เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 346
บทที่ 346 ไม่มีอะไรติดตัว
เมื่อเห็นพ่อบ้านและเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ตรงหน้า เขาจึงถามอย่างประหลาดใจ
” คุณเวิน คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？ ”
พ่อบ้านไม่มีเวลาแจ้งให้เขาทราบเรื่องของจี้จิ่งเชิน พ่อบ้านจึงรีบกล่าว ” คุณจี้หนีออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว！ ”
ดวงตาของจงหลีเบิกกว้างทันที
” แต่……มีปัญหาเกิดขึ้นกับบริษัท ฉันกำลังจะมาปรึกษากับเขา…… ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น พ่อบ้านก็รู้สึกสงสัยขึ้นมาทันที
มันเรื่องอะไรกัน ที่ทำให้จงหลีมาหาจี้จิ่งเชินที่โรงพยาบาล ทั้งที่รู้อาการของเขาในตอนนี้ดีอยู่แล้ว？
” เกิดอะไรขึ้นกับบริษัท？ ”
ใบหน้าของจงหลีเคร่งเครียดขึ้น เขาส่งเอกสารในมือให้กับพ่อบ้าน
” ลองดูก็จะรู้เอง ”
เดิมทีพ่อบ้านต้องการที่จะไปพาจี้จิ่งเชินกลับมา แต่เมื่อเห็นท่าทีที่จริงจังของจงหลี เขาจึงรับเอกสารนั่นมา และพลิกดูด้วยความสงสัย
แต่เมื่อยิ่งดู เขาก็ยิ่งเคร่งเครียดขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนเฝ้ามองอย่างเป็นกังวล ด้วยความเป็นห่วงจี้จิ่งเชิน
เธอพูดอย่างกระตือรือร้น ” ฉันจะไปหาจี้จิ่งเชินก่อน เรื่องของบริษัทก็ให้พวกคุณจัดการไปก่อน ”
หลังพูดจบ เธอก็ขึ้นลิฟต์ไปทันที
ทันทีที่ถึงชั้นหนึ่ง เธอก็รีบวิ่งออกไปอย่างอดใจรอไม่ไหว
เธอออกไปได้เพียงสองก้าว ก็เห็นพยาบาลคนนั้นปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า
เธอคว้าข้อมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้
” คุณเวิน พ่อบ้านให้ฉันมาพาคุณออกไปก่อน เราได้เรียกรถไว้แล้ว เขาจะพาคุณไปส่งยังบ้านตระกูลเวิน ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ฟัง ก็พยักหน้าด้วยความพอใจ
” ตกลง ”
หลังพูดจบ เธอก็ตามพยาบาลออกไปอย่างไม่สงสัย
พยาบาลนำเธอออกมาทางประตูด้านข้าง และมายังรถที่จอดอยู่ข้างทาง
ด้านนอกรถมีชายร่างสูงในชุดดำสองคน ใบหน้าเรียบเฉย และมีท่าทีจริงจัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกลังเลทันทีที่เห็นพวกเขา
แต่ก่อนที่เธอจะคิดได้ เธอก็ถูกพยาบาลดึงเข้าไปเสียก่อน
พยาบาลคนนั้นเดินไปข้างหน้าชายสองคนพลางกล่าว ” ฉันนำตัวเธอมาแล้ว รีบพาเธอกลับไปซะ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกสงสัยมากยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอสังเกตชายทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียด
เธอไม่เคยเห็นสองคนนี้มาก่อน แต่เธอกลับรู้สึกคุ้นๆ
ชุดนั้น……
และท่าทางการยืนนั้น……
ท่าทีแบบนั้น……
ดูไปดูมาก็เหมือนกับ……ทหาร！
ใช่แล้ว！
ทหาร！
คนของตระกูลเวิน！
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้าวถอยหลังอย่างกะทันหัน
