เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 442

บทที่ 442 คำตอบของเขา

จี้จิ่งเชินได้ยินคำคำนั้นก็รู้สึกใจหวิว เขาเงยหน้ามอง และมองเข้าไปในตาของเที๋ยนเที๋ยนพอดี

เห็นสายตามุ่งมั่นของเธอ ในใจของเขาก็เกิดระลอกคลื่นขึ้น

เด็กผู้หญิงในความทรงจำที่อ่อนแอและขี้อายคนนั้น ได้โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

ในสายตาของเธอมีความมุ่งมั่นกับพลังที่ไม่ยอมแพ้อยู่ในนั้น เธอมองมาอย่างแน่วแน่ และเปล่งประกายแสงระยิบระยับ

แต่จี้จิ่งเชินกลับขมวดคิ้ว

ปลายนิ้วสามารถรับรู้ถึงอุณหภูมิความเย็นที่มีอยู่บนแหวน กลับทำให้ใจของเขายุ่งเหยิงกันทันที

ก่อนหน้าไม่กี่วินาทียังอยู่ในความเย็นยะเยือกอยู่เลย ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นร้อนระอุขึ้นมาเสียแล้ว

แต่พอคิดถึงสถานการณ์ของตัวเอง เขากลับเย็นยะเยือกขึ้นทันที

เดี๋ยวเย็น เดี๋ยวร้อน ราวกับความเย็นกับความร้อนปะทะกัน

ในใจของเขาทุรนทุราย ในใจกลับเจ็บจนระบมไปหมด ความเจ็บแปลบๆ แล่นไปถึงขั้วประสาททั้งหมดของเขา

“ เวินเที๋ยนเที๋ยน ” เขาพูดออกมาอย่างยากลำบาก “ คุณรู้ไหมว่านี่หมายความว่าอะไร? ”

นี่คือแหวนหมั้นของเขาในตอนนั้น ถ้าสวมเข้าไปใหม่ นั้นก็หมายความว่า……

“ ฉันรู้ว่ามันหมายความว่าอะไร ” เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดขึ้น

เธอจับมือจี้จิ่งเชินแน่น สบตาเขาอย่างไม่ลดละ

“ ฉันอยากให้คุณช่วยสวมแหวนวงนี้ให้ฉัน ฉันอยากแต่งงานกับคุณ ”

เธอตื่นเต้นจนฝ่ามือร้อน ถึงขนาดรู้สึกฮึกเหิมนิดหน่อย

เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดหายใจลึกๆ

รวบรวมความกล้าและพูดออกมา: “ จี้จิ่งเชิน คุณจะแต่งงานกับฉันไหม? ”

ชิงช้าสวรรค์เคลื่อนตัวมาถึงจุดสูงสุดพอดี เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งพูดจบ บริเวณรอบๆก็ได้เงียบลงทันที

ตอนนี้ พวกเขามาอยู่ตรงจุดที่ใกล้กับท้องฟ้ามากที่สุด เมืองทั้งเมืองอยู่ภายใต้เท้าของพวกเขา

เวินเที๋ยนเที๋ยนตื่นเต้นมากกว่าเดิม เธอมองจี้จิ่งเชินอย่างคาดหวัง และรอคำตอบของเขาด้วยความรู้สึกที่กระวนกระวายใจ

หนึ่งวิ สองวิ สามวิ……

จี้จิ่งเชินไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

ผ่านไปตามการเปลี่ยนแปลงของเวลา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น มือของเธอกำเข้าหากัน และจับมือของจี้จิ่งเชินไว้แน่น

ปลายนิ้วของเธอสัมผัสกับแหวนที่เย็นเฉียบวงนั้น แม้แต่ตัวของเธอก็เริ่มรู้สึกหนาวขึ้นมาบ้างแล้ว

ทำไมไม่ตอบรับ?

ทำไมไม่พูด?

