เทพอสูรสยบโลกา - ตอนที่ 49-50

ตอนที่ 49 ถ้ำประหลาด(ตอนกลาง)

“มันโผล่มาจากไหนเนี้ย!” หลินหยางอุทานเพราะเมื่อกี้เขายังเดินเข้ามาปกติกลับมิได้สังเกตุเลยว่าพวกมันอยู่ข้างๆ

เขาฟันหัวเจ้าตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดพลางถอยไปด้วย พวกมันแต่ละตัวถือดาบ บางตัวถือหอก มองเช่นนี้พวกนี้คงเป็นเหล่ากองทัพที่สิ้นชีวิตไปแน่ หากเขาสามารถเอาอาวุธที่พวกมันใช้กว่าร้อยตัวนี้กลับไปได้เขาคงต้องสร้างคลังแสงเพื่อเก็บอาวุธเหล่านี้คิดได้ดังนั้นเขาจึงตั้งใจจะฆ่าพวกมันให้หมด

เขาสับหัวและฟันลำตัวของพวกมันแค่ทีเดียวเหล่าโครงกระดูกนี้ก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาสู้ได้อีกอาจจะเป็นเพราะกาลเวลาทำให้กระดูกของพวกมันผุกร่อนลงหรืออย่างไรไม่ทราบแน่ แต่มันก็เป็นผลดีสำหรับเขา

การต่อสู้กับพวกมันมิได้ยากเย็นอะไรเลยแต่เพราะมีความมืดเป็นอุปสรรคจึงมิอาจบุ่มบ่ามฆ่าได้หนึ่งตัวก็ถอยหนึ่งก้าว

เนื่องจากพวกมันเดินช้ากอปรกับความรวดเร็วของหลินหยางจึงได้เปรียบมิใช่น้อย หากเขาสามารถมองเห็นพวกมันได้ชัดเจนเขาคงจะเข้าไปโรมรันกับพวกมันเป็นแน่

‘คุณฆ่าปีศาจโครงกระดูกระดับ 4 ยี่สิบตัว’

‘ยินดีด้วยคุณเลื่อนถึงระดับ 11 สำเร็จแล้ว ได้รับแต้มค่าสถานะเพิ่มขึ้นหนึ่งจุด’

เมื่อคร่าพวกมันไปร่วม 20 ตัวเขาก็เลื่อนระดับขึ้น

‘เพิ่มค่าสถานะความเร็ว 0.1 เสร็จสิ้น’

‘ทักษะราชสีห์คำรามระดับ 3 ได้รับการเลื่อนขั้น 4/10 เรียบร้อยแล้ว

เขาเพิ่มค่าสถานะทันที และยังคงสู้ต่อไปมิได้หยุดพัก

‘คุณฆ่าปีศาจโครงกระดูกระดับ 4 แปดสิบตัว’

‘ยินดีด้วยคุณเลื่อนถึงระดับ 12 สำเร็จแล้ว ได้รับแต้มค่าสถานะเพิ่มขึ้นหนึ่งจุด’

เมื่อคร่าถึง 80 ตัวระดับของเขาก็เพิ่มขึ้น เมื่อระดับยิ่งสูงจำนวนที่ต้องฆ่านั้นก็สูงขึ้นด้วย

‘เพิ่มค่าสถานะความเร็ว 0.1 เสร็จสิ้น’

‘ทักษะราชสีห์คำรามระดับ 3 ได้รับการเลื่อนขั้น 5/10 เรียบร้อยแล้ว

ตอนนี้ร่างกายเขาเริ่มอ่อนล้า มิทราบว่าต่อสู้มานานแค่ไหนแต่จำนวนของโครงกระดูกก็เหลือเพียงสามสี่สิบตัวเท่านั้นตอนนี้เขาแทบจะหมดแรงเต็มทนแต่หากมาหมดแรงตอนนี้เขาได้สิ้นชีวีเป็นแน่ หลินหยางกัดฟันสู้ต่อไปมิมีโอกาศให้หยุดพัก

‘คุณฆ่าปีศาจโครงกระดูกระดับ 4 หนึ่งร้อยยี่สิบสามตัว’

และแล้วการต่อสู้ก็มาถึงจุดสิ้นสุด ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยหอบพลางยิ้มรื่นการเข้ามาในถ้ำครั้งนี้นับว่าคุ้มค่ายิ่งนักแม้จะมิได้อาหารกลับไปแต่ระดับเขาเพิ่มขึ้นถึงสองระดับและมีอาวุธที่โครงกระดูกพวกนี้ใช้กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น