” พวกนายเป็นใคร？พ่อบ้านหาคนไปส่งฉันที่บ้านตระกูลเวินเร็วขนาดนี้ไม่ได้หรอก ”
ทันทีที่ชายร่างสูงทั้งสองคนได้ยินเวินเที๋ยนเที๋ยน พวกเขาก็หันมาสังเกตเวินเที๋ยนเที๋ยนในทันที
สายตานั้นทั้งนิ่งและสงบ แต่กลับทำให้รู้สึกกลัวจนตัวสั่น
เวินเที๋ยนเที๋ยนสั่นไปทั้งตัว เธอรีบก้าวถอยหลัง และวิ่งหนีทันที
แต่ทหารที่ผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีก็เร็วกว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนวิ่งไปได้ไม่ได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกพวกเขาจับกลับมา
” ปล่อยฉันนะ！ ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงดิ้นรนอย่างต่อเนื่อง ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะถูกตระกูลเวินจับได้อีกครั้ง
” พวกนายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ！ ”
ทหารทั้งสองไม่ไหวติง พลางดึงเวินเที๋ยนเที๋ยน และโยนเธอเข้าไปในรถ
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบคว้าประตูไว้ และยื่นมือไปจับมือของพยาบาลคนนั้น
” เธอก็เป็นคนของตระกูลเวิน！ ”
พยาบาลสาวพยักหน้า
” คุณเวิน คุณควรขึ้นไปบนรถอย่างเชื่อฟัง ”
พูดจบเธอก็สะบัดมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนออก และปิดประตูพลางขังเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ในรถ
เมื่อเห็นรถขับออกไปจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว พยาบาลคนนั้นจึงหันกลับไปยังล็อบบี้ของโรงพยาบาล
ผ่านไปไม่นาน เธอก็เห็นพ่อบ้านและจงหลีออกมาจากลิฟต์
เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล
” คุณผู้ชาย！คุณเวินถูกจับตัวไปแล้ว！ ”
จงหลีชะงักฝีเท้าและรีบคว้าตัวเธอในทันที
” เกิดอะไรขึ้น？ ”
พยาบาลหน้าซีดเผือดและพูดด้วยความหวาดกลัว ” ไม่ทราบว่าเป็นใคร คุณเวินถูกพาตัวขึ้นไปบนรถ ฉันหยุดพวกเขาเอาไว้ไม่ได้…… ”
” บัดซบ！ต้องเป็นคนของตระกูลเวินแน่ๆ！ ”
พ่อบ้านกำหมัดแน่น
” ถ้าเมื่อกี้เราออกมาพร้อมกับคุณเวิน คุณเวินก็คงจะไม่…… ”
จงหลีแหงนหน้ามองไปที่นอกประตู
” ถ้าหากคุณเวินถูกพาตัวกลับไปยังบ้านตระกูลเวิน บางทีเธออาจจะได้เจอกับประธานจี้แล้ว เร็วเข้า! พวกเรารีบไปช่วยพวกเขาเถอะ! ”
ทั้งสองเร่งรีบออกไป นั่งรถที่จอดอยู่ริมถนน และมุ่งหน้าตรงไปยังบ้านตระกูลเวิน
จี้จิ่งเชินถูกเวินหงหยู้ขวางเอาไว้ เขาขมวดคิ้วแน่น และจ้องมองเขาด้วยสายตาประสงค์ร้าย
” ปล่อยฉัน！” จี้จิ่งเชินตะคอก
คนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนทอดทิ้ง มีสิทธิ์อะไรมาหยุดเขา？
จี้จิ่งเชินสะบัดมือของเขาออก
” ถ้าพวกนายไม่ช่วยเธอ ฉันจะช่วยเธอเอง！ ”
เขาผลักเวินหงหยู้ออก และไล่ตามเวินฉี่ไป
เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว จี้จิ่งเชินก็ถูกเวินหงหยู้จับเอาไว้ทันที
” ปล่อยฉัน！ ”
จี้จิ่งเชินหันกลับไปอย่างไม่พอใจ และในขณะที่จะใช้กำลัง
