เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 380

บทที่ 380 อย่าให้โดนหลอกอีกล่ะ

สีหน้าของต่งไห่ดูไม่ได้ เหมือนกำลังจะร้องไห้อย่างนั้นแหละ

นึกถึงตัวเลขเหล่านั้นก็ตกใจจนขาอ่อนไปหมด

เขาแค่ฟังคำสั่งของผู้ชายคนนั้นให้เขามาแสดงเป็นเจ้าของบริษัทแห่งนี้ เพื่อที่จะหาเงินใช้เล็กๆน้อยๆเท่านั้นเอง ทำไมถึงได้สร้างหนี้จำนวนมหาศาลแบบนี้ล่ะ?

คงไม่ใช่พวกเขารวมหัวกันหลอกเขาใช่ไหม?

เขากัดฟัน และตั้งใจอย่างมุ่งมั่น

“ คุณเวินครับ ผมจะบอกความจริงให้คุณฟัง ผมไม่เขียนโครงการนี้ครับ! ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับพูดอย่างราบเรียบ: “ ต่อให้เป็นความคิดของพนักงานบริษัทของพวกคุณ คุณเป็นผู้รับผิดชอบ ก็ต้องรับผิดชอบในส่วนนี้ด้วยค่ะ ”

ต่งไห่ตกใจจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

“ ไม่ไม่ไม่ ผมไม่มีความเกี่ยวข้องกับบริษัทแห่งนี้! ผมไม่ใช่ผู้รับผิดชอบอะไรนั้นหรอก และก็ไม่รู้ด้วยว่ามันคือโครงการอะไร ทั้งหมดคือ…… มีคนสั่งให้ผมพูด ไม่เกี่ยวกับผมจริงๆนะครับ ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองมาอย่างสงสัย

“ คุณไม่ใช่? แล้วใครเป็นคนสั่งให้คุณทำล่ะ? ”

ต่งไห่ที่ถูกทำให้ตกใจ ก็ได้พูดเรื่องทั้งหมดออกมา

“ ผมเป็นแค่ผู้รักษาความปลอดภัยของบริษัท มีคนให้ผมมา เขาบอกว่าเขาไม่สะดวกเปิดเผยใบหน้า จึงให้ผมเจรจาเรื่องงานแทนเขา รอจนเรื่องทั้งหมดเสร็จแล้วถึงให้ผมกลับไปได้ครับ ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดถามต่อ: “ ฝ่ายนั้นรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง นายจำได้ไหม? แล้วมีจุดเด่นอะไรไหม? ”

น้ำเสียงของเธอราบเรียบมาก แต่จงหลีที่ยืนอยู่ข้างๆกลับเห็นสองมือของเธอที่วางอยู่ข้างตัวได้กำเข้าหากันแน่นจนเกิดเป็นกำปั้นขึ้น

เขาถึงได้เข้าใจ

เวินเที๋ยนเที๋ยนตั้งใจ

เธอรู้ว่าต่งไห่ไม่ใช่ผู้รับผิดชอบของบริษัทมาก่อนแล้ว จึงทำให้เขาเสียขวัญ และบีบบังคับให้เขาบอกคนที่กำกับอยู่เบื้องหลังออกมา

เขาก็ได้นึกถึงแผ่นหลังที่เขาเห็นที่บริษัทจีนเซิน ในวันนั้น……

ต่งไห่ ไม่รู้วัตถุประสงค์ของเวินเที๋ยนเที๋ยน จึงรีบพูดอย่างร้อนรน: “ ผมก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นชื่อว่าอะไร รู้แต่ว่าเขานั่งรถเข็น…… ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนดึงสร้อยคอบนคอออก หลังจากนั้นก็เปิดจี้รูปหัวใจบนสร้อยคอออกมา

และยื่นรูปด้านในไปตรงหน้าต่งไห่

“ นายดูสิ ว่าเป็นคนนี้หรือเปล่า? ”

มือของเธอสั่นนิดหน่อย แต่ตอนนี้ต่งไห่ได้ถูกทำให้ตกใจจนกลัวไปแล้ว จึงไม่ได้สังเกต

เขามองรูปนั้น และรับพยักหน้าทันที

“ ใช่ คนนี้แหละ! เขาสั่งให้ผมทำเรื่องทั้งหมด! ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ฟังประโยคนั้นก็ค่อยๆสูดหายใจเข้าลึก และใส่สร้อยคอกลับเข้าที่เดิม