หรือเขาจะ……

การคาดเดานับร้อยพันเกิดขึ้นในใจของเธอทันที

เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังนึกคิด ตอนนี้ หัวคิ้วที่ยกสูงขึ้นของจี้จิ่งเชินกลับค่อยๆผ่อนคลายลง

ริมฝีปากบางเปิดออกช้าๆ

“ เที๋ยนเที๋ยน ผม…… ”

ตึง……

เสียงนาฬิกาบอกเวลาดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เสียงดังนั้นได้กลบคำพูดคำต่อไปของจี้จิ่งเชินไปจนหมด

เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกมึนงง กลับได้ยินเพียงแค่เสียงนาฬิกาที่ดังอยู่ข้างใบหู แยกไม่ออกว่าจี้จิ่งเชินพูดอะไรออกมา

เวินเที๋ยนเที๋ยนขยับเข้าไปใกล้เขา อยากฟังให้ชัดเจน

แต่พอเพิ่งขยับเข้าไป เสียงนาฬิกาก็หยุดลงทันที และตอนนี้ จี้จิ่งเชินกลับพูดเสร็จแล้ว

เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักอยู่ที่เดิม เธอมองเขาอย่างตกตะลึง

“ เมื่อสักครู่คุณพูดว่าอะไร? ”

จี้จิ่งเชินกลับไม่ได้พูดอธิบายอะไรอีก

เวลานี้ ชิงช้าสวรรค์ก็ได้ทำการหมุนต่อ ค่อยๆเคลื่อนตัวห่างจากจุดสูงสุด และเริ่มลงสู่พื้น

เมื่อสักครู่จี้จิ่งเชินพูดว่าอะไรกันแน่?

เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกย้อนกลับไป กลับได้ยินแค่สองคำแรกเท่านั้น

ตอนหลังเหมือนกับพูดออกมายาวเหยียด ตกลงว่ามันคืออะไรกันแน่?

เธอดึงมือของจี้จิ่งเชินอย่างร้อนใจ

“ จี้จิ่งเชิน เมื่อสักครู่…… ”

เธอกำลังจะพูด จี้จิ่งเชินกลับยื่นมือออกมารับแหวนที่อยู่ในมือของเธอไป

คำพูดที่ติดอยู่มุมปากของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้หยุดลงทันที เธอเบิกตากว้าง และมองเขาอย่างดีใจ จนไม่ละทิ้งรายละเอียดใดๆ

เห็นแค่จี้จิ่งเชินหยิบแหวนวงนั้นไป และกำลังใช้ปลายนิ้วลูบเบาๆ

เวินเที๋ยนเที๋ยนกลั้นหายใจมองเขา ปลายนิ้วของเธอกำลังสั่นเล็กน้อย

เธอออกแรงบีบนิดหน่อย รอเวลาที่จี้จิ่งเชินจะจับมือของตัวเองไปสวมแหวนวงนั้นอีกครั้ง

แต่เวลาผ่านไปได้สักพัก จี้จิ่งเชินกลับก้มหน้ามองแหวนในมืออยู่ตลอด และไม่ได้พูดอะไร

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้นมา และจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยน

เขาก้มสายตาลงต่ำ บดบังอารมณ์ที่อยู่ในดวงตา การกระทำของเขาดูเหมือนตั้งใจและจริงใจ

เวินเที๋ยนเที๋ยนยื่นมือออกไป แต่แหวนวงนั้นกลับไม่ได้สวมบนนิ้วมือของตัวเองเหมือนที่เธอได้หวังไว้ แต่กลับวางอยู่บนฝ่ามือแทน

ในหัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงสิ่งของกระทบกัน ความเร็วในการเต้นของหัวใจหนักอึ้งขึ้น คล้ายกับร่วงตกลงไปในถ้ำลึกที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด

จี้จิ่งเชินจับมือของเธอประกบเข้ากัน และให้เธอกุมแหวนไว้ในฝ่ามือของตัวเอง เขาเงยหน้าขึ้น

“ ผมหวังว่าคุณจะสามารถหาคนที่เหมาะสมกว่าผม และให้คนคนนั้นสวมแหวนวงนี้ให้กับคุณ ”

“ แต่คนคนนั้น ไม่ใช่ผม ”

เขาค่อยๆพูดจนจบ ทุกคำพูดเหมือนรอยแผลที่ทั้งยาว ทั้งลึก ที่ทิ้งรอยไว้บนหัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนกับของตัวเอง และมีเลือดสดหยดลงมา

