เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ - ตอนที่ 61 : ไม่อนุญาตให้สุนัขเข้าไปข้างใน?

ตอนที่ 61 : ไม่อนุญาตให้สุนัขเข้าไปข้างใน?

แม้ว่าหลันหน่วนเยี่ยนจะเป็นลูกสาวจากบ้านที่ร่ำรวยแต่ เธอก็สามารถไปเป็นภรรยาของคนธรรมดาๆได้โดยที่ไม่รังเกียจ

และการออกเดตครั้งนี้เจียงเฉินก็เป็นฝ่ายที่เชิญเธอมา โดยพนันว่าตราบใดที่เขานั้นชนะคดีของครูหยางได้ เธอจะต้องไปทานข้าวกับเขา

แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่าถ้ามีทนายสวรรค์ไปด้วยยังไงก็ชนะแน่นอน

ซึ่งแน่นอนว่าผลลัพธ์ก็เป็นไปตามคาด

ร้านอาหารอิตาเลียนชั้นนําแห่งหนึ่ง

บรรยากาศที่หรูหราและเงียบสงบ

เจียงเฉินยื่นสเต็กที่ถูกเขานั่นให้หลันหน่วนเยี่ยนราวกับเขาเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง

หลันหน่วนเยี่ยนก็นํามานั่นก่อนจะนํามันเข้าปากเธอรับรู้ได้ทันทีว่าสเต็กชิ้นนี้ดูเหมือนจะอร่อยกว่าที่เธอเคยกินมาทั้งหมด

หลันหน่วนเยี่ยนมองไปรอบๆ ก่อนจะจิ้มขึ้นมาชิ้นหนึ่ง แล้วส่งเข้าปากเจียงเฉิน

 เจียงเฉิน มันอร่อยมากลองชิมหน่อยไหม? 

เจียงเฉินมองไปที่สเต็กเบื้องหน้าของเขา

เขาก็กินมันอยู่ไม่ใช่หรอ

เขาอ้าปากก่อนจะกัดลงบนชิ้นเนื้อบนส้อมของเธอ

ดูเหมือน…

มันจะอร่อยกว่าบนจานของเขาจริงๆด้วย

หลันหนวนเยี่ยนยิ้มหวานเธอมีความสุขมากและพึงพอใจกับการทานอาหารในครั้งนี้

ในสายตาของคนภายนอก พวกเขาเหมือนเห็นฟองอากาศรูปหัวใจลอยออกมาจากโต๊ะของทั้งคู่ความหวานพุ่งทะลุกระสอบน้ำตาล

มันหวานมาก!

โต๊ะที่มาเป็นคู่ต่างเริ่มทําตามกันทันที

หญิงสาว  เร็วเข้าสิ ป้อนฉันเร็ว! 

ชายหนุ่ม  … 

เจียงเฉินและหลันหน่วนเยี่ยนก็เห็นเช่นกันพวกเขาทั้งคู่ต่างยิ้มออกมา

ทั้งคู่เริ่มพูดคุยกัน ตั้งแต่เรื่องดาราศาสตร์ไปจนถึงภูมิศาสตร์

แล้วก็วนกลับมาคุยกันเรื่องงาน

เจียงเฉินถามด้วยความสงสัย  ครอบครัวของคุณก็น่าจะรวยนิ ทําไมถึงได้เลือกมาเป็นทนายความหรอ? 

หลันหนวนเยี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย  ในสังคมแบบนี้คน รวยดูเหมือนจะควบคุมได้ทุกอย่างคนธรรมดาๆหลายคนถูกบังคับให้ยอมความเพราะพวกเขาไม่มีเงินมากพอจะไปสู้คดี ฉันก็เลยต้องการช่วยเหลือคนกลุ่มนี้นะ 

ดวงตาของเจียงเฉินเป็นประกายและถามต่อไป  แล้วคุณมีแผนสําหรับอนาคตไหมแล้วเรื่องความฝันละ 

 ความฝันงั้นหรอ? 

