เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก - ตอนที่ 167

เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก – ตอนที่ 167: ไม่แต่งงาน
ตอนที่ 167: ไม่แต่งงาน
โดย
Ink Stone_Romance
หลัวเหมยเล่าว่าหลังจากบ้านเฉินปฏิเสธบ้านหลัวครั้งนั้น คนบ้านหลัวก็โกรธมาก โดยเฉพาะแม่ของหลัวเหมย ตั้งมั่นว่าจะต้องหาคนที่ดีกว่าให้ลูกสาว ให้คนบ้านเฉินเสียใจ แต่คนที่ดีนั้นหาง่ายขนาดนั้นที่ไหน อีกอย่างหน้าตาหลัวเหมยก็ถือว่าหน้าตาสวยเท่านั้น ไม่ได้โดดเด่นเหนือคนอื่น ยิ่งทำให้หายาก

เลือกไปเลือกมา แม่หลัวก็ยังไม่พอใจ หนึ่งเดือนก่อนในที่สุดแม่หลัวก็ถูกใจบ้านหนึ่ง

บ้านนี้อยู่ในหมู่บ้านจาง ห่างจากหมู่บ้านของหลัวเหมยไม่ถือว่าไกลมาก คนที่จะสู่ขอให้หลัวเหมยชื่อจางอวี้เฉิง เขาเป็นลูกคนเล็กของบ้าน ลูกสาวทั้งสามคนแต่งงานไปหมดแล้ว ฐานะที่บ้านเขาก็ไม่แย่ เลือกลูกสะใภ้ก็ค่อนข้างเลือกมาก

ว่ากันว่าจางอวี้เฉิงคนนี้เคยแต่งงานมาก่อน ลูกสะใภ้แต่งเข้าบ้านได้ปีกว่าก็เสียชีวิต คลอดลูกก็ตาย คลอดยาก ลูกยังอยู่ในท้องก็ตายแล้ว

จางอวี้เฉิงและเฉินกุ้ยถือว่าแต่งงานครั้งที่สองเหมือนกัน แต่จางอวี้เฉิงหน้าตาดีกว่าเฉินกุ้ย อีกทั้งที่บ้านจางอวี้เฉิงก็ไม่มีพี่น้องคนอื่นอีก พ่อแม่เขาไม่เพียงแต่จะให้สินสอดเพิ่มขึ้น บ้านเขาก็เพิ่งสร้างใหม่ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่บ้านหลังคามุงกระเบื้องหลังใหญ่ แต่บ้านก็ไม่แย่ อีกทั้งบ้านจางตอบตกลงบ้านหลัว รอหลัวเหมยแต่งเข้าบ้านคลอดหลานให้พวกเขา พวกเขาจะช่วยเหลือบ้านหลัวแน่นอน ดังนั้นการแต่งงานนี้ แม่หลัวถือว่าพอใจ

หลัวเหมยและจางอวี้เฉิงก็เจอกันแล้ว จางอวี้เฉิงหน้าตาดีกว่าเฉินกุ้ย แต่หลัวเหมยมักจะมีความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ได้ รู้สึกว่าจางอวี้เฉิงไม่ได้จริงใจเหมือนเฉินกุ้ย บ้านจางก็ไม่ได้ซื่อตรงเหมือนบ้านเฉิน

ในใจเธอไม่ยอมแต่ก็ไม่กล้าบอกพ่อกับแม่ เห็นว่าทั้งสองครอบครัวยิ่งคุยก็ยิ่งดี หลัวเหมยใจร้อน เธอเลยแอบไหว้วานให้คนอื่นไปสืบ เธออยากรู้สถานการณ์บ้านจาง ปรากฏว่าพอไปสืบมา ก็สืบได้เรื่องจริงๆ

ลูกสาวสามคนของบ้านจางแต่งงานไปหมดแล้ว แทนที่จะพูดว่าแต่งงานสู้พูดว่าขายไม่ได้ บ้านพวกเขาไม่สนใจว่าฝ่ายชายเป็นใคร คนที่ให้สินสอดสูงก็ให้แต่งกับลูกสาว บอกว่าลูกสาวเป็นคนนอก มีเพียงลูกชายที่ถือว่าเป็นทายาทสืบทอด ถือว่าเป็นคนบ้านจางจริงๆ

ลูกสาวคนโตแลกให้บ้านพวกเขาได้ล่อมาหนึ่งตัว ลูกสาวคนที่สองแลกให้พวกเขาได้หมูหนึ่งตัว มาถึงลูกสาวคนที่สาม พวกเขาให้ลูกสาวคนที่สามแต่งงานกับชายโสดสูงวัย ถึงแม้จะบอกว่าฐานะชายโสดสูงวัยนั้นไม่ถือว่าดี บ้านฝนตกก็รั่ว แต่ชายโสดสูงวัยมีธัญพืช ยอมเอาธัญพืชให้พวกเขา พ่อแม่จางอวี้เฉิงเลยตกลง