ทันใดนั้นภาพตรงหน้าของเขาก็เริ่มมืดสนิท……
เวินหงหยู้หยิบที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะ พลางพลิกมือและทุบมันลงไป！
ก่อนที่จี้จิ่งเชินจะทันได้โต้ตอบอะไร เขาก็ถูกทุบที่หน้าผากในวินาทีต่อมา！
เขาถูกตีโดยไม่ทันตั้งตัวจนเซถอยหลังไปสองก้าว และล้มลงไปกับพื้น เลือดสดๆไหลออกมาจากปากแผล ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาชุ่มไปด้วยเลือด
จี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาแดงก่ำไปด้วยความโกรธ！
เขามองเวินหงหยู้ที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาอาฆาต
เวินหงหยู้ไม่เห็นสายตาที่เปลี่ยนไปของเขา พลางเดินไปยืนตรงหน้าเขา และมองเขาอย่างได้เปรียบ
” จะสงบได้รึยัง？ ”
จี้จิ่งเชินไม่ได้พูดอะไร สายตาคู่นั้นของเขายังคงดูโหดร้าย
เวินหงหยู้พูดต่อ ” จี้จิ่งเชิน ลองมองดูสภาพนายตอนนี้ดีๆ นายกำลังบุ่มบ่ามอยู่ใช่ไหม？ ”
เขาโยนเอกสารตระกูลเวินหลายใบที่ถูกบีบอยู่ในมือของเขาใส่จี้จิ่งเชิน
” ถึงแม้ว่านายจะพาเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปตอนนี้ได้ แต่นายจะปกป้องอะไรเธอได้？ ”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วแน่น พลางหยิบข้อมูลขึ้นมาดู
เพียงแค่เห็นอักษรบรรทัดแรก สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที！ม่านตาของเขาหดเล็กลง！
” นี่…… ”
” นี่มันเป็นไปได้ยังไง？ ”
เวินหงหยู้มองเขาอย่างสงบนิ่ง
” จี้จิ่งเชิน ตอนนี้นายไม่เหลืออะไรติดตัวแล้ว ”
จี้จิ่งเชินสั่นสะท้านไปทั้งตัว สายตาพลันมองไปยังเอกสารในมืออย่างไม่ยอมอ่อนข้อ
ด้านซ้ายบนของเอกสาร และตัวอักษรสีดำหัวหนาที่โดดเด่น
――มันเป็นเอกสารชี้แจงเกี่ยวกับการอายัดทรัพย์สินของจี้จิ่งเชิน
ต่อด้วยเอกสารประทับตราและคำสั่งดำเนินการของศาล
ในเอกสารนี้ ทรัพย์สินที่มีอยู่ทั้งหมดของจี้จิ่งเชิน รวมถึงเงินฝาก บริษัท และแม้แต่ปราสาทก็ล้วนถูกอายัด！
ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย！
จี้จิ่งเชินพลิกดูอย่างไม่อยากจะเชื่อ
” นี่มันเป็นไปได้ยังไง？พวกเขาทำได้ยังไง！ ”
เวินหงหยู้มีท่าทีสงบนิ่ง ราวกับรู้ว่าจะได้เห็นฉากนี้อยู่แล้ว
เขาถอนหายใจเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางของจี้จิ่งเชิน
” มันเริ่มมีเงื่อนงำ ตั้งแต่ตอนที่นายเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลแล้ว ”
ในขณะที่พูด เขาก็นั่งยองๆลงต่อหน้าจี้จิ่งเชิน พลางพูดด้วยเสียงต่ำ
และช้าๆว่า ” จี้จิ่งเชิน ทำไมฉันและหล่อนหลีจึงระมัดระวังตัวมาก และรอถึงยี่สิบปีก่อนที่จะกล้าเปิดเผยออกมาในที่สุด？ ”
” นี่คือเหตุผล เพราะตระกูลเวินไม่ได้ง่ายอย่างที่นายคิด ”
เขาส่ายหน้าพลางกล่าว ” เหนือฟ้ายังมีฟ้า ไม่ต้องเอ่ยถึงนายตอนนี้ ต่อให้นายอยู่ในจุดสูงสุด ก็ไม่มีทางที่นายจะต่อกรกับตระกูลเวินได้ นายมันหุนหันพลันแล่นเกินไป