หลันหนวนเยี่ยนกระพริบตา  ในอนาคตฉันอยากจะเปิดสํานักงานกฏหมายเพื่อช่วยเหลือกลุ่มคนชั้นล่างนะ 

แต่หลังจากที่เธอพูดจบก็หัวเราะออกมา

 ฮ่าฮ่าฮ่า นี่ฉันโง่แบบนี้นี่เอง ไม่สงสัยแล้วว่าทําไมพ่อของฉันถึงเอาแต่บอกว่าฉันโง่ 

หลันหน่วนเยี่ยนยิ้มออกมาก่อนจะกินสเต็กเข้าไปอีกคํา

รูปร่างภายนอกของเธอนั้นสวยจริงๆ แต่จิตใจที่อยู่ข้างในกลับสวยงามยิ่งกว่า

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด เจียงเฉินที่มีเงินเป็นหมีล้านๆยังต้องรู้สึกละอายใจ เขาเลยอยากจะตัดสินใจทําบางอย่างเพื่อสังคม

 ไม่เลย มันไม่ได้โง่หรอก 

เจียงเฉินพูดอย่างจริงจัง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลันหนวนเยี่ยนก็ยื่นใบหน้าเล็กๆของเธอ  คงจะดีถ้าพ่อของฉันเข้าใจฉันเหมือนที่นายเข้าใจ 

เจียงเฉินพูด  งั้นขอผมคุยกับคุณลุงหน่อยได้ไหม 

หลันหน่วนเยี่ยนโบกมือ  ไม่มีทางหรอก พ่อของฉันน่ะ เขาน่ะซื่อจะตาย แถมเขาไม่ค่อยฟังคนอื่นด้วย 

เจียงเฉินพยักหน้า

ดูเหมือนจะเป็นครอบครัวที่จัดการยากพอสมควร

หลันหน่วนเยี่ยนยังพูดเสริมอีกว่า  อันที่จริง พ่อของฉันไม่เห็นด้วยกับการที่ฉันมาเป็นทนายมาโดยตลอดเพราะมีทนายไม่น้อยเลยที่ต้องมาตายเพราะการที่พวกเขาสามารถชนะคดีได้ 

เจียงเฉินตกใจมาก  อันตรายขนาดนั้นเลยหรอ? 

 ใช่ 

หลันหน่วนหยานพูดต่ออีก  ครั้งก่อนทนายความในสํานักงานกฏหมายของเรามีทนายคนหนึ่งชนะคดีและลูกชายของนักธุรกิจผู้มั่งคั่งคนหนึ่งถูกตัดสินประหารชีวิตหลังจากนั้นนักธุรกิจคนนั้นก็ส่งคนไปเพื่อฆ่าทนายคนนั้น 

 เข้าใจรึยังล่ะ? 

เจียงเฉินจงใจถาม:  เข้าใจอะไรหรอ? 

 น่าเกลียด 

ใบหน้าของหลันหน่วนเยี่ยนแดงขึ้นทันที เธอเอื้อมมือออกไปและตบเจียงเฉินเบาๆและกล่าวว่า  อยากถามอะไรอีกไหม 

เจียงเฉินยิ้มและถามอย่างจริงจัง:  เกิดอะไรขึ้นกับนัก ธุรกิจหลังจากนั้นล่ะ? 

หลันหน่วนเยี่ยนตอบ  หลังจากนั้น นักธุรกิจคนนั้นและนักฆ่าก็ถูกจับได้ แต่ถึงอย่างนั้นเพื่อนร่วมงานของเราก็ไม่กลับมา 

เจียงเฉินเงียบ

กลายเป็นว่าการเป็นทนายก็ยากเหมือนกันนะ โดยเฉพาะการเป็นทนายที่ยุติธรรม

ในเวลานี้เจียงเฉินดูเหมือนจะเข้าใจแล้วว่าทําไมพ่อของหลันหนวนเยี่ยนถึงไม่เห็นด้วย

ถ้าหลันหน่วนเยี่ยนเป็นแฟนเขาเขาก็ไม่อยากเช่นกัน!

