เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่469ธงของกองกำลังขนาดใหญ่ที่รัฐMกลับเมืองหลวง
“น่าจะเป็นการตอบกลับจากจระเข้ยักษ์” เฉิงเวินหรูกดเข้าไป กวาดสายตามองข่าว
เฉิงหั่วได้ยินดังนั้น จึงมองมาทันที “จระเข้ยักษ์?”
เฉิงสุ่ยนิ่งเฉย เขาไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับจระเข้ยักษ์ เดิมทีจึงไม่ได้คิดมาก
จนกระทั่งได้ยินเฉิงเวินหรูเอ่ยถึง ‘จระเข้ยักษ์’ เขาจึงนิ่งไปสักพัก…
ในฐานะผู้ดูแลหลักของคฤหาสน์ ข่าวส่วนใหญ่ในคฤหาสน์จะต้องผ่านเขาก่อน จึงรู้ข่าวที่ฮอลล์รายงานถึงจระเข้ยักษ์…
เขารู้กระทั่งในเรื่องของการหลอกล่อแมทธิวด้วย
ก่อนหน้านี้ที่สมองของเขาสับสน ตอนนี้กลับคิดว่าทุกอย่างเหนือความคาดหมาย
จระเข้ยักษ์เพิ่งถึงรัฐ M ฉินหร่านก็อยากไปพบเพื่อนงั้นเหรอ
เท่าที่เฉิงสุ่ยรู้ ฉินหร่านไม่มีเพื่อนที่รัฐ M ลู่จือสิงกับกู้ซีฉือต่างอยู่ที่เมืองหลวง…
ตามเหตุผลแล้ววันนี้แมทธิวน่าจะลงมือกับจระเข้ยักษ์…
ที่สำคัญที่สุด เฉิงเวินหรูบอกว่าจระเข้ยักษ์สามารถรับคำสั่งของเธอ และขาดฉินหร่านไปไม่ได้…
เฉิงสุ่ยขมวดคิ้ว เขามองเฉิงเวินหรูทันที แล้วพูดขึ้นทันใด “คุณหนูใหญ่ คุณเล่าเรื่องสถานการณ์ที่อาคารหลักของแมทธิวในวันนี้กับผมได้ไหม”
เฉิงเวินหรูวางแก้วลง เล่าที่มาที่ไปที่อาคารหลักของแมทธิวแก่เฉิงสุ่ย
หลังจากเฉิงสุ่ยได้ยินว่าแมทธิวสอบปากคำฉินหร่าน จึงรู้ว่าจับผิดคน แล้วยังรีบปล่อยพวกเขาออกมา…
ได้ยินตัวตนของเฉิงเวินหรู ต่อมาลูกน้องของแมทธิวยังขอโทษพวกเธออย่างสุภาพมาก
นี่มันใช่คนของแมทธิวจริงงั้นเหรอ? อำนาจที่รัฐ M มากมายขนาดนั้น แมทธิวเป็นถึงตำรวจสากลที่มีความสามารถขนาดนั้น เขาและลูกน้องของเขาต่างก็ไม่ใช่คนธรรมดา
เฉิงสุ่ยมองขึ้นไปด้านบน ราวกับมีการคาดเดาอยู่ในใจ
“อื้อ!” เฉิงเวินหรูอธิบายพลางดูโทรศัพท์ ข่าวในแอป 129 จู่ๆ ก็ชะงักไป เธอพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ “หลังจากพรุ่งนี้ไปพวกหัวหน้าหน่วยออกมาได้แล้ว!”
“พรุ่งนี้?” เฉิงเจวี้ยนลงมาจากด้านบน ท่าทางไม่ได้แปลกใจมากนัก เขาเหลือบมองเฉิงเวินหรูด้วยท่าทีสงบนิ่ง “ถ้าอย่างนั้นหลังจากพบพวกหัวหน้าหน่วย วันต่อไปกลับกัน”
ไม่มีท่าทีแปลกใจเลยสักนิด
เฉิงเวินหรูหยิบโทรศัพท์ ยังรู้สึกไม่ค่อยสู้ดีนัก ได้ยินท่าทีของนายท่านเฉิงและคนอื่นๆ เดิมทีเธอนึกว่าการมาที่รัฐ M ครั้งนี้จะมีการนองเลือดขึ้น ใครจะไปรู้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย พวกหัวหน้าหน่วยหลักและหัวหน้าหน่วยที่สองจะได้ออกมาแล้ว
เฉิงเวินหรูไม่เคยเห็นแม้แต่ตัวจริงของจระเข้ยักษ์
“นายจะกลับไปด้วยไหม” เฉิงเวินหรูมองเฉิงเจวี้ยน
“กลับ” เฉิงเจวี้ยนเดินอย่างเกียจคร้านไปที่โต๊ะ รินน้ำให้ตัวเองแก้วหนึ่งเชื่องช้า “ฉันจะให้เฉิงสุ่ยซื้อตั๋วให้เรียบร้อย”
เฉิงเวินหรูไม่ออกความเห็นใด “ถ้าอย่างนั้นพวกหัวหน้าหน่วยและหัวหน้าหน่วยที่สอง…”
เฉิงเจวี้ยนถือแก้ว ก้มหน้าเม้มปากแล้วเงยหน้าขึ้น มองเฉิงเวินหรูอย่างไม่แสดงท่าที “คุณยังอยากสอนวิธีทำธุรกิจให้พวกเขาใช่ไหม วางใจได้ จบเรื่องนี้ไป พวกเขาจะเข้าใจกฎของที่รัฐ M เอง”