เมื่อพักจนหายเหนื่อยเขาก็ลุกขึ้นเดินไปรอบๆโครงกระดูกที่เสียจิตวิญญาณไปเรียบร้อยเพื่อมองหาเหรียญเงินและหนังสือทักษะ

หลังจากรวบรวมทั้งหมดแล้วเขาได้เหรียญเงินกว่าสามร้อยเหรียญและหนังสือทักษะสามเล่ม

เขาดูหนังสือทักษะภายในมือ

ทักษะ ระดับ 2 กระดูกศิลา

คำอธิบาย : ทักษะติดตัวมีความสามารถในการเสริมความแข็งแรงของกระดูก

หลินหยางแสยะยิ้มและใช้มันทันที

‘คุณได้เรียนรู้ทักษะกระดูกศิลาระดับ 2 เรียบร้อยแล้ว’

กร๊อบ~~

เมื่อเรียนทักษะใหม่ก็มีเสียงจากร่างกายราวกับว่ากระดูกของเขากำลังขยับมันให้ความรู้สึกที่สบายตัวอย่างบอกไม่ถูก

เขาลองถือดาบและฟันลงพบว่าความแรงของการโจมตีเพิ่มขึ้นนิดหน่อยอันเนื่องมาจากกระดูกที่แข็งแรงจึงทำให้พละกำลังเขาเพิ่มตามไปด้วย

เขามองทักษะภายในมือที่เหลืออีกสองเล่มและทดลองเปิดทักษะเล่มนึงขึ้น

‘ทักษะกระดูกศิลาระดับ 2 ได้รับการเลื่อนขั้น 2/10 เรียบร้อยแล้ว

“โฮ่ สุดยอดจริงๆ” เขาหยิบหนังสือทักษะอีกเล่มใช้ทันที

‘ทักษะกระดูกศิลาระดับ 2 ได้รับการเลื่อนขั้น 3/10 เรียบร้อยแล้ว

หากสามารถเพิ่มขั้นของทักษะด้วยทักษะที่เหมือนกันได้เขาย่อมเหลือแต้มทักษะไปใช้เพิ่มทักษะที่จำเป็น

ตอนที่ 50 ถ้ำประหลาด(ตอนปลาย)

หลินหยางจัดการรวบรวมอาวุธที่เหล่าโครงกระดูกใช้มารวมไว้เป็นกองเดียววางไว้ด้านข้างผนังถ้ำ เขาก็เก็บเหรียญเงินใส่กระเป๋าพลางยิ้มอย่างร่าเริงเพราะการต่อสู้ครั้งนี้เขาต่อสู้เพียงลำพังทักษะและเงินทั้งหมดจึงเป็นของเขาผู้เดียว

เขาเดินต่อเข้าไปภายในถ้ำหวังจะเจอเหล่าโครงกระดูกอีกเพราะถ้ำแห่งนี้ราวกับขุมทรัพย์ก็มิปานหลินหยางคิดเช่นนั้น

เมื่อเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆมิพบโครงกระดูกมีเพียงแต่ความมืดมิด เขาเดินเข้ามาไกลแค่ไหนและใช้เวลาอยู่ในนี้นานเท่าไหร่ก็มิทราบเพราะมีเพียงแต่ความมืดเขาจึงมิรู้วันคืนผ่านไปแค่ไหนแล้ว

เมื่อเดินต่อได้อีกไม่นานเขาก็เห็นแสง ทว่ามิใช่แสงของดวงตาโครงกระดูกแต่มันราวกับแสงอาทิตย์สาดส่องทำให้เริ่มมองเห็นทางต่อไปข้างหน้า

‘แสงมันเข้ามาได้ยังไง’ ตอนนี้เขาอยู่ในถ้ำกลับมีแสงส่องออกมาจากส่วนลึกของถ้ำทำให้เขาสงสัยอยู่ไม่น้อย

เขาเดินไปทางต้นตอของแสงเรื่อยๆเริ่มมองเห็นพื้นดินและผนังถ้ำบ้างแล้ว เขารู้สึกว่าทางเดินมันเดินต่ำลงไม่ได้ราบเรียบเช่นเดิม

ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งชัดเจนมากยิ่งขึ้น มันมิใช่แสงที่ส่องจากดวงอาทิตย์แต่มันเป็นประตู ประตูสีทองอร่ามมีแสงเรืองรอง บนประตูมิได้มีลวดลายอันใดเป็นประตูเรียบๆ มีเพียงลูกบิดประตูเท่านั้น