ในเวลานี้เองก็เกิดการทะเลาะกันที่ประตูทางเข้า

ผู้หญิงคนหนึ่งสวมแว่นกันแดดแต่งตัวเรียบร้อย เธอจูงสุนัขลาบราดอร์สีเหลืองมาและพยายามจะเข้ามาทานอาหารในร้าน

แต่ก็ถูกพนักงานของร้านหยุดไว้ก่อน

พนักงานของร้านพูดอย่างเย็นชา  ร้านอาหารไม่อนุญาติให้นําสัตว์เลี้ยงเข้ามาค่ะ 

ผู้หญิงคนนั้นก็พยายามอธิบายว่า  ไม่มันไม่ใช่สัตว์เลี้ยง แต่มันเป็นสุนัขนําทางของฉันชื่อ อาหวาง อายุ 2 ปี 

พนักงานเสร์ฟมองด้วยสายตารังเกียจ  สุนัขนําทางไม่ใช่ สุนัขรึไง? ถ้าคุณพามันเข้ามาในร้านแล้วไปกัดคนอื่นล่ะ 

หญิงชราอธิบายต่อไป  อาหวางเป็นสุนัขนําทางที่ดี บรรพบุรุษของมันไม่ได้กัดคนมาตั้ง 6 ชั่วรุ่นแล้วแถมยังได้รับการอนุมัติจากรัฐและสามารถเข้าไปได้ทุกที่ 

 ฮ่า 

พนักงานเสร์ฟไม่สนใจก่อนจะไล่เธออีกครั้ง  ฉันไม่สนใจ หรอกจะ 6 รุ่นหรือ 18 รุ่นยังไงก็ตามไปหาร้านอื่นกิน เถอะ! 

ในเวลานี้ ลูกค้าจํานวนมากมองออกไป ส่ายหัวก่อนจะ เยาะเย้ยและกระซิบกัน

 หญิงสาวตาบอดมากินข้าวกับสุนัข ไม่รู้รึไงว่าร้านนี้เป็น แบบไหน 

 พนักงานเสิร์ฟรีบๆไล่เธอไปเร็ว ฉันไม่อยากอาหารแล้ว เนี่ย! 

 ใช่แล้ว ไม่รู้ว่าสุนัขนี่มันจะมีเชื้อโรคเยอะขนาดไหน ฉันมาที่นี่เพื่อใช้เงินหาความสุข ไม่ใช่เพื่อพิษสุนัขบ้า 

สุนัขนําทางอาหวงร้องหงิงๆออกมามุมปากมันกระตุกก่อนจะถอยไปสองสามก้าว

สุนัขนําทางชนนี้ฉลาดมากถ้าจะเทียบ IQ กับคนก็น่าจะ ได้ประมาณเด็ก 5-6 ขวบตอนมันโดนดูถูกก็ดูเหมือนว่ามันจะเข้าใจและอยากจะร้องไห้ออกมา

พนักงานร้านไม่ทนอีกต่อไป  ออกไปได้แล้ว อย่าทําให้ฉันต้องเสียเวลา 

เห็นฉากนี้แล้ว หลันหนวนเยี่ยนต้องการที่จะเดินไปและแสดงใบรับรองให้คนกลุ่มนี้ได้ดู

 ฉันเป็นทนายความ กฎหมายถูกกําหนดไว้อย่างชัดเจน ว่าสุนัขนําทางสามารถพาเข้าไปในพื้นที่สาธารณะได้ทุกที่! มันไม่ใช่แค่สุนัขแต่มันเป็นเหมือนดวงตาของพี่สาวคนนี้ คุณช่วยกรุณาให้เธอเข้ามาได้ไหม 

ตอนแรกที่พนักงานเห็นหลันหนวนเยี่ยนก็แสดงท่า ทางตกใจออกมา แต่ในวินาทีต่อมาก็ส่ายหัวก่อนจะเยาะเย้ย

 ผู้จัดการร้านบอกว่า ไม่! ไม่! ไม่! ต่อให้เป็นจักรพรรดิสวรรค์มาเองก็ไม่ช่วยหรอก! ฉันจะแนะนําให้นะว่าอย่าทําตัวเอาแต่ใจนักนะคุณทนายความคนสวย และกลับไปกินอาหารดีๆจะได้ไม่ต้องอับอาย 

 นาย! 