ต่งไห่ยังรู้สึกไม่สบายใจ จึงถามขึ้นอย่างระมัดระวัง: “ คุณเวินครับ ผม…… ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้ว่าเขาจะพูดอะไร จึงพูดออกมาก่อน

“ แล้วนายรู้ไหมว่าคนคนนั้นพักอยู่ที่ไหน? ”

ต่งไห่กลัวว่าถ้าเขาหาจี้จิ่งเชินไม่เจอก็จะดึงตัวเองมารับผิดแทนเขา

จึงคิดอยู่สักพัก ถึงค่อยพูดขึ้น: “ ผมไม่เคยไปที่บ้านของเขา แต่มีครั้งนึงที่เราเจอกัน คล้ายกับไม่ไกลจากระยะทางของบ้านเขาสักเท่าไหร่ ”

“ บอกตำแหน่งที่นายเจอกับเขาเมื่อครั้งที่แล้วให้ฉัน ”

ออกมาจากบริษัทจีนเซิน ฝีเท้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็เบาขึ้นไม่น้อย

เธอกำกระดาษในมือที่มีตำแหน่งเขียนไว้อย่างเงียบๆ

จงหลีเห็นท่าทีของเธอ กลับดีใจไม่ลง

“ ประธานจี้ พักอยู่ที่นี่จริงๆหรอครับ? ”

“ น่าจะไม่ผิด ” เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอย่างแน่ใจ

เธอส่งกระดาษให้จงหลี

“ ออกตามหาบริเวณรอบๆ อย่าให้คนของตระกูลเวินพบเข้า ”

จงหลีพยักหน้า

“ ทราบแล้วครับ ”

เขาก้มมองตำแหน่งที่อยู่ในมือ ค่อยๆขยำกระดาษเป็นก้อน และกำมันไว้ในฝ่ามือ

เวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นไปบนรถอย่างอารมณ์ดี และหันไปมองตึกสูงที่อยู่ด้านนอก

ป้ายของบริษัทจีนเซิน แขวนไว้ด้านนอก ปะปนกับบริษัทอื่นๆมากมาย มองดูเหมือนไม่เป็นที่สะดุดตาสักเท่าไหร่

บริษัทจีนเซิน ―― จิ่งเชิน

ทำไมเมื่อก่อนเธอคิดไม่ได้ล่ะ?

เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า แต่ยังดีที่อย่างน้อยเธอก็เห็นจี้จิ่งเชินแล้ว

ร้านอาหารที่ต่งไห่นัดเจอกับจี้จิ่งเชินมีเขตชุมชนย่านเดียวเท่านั้น แบบนี้ก็สามารถล็อคขอบข่ายได้อย่างง่ายดาย

อีกทั้งจี้จิ่งเชินยังนั่งรถเข็นอีกด้วย จึงทำให้ดูสะดุดตานิดหน่อย วันต่อมาก็สามารถล็อคตำแหน่งได้อย่างละเอียด

เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งมองเขตชุมชนขนาดเล็กที่ค่อนข้างเก่าด้านนอกอยู่ในรถ

คนส่วนมากที่พักอยู่ที่นี่เป็นผู้สูงอายุที่เกษียณอายุแล้ว กับเป็นคนทำงานที่มาจากต่างเมืองที่ทำงานอยู่บริเวณรอบๆ และน้อยคนมากที่จะสัมผัสกับโลกธุรกิจ

ต่อให้จี้จิ่งเชินอยู่ที่นี่ ก็น้อยมากที่จะมีคนจำเขาได้

มิน่าละ พวกเขาถึงหาจี้จิ่งเชินไม่เจอสักที

“ เมื่อก่อนเคยให้คนหาบริเวณรอบๆไหม? ” เวินเที๋ยนเที๋ยนถามจงหลีที่นั่งอยู่ด้านหน้า

จงหลีพลิกอ่านเอกสารในมือ

“ เหมือนจะไม่เคย ที่นี่ห่างไกลจากบ้านตระกูลจี้มาก ดังนั้น จึงถูกตัดออกตั้งแต่แรกเริ่ม ”

“ มิน่าละ…… ”

รถมาจอดที่ด้านนอกตึกที่พัก เวินเที๋ยนเที๋ยนลงจากรถ และเดินเข้าไปด้านในพร้อมจงหลี

ขึ้นมาได้ไม่กี่ชั้นก็หยุดอยู่ที่ประตู

“ ที่นี่แหละ ” หลังจากที่จงหลีตรวจสอบดูแล้วจึงพูดขึ้นมา

เวินเที๋ยนเที๋ยนยกมือขึ้น ในหัวถึงขั้นปรากฏภาพท่าทีของจี้จิ่งเชินตอนเห็นตัวเอง

ลังเลอยู่สักครู่ เธอก็ยิ้มออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