‘ประตูในถ้ำ? นี่มิใช่ถ้ำที่เกิดขึ้นตามธรรมรึ?’ หลินหยางขมวดคิ้ว

เขามิทราบอะไรจะอยู่ด้านหลังประตูใบนี้ แก้วแหวนเงินทอง ตอนนี้เขามิได้ต้องการ เหตุผลที่ทีมสำรวจออกมาครานี้คืออาหาร แต่เขาก็ทนต่อความอยากรู้อยากเห็นมิได้ ตัดสินใจหมุนลูกบิดสีทองบนประตู

ครืน~~

เมื่อเขาหมุนลูกบิดราวกับว่าประตูถูกเปิดขึ้นด้วยตัวมันเอง หลินหยางตกใจจึงปล่อยมือและถอยออกห่างประตูบานนั้นมันค่อยๆแง้มออกมาอย่างช้าๆจนเปิดออกกว้าง ด้านหลังประตูมีแสงส่องออกมาสว่างจ้าจนแสบตายากจะมองตรงๆได้

หลินหยางเดินเข้าไปแอบที่หลังบานประตูและชะเง้อมองข้างใน กลับเห็นเพียงแค่แสงสว่างที่แสบตาเท่านั้นไม่สามารถมองเห็นรายละเอียดอย่างอื่นได้เลย

‘มาถึงขนาดนี้คงต้องเข้าไปแล้วล่ะ’ หลินหยางตัดสินใจค่อยๆเข้าไปภายใน

“โฮ่ เจ้าเป็นสิ่งมีชีวิตรายแรกที่ข้าเจอในรอบพันปี” เมื่อหลินหยางเข้ามาเขายังมิทันได้มองดูสิ่งใดก็มีเสียงที่ทรงภูมิและมีอายุดังกังวาล

หลินหยางตกใจมองไปรอบๆ ที่เขาอยู่ในตอนนี้ราวกับออกมาจากจินตนาการก็มิปาน ท้องฟ้าสดใส มีดอกไม้ทุ่งหญ้าและบ้านไม้เก่าแก่หลังและมีคนนั่งอยู่บนเก้าอี้สวมชุดคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้ามิสามารถมองเห็นใบหน้าและร่างกาย

‘ที่นี่ที่ไหน? เมื่อกี้เรายังอยู่ในถ้ำอยู่เลยแล้วเรามาโผล่ที่ไหนเนี้ย’ หลินหยางขมวดคิ้วครุ่นคิดหาคำตอบ

“ข้ามิได้ตั้งใจบุกรุกบ้านของท่าน ข้าขอตัวลา” หลินหยางรีบหันตัวกลับทันทีเพราะจากที่ได้ยิน เขาบอกว่ามีอายุกว่าพันปีแล้ว ฉะนั้นหากไม่เป็นเทพเจ้า ปีศาจ ก็คนบ้า..

“พ่อหนุ่มจะรีบไปไหน” ทันใดนั้นเองหลินหยางที่กำลังจะเดินกลับออกไป ประตูบานนั้นกลับปิดลงและอันตธานหายไปต่อหน้าต่อหน้าเขา

“อย่างที่บอกข้ามิได้เจอใครกว่าพันปีแล้ว เจ้าไม่สงสารตาแก่ที่อยู่ตัวคนเดียวบ้างหรือ” คนที่นั่งอยู่กล่าวขึ้น

“…” หลินหยางขมวดคิ้ว

‘อะไรกันตาแก่นี้ แล้วทำไมไม่ออกไปข้างนอกเล่า มาหมกตัวอยู่ในถ้ำคงจะได้เจอคนหรอก’ หลินหยางคิด

“เอ่อผู้อาวุโสข้ามิได้ตั้งใจล่วงเกินท่าน” หลินหยางกล่าวพร้อมกับใบหน้าที่อ้อนวอน เขายังจำได้หากทำให้เทพเจ้ามิพอใจเพียงแค่ปรายตามองก็เหลือเพียงแค่เศษเนื้อดังเช่น จูเกิงเฉิน อดีตคนในเมืองของเขา

“ฮ่าๆ ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก” เขาพูดพร้อมกับเอาผ้าคลุมออกไปจากร่างกาย

หลินหยางมองเห็นอย่างนั้นก็ลมแทบจับเพราะรูปร่างของชายชราคนนี้หาใช่มนุษย์ไม่

‘มันบ้าอะไรกัน’ หลินหยางคิด