หลันหนวนเยี่ยนหน้าแดงก่ำ ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ไม่ได้ต่างกับลูกนกเธอยังอ่อนโยนเกินไป

ดวงตาของเจียงเฉินหลง

กล้าที่จะรังแกผู้หญิงของฉันคนนี้?

เขาก้าวออกไปข้างหน้าแล้วดึงหลันหน่วนเยี่ยนไปอยู่ข้างหลัง

ความรู้สึกของการเป็นผู้ถูกปกป้องทําให้เธอมีความสุขและอบอุ่น

เจียงเฉินจ้องไปที่พนักงาน  อย่าพูดอะไรไร้สาระ บอกเจ้านายของคุณให้ออกมาพบผมเดี๋ยวนี้! 

พนักงานเสิร์ฟอารมณ์เสียมาก  พวกคุณสองคนอยากหาเรื่องกันใช่ไหม? 

เจียงเฉินพูดอย่างเย็นชา  ฉันแค่อยากคุย ในเมื่อบ้านเมืองมีกฎหมายไว้เป็นตัวกําหนดสิ่งต่างๆแล้ว แล้วคุณทําตามไม่ได้ใช่ไหม? 

เจียงเฉินชี้ไปที่สุนัขนําทางอาหวง

 ดูเอาเองนะ สุนขนาทางนั้นกําลังเสียใจและร้องไห้อยู่ คุณรู้ไหมว่าคุณทําให้มันได้รับความเสียหายทางจิตใจแค่ไหน 

พนักงานเสิร์ฟเยาะเย้ยและพูดว่า  ฉันอยากจะหัวเราะ จริงๆ สุนัขมีบาดแผลทางใจหรอ คุณล้อเล่นหรือเปล่า? ผมคงไม่ต้องทําตามที่แฟนคุณบอกหรอกมั้ง? 

คิ้วของเจียงเฉินขมวดอย่างเย็นชาและเขาพูดอย่างเคร่งขรึม:  ฉันจะบอกคุณให้นะ! ทําตามที่แฟนของผมพูดมิฉะนั้นร้านของคุณจะไม่เปิดอีกต่อไป! 

พนักงานเสิร์ฟตกใจทันที

เวร!

เจอตอแข็งเข้าแล้ว!

 รอผมก่อน ผมจะให้ผู้จัดการออกมาคุยกับคุณ! 

บริกรรีบขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็วและเรียกผู้จัดการร้านลงมา

 จําเป็นต้องทําให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วยรึไงเนี่ย? 

ผู้จัดการร้านเป็นคนอ้วน และเขาและพนักงานเสิร์ฟมีหน้าตาที่เกือบจะเหมือนกัน

 ฉันเป็นผู้จัดการร้าน และฉันขอสั่งคุณเลย! คุณกับผู้หญิงของคุณรีบออกไปจากร้านของฉันเดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันจะเรียกรปภ.! 

ผู้หญิงตาบอดยิ้มอย่างขอบคุณก่อนจะพูดออกมา  ไม่ เป็นไรหรอกค่ะ ฉันกับอาหวงขอบคุณจริงๆ แต่ฉันไปซื้ออาหารที่อื่นเอาก็ได้ค่ะ 

 เจียงเฉิน… 

มือเล็กๆที่อ่อนนุ่มของหลันหน่วนเยี่ยนถึงเจียงเฉินไว้แน่น

คนเรานะอยู่เพื่อต่อสู้เพื่อที่จะได้มีลมหายใจต่อไป

สําหรับพวกชั่วร้ายแบบนี้ ฉันเจียงเฉินจะไม่ยอมก้มหัวให้เด็ดขาด!

เจียงเฉินเอียงศรีษะและยิ้มไปทางหลันหนวนเยี่ยน  ไม่เป็นไรมีผมอยู่คุณไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น 

 คิดว่าจะไปง่ายๆงั้นหรอ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! รปภ.มาแล้ว! 

ผู้จัดการร้านโบกมือ

หึหึ! รปภ.4 คนเริ่มลงมือ!

 เอาตัวพวกมันโยนออกไป! 

ผู้จัดการได้ออกคําสั่ง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสี่รีบพุ่งเข้าหาเจียงเฉินโดยตรง!

ในเวลานั้นเอง…