เขาพูดจบ จึงหยิบแก้วขึ้นมาใหม่ รินน้ำแล้วเดินขึ้นด้านบน
เฉิงเวินหรูมองตามหลังของเฉิงเจวี้ยนอยู่ด้านล่าง งุนงงเล็กน้อย ท่าทีของเฉิงเจวี้ยนประหลาด ไม่ตื่นเต้น ดูแล้วใจเย็นมาก…
เธอครุ่นคิด แล้วขึ้นไปอาบน้ำ
เฉิงสุ่ยเพิ่งละสายตากลับ เขามองเฉิงหั่วและเฉิงมู่ “ก่อนหน้านี้คุณหนูฉินเคยอยู่ที่รัฐ M รึเปล่า ฉันรู้สึกว่าเธอคุ้นเคยกับที่ทางของที่นี่มาก”
เฉิงมู่ไม่พูดอะไร เขาก้มหน้า
เฉิงหั่วส่ายหน้า พูดอย่างแน่ใจ “ไม่นะ ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันไม่มีทางไม่ได้ยินชื่อเธอ”
“งั้นเหรอ…”เฉิงสุ่ยยืนครุ่นคิดอยู่กับที่สักพัก ไม่พูดอะไรอีก
เพียงหยิบกุญแจรถออกไป ไปแก้ไขเรื่องพรุ่งนี้ของหัวหน้าหน่วยและหัวหน้าหน่วยที่สอง
**
เที่ยงวันต่อมา พวกหัวหน้าหน่วยและหัวหน้าหน่วยที่สองถูกปล่อยออกมา
เฉิงเวินหรูออกไปพบพวกเขาที่ด้านหน้าอาคารหลักของแมทธิว พวกเขาพูดคุยกันไม่กี่คำ
เรื่องที่รัฐ M เฉิงเวินหรูพูดอะไรไม่ได้ ข้อมูลที่รู้มายังน้อยกว่าหัวหน้าหน่วยหลายคน
เธอทำความเข้าใจข้อมูลสั้นๆ จึงกลับมานั่งที่รถของเฉิงมู่และกลับมา
รถที่เฉิงมู่ขับยังคงเป็นรถคันสีดำคันเดิม ที่กระจกด้านหลังติดธงสีดำ
หัวหน้าหน่วยทั้งหลายยืนมองส่งเฉิงเวินหรูจากไปที่สี่แยก
หลังจากรอจนไม่เห็นรถ ทุกคนจึงถอนหายใจอย่างรอดไปที “ไม่คิดเลยว่าจะยังได้ออกมา…”
“หาที่พักฟื้นกันสักหน่อย ต่อไปนี้ทำอะไรอย่าหุนหันพลันแล่น”
“…”
ผู้ดูแลความจำดีคนหนึ่งในนั้นมองไปทางรถที่จากไป เขาพูดขึ้นอย่างลังเล “หัวหน้าหน่วย หัวหน้าหน่วยสอง พวกคุณคิดไหมว่าธงของรถคันที่คุณเฉิงมู่ขับอยู่เมื่อกี้ค่อนข้างคุ้นเคย…”
“ธง?” หัวหน้าหน่วยค่อนข้างไม่ใส่ใจนัก “ธงอะไร?”
หัวหน้าหน่วยที่สองสีหน้าจริงจัง “ฉันจำได้ว่าหลายกองกำลังอำนาจที่รัฐ M จะแขวนธงไว้ คุณลองอธิบายหน่อย ที่เห็นเมื่อกี้เป็นธงแบบไหน”
ธงสีดำ เดิมทีเล็ก ซึ่งไม่สะดุดตาเลย
นอกจากผู้ดูแลคนนี้ ก็ไม่มีใครเห็นเลย
ผู้ดูแลหรี่ตา “สีดำ…เหมือนจะมีเครื่องหมายสีแดง…”
“ดูผิดรึเปล่า” หัวหน้าหน่วยโบกมือ
ผู้ดูแลจำเรื่องนี้ได้ดี
โดยหลักครั้งนี้พวกหัวหน้าหน่วยและหัวหน้าหน่วยที่สองเป็นผู้สำรวจเส้นทางและรวบรวมข้อมูล แค่ไม่สร้างปัญหาหลังจากออกมา อย่างน้อยก็สามารถรับประกันความปลอดภัยของแต่ละคนได้
ยิ่งครั้งนี้มีเฉิงสุ่ยจับตามองอยู่อย่างลับๆ จึงไม่มีเรื่องปัญหาใหญ่เกิดขึ้น
วันที่สอง สิบโมงเช้า เฉิงเจวี้ยน ฉินหร่าน เฉิงเวินหรูอีกทั้งเฉิงมู่บินกลับเมืองหลวงอีกครั้ง
สนามบินเมืองหลวง
ฉินหร่านสวมเสื้อขนเป็ดสีดำ ที่ข้อมือมีลายดอกไม้สีดำ นี่คือเสื้อขนเป็ดที่เฉิงสุ่ยเตรียมไว้ให้เธอ
ทันทีที่เธอลงจากเครื่องบิน จึงสวมหมวกที่ศีรษะ ก้มหน้า เผยให้เห็นแค่ปลายคางบอบบาง
เฉิงเจวี้ยนเดินตามหลังเธออยู่หนึ่งก้าว ที่มือลากกระเป๋าเดินทางสีดำ
ฉินหร่านหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรศัพท์หาฉินฮั่นชิวก่อน
“พ่อยังกังวลอยู่ว่าเธอจะไม่กลับมาช่วงปีใหม่…” ฉินฮั่นชิวมีความสุขมาก พูดพล่ามถึงตอนท้าย จึงค่อนข้างอึกอัก
ฉินหร่านเอื้อมมือดึงปีกหมวก “คุณว่ามา”
“คือ…คุณลุงของเธอ เขาอยากพบเธอกับเสี่ยวหลิงสักหน่อยน่ะ เธออยากพบคุณลุงของเธอไหม”