เทพอสูรสยบโลกา - ตอนที่ 321-322

ตอนที่ 321 ผึ้งแคระ(ตอนเก้า)

“ดี” หลินหยางยิ้มออก เมื่อเห็นว่าตาข่ายทั้งสิบห้าผืนสามารถจัดการเก็บเหล่าผึ้งไว้ภายในเกือบสองร้อยตัวลดภาระให้พวกเขาไปได้ไม่น้อย ทำให้ความกดดันลดต่ำลงมา

ตอนนี้ผึ้งแคระที่โบยบินอยู่ในอากาศนั้นเหลืออยู่ราวสามร้อยตัว มิได้มากมายยั้วเยื้อเหมือนดังก่อน แต่ทว่ายิ่งพวกมันเหลือน้อยพื้นที่ว่างบนอากาศยิ่งมีมากพอที่จะทำให้พวกมันสามารถกระจายกำลังได้มาขึ้น

บนภาคพื้นดินนั้นเริ่มมิค่อยมีผึ้งตัวใดบินโจมตีเข้ามาอีก ส่วนใหญ่พวกมันจะโจมตีเหล่าคนที่อยู่บนกำแพง แต่กระนั้นก็มิสามารถรอดพ้นการโจมตีจากธนูของเหล่าเอลฟ์และทีมระยะไกลไปได้

ผึ้งบางส่วนก็เล็ดรอดเข้าไปภายในเมืองเช่นกันแต่ก็ถูกสะกัดเอาไว้จากเหล่ามนุษย์และมนุษย์หมาป่าตัวน้อย

“ใช้หอก” หลินหยางกล่าวพร้อมดึงหอกของตนที่ปักคาอยู่บนพื้นขึ้นมา พลางตั้งท่ามองไปยังบนศรีษะของตนเล็งหาเป้าหมายที่อยู่ตัว เมื่อเจอะเจอเป้าหมายที่ต้องการเขาเขวี้ยงปาหอกภายในมือออกไป

ฟุ่บบ~

ฉึก!

หอกเล่มนั้นพุ่งเสียบทะลุร่างของผึ้งแคระตัวหนึ่ง เมื่อมันถูกหอกปักคาเสียบอยู่บนร่างกายไร้กำลังจะโบยบินต่อไปจึงสิ้นลมตกลงมาสู่พื้นดินพร้อมกับหอกที่ปักคาร่างของมันนั่นเอง

ฉึบ~

มิรีรอหลินหยางดึงหอกออกจากร่างของผึ้งตัวดังกล่าวทันทีที่มันตกถึงพื้นพร้อมกับหาเป้าหมายใหม่เพื่อโจมตีสืบต่อไปมิเว้นช่วง เหล่าทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมเองก็นำหอกของตนปาโจมตีเข้าใส่ผึ้งแคระที่โบยบินอยู่บนอากาศ ด้วยระยะที่ใกล้เพียงนี้มีหรือจะพลาดเป้า

ตุบ~

“เป็นอะไร?” หลินหยางกล่าว

เพราะจู่ๆจิ่นเหอนายพรานหนุ่มกลับทรุดเข่าลงไปข้างหนึ่งแนบพื้นเสียอย่างนั้น

ตุบบ~

“ไม่เป็-” จิ่นเหอตอบกลับมิทันสิ้นเสียงจู่ๆเข่าอีกข้างของตนที่พยุงร่างกายเอาไว้กลับทรุดตามไปด้วยใบหน้าตื่นตระหนก เขาเองก็สับสนเช่นกันที่จู่ๆตนเองกลับทรุดลงเช่นนี้

หากจะว่าอ่อนล้าก็มิใช่เนื่องจากการต่อสู้ครั้งนี้มิได้หนักหนาสาหัสอันใด ต่างจากการต่อสู้ภายในถ้ำมดและถ้ำค้างคาวที่ต้องใช้พละกำลังมหาศาลยาวนานหลายชั่วโมง การต่อสู้กับผึ้งแคระเหล่านี้พวกเขาแทบมิได้ออกแรงเสียด้วยซ้ำ

หลินหยางรีบเข้าช่วยพยุงร่างกายของจิ่นเหอ

เมื่อมือเขาสัมผัสโดนจิ่นกับสร้างความแปลกใจให้แก่ตนเอง

เพราะว่าร่างกายของจิ่นเหอทรุดลงไร้เรี่ยวแรงมิสามารถยืนขึ้นด้วยตนเองได้ ใบหน้าของมันกลับราบเรียบนิ่งเฉยดวงตายังคงเบิกค้างเอาไว้ สีตาหม่นหมองลงคล้ายกับสิ้นสติ พร้อมกับขากรรไกรที่ค่อยๆอ้าออก

“ฮึ่ย” จู่ๆจิ่นเหอก็ส่งเสียงออกมา

“ไม่ อย่า อ๊ากกก” เขาตะโกนโหวกเหวกทั้งที่ร่างกายไร้เรี่ยวแรงใบหน้าเปลี่ยนแปรหวาดกลัวตัวสั่น

“ก๊าก ฮ่าๆๆ” จากนั้นเพียงชั่วครู่จิ่นเหอกลับหัวเราะร่าออกมา ราวกับเป็นคนบ้า

“ฮึก ฮืออ” หลังจากแหกปากตะโกนสิ้นเสียง จู่ๆก็สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลพร้อมกับปล่อยโฮเสียอย่างนั้น อารมณ์มันแปรปรวนยิ่งนัก

“…” แม้จะเป็นช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแต่ปฏิกิริยาของจิ่นเหอทำให้หลินหยางพูดไม่ออกเลยทีเดียว