สองวันนี้ ตอนที่เธอรู้แล้วว่าจี้จิ่งเชินอยู่แถวที่เธอพัก ก็เป็นตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มบ่อยที่สุด

จงหลียืนมองเธออยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขามองเวินเที๋ยนเที๋ยนเคาะประตูตาละห้อย

ผ่านไปไม่นาน ด้านในก็มีเสียงเล็กๆน้อยๆดังขึ้น

เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ที่ประตู สองมือกำเข้าหากันแน่น

และตอนนี้ ประตูข้างหน้าได้เกิดเสียงขึ้น และถูกเปิดออก

เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มอ่อน

วินาทีต่อมา พอเห็นคนข้างใน สีหน้าก็แข็งทื่อไปทันที

“ คุณมาหาใคร…… ”

คนที่เปิดประตูพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ ยังพูดไม่จบ

พอเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยืนอยู่ด้านนอกก็ตกตะลึงไปตามๆกัน

“ เวินเที๋ยนเที๋ยน? เธอมาที่นี่ได้ยังไง? ”

เจียงหยู่เทียนมองเธออย่างตกตะลึง วินาทีต่อมา ก็ปิดประตูใส่

เวินเที๋ยนเที๋ยนดึงสติกลับมาได้ จึงรีบตบประตูทันที

“ เจียงหยู่เทียน? เปิดประตู! จี้จิ่งเชินอยู่ด้านในไหม? ”

ในหัวของเธอตีกันให้ยุ่งเหยิง

ที่นี่เป็นที่ที่จี้จิ่งเชินพักอาศัยอยู่ไม่ใช่หรอ?

ทำไมเจียงหยู่เทียนถึงมาโผล่ที่นี่ได้ล่ะ?

ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เจียงหยู่เทียนคงไม่ได้……

เธอไตร่ตรองอยู่สักครู่ กลับพบว่าตัวเองไม่รู้ว่าเจียงหยู่เทียนไปที่ไหนมาบ้าง

ตอนนั้นจี้จิ่งเชินแค่บอกว่า จัดสถานที่อื่นให้พวกเขาแล้ว ทำไมถึงเป็นที่นี่ล่ะ?

เธอกระวนกระวายใจ รีบตบประตูอย่างรีบร้อน แต่ด้านหน้ากลับไม่มีการตอบสนองใดๆกลับมา

เจียงหยู่เทียนยืนกระวนกระวายอยู่ด้านใน

ทำไมถึงเร็วแบบนี้?

เวินเที๋ยนเที๋ยนหาเจอได้ยังไง?

กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ห้องหนังสือด้านหลังก็ถูกเปิดออก จี้จิ่งเชินมาที่ห้องรับแขก

ได้ยินเสียงเคาะประตูเสียงดัง จึงถามขึ้น: “ ใครอยู่ด้านนอก? ”

เจียงหยู่เทียนหันไปมองเขา และรีบคิดอย่างรวดเร็ว

เธอพูดขึ้น: “ นายจำได้ไหม ที่ฉันเคยบอกว่ามีคนจะฆ่านายน่ะ? พวกเขาตามหานายเจอแล้ว ”

คิ้วของจี้จิ่งเชินเลิกขึ้นเล็กน้อย เขาหันไปมองที่ประตู แต่กลับพูดขึ้น: “ เปิดประตู ”

เจียงหยู่เทียนพูดอย่างตกตะลึง: “ แต่พวกเขา…… ”

เธอยังอยากปฏิเสธ แต่สายตาของจี้จิ่งเชินแน่วแน่มาก

จึงพูดได้แค่: “ ก็ได้ ฉันจะเปิดประตู แต่ฉันจะเตือนนายไว้ก่อน คนด้านนอกน่ากลัวมาก เมื่อก่อนก็หลอกนายมาตลอด ตอนหลังถูกนายรู้ ยังอยากจะฆ่าปิดปากนายอีก ตอนนี้ที่พวกเขามาหานาย คงรู้ว่านายจำเรื่องเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว จึงต้องการมาหลอกนายอีกแน่ๆ ”

เธอมองจี้จิ่งเชิน “ นายอย่าให้โดนหลอกอีกล่ะ ”