ลูกสาวคนที่สามไม่ยอม คุกเข่าที่พื้นขอร้องพวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่ยอม สุดท้ายลูกสาวคนที่สามเอาหัวโขกกำแพงจนเลือดออก แต่พวกเขาก็ยังไม่ยอม สุดท้ายก็ให้ลูกสาวแต่งงานไปจนได้

ลูกสาวคนที่สามของพวกเขาก็ตายใจแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นเธอก็ไม่กลับมาบ้านอีกเลย อยู่บ้านสามีชีวิตไม่ดียังไง เธอก็ไม่ยอมกลับบ้านพ่อแม่ จากนั้นพ่อแม่บ้านจางก็พูดกับคนไปทั่วว่าลูกสาวคนที่สามจิตใจไม่ดี เลี้ยงเธอมาจนโต ไม่รู้จักตอบแทนบุญคุณ มาช่วยเหลือที่บ้าน เป็นเหมือนสัตว์เดรัจฉาน

ส่วนจางอวี้เฉิงก็โดนพ่อแม่บ้านจางตามใจจนไม่ได้เรื่อง ตั้งแต่เล็กแทบไม่เคยลงไปในไร่เลย ไม่เคยทำงาน ภรรยาคนก่อนหน้าที่เขาแต่งงานด้วยก็ทำงานหมือนล่อไม่ได้หยุดพักเลย

งานบ้านงานสวนก็ต้องทำ แล้วยังมีจุดจบที่ไม่ดีอีก

คิดดูว่าคนเป็นพ่อแม่พวกเขาสามารถมีใจโหดเหี้ยมขนาดนั้นกับลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองได้ กับลูกสะใภ้แล้วพวกเขาจะรักเอ็นดูหรือ?

แม่สามีบ้านจางก็อารมณ์ไม่ดี ไม่เคยยิ้มแย้มกับลูกสะใภ้ วันๆ เอาแต่บ่นสะใภ้ว่าปรนนิบัติลูกชายไม่ดี ลูกสะใภ้ท้องโตแล้วยังต้องทำนี่ทำนั่น สะใภ้บ้านเธอเลยคลอดยาก ยังไม่ทันถึงเดือนที่จะคลอดเลย ที่เธอคลอดก่อนกำหนดเป็นเพราะว่าเธอตักข้าวให้จางอวี้เฉิงช้าไป จางอวี้เฉิงเลยโยมชามข้าวใส่ตัวเธอ แล้วพ่อแม่สามียังด่าว่าแม้แต่ผู้ชายคนเดียวเธอยังปรนนิบัติไม่ได้ ทำไมไม่ไปตาย

หลังจากนั้นเธอไปแอบร้องไห้อยู่ในครัว ร้องจนหิว หาข้าวที่เหลือกิน คิดไม่ถึงว่าแม่สามีมาเห็น แม่สามีว่าว่าเธอขโมยกินลับหลังพวกเขา ด่าหยาบคายมาก เธอทั้งร้อนรนทั้งโกรธทั้งเสียใจเลยกระเทือนไปที่ท้อง

ตอนที่เธอคลอด จางอวี้เฉิงทำเหมือนไม่มีอะไรไปหาคนในหมู่บ้านดื่มเหล้าเป็นปกติ ไม่อยู่บ้านเลยส่วนแม่สามีพูดอะไร บอกว่าใครไม่เคยคลอดลูกมาก่อน? ผู้หญิงที่ไม่คลอดลูกนั่นไม่ใช่ผู้หญิง ผู้หญิงคลอดลูกก็เหมือนแม่ไก่ออกไข่ ไม่ได้หาแม่หมอให้เธอคลอดทั้งอย่างนั้น

เธอไม่มีน้ำคร่ำ คลอดสองวันเต็มๆ ก็ยังไม่คลอดออกมา เธอร้องจนหมดแรง จางอวี้เฉิงไม่เพียงแต่ไม่สนใจ เขายังด่าว่าเธอร้องน่ารำคาญ กวนเวลาเขานอน

สุดท้ายลูกเธอคลอดออกมา คลอดออกมาเป็นเด็กตายแล้ว ตายตั้งแต่อยู่ในท้อง เธอก็เสียเลือดมาก แม่สามียังด่าว่าเธอตัวซวย บอกว่าเธอทำหลานคนโตของพวกเขาตายแล้ว ไม่พาเธอไปส่งโรงพยาบาล ไม่เรียกคนมาดูเธอ เธอเลยตายทั้งอย่างนั้น

หลัวเหมยคิดว่าไม่รู้ว่าตอนที่ภรรยาของจาวอวี้เฉิงตายเขาจะรู้สึกเสียใจหรือรู้สึกว่าหลุดพ้นในที่สุด

บ้านภรรยาจางอวี้เฉิงโวยวายเป็นชุด สองบ้านต่างบอกเหตุผลของตัวเอง กลายเป็นความแค้น ชื่อเสียงบ้านจางในหมู่บ้านไม่ดี ถึงแม้ว่าฐานะบ้านเขาจะพอใช้ได้ แต่หลายบ้านก็ไม่ยอมมอบลูกสาวให้บ้านเขา บ้านที่ยอม บางบ้านจน บางบ้านไม่สนใจลูกสาว แต่บ้านจางไม่ยอม กลัวว่าแต่งแบบนี้มาแล้วจะมาทำให้พวกเขาเหนื่อย