ตอนที่ 322 ผึ้งแคระ(ตอนจบ)

‘เกิดอะไรขึ้น’ หลินหยางขมวดคิ้วเมื่อเห็นสภาพเช่นนั้น เขย่าร่างกายของจิ่นเหออย่างแรงก็ยังมิสามารถดึงคืนสติของมันกลับมาได้

‘พิษ?’ พลางนึกถึงคราพลาดท่าของจิ่นเหอที่ถูกเหล็กแหลมของผึ้งแคระโจมตีเข้าใส่ เดิมทีเขาคิดว่ามิใช่พิษร้ายแรงอันใดเพราะมิเห็นปฏิกิริยาของผู้ถูกโจมตีอย่างใด

“จิ่นเหอ” เขาส่งเสียงเรียกชื่อมัน แต่ก็ไร้ปฏิกิริยาตอบกลับ มันยังคงหัวเราะ ร้องไห้ เปลี่ยนไปมา

เพี้ยะ~

หลินหยางตบเข้าใส่หน้าของจิ่นเหอฉาดใหญ่จนแก้มของมันแดงก่ำ

“เฮือก”

“โอ๊ย” ราวกับว่าเป็นยาแก้พิษ

จิ่นเหอร้องออกมาด้วยความตื่นตกใจ ดวงตากลับมาสดใสดังเดิม หายใจหืดหอบใบหน้ามีเหงื่อไหลเม็ดโตคล้ายกับคนที่วิ่งติดต่อกันยาวนาน มองไปยังหลินหยางที่จ้องมองหน้ามันไม่ลดละ

“เป็นอะไร เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” หลินหยางกล่าวถามหลังจากเห็นว่ามันได้สติกลับคืนมา

“ห๊ะ เอ่อ..เจ็บแก้มครับ” จิ่นเหอคล้ายสับสน มันยกฝ่ามือขึ้นลูบไปบนแก้มของตนที่เริ่มบวมขึ้นมาจากฝ่ามือของหลินหยางนั่นเอง

“ฮ่าๆ” หลินหยางอดหัวเราะมิได้ ดูท่ามันจะได้คืนสติมาเต็มร้อยแล้ว

เขาพยุงมันลุกขึ้นและกลับเข้าสู่การต่อสู้โดยไว

“การโจมตีจากผึ้งแคระมีพิษหลอนประสาท ใครที่ถูกโจมตีจากมันให้จับคู่กับคนที่ไร้บาดแผล เมื่อพิษออกฤทธิ์ให้ใช้แรงเพื่อดึงคืนสติ” หลินหยางตะโกนเสียงดังทันที

“สู้ไหวไหม?” เขากล่าวถาม

“ไหวครับ” จิ่นเหอตอบกลับ มันคล้ายกับสลึมสลือมิทราบเรื่องราว

จนกระทั่งหลินหยางตะโกนบอกกล่าวเมื่อครู่จึงรู้ตัวว่าตนเองถูกพิษเข้าไปนั่นเอง มันจับหอกในมือเสียบพื้นพยุงร่างกาย เช็ดหยาดเหงื่อที่ชโลมใบหน้าพลางใช้มือลูบไล้ใบหน้าที่บวมเป่งไม่นานก็สามารถกลับเข้าสู่การสู้รบได้ดังเดิม

อ๊าก~

ว๊ากก~

เสียงของหลินหยางพึ่งสิ้นได้มินาน บนกำแพงเมืองเริ่มมีเสียงกรีดร้องโหยหวน

มันมาจากเหล่าคนที่พลาดท่าเผลอถูกเหล็กในของผึ้งพิษเสียบเข้าไปนั่นเอง เสียงเหล่านี้ดังขึ้นได้ไม่นานนักก็เงียบดับไป เพราะพวกเขาทำตามคำแนะนำของหลินหยางปลุกผู้เคาะห์ร้ายด้วยมือและเท้านั่นเอง

“จัดการพวกมันซะ” หลินหยางตะโกน

ตอนนี้จำนวนผึ้งเหลืออยู่ร่อยหรอร้อยกว่าตัวเท่านั้น การโจมตีจากทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมโดยใช้การปาหอกนั้นมีประสิทธิภาพสูงเทียบเท่ากับการยิงธนูของเหล่าเอลฟ์เลยทีเดียว หนึ่งดอกเท่ากับหนึ่งชีวิต!

พวกเขาระดมโจมตีอีกเพียงสองระลอกก็ส่งผึ้งแคระทั้งหมดไปยังยมโลกจนสิ้น ผึ้งแคระที่ถูกโจมตีจนร่างกายขาดวิ่นนั้นส่งของเหลวในร่างกายไหลย้อยออกมาเหนียวเหนอะน่าขยะแขยง

มองไปยังพื้นดินมันเต็มไปด้วยร่างกายของผึ้งแคระหลายร้อยตัวเกลื่อนกลาดทำให้สภาพแวดล้อมหน้าเมืองของพวกเขาดูรกหูรกตาไปโดยปริยาย พื้นดินที่พึ่งได้รับการทับถมจากการที่เกิดโพรงภายในจากฝีมือหนอนดินตอนนี้กลับมาเละเทะดังเดิม

การต่อสู้ปกป้องเมืองจากผึ้งแคระระดับสามทั้งหนึ่งพันตัวจบลงแล้ว

คึด~

ยกเว้นเพียงแต่ผึ้งแคระร่วมสองร้อยตัวที่ยังคงดิ้นรนขยับตัวไปมาหวังจะหลุดออกจากตาข่ายที่พันธนาการร่างกายของพวกมันเอาไว้…