น้ำเสียงเพิ่งหยุดลง ชิงช้าสวรรค์ก็หยุดพอดี

พนักงานเปิดประตูออกจากด้านนอก

จี้จิ่งเชินมองเธอเล็กน้อย เขาลงจากชิงช้าสวรรค์ก่อน และเตรียมเดินจากไป

เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับนั่งอยู่ที่เดิม และไม่ขยับไปไหนอยู่สักพักใหญ่

เธอกำสองมือแน่น แหวนบาดจนทำให้ฝ่ามือเกิดรอยแดง แต่เธอเหมือนไม่รู้สึกตัวอะไรเลย

จี้จิ่งเชินเพิ่งลงจากชิงช้าสวรรค์ ไม่รู้ว่านึกอะไรออก การกระทำของเขาจึงหยุดลง

เขาหันหลังให้เวินเที๋ยนเที๋ยน หันหน้าไปด้านข้างเล็กน้อย แต่กลับไม่มองเธอ

และได้พูดต่อ: “ คุณเคยบอกว่า นี่เป็นครั้งสุดท้าย ”

พูดจบ เขาก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ ลาก่อน ”

พูดจบ เขาก็ควบคุมรถเข็น และจากไปในตอนกลางคืนอย่างรวดเร็ว โดยไม่หันกลับมาอีก

ในชิงช้าสวรรค์ เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับอยู่ในนั้น ไม่ลงมาข้างล่าง

พนักงานที่ยืนอยู่ด้านนอกมองเข้ามาอย่างสงสัย เขายื่นมือออกมา

“ คุณเวินครับ ถึงเวลาแล้วครับ ต้องการลงมาหรือจะนั่งต่ออีกรอบครับ? ”

แสงไฟด้านในดับลงแล้ว ในชิงช้าสวรรค์กลับไม่มีเสียงขานรับตอบกลับมา

พนักงานยื่นหัวเข้ามาอย่างสงสัย กลับเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่ในมุมของชิงช้าสวรรค์ เธอก้มหน้า และใช้สองมือปิดหน้าของตัวเองไว้

ในที่นั่งของชิงช้าสวรรค์ อบอวนไปด้วยความโศกเศร้ากับความผิดหวัง

พนักงานเห็นดังนั้นก็พูดไม่ออก เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี

เขากำลังลังเล เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับเงยหน้าขึ้นมา เธอออกแรงเช็ดน้ำตา และใบหน้าของเธอก็ได้กลับมาใจเย็นกับมีความหวังเหมือนเดิม

“ ขอโทษ ฉันทำให้เสียเวลานิดหน่อย ”

พูดจบ ใบหน้าของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มบางๆขึ้น เธอเดินลงจากชิงช้าสวรรค์ และพูดขอโทษ: “ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้ รบกวนพวกคุณแล้วค่ะ ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าแสดงเจตนาขอโทษให้กับคนพวกนั้นเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ยืดหลังตรง และก้าวเดินจากไปอย่างช้าๆ

พนักงานมองแผ่นหลังที่เดินจากไปของเธอ เขาขมวดคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“ คุณผู้หญิง เป็นยังไงบ้างครับ? ”

ฉวีผิงรออยู่ที่รถ เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกมา จึงพูดถามขึ้น

เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไร

ฉวีผิงเห็นสีหน้าของเธอ ก็พอจะเดาอะไรได้บ้างแล้ว ใบหน้าของเขาจึงปรากฏสีหน้าผิดหวังขึ้นมา

แผนการครั้งนี้เป็นเขากับเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ช่วยกันคิด

เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกหดหู่แบบนี้ เขาก็รู้สึกเสียใจไปตามๆกัน

“ หรือว่าคุณจี้ปฏิเสธคุณแล้ว? ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า

“ ไม่รู้สิ…… ”

อยู่ๆเธอก็คิดอะไรออก ทำให้หยุดร้องไห้ และยิ้มออกมา “ อันที่จริง ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาพูดว่าอะไรบ้าง ”

เสียงนาฬิกานั้น……

เธอจะไปได้ยินได้ยังไงกันล่ะ?

ฉวีผิงมองเธออย่างตกตะลึง ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เวินเที๋ยนเที๋ยนหมุนตัวขึ้นรถ ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยเสียใจมากเท่าไหร่ กลับดูเหมือนกำลังมีความสุขด้วยซ้ำไป