มาเจอหลัวเหมย พวกเขาคิดว่าเหมาะสมอยู่ ดังนั้นเลยตกลงให้สินสอดมากขึ้น แต่สุดท้ายแล้วจะเป็นอย่างไร ให้แต่งสะใภ้เข้ามาบ้านหลัวก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

หลัวเหมยฟังจบก็ไม่อยากจะเชื่อ นี่คือบ้านสามีที่แม่หาให้เธอ นี่คือบ้านที่เลือกแล้วมาเป็นพันๆ บ้าน นี่เลือกเพื่อเธอ? นี่มันทำร้ายเธอชัดๆ!

ถ้าเธอต้องแต่งเข้าบ้านแบบนี้ เธอจะยังมีชีวิตไหม? เธอคงมีชีวิตไม่ต่างจากภรรยาคนก่อนหน้าที่โดนทรมาน โกรธจนตาย

หลัวเหมยรวบรวมความกล้าพูดออกมาว่าเธอไม่ชอบ เธอไม่แต่ง ปรากฏว่าโดนแม่เธอเรียกมาด่าเป็นชุด ด่าว่าเธอไม่รักดี เธอหวังดีกับเธอ แต่ลูกสาวกลับไม่สนใจ ด่าจนหลัวเหมยก้มหน้าไม่กล้าพูด

หลัวเหมยก็หาคนมาบอกเรื่องบ้านจางกับแม่เธอ เธอคิดว่าครั้งนี้แม่เธอต้องรู้ว่าบ้านจางเป็นคนยังไง แล้วก็จะถือว่าแล้วกันไป แต่เธอคิดไม่ถึงว่า แม่เธอไปบ้านจาง ปรึกษากับบ้านจางอยู่ครึ่งวัน บ้านจางยอมเพิ่มสินสอดมากขึ้นอีก แล้วยังบอกว่าอีกหน่อยจะช่วยน้องชายเธอ แม่หลัวเลยตกลง เลยตกลงงานแต่งนี้กับบ้านจาง

เธออึ้งมาก เธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ตกดึกนอนไม่หลับลุกขึ้นมา เธออยากจะคุยกับแม่เธออีกครั้ง แต่คิดไม่ถึงว่าเธอได้ยินแม่เธอคุยกับพ่อ บอกว่าลูกสาวแต่งออกไปก็เหมือนเทน้ำทิ้ง ต้องขอสินสอดมาก อีกหน่อยจะได้สู่ขอภรรยาได้ ขอแค่ช่วยลูกชายได้ จะมีอะไรไม่ดี ส่วนบ้านจางจะทำยังไงกับหลัวเหมย นั่นก็เป็นชะตาของหลัวเหมย เธอจะพูดกับหลัวเหมยให้เธอขยัน ต้องอดทน ใช้ชีวิตให้ดี ช่วยบ้านแม่สามีเยอะๆ ถ้าลูกสาวโดนบ้านจางทรมานจนตาย บ้านพวกเขาจะไม่อ่อนแอเหมือนบ้านภรรยาคนก่อนหน้าของจางอวี้เฉิง จะต้องให้บ้านจางชดเชยของให้มากมาย

หลัวเหมยยืนฟังอยู่นอกประตูอยู่นาน เธอคิดไม่ถึงว่าเธอจะมีสถานะแบบนี้ในใจแม่เธอ เธอไม่พอใจจะแต่งงานแบบนี้ แต่เธอไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรได้

เธอที่งงทำอะไรไม่ถูกอยู่ออกมาจากบ้านหลัว เธอไม่รู้ว่าเธอจะไปไหนได้ เธอจะไปหาใคร เธอไม่รู้ว่าใครจะสามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตเธอได้ เธอไม่อยากแต่งไปบ้านจางจริงๆ เธอไม่อยากใช้ชีวิตแบบนั้น

เธอไม่รู้ว่าเดินมาไกลแค่ไหน เธอไม่กล้าไปบ้านญาติ จนถึงตอนเที่ยง เธอหยุดพักในสถานที่ไม่คุ้นเคย เธอคิดถึงบ้านเฉิน คิดถึงเฉินกุ้ย เธอเลยมาบ้านเฉินด้วยความหุนหันพลันแล่น แต่ตอนแรกเธอไม่กล้าเผยหน้า จนกระทั่งฟ้ามืดถึงค่อยเข้ามาในหมู่บ้าน ตอนแรกเธอไม่เจอเฉินกุ้ยที่ฝั่งนั้นเธอคิดจะกลับ แต่ความไม่พอใจอย่างแรงกล้าสนับสนุนเธออยู่ เธอเลยมาฝั่งนี้ เธออยากจะลองพนันดู ดูว่าจะสามารถเปลี่ยนโชคชะตาได้ไหม ถ้าไม่ได้ เธอก็จะยอมรับ

————————