคาวปีกเหล็กระดับสี่และหกอย่างสิ้นเชิง เนื่องจากเสียงของมันทุ้มลึกดังก้องกังวาลยิ่งกว่าการร้องประสานเสียงของเหล่าค้างคาวปีกเหล็กหลายพันตัวเสียอีก

อั่ก~

หนึ่งในกองกำลังผู้บุกรุกจู่ๆมีชายคนหนึ่งร้องออกมาพร้อมกับพ่นเลือดสีดำลงบนพื้น

หลินหยางมองไปยังที่ชายคนนั้นเขายิ่งสับสนเข้าไปอีก

อยู่ๆคนของเขาก็บาดเจ็บพ่นเลือดออกมากองโต

ชายคนนี้อยู่กลางขบวนรบและรอบตัวเขามีเพียงเหล่าฉกรรจ์ฝ่ายเดียวกันทั้งสิ้น มิเห็นวี่แววของค้างคาวปีกเหล็กแต่อย่างใด ทว่าชายคนนี้กลับอาเจียนพ่นเลือดออกมาคล้ายกับถูกโจมตีอย่างรุนแรงก็มิปาน

หลินหยางเร่งรีบมองหาต้นตอของผู้ที่ลงมือโจมตีแต่ก็มิพบเป้าหมายแต่อย่างใดเลยจึงทำให้เขาสับสนยิ่งนัก

“เป็นอะไร” หลินหยางกล่าวถาม

“ไม่ทราบเหมือนกันครับพี่หยาง จู่ๆหน้าอกผมก็ร้อนขึ้-อึก” ชายคนนั้นยังพูดมิทันจบ ใบหน้าซีดขาวราวกับเจ็บปวดทรมาน ไม่นานเขาก็พ่นเลือดออกมาอีกคราและล้มฟุบลงบนพื้น

หลินหยางรีบเข้าไปพยุงตัวชายคนนั้น เมื่อตรวจสอบดูเขาก็ต้องประหลาดใจเพราะมันหมดสติไปเสียแล้ว!

ตอนที่ 248 โลหิต

อั่กก~

ตอนนั้นเองเหล่าชายชาติทหารผู้องอาจกว่าสิบคนล้มฟุบลงบนพื้น

พวกเขาล้วนมีอาการคล้ายคลึงกันกับชายผู้หมดสติ ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพลางใช้ฝ่ามือของตนยึดกุมหน้าอกของตนเองไว้ พ่นเลือดสีดำกองใหญ่ออกมาราดลงบนพื้นดิน พวกเขาล้วนดิ้นอย่างทุรนทุรายและหมดสติไปในที่สุด

เขารีบเข้าไปดูอาการของพวกมันแต่ก็มิพบบาดแผลอันใดเลยแม้แต่น้อย ร่างกายของพวกมันนั้นปกติดังเดิมมีเพียงสีหน้าที่อิดโรยซีดขาว

ยิ่งมายิ่งประหลาด

หลินหยางขมวดคิ้วแน่น หากเป็นเพียงคนเดียวเขาคงไม่ต้องเคร่งเครียดเช่นนี้ เพียงแค่ส่งผู้บาดเจ็บคนนั้นออกไป แต่ตอนนี้กองทัพของเขากว่าเจ็ดสิบคนมีผู้หมดสติไปกว่าสิบคน!

จะมิทำให้เขาร้อนรนได้เยี่ยงไร แม้แต่เหตุผลที่ทำให้พวกมันบาดเจ็บจนพ่นเลือดกองโตออกมาและล้มลงหมดสติเขายังมิสามารถหาต้นตอของมันได้

“เพิ่มการป้องกัน ส่งพวกเขาออกไป” หลินหยางเปลี่ยนแปรขบวนรบอีกครา ภายในแนวป้องกันช่างวุ่นวายยิ่งนัก

เขามิสามารถปล่อยให้คนเจ็บนอนกองกันอยู่ในสมรภูมิรบได้ เพราะพวกเขาอาจถูกลูกหลงจากการสู้รบและเกะกะขวางทางพักพวกของตนเอง

เขาจึงส่งพวกเขากลับออกไปยังที่ปลอดภัยข้างนอกถ้ำเพื่อรอคอยส่งกลับไปที่เมืองเพื่อรับการรักษาจากแพทย์มือดีหรงเถียนเหยานั่นเอง

ไม่ว่าจะบาดเจ็บมากมายเพียงใดหากยังมีชีวิตอยู่เพียงถึงมือของทีมแพทย์ก็สามารถหายเป็นปลิดทิ้งกลับขึ้นมาลุกวิ่งได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งโชคดีที่การโจมตีปริศนานี้มิสามารถปลิดชีวิตพวกเขาไปได้

เพื่อความรวดเร็วเขาเองก็เข้าไปช่วยแบกหามร่างกายของชายชาตรีเหล่านี้เช่นกัน

อ๊ากก~

ยังมิทันสิ้นเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดของเหล่าชายผู้หมดสติทั้งสิบ เมื่อชายคนหนึ่งได้รับหน้าที่เพื่อแบกร่างที่หมดสติทั้งสิบออกไปนี้เขาเองก็แหกปากร้องออกมาอย่างเจ็บปวดทรมาน

“เป็นอะไร?” หลินหยางกล่าวถาม เกรงว่าจะเป็นดังชายเคาะห์ร้ายที่หมดสติลงทั้งสิบ แต่เมื่อดูไปยังชายคนนั้นแล้วเขาก็โล่งใจเพราะสีหน้าท่าทางของมันดูแล้วมิได้บาดเจ็บพ่นเลือดอันใดออกมา หากเป็นแบบนั้นเขาร้องเพราะอะไร?

“ไม่ทราบครับ ผมสัมผัสโดนบางอย่างมันร้อนมากมือผมแทบจะไหม้” ชายคนนั้นกล่าวแตกตื่น

จับต้องฝ่ามือของตนเองที่ยังมีควันลอยคละครุ้งราวกับว่าถูกน้ำกรดสาดเข้าอย่างเต็มเปาก็มิปาน

หลินหยางมองไปยังฝ่ามือของชายคนนั้นและเจอะเจอเข้ากับต้นตอปัญหาที่ชายผู้นี้พบเจอแล้ว

บนมือของเขามีของเหลวสีดำหยดเล็กๆเกาะอยู่มันกัดกินผิวหนังของชายคนนั้นอย่างต่อเนื่องอยู่ชั่วครู่มันก็ระเหยหายไปเอง

เมื่อมันหายไปจนหมดบาดแผลบนมือของชายคนนั้นแห้งกรังตกสะเก็ดคล้ายกับถูกเผาไหม้ส่งกลิ่นเนื้อไหม้ตลบอบอวล บางนิ้วถูกกัดเซาะลึกจนเกือบถึงกระดูกเลยทีเดียว ส่งผลให้ชายคนนั้นร้องอย่างเจ็บปวดทรมานอย่างยิ่ง

เขามองลงไปยังพื้นผิวถ้ำทันที ของเหลวที่เขาเห็นนั้นมิใช่สิ่งแปลกปลอมแตกต่างอันใดตั้งแต่ข้ามผ่านประตูมาเขาเห็นมันแทบทุกวัน มันคือเลือด!

เลือดสีดำที่ชายหมดสติทั้งสิบคนได้พ่นออกมาจากร่างกายของพวกมัน!